เป็นเพื่อนกันนะ Part 1

ไม่มีอะไรหรอก แต่มีแน่ๆ

สมัยอยู่ไฮสคูล ตอนนั้นเดี๊ยนเป็นเด็กสาวหน้าตาธรรมดาๆคนหนึ่ง ที่พยายามจะทำตัวให้หวานสมสไตล์แม่ ด้วยการใส่เสื้อสีหวานจ๋อย พูดจาคะขาแบบผู้หญิงทั่วไปให้ดูเป็นสตรี แต่ไม่มีกุล เพราะถ้ามีกุลนี่มันก็นางนพมาศดีๆนี่แหละค่ะ แต่แม่ก็รู้อยู่ลึกๆว่าลูกสาวไม่ใช่คนแบบนั้น เดี๊ยนชอบสีดำค่ะ  ลึกลับดี พ่อเดี๊ยนแยกทางกับแม่แต่เด็กๆค่ะ แม่บอกว่าพ่อไปมีผู้หญิงคนใหม่ แต่ยายบอกเดี๊ยนว่าพ่อไปมีผู้ชายคนใหม่??? พอเดี๊ยนไปถามแม่ว่าเป็นจริงอย่างที่ยายพูดรึเปล่า แม่บอกว่า ไม่จริงหรอกย่ะ แล้วแม่ก็ไม่พาเดี๊ยนไปหายายอีกเลย จนยายตายนั่นแหละค่ะ เดี๊ยนได้ไปงานศพยายตอนเป็นสาวแรกรุ่น ฮิฮิ มันเป็นงานที่น่าสนใจมากๆ ทุกคนใส่เสื้อผ้าสีโปรดของดิฉัน แต่ว่ามาร้องให้กัน ดิฉันไม่รู้สึกอะไรหรอกค่ะ เพราะมัวแต่เพลินกับเสื้อผ้าสีดำเหล่านั้น เวลาดิฉันออกไปไหว้ศพยายที่สุสาน ดิฉันก็อดสงสัยไม่ได้ว่า ในเมื่อพากันเศร้าเวลาญาติเสียกันนัก ทำไมตอนเอารูปญาติมาไว้ตรงสุสานถึงไม่เอารูปที่เค้าเก๊กสวยเก๊กหล่อมากันล่ะ เอาแต่รูปหน้าตรงหลอนๆมา เวลามาสุสานก็พากันผวานั่นผวานี่ เป็นเดี๊ยนล่ะก็จะให้จิตรกรสักคนวาดรูปเดี๊ยนเก๊กล้อเลียนภาพโมนาลิซ่า หรือไม่ก็วาดแบบแอ๊บสแทรคแบบพิคาสโซ่ซะเลย เก๋ออก โลงก็ไม่เอาหรอกค่ะ ลายไทยเหมือนคนอื่น เอาเป็นลายการ์ตูนที่เดี๊ยนชอบม๊ากมากสมัยทำงาน เป็นลายจากหนังการ์ตูนผีเรื่องนึง ของใครสร้างเดี๊ยนไม่รู้หรอกค่ะ ไม่สนใจ แต่ชอบ ที่มันจะมีพระเอกเป็นโครงกระดูกชื่อแจ๊ค ดอว์สัน หรืออะไรจำไม่ได้ แล้วก็มีนางเอกเป็นตุ๊กตาผ้าขาดๆ เวลาจะไปหาพระเอกก็กระโดดลงจากตึก แล้วตัวเธอก็จะกระจุยกระจาย จากนั้นเธอก็จะเอาเข็มกับด้ายมาเย็บแขนขาเข้ากับตัวให้เรียบร้อย จากนั้นก็แรดกระแผลกๆไปหาพระเอกต่อ ดูเป็นตัวเดี๊ยนดีค่ะ
	พูดถึงแรดไปหาผู้ชายนี่ก็เข้าเรื่องซะเลย ผู้ชายคนแรกที่เข้ามาในชีวิตเดี๊ยนเป็นตอนที่เดี๊ยนอยู่เกรด 9 หรือที่คนอื่นเค้าเรียกว่า ม.3 (เก๋ดีค่ะ ที่ทำให้คนอื่นงงได้ แม้แต่ครูฝ่ายปกครอง) มีวันวาเลนไทน์นั่นแหละ เดี๊ยนได้รับการ์ดจากหนุ่มน้อยคนนึง แก่กว่าเดี๊ยน 4 เดือนค่ะ (ในห้องจะต้องรู้วันเกิดกัน จะได้ให้ของขวัญกันถูก เดี๊ยนจะเกลียดเดือนธันวาคมมาก ซื้อของขวัญให้เพื่อนเยอะแยะ เพราะถ้านับถอยหลังมา 10 เดือน เท่ากับเวลาที่ผู้หญิงจะท้อง จะมาตรงกับช่วงหลังเดือนกุมภาพันธ์พอดี น่าสนใจมากค่ะ คนคงจะมีเซ็กส์กันเหมือนหมาช่วงเดือน 11 เดือน 12 เดี๊ยนคงไม่พูดแรงไปนะคะ เพราะนี่เป็นความคิดของเดี๊ยนเอง อีกอย่าง เดี๊ยนก็ชอบมีเซ็กส์เหมือนกัน) เค้าบอกว่า เค้าแอบชอบเดี๊ยนมาตั้งแต่อยู่เกรด 8 (สงสัยก่อนหน้านั้นฮอร์ทโมนยังไม่มา  เขียนไม่ผิดหรอกค่ะ) เดี๊ยนอยากจะถามว่าเค้าว่าทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกวะ จะได้ไม่ต้องแอบตกเบ็ดคนเดียวแบบนี้ ล้อเล่นค่ะ แฮะๆ เดี๊ยนไม่ชอบเค้าหรอกค่ะ ดูเอาสิคะ ตัวก็ผอมเก้งก้าง เวลาคุยด้วยก็บิดตัวไปมา ไม่รู้จะบิดอะไรนักหนา ดูไม่แมนเอาซะเลย บอลก็ไม่เล่นกับเค้า เอาแต่นั่งอ่านหนังสือ(ไม่รู้มีการ์ตูนโป๊สอดใส้ไว้รึเปล่า) คงนึกว่าเท่ห์นักล่ะ แถมยังเซ้นสิทีฟมาก เจอเรื่องซึ้งนิดซึ้งหน่อยไม่ได้ น้ำตาซึมค่า น้ำตาซึม ผู้ชายร้องให้นั่นน่าสมเพชมากค่ะในสายตาเดี๊ยน เดี๊ยนก็ไม่อยากให้เค้าเสียใจหรอกค่ะ เพราะอะไรน่ะเหรอคะ เดี๊ยนเห็นเพื่อนในห้องบางคน อาจจะถึงสาม แอบกรี๊ดเค้าอยู่เงียบๆ(ใช้คำถูกรึเปล่า กรี๊ดเงียบๆ น่าสนใจเหมือนเสียงร้องในห้องเงียบ) แล้วนังสามสี่ตัวนี่ก็ดันเป็นนักวอลเล่ย์บอลมือฉมัง เกิดเดี๊ยนบอกว่าเดี๊ยนไม่ชอบหนุ่มน้อยคนนี้ พวกมันคงเอาหัวเดี๊ยนไปอันเดอร์แล้วก็ตบข้ามเน็ทไปบ้านแม่เดี๊ยนแทนลูกวอลเล่ย์แน่ๆ เอาเถอะค่ะ เอาเป็นว่าหนุ่มน้อยคนนี้หลงสเน่ห์ของเดี๊ยนเข้าให้แล้ว 1 ปีเต็มๆ เดี๊ยนก็เลยให้กำไรเค้าเดือนนึงด้วยการให้เค้าเลี้ยงหนังมั่ง ให้เค้าพาไปกินไอติมมั่ง ตามประสา ซึ่งจริงๆแล้วเดี๊ยนไม่ชอบหรอกค่ะ เลี่ยนเหลือเกิน เหมือนฟังเพลงบอยแบนด์
	วันอาทิตย์ที่ร้อนอบอ้าววันหนึ่ง ขณะดูหนังอยู่ มีฉากพระเอกกับนางเอกจูบกันอย่างหวานจ๋อย เค้ากุมมือเดี๊ยน แล้วก็บอกว่า เค้าอยากเป็นแฟนกับเดี๊ยน
	กระอักกระอ่วนใจอย่างแร.ง เดี๊ยนไม่ตอบค่ะ นั่งนิ่ง ดูหนังต่อไป เดี๊ยนไม่อยากได้มันเป็นแฟนหรอกค่ะ ไม่คู่ควร
	เอาไงดีวะ เดี๊ยนเหงื่อแตกพลั่ก โอ๊หม่ายก้อด เกิดเดี๊ยนเป็นแฟนกับมันเดี๊ยนคงจะต้องฟังบอยแบนด์เลี่ยนเวอร์ทั้งวันเป็นแน่
	แต่ด้วยสัญชาติญาณ พอดูหนังจบ คนออกจากโรงไปเกือบหมดแล้ว เค้าจึงชวนเดี๊ยนลุก แต่พอเดินไปจะถึงประตู เป็นคู่สุดท้ายด้วย เค้าผลักเดี๊ยนหลังติดผนัง มือสองข้างล้อมเดี๊ยนไม่ให้ไปไหน เค้าบอกว่า
	เป็นแฟนกับผมเถอะนะ
	ไม่รู้ผีฟ้าที่ไหนมาดลใจ เดี๊ยนตอบไปว่า
	เราเป็นเพื่อนกันเถอะนะ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ(คงมีเอคโค่ก้องอยู่ในหัวเค้าเป็นแน่)
	มันผิดตรงไหนเหรอคะ ก็เดี๊ยนไม่ได้ชอบเค้านี่ เค้าเดินออกไปจากโรงหนัง ทิ้งเดี๊ยนไว้คนเดียวให้คนทำความสะอาดกับเจ้าหน้าที่โรงหนังจ้องตาไม่กระพริบ
	เช้าวันต่อมา เป็นวันจันทร์ หนุ่มน้อยผู้น่าสงสารขาดเรียน. เกิดอะไรขึ้น อาจารย์ก็ถาม ไม่มีใครรู้
	เที่ยง ไม่มีใครสนใจ คิดว่าเขาคงไม่สบาย เซ้นสิทีฟออกปานนั้น
	บ่ายสาม อาจารย์ใหญ่เดินมาที่ห้อง กับอาจารย์ประจำชั้น เรียกอาจารย์ที่สอนอยู่ออกไปคุยประมาณ 10 นาที
	อาจารย์ประจำชั้นเดินเข้ามา
	ครูมีความเสียใจเป็นอย่างยิ่งที่จะบอกพวกเราว่า พวกเราเสียเพื่อนคนหนึ่งไปเมื่อเช้านี้ ด้วยอุบัติเหตุรถชน ซึ่งเพื่อนคนนั้นก็คือ.
	..หนุ่มน้อยคนนั้น.
	ทุกคนนิ่งอึ้ง นักวอลเล่ย์สาวพากันร้องให้ แล้วอีกไม่ถึง 30 วินาทีผู้หญิงทุกคนร้องให้ตาม แม้แต่กลุ่มเพื่อนผู้ชายของเค้าก็ร้องด้วย
	เอาล่ะสิ.
	ถ้าเดี๊ยนไม่ร้อง เพื่อนต้องหาว่าเดี๊ยนฆาตกรรมหนุ่มน้อยคนนั้นด้วย
	และเดี๊ยนก็รู้ตัวว่าเดี๊ยนเป็นคนที่มีความสามารถทางการแสดงคนหนึ่ง.