** ทัศยุราชันย์ (เทพมนุษย์) **

แก้วประเสริฐ

                                                                          บทที่ ๘
                                                                        เทพมนุษย์
       ร่างนั้นก็ก้าวเข้ามาหาชายชราแล้วก้มน้อมรับ พร้อมทั้งเดินตามหญิงดาริกาไปผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่
เมื่อเสร็จสรรพเรียบร้อยแล้วก็เข้ามาสู่ยังเบื้องหน้าท่านพ่อปู่อีกครั้งหนึ่งพร้อมทั้งหญิงดาริกา
  บัดดลเสียงมโหรีปีพาทย์ กลองมโหระทึก  เสียงสังข์  ปี่กลองชนะก็ล่องลอยเข้ามาสู่สถานที่นั้น
 จนบังเกิดสนั่นหวั่นไหวแต่หาต้นเสียงมิได้    อีกทั้งมหาศาสตราอาวุธ ๕ ประการที่วางไว้บนพานแก้ว
เหนือแท่นกลางสายธารก็พลันเปล่งประกายสว่างไสวไปทั่วบริเวณถ้ำศักดิ์สิทธิ์  ทั้งสั่นไหวส่งเสียงสนั่น
กึกก้องแสดงอาการลอยขึ้นเหนือพานแก้วสายวิชชุส่องประกายวูบวาบ สภาพภายในถ้ำก็มีอาการสั่นไหว
พานแก้วที่ใช้รองรับมหาศาสตราอาวุธนั้นก็พลันหมุนวนรอบตัวเองสักครู่ใหญ่จึงสงบกับเข้าสู่สภาพดังเดิม 
     แต่เสียงมโหรีก็ยังส่งสำเนียงต่อไป พลันบังเกิดมาลาล่องลอยลงมาเข้าสวมคล้องยังศีรษะ
ของชายหนุ่มและพลันกลีบดอกไม้นานาพันธุ์ก็ถูกโปรยจากอากาศตกยังบนร่างกายของชายหนุ่มร่างใหม่
ส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่วบริเวณภายในถ้ำศักดิ์สิทธิ์ สิ่งเหล่านี้ไม่ทราบได้ว่าลอยมาจากที่หนใด 
  เห็นพ่อท่านปู่หัวร่อเริงร่าอย่างเบิกบานด้วยสำเนียงกึกก้องเบิกบานสำราญใจยิ่งนัก สองมือพนมยกขึ้นบูชา
เหนือศีรษะ กล่าวขึ้นว่า
       “โอม โอม โอม...ท่านมหาเทพแห่งจอมฟ้าทั้งปวง กาลครั้งนี้สำเร็จด้วยอำนาจของพระผู้เป็นเจ้า
ที่ทรงโปรดอนุเคราะห์ช่วยเหลือและทรงประทานสิ่งเหล่านี้แด่องค์ทัศยุราชันย์ซึ่งพระองค์ได้ทรงคัดเลือก
ให้เป็นผู้มาดูแลปกปักรักษาน้ำอมฤตศักดิ์สิทธิ์นี้ให้พ้นจากหมู่มารทั้งปวง  บัดนี้ได้ทำตามพระบัญชาที่ทรง
มอบหมายให้ข้าพเจ้ากระทำไว้บรรลุล่วงจนองค์ทัศยุราชันย์กลับคืนสู่อีกวาระหนึ่งแล้ว ข้าพเจ้าขอน้อมถวาย
พระพรพระเจ้าข้า”   ท่านพ่อปู่กล่าวพร้อมก้มลงอภิวาทลงบนพื้นถ้ำพร้อมด้วยองค์ทัศยุราชันย์ร่างใหม่และ
องค์หญิงดาริกาโดยพร้อมเพรียงกัน
       “สำเร็จสมความปรารถนาเราแล้ว แม้แต่ทวยเทพยาดา ก็ยังส่งทิพย์มาลา
มายินดีและอวยพรในครั้งนี้ด้วย  ขอมหาราชจงเป็นมิ่งขวัญแก่ชาวนคร อย่าหนีหายไปไหนอีก ท่านกล่าวขึ้น”
 ทัศยุราชันย์ร่างใหม่หันมาตรงหน้าท่านพ่อปู่พลางก้มน้อมกายลงทำความคาราวะทันทีพร้อมเอ่ยขึ้นว่า
        “ข้าพเจ้าทัศยุขอน้อมสักการะท่านมหาราชครูเป็นยิ่งนัก ที่เปลี่ยนสภาพกลับคืนสู่สภาพเดิมอีกครั้ง 
นึกว่าจะไม่มีบุญวาสนากลับมาร่วมชะตากรรมกับท่านได้อีกแล้ว โปรดน้อมรับการคาราวะของข้าพเจ้า” 
 พร้อมทั้งยืนขึ้นถอดทิพย์มาลาออกจากศีรษะเข้าสวมศีรษะท่านพ่อปู่มหาราชครูแห่งนครนาครินทนาคร
ซึ่งก้มศีรษะน้อมรับพวงมาลาทิพย์นั้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส 
    พลันทัศยุราชันย์พลันกล่าวเสริมขึ้นอีกว่า
            “ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปข้าพเจ้าขอประกาศว่า ท่านพ่อปู่ราชครูจะเปลี่ยนสภาพจากเดิม เป็นพระชนกนาถ
ของข้าพเจ้ามาดแม้นข้าพเจ้าผิดประการใดโปรดลงโทษต่อข้าพเจ้าได้ เมื่อกลับไปข้าพเจ้าจะประกาศ
ให้เหล่าชาวนครทราบโดยทั่วหน้ากัน อีกประการหนึ่งคำเรียกหาให้เรียกข้าพเจ้าเหมือนเดิมเปรียบดั่ง
ที่ข้าพเจ้ายังเป็นเป็นมนุษย์มิได้เปลี่ยนสภาพด้วยเถิด” องค์ราชันย์กล่าวพร้อมก้มลงกราบท่านพ่อปู่ทันที
        สร้างความปิติยินดีแก่ท่านมหาราชครูยิ่งนั่งถึงกับหลั่งน้ำตาออกมาเข้าประคององค์ราชันย์ให้ยืนขึ้น
แล้วกล่าวขึ้นว่า
        “หาลับหลังเหล่าประชาแล้วเราทำได้ แต่หากต่อหน้าเหล่าประชาแล้วขอให้คำเรียกหาเหมือนเดิมเถิด”
         “ในเมื่อเป็นความคิดเห็นของพ่อปู่ข้าพเจ้ายินดีน้อมรับไว้ เพื่อความสบายใจของพ่อปู่ท่าน”
องค์ทัศยุราชันย์ตอบคำท่านมหาราชครูผู้ที่ให้กำเนิดใหม่แก่พระองค์อย่างนอบน้อม
   แล้วหันมากล่าวกับหญิงดาริการซึ่งเบิ่งตามองดูอยู่ให้เข้ามาต่อหน้าเบื้องพระพักตร์
องค์ราชันย์        ครั้นหญิงดาริกามาถึงหน้าก็ย่อน้อมลงคาราวะทันที พลางเอ่ยขึ้นว่า
       “ทรงพระเจริญเถิดมหาราช” ด้วยถ้อยสำเนียงแสนจะเกิดปิดติยินดียิ่งนัก
องค์ทัศยุราชันย์ในร่างใหม่ก็ก้มลงเข้าประคองร่างของเจ้าหญิงดาริกาพร้อมทั้งถอดทิพย์มาลา
บรรจงสวมลงยังพระศอของหญิงอันซึ่งเป็นพระมเหสีของพระองค์ในอดีตกาล
พลันกล่าวตรัสแก่หญิงดาริกาขึ้นว่า.....
       “เราเองสร้างความลำบากยิ่งแก่ท่านพ่อปู่และเจ้าหญิงมามากแล้ว เราเคยกล่าวแล้วใช่ไหมว่า
เราจะต้องคืนกลับคืนสู่มหานาครินทนาครอีกครั้งหนึ่ง บัดนี้เราก็กลับมาแล้ว
ภายใต้ความอนุเคราะห์ของท่านพ่อปู่พระชนกของเราตลอดจนตัวเจ้าด้วย”  ราชันย์ผู้ยิ่งใหญ่กล่าว 
พร้อมทั้งดึงร่างเจ้าหญิงดาริกาเข้ามา เงยพระพักตร์องค์หญิงแหงนขึ้นจ้องมองนิ่งเนิ่นนาน
ฉับพลันก็ดึงพระวรกายเจ้าหญิงมาสวมกอดและพรมประทับบนใบหน้าอย่างทะนุถนอม
 สร้างความปลื้มปิดติแก่แม่หญิงเป็นล้นพ้นถึงกลับหลั่งน้ำพระเนตรออกมาทั้งสองข้าง
ทั้งสะอึกสะอื้นเบาตามมา  มิได้ทรงขัดขืนแต่ประการใด ทรงมิเอียงอายในครั้งนี้เนื่องจากผู้นี้ได้เป็น
องค์ทัศยุราชันย์เต็มตัวแล้ว   พลางก้มพระเศียรลงยังทรวงพระอุระขององค์จอมราชันย์
ที่มีพระวรกาย พระมังสาสีทองแพรวพราวระยิบระยับไปทั่ว
       “หมดสิ้นเคราะห์โศกแล้วมหาราช  ขอพระองค์จงแสดงซึ่งอานุภาพแห่งมหาศาสตราอาวุธ
ให้ประจักษ์แก่สายตาด้วยเถิดพะย่ะค่ะ” มหาราชครูกล่าว
        “จริงซินะเราจากไปเสียนานมิได้สัมผัสเลย”  กล่าวแล้วทัศยุราชันย์ก็หันไปทางมหาศาสตราอาวุธ 
พลางเอ่ยถ้อยคำเบาๆ  ฉับพลันมหาศาสตราอาวุธทั้งห้า ก็ลอยขึ้นเหนือพานแก้วลอยละลิ่วมายังเบื้องหน้า
ขององค์ราชันย์ทัศยุทันที สร้างความปลื้มปติยินดีแก่มหาราชครูและเจ้าหญิงดาริกาเป็นล้นพ้น
 เพราะย่อมหมายถึงว่าร่างของชายหนุ่มซึ่งสิ้นสลายละลายไปกับน้ำธารอันศักดิ์สิทธิ์หล่อหลอม
แปรสภาพขึ้นมาใหม่เข้าประสานก่อกำเนิดรวมกันอย่างสมดุลพอดีทั้งจิตและวิญญาณทัศยุราชันย์ 
         มิฉะนั้นก็จะไม่สามารถเรียกใช้ต่อมหาศาสตราอาวุธทั้งห้าประการนี้ได้แต่ประการใด 
 ครั้นพระองค์แลเห็นก็ทรงเอื้อมพระหัตถ์จับคันศรพร้อมลูกธนูที่อยู่ในที่เก็บขึ้นสะพายยังพระอังสา
เบื้องซ้าย   ทรงหยิบพระแสงดาบที่อยู่ในฝักสะพายยังพระอังสาเบื้องขวา 
จับตรีเพชรเหน็บตรงที่รัดพระองค์  ส่วนบ่วงนาคราชทรงเหน็บเบื้องขวา 
ส่วนจักรเพชรทรงตรัสต่อศาสตราอาวุธตรีเพชร ให้สำแดงขยายใหญ่ขึ้น   พลันจักรเพชรก็เปล่ง
ฤทธานุภาพขยายใหญ่  แล้วทรงเข้ายืนอยู่ช่วงกลางซึ่งเกิดพระราชอาสน์ภายในวงกลมจักรเพชรนั้น
พลันจักรเพชรก็สำแดงฤทธาล่องลอยนำพาพระองค์วนเวียนไปมาภายในถ้ำแก้วเปล่งรัศมีโชติช่วง
ชัชวาลปานประหนึ่งดุจดั่งเทพยาดาล่องลอยเวียนไปมาฉะนี้
         ครั้นทรงแสดงฤทธานุภาพพอสมควรก็ทรงกลับมายังเบื้องหน้าของมหาราชครูและเจ้าหญิงดาริกา
 จักรเพชรก็กลับคืนสู่สภาพเดิมทรงนำมาสวมลงยังข้อพระหัตถ์ แล้วกล่าวแก่ท่านมหาราชครูว่า
        “เป็นอย่างไรบ้างล่ะท่านพ่อปู่”
         “ทรงฤทธานุภาพเหมือนเดิมแต่รู้สึกว่าจะมากกว่าเก่าด้วยพระเจ้าค่ะ “
         “เนื่องด้วยแสงแห่งมหาศาสตราอาวุธแผ่รังสีจนพระองค์เปล่งรังสีไพศาลยิ่งนัก”
  ท่านมหาราชครูกล่าว
          “ถ้าอย่างนั้นเราเห็นจะเก็บมหาศาสตราอาวุธไว้ที่เดิมแล้วแล้วนะ”  องค์ราชันย์กล่าว
          “ถูกต้องแล้วพระเจ้าค่ะ ด้วยเป็นสถานที่เก็บศาสตรานี้ไว้
 หากพระองค์มีความต้องการใช้ก็สามารถเรียกได้ไม่ว่าพระองค์จะอยู่ยังสถานที่ใดก็ตาม
อันมหาศาสตราอาวุธก็จะมาสู่พระหัตถ์ของพระองค์ทันที”
         ชายชราในคราบของมหาราชครูกล่าว แก่องค์ราชันย์ทัศยุ
     จากนั้นทรงหันไปกล่าวแก่มหาศาตราอาวุธเหล่านั้น  พลางมหาศาตราอาวุธก็ลอยกลับ
ไปสู่ยังพานแก้วที่รองรับ   แต่ก็ยังเปล่งรังสีชัชวาลบันเจิดจ้าอยู่
    “เมื่อเรียบร้อยแล้วเราทั้งหมดกลับวังกันเถิด ท่านนำหน้าซิท่านพ่อปู่” พระองค์กล่าว
    “พะย่ะค่า” มหาราชครูรับคำ พร้อมดำเนินนำทางออกจากถ้ำแก้วต่อไป....
        จนลุล่วงเข้าสู่เขตพระราชฐาน ส่วนท่านมหาราชครูก็แยกกลับไปยังปราสาทส่วนตัว
ครั้นถึงเจ้าหญิงดาริกาก็ทูลลา  เพื่อกลับไปยังปราสาทส่วนตัวเพื่อผลัดเปลี่ยนฉลองพระองค์
องค์ราชันย์ก็กล่าวสำทับว่าให้รีบเสด็จมายังพระที่โดยเร็ว  ทำให้เจ้าหญิงดาริกาทรงพระมีอาการ
ขัดเขินอายยิ่งนัก  ทรงถึงกับค้อนองค์ราชันย์แล้วรีบเสด็จไป
        ครั้นเพลาพลบค่ำจึงเสด็จมายังพระราชตำหนัก เพื่อทรงเตรียมดูแลเหล่าสนมกำนัลนางใน
เกี่ยวกับเครื่องอุปโภคบริโภคขององค์ราชันย์พร้อมดูแลพระราชอาสน์เพื่อใช้สำหรับพระบรรทม
แล้วเข้าร่วมทรงเสวยพระกระยาหารร่วมกับองค์กษัตริย์ ท่ามกลางเหล่านางรำที่ฟ้อนรำถวาย
ท่ามกลางมโหรีบรรเลงเพลงแสนเสนาะไพเราะจับใจยิ่งนัก
    ท้าวเธอทั้งสองพระองค์ก็ทรงหยอกล้อกันปานหนึ่งสาวหนุ่มแรกรุ่น กระเซ้าเย้าแหย่หยอกหัวร่อ
ต่อกระซิกจนเป็นที่เกษมสำราญพระราชหฤทัยต่อ  ทั้งสองพระองค์
แล้วทรงกล่าวเล่าความรำลึกย้อนถึงอดีตเบื้องหลังและเท้าความถึงการกลับมาใหม่เล่าสู่กันฟัง 
 องค์ราชันย์ก็เล่าเรื่องที่สามารถจำความครั้งเก่าได้ เมื่อได้เข้าอาบน้ำอมฤตศักดิ์
ก็ทรงรำลึกถึงเหตุการณ์ในอดีตชาติไม่ผิดเพี้ยนตลอดจนความปัจจุบันด้วย
และทรงกล่าวขึ้นอีกว่าในพระสุบินนิมิตนั้นเมื่อครั้งยังเป็นชายหนุ่มชื่อ “ทัด”แห่งบ้านป่าอยู่
ว่าทรงพระราชอักษรและท่องจำไว้ถึงนิมิตความครั้งยังเป็นมนุษย์เต็ม   แล้วก็ทรงรายกลอนที่แต่ง
ให้เจ้าหญิงดาริกาฟัง พร้อมทั้งปรารภว่าหากได้ฟังแล้วก็อย่าได้หัวร่อล่ะ จนเจ้าหญิงทรงพระสรวล
คอยสดับรับฟังพระกระแสรับสั่งอย่างตั้งใจ
         องค์ราชันย์ทัศยุทรงหยุดนิ่งสักพักคล้ายจะทบทวนความหลัง แล้วจึงเอื้อนเอ่ยทำนองขึ้น
                                       “  เธอรู้ไหมใครคนนี้ที่รักจ๋า
                                     เธอรู้ไหมกาลเวลาสุดหาไหน
                                     เธอรู้ไหมว่าฉันรักประจักษ์ใจ
                                     เธอรู้ไหมใครคนนี้เฝ้ามีเธอ
                                           ตะวันลับขอบฟ้าเสมือนพาล่วง
                                     สุดแสนห่วงดวงใจที่ใฝ่เสมอ
                                     โอ้ชีวิตคิดฝันยังพลันละเมอ
                                     จนหลงเพ้อครวญคร่ำหลงย้ำมลาย
                                          เธอรู้ไหมใจฉันมันสั่นระรี้
                                     มวลชีวีเรือนร่างอ้างว้างสลาย
                                     เพียงรอยยิ้มพร่ำเพ้อจนเผลอใจ
                                     เหตุไฉนใยขยี้เปรียบนี้ลวง
                                         ดวงจันทร์ฉายผ่องอำไพในฟ้า
                                  มวลดาราทอแสงเพื่อแฝงสรวง
                                 ห่วงรักนี้ใยต้องจึงหมองทรวง
                                 แสนเป็นห่วงดวงฤทัยสุดให้ตรม
                                       เธอรู้ไหมที่รักภักดีเสมอ
                                 หลงพร่ำเพ้อปานเทพที่เสพสม
                                  เพียงแค่ฝันฉันเศร้าจนเคล้าระทม
                                 รักลอยลมบ่มเพ้อละเมอครวญ
                                       ที่รักจ๋ารักเธอยิ่งแอบอิงเสมอ
                                  ฉันแนบเธอด้วยใจที่ไม่กำสรวล
                                  โอ้ชาตินี้ขอสมัครแม้นรักรวน
                                  แอบอิงล้วนบ่วงวิญญาณฝันถึงเธอ.
       เจ้าหญิงต้องทรงปิดพระโอษฐ์ทรงพระสรวลด้วยกลั้นหัวร่อแทบไม่อยู่
แต่ยังทรงอดคิดจะเย้าจอมกษัตริย์เสียมิได้ ยิ่งเห็นพระอาการที่ทรงร่ายกลอนนั้นๆ
แลเห็น ดวงพระเนตรทรงหยาดเยิ้มปานประหนึ่งดั่งอิสตรีที่แรกรุ่นเมื่อยามพบบุรุษหนุ่มต้องใจ
          “เสด็จพี่ทรงนึกถึงหญิงชาวป่าคนใดรึเพคะ”  เจ้าหญิงดาริกากล่าว
          “ถึงได้ทรงพระอักษรรำพันถึงเพียงนี้  หญิงนั้นคงงามหยาดเยิ้มเป็นที่ต้องพระเนตรพระกรรณ
จนถึงกลับทรงพระอักษรกลอนนั้นๆด้วยเพคะ”   เจ้าหญิงทรงกระเซ้า
           “หามิได้น้องหญิงเราเพ้อถึงนางในฝันของเราที่นิมิตทุกราตรีแทบจะมิได้ขาด” พระองค์ทรงกล่าว
           “นางนั้นงามยิ่งหรือเพคะ”  องค์หญิงฉงนถึงเอ่ยปาก  ภายในใจคิดว่าหากไม่หยาดเยิ้มถึงเพียงนี้
องค์กษัตริย์ในคราบมนุษย์คงมิหลงใหลจนถึงกับเขียนกลอนท่องไว้มิได้ลืมเลือน
         “งามยิ่งนักน้องหญิงงามจนเราไหลหลง หากมาคิดพิจารณาแล้วใบหน้าดังกับพระพักตร์
ของน้องหญิงเราก็มิปาน” ทรงตรัสแล้วพระสรวลเบาๆ
             “นี่แน่ะ...เสด็จพี่พูดอะไรเช่นนั้น  หวานเสียไม่มี”  องค์หญิงขวยเขิน พลางโน้มพระวรกาย
พระหัตถ์หยิกตรงพระชานุเบาๆ   องค์เจ้าเหนือหัวทรงพระสรวลเกษมสำราญยิ่ง
เมื่อเห็นเจ้าหญิงทรงพระเกษมสำราญดีแล้ว จึงเอ่ยตรัสขึ้นว่า
              “อ้อ..นี่แน่ะน้องหญิง...ในตอนนี้เราจำความได้แล้วว่า เมื่อก่อนนั้นท่านท้าวทศราชแห่งแคว้น
รัตนานคร ซึ่งเป็นกึ่งมนุษย์กึ่งคนธรรพ์ทางทิศตะวันออกของเขาไกรลาส  ได้ถวายพระธิดาสองพระองค์
แก่เราและเป็นพระสหายรักของน้องหญิงด้วย ไม่ทราบว่าเดี๋ยวนี้เป็นฉันท์ใดรึ” ทรงกล่าวขึ้นลอยๆ
               “ ซึ่งน้องหญิงยังให้เราทรงแต่งตั้งเป็นพระอัครมเหสีฝ่ายซ้ายของเราด้วย เพียงแต่เรายังกริ่งเกรง
น้องหญิงว่าเราจะเป็นผู้มักมากในตัณหาราคะ  และมิอยากให้มีปัญหาอื่นตามมาจึงได้นิ่งเฉยเสีย  จนบัดนี้
เพียงเห็นแต่น้องหญิงเพียงผู้เดียว ส่วนหญิงต่างนครก็พากันหายไปหมดสิ้น”
         “อ้อๆๆ...เจ้าหญิงมณีกานต์และเจ้าหญิงปทุมวดีหรือเพคะ”  เจ้าหญิงทรงยิ้ม
ราชันย์ทรงยิ้มพระโอษฐ์ กล่าวว่า
            “เรานึกไม่ออกจริงๆว่าทรงพระนามใดรึ”   ทัศยุราชันย์ตรัส
            “เจ้าหญิงมณีกานต์และเจ้าหญิงปทุมวดี ทรงพระสิริโฉมยิ่งนะเพคะ  แต่กลับไปยังพระนครแล้ว
ด้วยเสด็จพ่อของพระนางทรงพระประชวรและสิ้นพระชนม์ในภายหลัง  เนื่องจากไม่มีพระราชบุตรสืบ
ทอดสันติวงศ์ เหล่ามุขอำมาตย์จึงอัญเชิญเจ้าหญิงมณีกานต์ขึ้นเสวยราชสมบัติสืบต่อไป ส่วนพระขนิษฐา
นั้นอยู่ช่วยราชการเพคะเสด็จพี่”  เจ้าหญิงเอ่ย 
          “อืมมๆ..น้องหญิงก็สมควรอยู่หรอก เพราะเจ้าหญิงมณีกานต์ทรงเชี่ยวชาญศาสตราอาวุธ ตลอด
จนมหาเวทย์อาคมและการบริหารงานปกครองยิ่งนัก ส่วนเจ้าหญิงปทุมวดีก็เชี่ยวชาญเวทย์มนต์ต่างๆ
จนกระทั่งเหล่าเทวาคนธรรพ์ต่างยกย่องเรียกว่า “แม่มดเจ้าเสน่ห์เทวีอัปสร” เป็นที่หมายปองแก่เทวา
คนธรรพ์วิทยาธรทั้งหลาย เพียงติดแต่ท่านท้าวทศราชทรงเห็นแก่ไมตรีของนครเรา ยกพระธิดาทั้งสอง
ให้แก่เรา เรื่องจึงได้เงียบหายไป”  พระองค์ตรัสขมวดพระขนงตรึกนึกเหตุการณ์เก่าต่างๆ
         “ส่วนเจ้าหญิงเมืองต่างๆได้กลับไปยังเมืองของตนเองและบางองค์ได้อภิเษกกับต่างเมืองไปเกือบ
หมดสิ้นแล้วเพคะ”  เจ้าหญิงดาริกาทรงทูล
          “ช่างเถอะเราขอรู้เพียงเท่านี้แหละ  อ้อ..ค่ำเพลานี้หวังว่าน้องหญิงคงเสด็จบรรทมร่วมกับเราภายใน
พระตำหนักนี้นะ อย่าได้หนีหายไปไหนอีกล่ะ เราคิดถึงองค์หญิงใจจะขาดแล้วล่ะ” พระองค์ทรงกล่าวยิ้มๆ
            “เพค่ะเสด็จพี่ “กล่าวจบก็ทรงขวยเขินยิ่งนัก  ทั้งสองก็หาความเกษมสำราญต่อไป จวบจนดึกดื่น
แล้วทั้งสองก็ทรงดำเนินพระบาทเข้าสู่แท่นพระราชอาสน์เพื่อทรงบรรทมประหนึ่งราวข้าวใหม่ปลามันฉะนี้
   ภาพประกอบบนเป็นของเจ้าหญิงมณีกานต์ ส่วนภาพล่างเป็นของเจ้าหญิงปทุมวดี
(หรือแม่มดเจ้าเสน่ห์)  ภาพประกอบทั้งหมดนี้เป็นของ คุณ เฌอมาลย์ นะขอรับท่าน)