ความรักของคนบางคนก็เริ่มต้นขึ้นได้ง่าย ๆ ดูเหมือนเป็นเรื่องง่ายๆเพียงแต่อาศัยเวลาเรียนรู้กันนานหน่อย จากความเป็นเพื่อนที่ค่อย ๆ สนิทกันมากขึ้น มากขึ้น คุยกันได้ทุกเรื่อง วันละหลาย ๆ ชั่วโมง เจอหน้าก็คุย กลับถึงบ้านก็โทรคุย คุยๆๆๆ กันเข้าไป แบบว่าไม่เคยมีวันไหนที่ไม่มีอะไรคุยกัน คุยไปคุยมาเราก็ชักเริ่มรู้สึกว่าไม่เคยคุยกับใครได้มากเท่านี้ มาก่อนในชีวิตแล้ว "คนรัก" ในแบบที่เราคิดก็คือคนที่เราจะคุยกับเขาไปได้ตลอดชีวิตอย่างนี้น่ะแหละ เป็นเพื่อนสนิทกันอยู่หนึ่งปีแล้ววันหนึ่งระหว่างที่กำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน เหมือนทุกวัน ก็บอกเขาไปทางโทรศัพท์ง่าย ๆ ว่าสงสัยจะ "รัก" เขาเข้าแล้วล่ะ ปรากฏว่าใจตรงกันเพียงแต่เราแน่ใจก่อนเขา ส่วนเขายังมัวแต่คิด ๆ เลยไม่ทันเรา โดนเราตัดหน้าบอกซะก่อน แต่แล้วไม่รู้ทำไมรักกันหวานชื่นอยู่แค่ไม่กี่เดือน อยู่ ๆ ก็เกิดหมดเรื่องคุยกันขึ้นมากะทันหัน มันแปลก ๆ ไม่มีอะไรเหมือนเดิม เอาแต่ใจกันมากขึ้น เรียกร้องกันมากขึ้น ต่างคนต่างไม่มีใครฟังใคร พูดอะไรก็ผิดหูกันไปหมด ยิ่งพยายามยิ่งเหมือนกลายเป็นคนแปลกหน้า พอตัดสินใจว่าจะเลิกต่างคนก็ต่างเสียดายห่างกันได้ไม่กี่วันก็กลับมาคบกันอีก เป็นยังงี้อยู่เป็นปี ๆเสียน้ำตาไปไม่รู้เท่าไรจนในที่สุดก็ตัดสินใจจบ บอกเลิกเขาไป...บอกเหตุผลไปยาวเหยียดแล้วจบว่าอย่าโทรมาอีกเลย เขาตอบกลับมาสั้น ๆ ว่าลาก่อน ร้องไห้จนเหนื่อยแล้วก็จบกันไปแบบหายไปจากชีวิตกันและกันนานเป็นเดือน จนวันหนึ่งก็รู้สึกว่าถึงแม้เราจะคบกันเป็นแฟนไม่ได้ ทำไมเราถึงจะต้องเสียเพื่อนที่ดีที่สุดคนหนึ่งไปด้วยล่ะ ในที่สุดเราสองคนก็กลับมาเป็นเพื่อนกัน เป็นเพื่อนสนิทกันเหมือนเดิมหรือจะเรียกว่ามากกว่าเดิมก็น่าจะได้ คนบางคู่ก็แปลกดีนะพอเป็นเพื่อน มันเหมือนมีช่องว่างดี ๆ ที่ทำให้เราต่างคนต่างได้หายใจ ไม่เหมือนตอนเป็นแฟนที่กระทบกระทั่งกันซะจนต่างคนต่างเจ็บ กลับมาเป็นเพื่อนกันคราวนี้ความรู้สึกดี ๆ มันยิ่งดียิ่งขึ้นกว่าเดิม เพราะต่างก็ยอมรับแล้วว่าเราไม่มีทางกลับไปเป็นคนรักกันได้อีก เราเลิกกันโดยที่ต่างคนต่างไม่ได้มีคนอื่น พอกลับมาเป็นเพื่อนสนิท ก็คบกันอยู่หลายปีโดยไม่มีใคร ในสายตาคนอื่นที่เฝ้ามองเราไม่มีใครเชื่อซักคนว่าเราเลิกกันแล้ว ถามว่าตัดใจได้จริงเลยเหรอในตอนนั้นก็ตอบตรงๆ ว่าไม่หรอก ทั้งที่รู้ว่าสำหรับเขาเราคือเพื่อนคนหนึ่งเท่านั้นแล้วจริง ๆ แต่พอได้ใกล้ชิดประหนึ่งเป็นคนรู้ใจกันอย่างนั้น ในใจก็แอบหวังว่าจะมีซักวันหรือเปล่านะที่ต่างคนจะต่างกลับมารักกันอีก แต่แล้วเขาก็ได้เจอคนที่เขารักและสามารถอยู่กับเขาได้จริง ๆ แปลกดีเหมือนกันเพราะนึกว่าพอถึงวันนี้ตัวเองจะเจ็บจะทนไม่ได้ แต่พอถึงเวลาจริง ๆ กลับเฉย ๆ และมีความสุขไปกับเขาด้วย คงเพราะ "ความรัก"ที่เคยมีมันเปลี่ยนเป็นความผูกพันไปโดยที่เราไม่รู้ตัวมั้ง ถามว่ายังรักไหมก็ตอบได้อย่างไม่ลังเลอีกเหมือนกันว่า "รัก" เขายังเป็นคนคนเดียวที่เรารู้สึกว่าคือคนที่จะคุยกันไปได้ตลอดชีวิต และเขาเองก็รู้สึกกับเราอย่างนั้นเหมือนกัน แต่ที่เป็นไปได้สำหรับเราสองคน ก็คงแค่เป็นได้แค่ "เพื่อนรัก" เป็น "คนพิเศษ"ของกันและกันอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้เท่านั้นเอง
23 กรกฎาคม 2545 09:43 น. - comment id 65946
เป็นเพื่อนกันน่ะ...คงมั่นที่สุดแล้ว...
23 กรกฎาคม 2545 17:25 น. - comment id 65948
อืมม์ ค่ะ อ่านะ น่าคิด แต่เรื่องของเรื่อง คนต่างคนก็ต่างความคิดค่ะ
25 กรกฎาคม 2545 00:41 น. - comment id 65972
ดีจังเลย.... วันนี้ว่างก้อมาอ่านเรื่องของน้องจาวอีกแล้วจ้า
27 กรกฎาคม 2545 22:09 น. - comment id 65989
ก็คงจะเป็นอย่างนั้นแหละนะ
28 กรกฎาคม 2545 20:44 น. - comment id 66004
(o^___^o)