อ่านนิทานของปู่

ดอกบัว

มีตาหลานคู่หนึ่งพายเรือไปกลางทะเล
ตาก็ชี้ให้หลานดูว่ามีรูรั่วหนึ่งรู น้ำเข้าแล้ว
หลานก็บอกว่าไม่เป็นไร แล้วก็พายต่อไป
ครั้งที่สอง ตาก็ชี้ให้หลานดูอีกว่าเรือรั่วอีกแล้ว
หลานก็บอกว่าไม่เป็นไร
ครั้งที่สาม สี่ ห้า หก ผ่านไป
ในที่สุด น้ำทะเลก็เข้ามา
ครั้นลำเรือยากแก่การแก้ไข
เรือก็ล่ม จมทั้งหลานและตา
นิทานข้างต้นสอนถึง การรีรอเพิกเฉยต่อสิ่งที่เป็นโทษ 
ไม่รีบขจัดให้หมดสิ้น ในที่สุดความเกียจคร้านเฉยเมย
ก็ทำให้ปัญหาสะสมเพิ่มพูน จนสุดท้ายก็ไม่รู้ว่าจะดับหรือขจัดที่ตรงไหน เพราะมันมีรอยรั่วเต็มไปหมด
ครั้นแก้ไขอะไรไม่ได้อีกต่อไปความวิบัติหายนะก็เกิดขึ้น
เมื่อพิจารณาบทเปรียบเทียบนี้จะพบว่า ตาเปรียบเสมือน
ปัญญา ความรู้หรือความพินิจพิเคราะห์ใคร่ครวญ
หลานเปรียบเสมือนพละกำลัง ของการกระทำ
และเจตจำนงความตั้งใจ เรือเปรียบเสมือนการดำเนินชีวิต
ทะเลเปรียบเสมือนอุปสรรคและความไม่แน่นอน
หรือแม้กระทั่งวัฏสงสาร 
ความล่มจมก็ย่อมเกิดขึ้นเป็นธรรมดา
ตัวข้าพเจ้าเองก็เลยคิดว่าเมื่อเกิดปัญหาขึ้นมา
ถึงจะเป็นเรื่องที่เล็กน้อย แต่ถ้าเรารีบแก้ไข
เสียก่อนเนิ่นๆปัญหาที่เล็กน้อยก็สามารถแก้ไขให้ผ่านไป
ได้ด้วยดีเพื่อจะได้ไม่ให้ลุกลามไปเป็นเรื่องใหญ่
ซึ่งยากที่จะแก้ไขให้ผ่านได้
เราน่าจะดำเนินการณ์ตรงจุดที่เล็กก่อนที่จะปล่อยให้
ทุกอย่างมันสายเกินไป
เหมือนเราโดนมีดบาดแผลเล็กก็จริงถ้าปล่อยไว้
ไม่ใส่ยาฆ่าเชื้อ ยารักษาแผล แผลนั้นอาจติดเชื้อ
ทำให้อยากแก่การรักษาได้
อย่าแค่แต่คิดที่จะทำจงทำไปพร้อมกับความคิด
อย่ามองข้ามแค่คิดว่าเป็นเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น
สติเป็นเหตุ สมาธิเป็นผล
ถ้าพูดถึงเรื่องการฝึกสติ ก็คือฝึกการระลึกได้
แต่ถ้าพูดถึงการฝึกสมาธิ ก็คือการสร้างฐานที่ตั้งของการระลึกได้ 
และขยายผลของสติให้มีประสิทธิภาพเป็นพลัง  
สักวาแดนดินถิ่นสงบ
จะค้นพบแดนใดสุดใฝ่หา
พื้นพิภพทั้งฝั่งคงคา
บนเวหาสรวงสวรรค์ชั้นพรหมมินทร์
แดนสงบอยู่ที่ใจใช่ที่อื่น
ใจชุ่มชื่นด้วยความดีใจมีศีล
ใจสงบพบความสุขทุกแดนดิน
จะพบถิ่นสงบได้ที่ใจเอย				

จะมีสักกี่คนที่กำลังนั่งเรือที่ไม่รั่ว
แน่ใจหรือว่าความรู้ที่มีอยู่จะพา ตัวให้รอดจากภัยพิบัติ
จากพายุร้ายที่โหมกระหน่ำในทุกทิศทาง อันมาจากตาเห็นรูป
หูฟังเสียง ลิ้นรับรส กายถูกต้องสัมผัส จมูกได้กลิ่น
และอารมณ์ที่เกิดจากใจ เราจะเผชิญต่อคลื่นลมเหล่านี้ได้หรือ
คนไม่รักตัวเอง ไม่รู้จักตัวเอง ไม่เคารพตัวเอง ไม่ให้ประโยชน์ต่อตัวเอง
ไม่สอนตัวเอง ไม่เตือนตัวเอง ใครจะมาเอื้ออาทรสอนเราได้ทุกวัน
ไม่รู้จักการกระทำใดเกิดประโยชน์ หรือเป็นโทษต่อตน,
ยังมองไม่ออก ป้องกันไม่ได้ แล้วจะคิดทำอะไรที่ดีกว่านี้

เพราะฉะนั้นแค่เราทำจิตใจให้มีความเมตตาต่อผู้อื่นบ้าง
เราเจ็บเป็นคนอื่นก็เจ็บเป็นละกับความโกรธและพิจารณาดูว่าผลที่ได้คืออะไร
ป้องกันอารมณ์ ทุกเหตุต้องมีผล หรือทุกผลต้องมีเหตุ
ถ้าเจอคนบ้าให้บ้ายิ่งกว่า อย่าหยิ่ง อย่าแกล้งโง่ อย่าทำเป็นโก้ อย่าแกล้งบ้า
ผู้อื่นฆ่าเรา ก็ยังไม่เท่ากับเราฆ่าตัวเอง ผู้อื่นทำร้ายเรา
ก็ยังไมเท่ากับเราทำร้ายตัวเอง  สร้างสิ่งที่ดีให้ตัวเราเองเถอะ

ดอกบัวขอใช่หลักของพระพุทธเจ้ามาบอกเล่านะค่ะ				

จงเอาชนะความร้อนรุ่ม ด้วยความเยือกเย็น

จงเอาชนะความโสโครกเน่าเหน็น ด้วยความสะอาด

จงเอาชนะความโง่เขลา ด้วยความฉลาด

จงเอาชนะความแข็งกร้าว ด้วยความอ่อนน้อม

จงเอาชนะอาฆาต พยาบาท ด้วยความให้อภัย และ เมตตา

นี่คือความเอาชนะใจของตัวดอกบัวเองค่ะ
ทุกคำสอนของปู่