สลากรางวัลนำโชค

แก้วกาญจนา

ในร้านขายกาแฟโบราณเก่า ๆ แห่งหนึ่งในซอยเล็ก ๆ ลึกเข้าไปจากถนนใหญ่ประมาณสองเมตรเห็นจะได้ ที่นี่เป็นศูนย์รวมของคนบ้าหวยทั้งบนดินและใต้ดินมาชุมนุมกันเป็นประจำทุกวันแรกและวันที่ 15 ของเดือนเป็นประจำ  ไม่มีใครไม่ว่างในวันนี้  ต่อให้งานยุ่งขนาดไหนก็ต้องจัดการให้เสร็จก่อนถึงวันหวยออก  ฟังดูน่าขำ  แต่สำหรับคนบ้าหวยแล้วถือเป็นเรื่องใหญ่เลยทีเดียว       
วันนี้คงฤกษ์ดี 1 มิถุนายน  คนบ้าหวยจากทุกซอกมุมของซอยก็มารวมกลุ่มตามปกติ  พากันไปนั่งเบียดเสียดชุมนุมกันอยู่ที่โต๊ะตัวใหญ่กลางร้านจนเก้าอี้แทบไม่พอนั่ง   บางคนยังอุตส่าห์ไปยืนข้างวิทยุใส่ถ่านต้นเสียงที่ทุกคนเงี่ยหูตั้งใจฟังจนถูกออกปากไล่ให้ไปห่าง ๆ เพราะยืนบังจนแทบไม่ได้ยินเสียงอะไรออกมา  และก็เป็นจริง  เสียงในวิทยุค่อย ๆ ชัดขึ้นจนได้ยินชัดทั่วถึงกัน  ทุกคนตั้งใจฟังอย่างใจจดจ่อ  ในใจลุ้นแต่จะให้เสียงที่ได้ยินตรงกับตัวเลขของตนเองเท่านั้น
 เลขท้ายสองตัว... เสียงผู้ประกาศรางวัลเงียบหายไปนานพักใหญ่  คนที่ยืนเริ่มกระสับกระส่ายด้วยความเมื่อย  คนอื่น ๆ พาเข้าใจว่าวิทยุโนเนมเครื่องนี้เสียไปแล้ว  แต่ไม่มีข้อสันนิษฐานใดถูก  เสียงนั้นกลับมาอีกครั้งโดยไม่ขาดตอน   เลขที่ออก สาม ห้า อีกครั้ง สาม ห้า  จบประโยค  เสียงไชโยของคนกลุ่มหนึ่งนั่งอยู่หน้าโต๊ะไม้สำหรับชงกาแฟกับอาโกเจ้าของร้านดังขึ้นเหมือนดีใจสุด ๆ ตามมาด้วยเสียงถอนใจเฮือกใหญ่ของคนส่วนมากจากโต๊ะกลางอย่างไม่เกรงใจใคร
ชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ใกล้กับตู้แช่น้ำอัดลมบริการเสริมสำหรับคนเกลียดกาแฟ  เขาเองก็เป็นหนึ่งในนั้น  มือขวารีบยกกระป๋องน้ำอัดลมขึ้นซดอึกใหญ่  เขานั่งอยู่ใกล้วิทยุพอที่จะได้ยินว่าตัวเลขที่ประกาศเป็นเลขอะไร  แล้วมันก็เหมือนเดิม 
 อีกแล้วโว้ย  ไม่เคยถูกซักที   มันเป็นอย่างนี้เหมือนเดิมมาหลายครั้งแล้ว  หยิบสลากที่ซื้อมาเป็นตัวเลขเฉียดไปเพียงตัวเดียว    สาม สี่ น่าเจ็บใจจริง ๆ ไอ้วันชัย ทำไมเอ็งมาซวยอย่างนี้ 
วันชัยเดินผ่านกลุ่มผู้หญิงเจ้าของเสียงไชโยเมื่อสักครู่  ได้ยินพวกเธอพูดคุยกันท่าทางดีใจสุด ๆ เดาออกว่าที่ผ่านมาพวกเธอไชโยออกไปเพราะอะไร   
ใกล้ ๆ กัน เสียงอาโกเจ้าของร้านร้องถามลอยมากลบเสียงพูดคุยชั่วขณะหนึ่ง  ไม่มีคำตอบใด ๆ หลุดจากปากเขาเลยแม้กระทั่งเสียงลมหายใจ  เขาเดินออกไปอย่างไม่รับรู้อะไรรอบตัวเลย  กว่าจะรู้สึกตัวอีกทีก็นั่งอยู่ในรถแท็กซี่ของเขาซึ่งจอดไว้นอกซอย  ด้วยเหตุที่ขับเข้าไปในซอยเล็กแห่งนี้ไม่ได้  นอกจากจักรยานที่พอจะปั่นเข้าไปในตรอกซอยแคบ ๆ ได้อยู่
เขาสูดลมหายใจลึก ๆ มือหมุนลูกกุญแจ  ก่อนออกรถไปเพื่อเริ่มงานช่วงบ่ายต่อไป  ตลอดเวลาที่ผ่านมาเกือบทั้งวัน  เขาหาผู้โดยสารดี ๆ ไม่ได้เลย  มีผู้ชายคนหนึ่งแต่งตัวโทรม ๆ โบกมือเรียกให้เข้ามาพร้อมกับบอกที่หมายเสร็จสรรพเหมือนกับมีเงินจ่ายจริง  ๆ   
ตอนแรกเขาไม่รู้หรอกว่ามันไม่มีเงิน  ไปรู้ตอนที่กระโดดลงรถแล้วบอกหน้าตาเฉยว่าไม่มีเงินติดตัว  หลอกนั่งรถฟรีเห็น ๆ เห็นท่าทางอย่างนั้นน่าจะรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่ามันไม่มีเงินไม่ต้องรับมันขึ้นมาบนรถให้เสียเวลาเปล่า  
แต่แค่ถูกหลอกนั่งรถฟรีนั้นก็ยังไม่เท่ากับที่มีผู้ชายท่าทางภูมิฐานดูแล้วต้องมีเงินจ่าย  แต่ไม่นึกเฉลียวใจเลยว่าผู้โดยสารบอกให้ไปส่งในซอยเปลี่ยวแห่งหนึ่งชื่ออะไรขับเข้าไปไม่เห็นมีป้ายบอกเลยแม้แต่น้อย  ไปถึงกลางซอยผู้ชายนั่งอยู่เบาะหลังบอกให้จอดแล้วเปิดประตูลงไป  พลางเรียกให้เขาลงมารับเงินค่าโดยสารข้างล่าง  เมื่อลงไปตามคำบอก  ปลายมีดคัตเตอร์ในมือของผู้ชายที่โดยสารมานั้นจ่อเข้าที่คอหอยของเขาแทบขยับไม่ได้  พร้อมกับขู่กรรโชกให้ส่งเงินมา  เขาทำท่ายอมแพ้จนฝ่ายตรงข้ามประมาทเผลอลดปลายมีดลงจากคออยู่ในระดับหนึ่ง ๆ  จึงค่อย ๆ ถอยออกห่าง  มือควานหาอาวุธ  เจอไม้ท่อนหนึ่งจึงคว้าฟาดลงกลางกระหม่อมล้มลงนอนแน่นิ่ง  เขายังไม่แน่ใจ  จึงฟาดอีกครั้งลงตรงขาทั้งสองข้าง  ก่อนรีบขึ้นรถขับหนีออกไปอย่างรวดเร็ว
  เกือบตายอีกแล้ว    วันชัยนึกด่าตนเองที่ไม่รอบคอบ  รับผู้โดยสารแต่ละครั้งต้องดูให้ดี  โจรสมัยนี้ไม่จำเป็นต้องหน้าตาเหี้ยมโหด  ไว้หนวดเครารุงรัง  แต่งตัวไม่เรียบร้อย  คนหน้าตาดี  แต่งตัวภูมิฐาน  ใครจะไปรู้ว่ามันนี่แหละโจร  ได้ข้อคิดใหม่อีกข้อแล้ววันชัยเอ๋ย
เขาถอนใจยาวด้วยความโล่งอก  ครั้งหนึ่งจำได้ว่ามีวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งโบกเรียกให้รับขึ้นมาตอนกลางดึกของคืนหนึ่ง  ในตอนแรกเขาไม่คิดจะรับผู้โดยสารเนื่องจากดึกมากแล้วคิดที่จะกลับไปพักผ่อน  แต่ถ้าไม่รับก็คงชวดเงินไปหลายร้อย   แต่สิ่งที่เขาได้รับกลับไม่คุ้มค่าอย่างที่คิด  ไม่ว่าจะถูกทำร้ายปางตาย เงินที่ถูกขโมยยังเหลือไว้ให้ไม่ถึงร้อย  โชคดีที่มันไม่ได้เอารถไปด้วย  จนมีคนมาพบแล้วพาเขาส่งโรงพยาบาล วันนั้นค่ารักษาขึ้นหลักพันกว่าจะหามาจ่ายได้ก็แทบหมดตัว  เขาจึงจำไว้ตั้งแต่นั้นมาว่าจะไม่รับผู้โดยสารท่าทางไม่น่าไว้ใจอย่างนั้นอีก  แต่ครั้งนี้ก็พลาดจนได้

เวลาล่วงเลยเข้าวันที่ 8 ของเดือนมิถุนายน  วันนั้นวันชัยเจอแต่ผู้โดยสารไม่ดีเกือบทั้งวัน  แต่เขาปลอบใจตัวเอง  คิดเสียว่ายังดีกว่าเจอโจรในคราบผู้โดยสารอย่างที่เขาเพิ่งเจอมาได้หลายวันก่อน  เขาหยุดคิดเมื่อเห็นใครคนหนึ่งยืนโบกมือเรียกรถอยู่ที่ต้นไม้ข้างทางเท้า  ขับรถเข้าไปจอดใกล้ ๆ พอเห็นว่าเป็นหญิงชราผมขาวสวมเสื้อคอกระเช้ากับผ้าถุงก็เปิดประตูเข้ามาทันที
 ไปไหนหรือยาย    วันชัยใช้สรรพนามแทนหญิงแก่ว่ายาย   เขาเห็นท่าทางของยายแล้วใจคอไม่ดี  ไม่มีเงินแน่
ที่หมายของยายคือตลาดแห่งหนึ่ง  ระหว่างทาง  วันชัยตัดสินใจถามยายอย่างไม่คำนึงถึงมารยาทของคนขับที่ดีเท่าไรนัก  กลัวอย่างเดียวคือไม่ได้เงินจากผู้โดยสารรายนี้
  ยาย ๆ นั่งรถผมเนี่ยมีเงินจ่ายหรือเปล่า    เขาพูดรัวลิ้นพันฟังไม่ออก  แต่ดูเหมือนยายจะฟังรู้ความหมาย  อยู่ดี ๆ ก็ชะโงกหน้าจากเบาะหลังมาตอบจนวันชัยเกือบเบรกหัวทิ่ม
  ไม่มีแล้วจะนั่งหาสวรรค์วิมานอะไรวะ    วันชัยโล่งใจ  แต่นึกขึ้นได้  ยายไม่ได้ถือกระเป๋าอะไรมาเลย จะเอาเงินไว้ที่ไหนกัน  แต่พูดเป็นมั่นเป็นเหมาะขนาดนี้แล้วว่ามีก็ต้องมี  เออ วันนี้ตอนเที่ยงกว่า ๆ ข้าไปต่อคิวดูดาวศุกร์แถวสนามหลวงมา  รวดซื้อหวยเลข 080647 มาซะหน่อย  ไม่ถูกที่หนึ่งก็เผื่อเลขท้ายนั่นแหละ  
ยายคุยฟุ้งไปเรื่อย ๆ  เขาฟังบ้างไม่ฟังบ้าง  พยักหน้าเหมือนเห็นด้วย  ไม่ใช่เพราะสนใจ  แต่กลัวจะหาว่าไม่มีมารยาทต่างหาก  มีอยู่เรื่องหนึ่งที่น่าสน  ช่วงเช้าเขาก็ขับรถผ่านไปแถวสนามหลวง  เห็นลานกว้างมีอุปกรณ์สำหรับดูปรากฏการณ์ในรูปแบบใหม่  ไม่ได้สนใจอะไรมาก  แต่ไม่นึกว่ายายจะไปดูกับเขาด้วย
ถึงหน้าตลาดที่หมาย  ยายรีบเปิดประตูลงรถไปเหมือนจะไม่ให้เงินอย่างที่คิดไว้ตอนแรก  วันชัยตกใจรีบหมุนกระจกรถรั้งผู้โดยสารคนล่าสุดเพื่อทวงค่ารถ
  เงินล่ะยาย  ไหนบอกว่ามีจ่าย  60 บาทนะยาย    เขาเรียงประโยคผิด ๆ ถูก ด้วยความรีบร้อนกลัวยายจะเดินหนีไปก่อน
หญิงแก่หันมามอง  เดินกลับมาที่รถเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้
  เอาจริงข้าลืมไป  เอ้านี่ล็อตเตอรี่     แกล้วงกระเป๋าเสื้อคอกระเช้าของแกหยิบกระดาษคล้าย ๆ สลากรางวัลออกมา  ใช้มือฉีกแบ่งครึ่งหนึ่งให้วันชัยแล้วอีกครึ่งหนึ่งเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อตามเดิม  
เขารับมาแล้วยัดใส่กระเป๋าเสื้ออย่างงง ๆ และยิ่งงงเข้าไปอีกเมื่อแกพูดต่อไป   แบ่งกันคนละครึ่ง  เลข 080647 เหมือนกัน  เอาไปเถอะ  คิดซะว่าเป็นค่าแท็กซี่ละกัน  
ยายเดินจากไปแล้ว  ทิ้งให้วันชัยนั่งเจ็บใจปนงง ๆ อยู่ภายในรถตามลำพัง  เขาสลัดความเจ็บใจออกไปจากหัวสมอง  หมุนลูกกุญแจเตรียมสตาร์ทรถออกไปเพื่อเริ่มงานของเขาต่อไป

ถึงวันที่ 15 มิถุนายนแล้ว  วันที่ทุกคนรอคอย  แต่วันชัยไม่ได้สนใจอะไรเลย  ลืมไปแล้วด้วยซ้ำสำหรับตัวเลขบนสลากครั้งก่อน  ป่านนี้ร้านกาแฟโบราณของอาโกคงมีลูกค้าเต็มร้านคับคั่ง  ทั้งหน้าเก่าและใหม่ที่มาตรวจสลากของตนกับวิทยุโนเนมเครื่องนั้นอย่างใจจดจ่อไม่สนใจใคร    
เขารู้ดีมากว่าอะไรจะเกิดขึ้น เมื่อเสียงที่ทุกคนรอคอยประกาศดังออกมานั้น เสียงเฮและเสียงถอนหายใจก็ดังขึ้นมาตามลำดับ  รู้เลยว่าเป็นใคร ไอ้ที่ถูกรางวัลก็หน้าเดิม ๆ  ไอ้คนโดนกินก็หน้าซ้ำซาก  เขาเองก็เป็นหนึ่งในกลุ่มหลัง  หน้าเดิม ๆ ตลอด
ส่วนมากคนถูกรางวัลก็ได้ปล่อยเฮกัน  ถือโอกาสเลี้ยงฉลองโอเลี้ยงคนละแก้ว  แล้วจ่ายของใครของมัน เขาไม่ได้กินเลี้ยงอะไรกับเขาหรอก ไม่เคยถูก  อาโกก็เล่นหวยกับเขาเหมือนกัน เท่าที่เห็นก็ถูกบ้างโดนกินบ้าง  ส่วนมากถูกเลขท้ายแล้วยังได้กำไรจากขายเครื่องดื่มในร้านอีกสองต่อ  
เขาไม่ได้ดวงเฮงเหมือนอาโกสักหน่อย   อะไรไม่เคยถูกเลยมีแต่โดนกินตลอด  ตั้งแต่นี้ไป  เขาตั้งปณิธานไว้ว่า  จะเลิกซื้อสลากนับตั้งแต่งวดที่ผ่านมาไปตลอดชีวิต
วันชัยหยุดคิด วันนี้เขาขับรถออกจากบ้านตั้งแต่เช้าจนถึงเที่ยง  รู้สึกว่าวันนี้โชคดีเป็นพิเศษ  ตั้งแต่เช้าก็ได้ผู้โดยสารหลายคน  ครึ่งวันก็ได้เงินเป็นพันแล้ว  ตอนแรกเขาคิดว่าจะไปร้านกาแฟโบราณเพื่อไปเยี่ยมทักทายอาโกต่อ  แต่นึกถึงเงินที่ได้ช่วงเช้าแล้ว  เขาเกิดเปลี่ยนใจ  เดินออกจากร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทางที่แวะเข้าไปนั่งกินรองท้องตรงไปหารถ  ขับออกไปเพื่อหาผู้โดยสารรายแรกของช่วงบ่ายอย่างตั้งใจ
เขาเห็นผู้โดยสารรายแรกแล้ว  ยืนอยู่บนทางเท้ากวักมือเรียกรถ  มองเห็นไม่ชัดว่าเป็นใคร  แต่ท่าทางคุ้น ๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน  ขับเข้าไปใกล้  ไม่ทันจอดสนิท  คนที่ที่เคยเจอกันใครวันที่ผ่านมาได้ไม่กี่วันก็ขึ้นรถแล้วรีบปิดประตู
  ยาย    วันชัยพูดไม่ทันขาดคำ  ยายก็ขัดขึ้นมาเหมือนกับไม่เปิดโอกาสให้เขาได้ไถ่ถามอะไรเกี่ยวกับตัวแก
  ไม่ต้องถามอะไรมากหรอก  เอ็งไปส่งข้าที่กองสลากอย่างเดียวก็พอ  เงินตอนนี้ไม่มีหรอก  แต่ขากลับน่ะมีแน่  โว้ย  ไม่ต้องห่วง  
เขาส่ายหน้าแทนคำตอบ  พลันก็หยุดชะงักคิดขึ้นมาได้  ส่งยายที่กองสลาก  ไปที่นั่นทำไม  แกถูกรางวัลอะไรหรือนี่  แต่เขาก็ไม่ได้ถามอะไรมากไปกว่านี้  รีบออกรถไปอย่างรวดเร็ว  ขับรถผ่านที่ไหนเจอสัญญาณไฟเขียวผ่านตลอดทาง  ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงที่หมาย
 เอ้า  ลงมาซิ    ยายเปิดประตูรถลงไป  เขาตั้งใจว่าจะรอค่ารถจากแกอยู่ข้างนอก  ได้ยินที่แกพูดนั้นเขาถึงกับอึ้งไปด้วยความตกใจ
  ลง  ลงไปทำไม    เขาถาม  แต่แกไม่ตอบ  ได้แต่พูดสาธยายถึงโชคลาภของแกไปเรื่อย
  ดาวศุกร์ให้โชคเว้ย  จำได้ไหม  วันที่ข้าบอกเอ็งว่าไปดูดาวศุกร์ที่สนามหลวง  แล้วซื้อหวยเลข 080647 มาด้วย  ที่ข้าซื้อมาก็เพราะเห็นว่าความหมายมันดี  แบบว่าคนขายมันสาธยายซะจนน่าซื้อว่ะ  08 มันบอกว่าตรงกับวันที่แปด 06 ตรงกับเดือนมิถุนายน  ส่วนไอ้ 47 มันบอกว่าตรงกับปีนี้ ปี 47  คนขายมันบอกจะมีโชคลาภ  แล้วมันก็มีจริงโว้ย  
  ยายถูกรางวัลอะไร    วันชัยเปิดประตูลงจากรถ
  ที่หนึ่ง  ข้าถูกหวยรางวัลที่หนึ่ง   แกบอกด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นจนเขานึกอิจฉาที่แกได้รางวัลนี้
  รวยแล้วอย่าลืมแบ่งเงินให้ผมบ้างล่ะ   เขานึกอยากได้ส่วนแบ่ง  
ยายส่ายหัวด้วยท่าทางเหมือนกับอยากเก็บเงินไว้คนเดียว  แต่คำตอบกลับมาของแกตรงข้ามกับที่เขาคิดไว้
  พูดหยั่งกับเอ็งไม่ถูกงั้นน่ะ  วันชัยงง  มือขวารีบล้วงกระเป๋าเสื้อ  เขาพบสลากแบ่งครึ่งอยู่ในนั้น  คลี่ออกดูตัวเลข  ตัวเดียวกับที่แกซื้อไม่มีผิด
วันชัยเริ่มลำดับเหตุการณ์ที่ผ่านมาอย่างช้า ๆ ตั้งแต่ที่เขาพบกับยายครั้งแรก  แกให้สลากแบ่งครึ่งใบหนึ่ง  เขาไม่ได้สนใจอะไร  พอจะจำได้ว่ารีบยัดลงใส่กระเป๋าเสื้อ  ตัวเดียวกับที่เขาใส่วันนี้แหละ  ท่าทางจะลืมซักเสื้อตัวนี้  สลากจึงอยู่ในสภาพเดิม
เขาจำทุกอย่างได้แล้ว  เหมือนมีปาฏิหาริย์  ถ้าเสื้อตัวนี้โยนลงตะกร้าซักก่อนถึงวันนี้  เขาก็คงได้แต่เงินค่ารถจากยายหรือไม่ได้อะไรเลยก็เป็นได้
  งั้นผมก็ถูก   
แกพยักหน้าตอบรับ   ทำเอาวันชัยดีใจแทบตัวลอย  
  ก่อนอื่นน่ะข้าอยากขอโทษเอ็งที่หลอกนั่งรถตอนนั้น ข้ารู้ว่าชีวิตคนหาเช้ากินค่ำอย่างพวกเรามันลำบากขนาดไหน แต่ตอนนั้นข้าเหลือเงินแค่สิบบาทเอง  ก็เลยไม่จ่าย  ไม่งั้นไม่มีเงินกินข้าวแน่ ขอโทษด้วยนะพ่อหนุ่ม  แกถอนใจนิดหนึ่ง  ก่อนพูดต่อไปด้วยน้ำเสียงผิดกับตอนแรก     แต่ตอนนี้เอ็งกับข้าถูกรางวัลคนละครึ่ง     ได้เงินล้านห้าแล้วเอ็งจะเอาไปทำอะไร   
  ผมคิดไม่ออกหรอก  อยู่ดี ๆ เงินก็ลอยมาหาผมอย่างนี้  เมื่อก่อนนี้ผมก็ซื้อ  ไม่เคยถูกเลย  แปลกนะ  ผมมันดวงไม่ดี  แต่พอผมได้เจอเรื่องร้าย ๆ ที่ผ่านมาตั้งแต่ต้นเดือนจนถึงวันนี้  ผมก็เพิ่งถูกหวยกับเค้าคราวนี้เองแหละ  
วันชัยกับยายพากันเข้าไปข้างในกองสลากเพื่อนำสลากนำโชคนั้นไปขึ้นเงิน  เขากับแกอยู่ภายในนั้นนานพักใหญ่จึงกลับออกมาพร้อมกับธนาณัติมีค่าสามล้านได้คนละล้านห้า  พร้อมที่จะไปแลกเป็นเงินสดจริง ๆ ต่อไป
  เอ้าเงินค่ารถ   ยายยื่นเงินค่ารถให้เขาทั้งครั้งที่แล้วและคราวนี้จนครบ  ไม่มีอะไรค้างคากันอีก    ไปล่ะพ่อหนุ่ม  
ยายเดินออกไปข้างนอกตามลำพัง  เขามองตามไป  แกออกไปยืนอยู่บนทางเท้า  โบกรถคันหนึ่งเปิดประตูเข้าไปนั่ง  เขามองดูจนรถแล่นลับสายตาไป  
  วันที่ 8 มิถุนายน 2547 หรือวัน 080647 กันแน่ที่ให้โชคกับเรา  
เขาคิด  ไม่รอคำตอบจากฟ้าหรือดิน  รีบเดินตรงไปที่รถ  เปิดประตูขึ้นนั่งขับออกไป ทิ้งทุกสิ่งที่ผ่านมาเป็นทางพาเขามาสู่โชคลาภ 
  080647