จุมพิตแรก(ตอนที่ 1)

เก็จฐวา

แค่จุมพิตครั้งเดียว.....
สบตากันแค่ครั้งเดียว.....
รักที่ทำให้หัวใจระทึกมาเยือนฉัน.....
อย่างเร่าร้อน....รุนแรง....และเงียบเชียบ.....
บุพเพแห่งรักที่เริ่มต้นจากจุมพิตนั้น.....

ตอนที่  1
รอนสเดลเฮ้าส์.....ลอนดอน....
พิพิธภัณฑ์ศิลปะเอกชนที่รวบรวมผลงานและคอลเล็คชั่น เดอะโทริสทอรั่ม  จิตรกรชื่อดัง    ภายใจมีทั้งผลงานแกะสลักกรีกและโรม  เหยือกเปอร์เชียน    มัมมี่จากอียิปต์  และอื่น ๆ  อีกมากมาย  
เจ้าของคนปัจจุบันคือ คุณหนูแองเจริก้า  หลานสาวที่สืบเชื้อสายโดยตรง  วัย  22  ปี
ข่าวนี้ก็ดูดีออกนี่...มีลูกค้าเยอะ ๆ  จะได้อำลาความขัดสนเสียที  
แองเจริก้าพูดโดยตายังจ้องอยู่กับโฆษณาของ รอนสเดลเฮ้าส์  แม้จะอยู่ในกรอบเล็ก ๆ  (จนแทบจะหาไม่เจอ)  ของนิตยสารท่องเที่ยวฉบับหนึ่ง
ชักตื่นเต้นแล้วสิ
คุณหนูล่ะก็.....      เสียงเบ็ตตี้(แม่บ้านฯลฯ)  ขัดขึ้น
	เลิกหลอกตัวเองได้แล้วค่ะ  จัดไม่เสร็จซักที    
	อ๋อย.....  หญิงสาวทำหน้าสำนึกผิด  มองดูรอบ ๆ  ตัวที่ขณะนี้มีแต่ของระเกะระกะแถมเปียกปอนเต็มไปหมด  หล่อนกับแม่บ้านช่วยกันเก็บตั้งแต่เช้าแล้ว  เนื่องจากเมื่อคืนเกิดฝนตกกระหน่ำอย่างไม่ปราณีใครเลย  พอฝนหยุดสภาพของห้องที่โทรมอยู่แล้วยิ่งไม่น่าดูกันไปใหญ่  ข้าวของชุ่มไปด้วยน้ำฝน  เพดานห้องก็มีรอยฝนซึมเข้ามา
	ประหยัดได้ยากจัง  จ้างช่างซ่อมหลังคาราคาถูก  งานเลยออกมาไม่ดี ทำให้ต้องมาลำบากแบบนี้   ขอโทษนะจ๊ะเบ็ตตี้
	อิฉันไม่เคยคิดแบบนั้น
	หลังจากคุณนายใหญ่เสียไป  คุณหนูก็ดูแลบ้านหลังนี้มาคนเดียว  อาจมีหลงหูหลงตาบ้าง
	คนเดียวที่ไหน  เบ็ตตี้ก็อยู่ช่วยทั้งคน
	ตั้งแต่ตอนนั้น  2  ปี  เข้าแล้ว  ในงานศพคุณย่า  ญาติสนิทเพียงคนเดียว
เอ๊ะ!...ทายาทอีกคนรึคะ?
ชื่อมิสซิสอิสแมน  ญาติห่าง ๆ  ครับ
ทนายความหนุ่มอธิบายให้ฟังถึงข้อความในพินัยกรรม
ต้องแบ่งมรดกกันสิน่ะคะ  แล้วเขาอยู่ที่ไหนล่ะคะ
ไม่ทราบครับ  ปัจจุบันอยู่ในสภาพหายสาบสูญ
ไม่เข้าใจความหมายค่ะ...     หญิงสาวออกจะงงกับคำตอบของทนายความ
สรุปคือ...มรดกต้องถูกเก็บไว้ก่อน  จนกว่าจะพบทายาทคนนั้น  น่าเสียดายตามกฏหมายคุณตกอยู่ในฐานะไร้สินทรัพย์
โอ้พระเจ้า!
.....
	ตอนนั้นนึกว่าหัวใจหยุดเต้นซะแล้ว  สุดท้ายสรุปว่าธนาคารจะส่งเงินมาให้ทุกเดือนแต่ไม่มาก  การตรวจเช็คของผู้ดูแลทรัพย์สินเข้มงวดมาก
	หญิงสาวเปรยกับแม่บ้านขณะนั่งดื่มชาหน้าเตาผิง
	บ้านเก่าแล้ว  ค่ารักษาให้สภาพบ้านอยู่ดี  กินเงินโขอยู่นะ...เฮ้อ...
	นั่นสิคะ  แม่บ้านผู้สูงวัยสงสารหญิงสาวซึ่งเป็นนายที่นั่งถอนหายใจตรงหน้ายิ่งนัก  จนกลั้นน้ำตาแทบไม่อยู่  
	อิฉันเป็นแม่นมที่แย่มาก  ต้องให้คุณหนูออกไปทำงาน  
	ทำงานไม่ลำบากหรอกจ๊ะ
	เพื่อรักษา รอนสเดลเฮ้าส์  ไว้  น้ำเสียงหนักแน่น บ่งบอกถึงความตั้งใจแน่วแน่
	พ่อแม่เสียตั้งแต่  9  ขวบ  คุณย่ารับเลี้ยงเธอในฐานะหลานเพียงคนเดียว เลยต้องมาอยู่ที่นี่  ภาพเขียน  ผลงานศิลปะมากมาย  ทั้งหมดคือของเล่นสำหรับเธอ  อาจมีคนค่อนแคะที่นี่ว่าเป็นคฤหาสน์ตกยุค  แต่สำหรับเธอมันมีค่ามากมายเหลือเกิน
	ฉันรัก รอนเสดลเฮาส์  ที่สุด  อยากอยู่ที่นี่ตลอดไป
	ถึงจะขัดสนหรืออะไรก็ช่าง
	กริ๊งๆๆๆๆ...........
	เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นตัดบทสนทนาของทั้งสองคน     แองเจริก้าวางมัฟฟิ่นชิ้นโปรดไว้ตรงหน้า  ก่อนจะลุกขึ้นไปรับโทรศัพท์ก่อนคุณแม่บ้านจะขยับตัวซะอีก
	 
	 สวัสดีค่ะ   รอนเสดลเฮ้าส์ค่ะ
	โล่งอก  แองเจริก้าอยู่บ้าน..  
	เสียงปลายสายท่าทางหัวหมุนน่าดู  ฟังจากน้ำเสียงคงโล่งอกอย่างที่เจ้าตัวบอกจริง ๆ   มิสเตอร์เดวิด  ไฟรด์  เจ้าของบริษัทฯ นำเที่ยวนี่เอง
มีอะไรเหรอ  เดวิด
วันนี้คอร์สทัวร์เมือง  ไกด์ไม่พอ  จะรบกวนขอให้เธอมาช่วยฉันหน่อยสิ
หา!...อะไรนะคะ  ทัวร์เมือง  ฉันไม่ถนัดนี่คะ
เอาน่า  ถูไถไปก่อนละกัน  ตกลงตามนี้นะ  ฉันยุ่งมากเลย  ขอบใจจ๊ะ
	
ตู๊ดๆๆๆ....
อ๊ะ...วางหูซะแล้ว
เฮ้อ!.....คงต้องเลยตามเลย  
หญิงสาวถอนหายใจกับความเอาแต่ใจของเดวิดเหลือเกิน  แต่ที่หล่อนยังมีเงินพอให้ใช้ได้ตลอดเดือนก็เพราะเขานี่แหละที่คอยหางานพิเศษมาให้และยังคอยหาลูกค้ามาชม รอนเสดลเฮาส์  อยู่เสมอ   ทำให้พอมีรายได้อยู่บ้าง หวังแต่เงินเดือนที่ธนาคารให้ทุกเดือนคงไม่พอเป็นแน่
	งานเป็นไกด์เหมือนอย่างเคยรึคะ
	จ๊ะ
	ขอโทษจ๊ะเบ็ตตี้  ฉันต้องไปแล้ว  ต้องไปเปลี่ยนชุด
	หล่อนบอกกับแม่บ้านก่อนหมุนตัวกลับขึ้นไปข้างบน  ก่อนจะต้องหยุดชะงักกับคำพูดของคุณแม่บ้าน
	เปลี่ยนชุดเหรอคะ....แต่ว่า..เสื้อผ้าในตู้เปียกหมดแล้วนะคะ
	ตายแล้ว...เบ็ตตี้  ทำไงดี  ฉันลืมสนิทเลย
	แล้วนี่หล่อนจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย   ให้ไปในชุดเลอะเทอะมอมแมมอย่างนี้คงไม่ไหว  ลูกทัวร์ทั้งคณะต้องวิ่งหนีหล่อนเป็นแน่  บริษัทฯ  ของเดวิดก็ต้องเสียหายแน่  แต่หล่อนจะหาเสื้อผ้าที่ไหนได้ล่ะ  เพราะอย่างที่เบ็ตตี้บอกว่าเสื้อผ้าของหล่อนที่อยู่ในตู้ก็เปียกเพราะน้ำฝนไปหมดแล้ว   แต่เหมือนหล่อนจะนึกอะไรออก
	ช้าก่อน   นึกออกแล้ว
	นั่นไง  หีบเสื้อผ้าเก่าของคุณย่า
	หล่อนรีบวิ่งไปที่หีบไม้เก่าคร่ำคร่าที่เพิ่งดันออกมาจากซอกตู้  เพราะมีตู้ไม้ใบใหญ่บังอยู่มันจึงเปียกไม่มาก  
	พูดเป็นเล่น...นั่นเป็นชุดบนเวทีละครเพลงของท่านหญิงนะคะ  แล้วคุณหนูจะใส่ได้เหรอคะ
	มันต้องมีสักชุดสิน่าที่เข้าท่า
	ว่าแล้วหล่อนก็ลงมือลื้อเจ้าหีบใบใหญ่ด้วยความหวังทันที

ติดตามต่อตอนหน้านะคะ  อิอิ