คำสาบานในความเงียบงัน:แรกเริ่มเดียวดาย

แก้วกาญจนา

 วันหนึ่ง... ข้าหวังที่จะกลับไป... 
ลมเอื่อย ๆ พัดผ่านหมู่ไม้    ใบไผ่เรียวเล็กโบกพลิ้วไหวรับลม
 ก่อนถึงคราวนั้น ข้าต้องเรียนรู้
เสียงทุ้มแฝงความเด็ดเดี่ยว มุ่งมั่น  กล้าหาญของคนพูดดังผ่านสายลมนั้นไป
  เพื่อความเศร้าภายในจิตใจของเรานั้น
น้ำเสียงอันเด็ดเดี่ยวมีพลังดุจลำไม้ไผ่นั้นยิ่งหนักแน่นขึ้นเรื่อย ๆ 
คือตัวของเจ้าจากคำสาบานในความเงียบงัน  

 ทำไมข้ามีเจ้ากรรมนายเวรอะไรกันหรือ  ถึงต้องลิขิตเส้นทางชีวิตอันเดียวดายให้ข้าอย่างนี้  ข้าเองก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เสียที  
ซาซากุเฝ้าถามตนเองวันแล้ววันเล่า  หากไม่มีคำตอบใด ๆ ที่น่าเชื่อถือ  พอจะทำให้ชีวิตในวงล้อแห่งกรรมของเขาดีขึ้นได้
  แต่ช่วงเวลาต่อมานั้น  ข้าได้เรียนรู้ถึงการอยู่โดดเดี่ยว  บัดนี้  ข้ามาอย่างนักดาบผู้เดียวดาย  เป็นนักรบผู้มีเอกราชในตัว  
หากชีวิตที่ผ่านมาเป็นเวลาถึงยี่สิบสามปีของซาซากุนั้น  เขาเริ่มคิดถึงข้อดีข้อนั้นได้แล้ว อย่างน้อยเขาก็ไม่ต้องเป็นทาสของใคร
.เป็นนักรบที่ทุกคนจะไว้เนื้อเชื่อใจในที่สุด  เพื่อชีวิตของพวกเขาเอง