เรื่องของฉัน เธอ และเขา

เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย

"ถามว่ารักแค่ไหนนับเม็ดทรายทั้งทะเลก็รู้ 
ลมหายใจที่มีอยู่คือความคิดถึงจากฉัน 
ถามจะเจ็บแค่ไหนหากเธอไปรักใครสักวัน 
ก็ลองนับดูสายฝนนั้นนั่นคือน้ำตาจากใจ.. "
เพลงนี้ดังก้องอยู่ในใจ...ในวันที่ตัดสินใจเดินออกมาจากวิถีชีวิตของเขา
เพลง..."นึกเสียว่าสงสาร"....นี้ กลายเป็นเพลงประจำตัวอย่างถาวรของฉันไปซะแล้ว
ที่ชอบเพลงนี้อาจจะเป็นเพราะถ้อยคำที่ง่ายๆแต่สวยงาม
หรืออาจเป็นเพราะ....มันตรงกับเรื่องราวของฉัน....แต่ต่างกันที่ฉันยินดีที่ออกมาเอง
เพียงเพราะสงสาร หรือ ผูกพันที่เขายังยื้อฉันเอาไว้
แต่หัวใจของฉันที่ร่ำร้องหาเขา....มันไม่อาจต้านทานความคิดในสมองที่พยายามปกป้องตัวฉัน
ให้ฉันเดินออกจากเส้นทางนั้นให้เร็วที่สุด.....
เรื่องราวของฉันกับเธอ.....เริ่มด้วยมิตรภาพที่สวยงามบนอินเตอร์เน็ต
แม้ผู้คนมากมายจะเข้ามาพูดคุย....เข้ามาหยอกล้อกับฉัน....
แต่ไม่เคยมีใครที่จะทำให้ฉันรู้สึกดีและสนุกสนานเท่าเธอมาก่อน...
พักหลังๆจากที่รู้จักกันบนโลกสมมุติเป็นเวลาครึ่งปี....เราก็นัดเจอกัน
เธอเป็นผู้ชายธรรมดาที่ค่อนข้างเซอร์มากๆ ผิวขาวตามฉบับชายเมืองเหนือ
ไว้ผมยาว.....และเสื้อยืด กางเกงยีนผุๆ  เหมือนวัยรุ่นทั่วๆไป
แต่..มันไม่ใช่ยังงั้นสิ...เธอเหมือนนักท่องเที่ยวชาวญีปุ่นที่เพิ่งตื่นนอนไม่มีผิด
ที่คิดไปอย่างนั้น....ก็เพราะ...เรานัดกันที่ตรอกข้าวสาร....ตอนเช้า
แต่ก็ถือว่าเป็นความทรงจำที่ไม่เลวหรอกหลังที่เธอให้ฉันรอ 2 ชั่วโมง
หลังๆเราเจอกันมากขึ้น...แน่นอนว่าความสัมพันธ์ ความผูกพันมันยิ่งมากขึ้น
จนมันกลายเป็นความรัก....
ฉันไม่รู้ว่าเธอรักฉันตอนไหน..เพราะฉันเองก็ไม่รู้ว่ามันเริ่มตอนไหน
รู้เพียงแต่ว่า..พอรู้ตัวเราก็กลายเป็นแฟนกันซะแล้ว.....
ร่วมใช้เวลาที่ดีและไม่ดีร่วมกัน.....ตลอดเวลา 4 ปี
 แต่วันที่มันผกผันชีวิตของฉันมากที่สุดคือ
วันที่ผู้หญิงของเธอโทรมาหาฉันตอนเช้าวันที่เธอจะมาหาฉัน.......
เพียงเพื่อบอกว่า....เมื่อคืนผู้ชายคนนี้เพิ่งจะนอนกับฉันมา..อย่ามายุ่ง!
แม้ผู้หญิงคนนั้นจะไม่ได้ใช้ถ้อยคำแบบนี้..แต่ความหมายของเขาชัดเจน
แต่ฉันก็ทำใจกล้าคุยกับเขาไป....จนรู้เรื่องราวทั้งหมด
ว่าพวกเขาคบกันมาได้เกือบปีแล้ว......และบอกว่าฉันเพียงเพื่อนห่างๆ
ความรู้สึกของฉันมันเหมือนถูกคนย่ำยีป่นไม่มีชิ้นดี
หัวสมองฉันกก็คิดได้เพียงว่า.....
ฉันได้เพียงแต่วิ่งตามเธอ....ได้แค่วิ่งตามก็ยิ่งมีความสุข
แม้บางครั้งเธอทำท่า..เหมือนจะหยุดรอ และหันมายิ้ม..สุดท้ายเธอก็วิ่งต่อไป
และฉันก็วิ่งตามไปด้วยความสุขที่มีเธออยู่ข้างหน้า
แต่ฉันก็สะดุดล้มลง.....
เพราะเธอทิ้งหัวใจของฉันที่ให้ไว้บนพื้น..แล้วฉันก็สะดุดกับมันเข้า
และเธอก็หยุดรอ.....แต่คนที่เธอหยุดรอไม่ใช่ฉัน
แต่เป็นผู้หญิงคนนั้น.....ซึ่งก็คือเขา
แล้วเธอและเขาก็วิ่งไปพร้อมๆกันทั้ง 2 คน......
ปล่อยให้ฉันเจ็บ....ร้องไห้....และไร้เรี่ยวแรงอยู่ตรงนั้น
แม้เธอจะทำอย่างนี้กับฉัน......แต่ฉันยังมั่นใจว่า..ความรู้สึก..ที่เรียกว่า..รัก..มันยังคงอยู่ แม้เธอจะไปกับเขา...แต่ความรู้สึกเดิมๆ...มันยังคงอยู่....
นี่ละมั้ง...ความรักของฉัน....
ความรักที่เลือกจะจำสิ่งดีๆที่มีให้กัน....
และยอมปล่อยเธอไปเมื่อเขาอยู่กับฉันแล้วไม่มีความสุขจนต้องไปหาคนใหม่
แต่ฉันไม่โทษใครหรอก.....
เพราะความรักเป็นสิ่งที่ไม่เคยมีใครเข้าใจมัน...
แต่ทุกคนก็อยากจะมีมันไว้
ไม่ว่ามันจะส่งผลอย่างไร...ไม่ว่าจะทุกข์ หรือสุข
แต่ทุกคนยังอยากได้มันมา.....
.....เพราะ..รัก...เป็นสิ่งที่เรียกร้องไม่ได้....แต่เรียนรู้ที่จะอยู่กับมันได้....
และตอนนี้ฉันก็เรียนรู้ที่มีรูปแบบความรัก....คือ การให้ 
อยู่อย่างเดียวดายแต่มีความสุขที่ได้รักแบบนี้