คำสอนพ่อ

invisble

หลายปีผ่านไป  ฉันนั่งคิดย้อนกลับไปในวันวาน  วันที่ฉันเคยมีครอบครัวที่สมบูรณ์  พร้อมหน้าพ่อและแม่  ช่วงนั้นชีวิตไม่ได้สุขสบายอะไรมากมาย  ครอบครัวไม่ได้ร่ำรวย  แต่ความสุขในครอบครัวนี่สิที่ฉันภูมิใจ  แต่แล้ววันหนึ่ง  หัวหน้าครอบครัวของฉันก็เกิดอุบัติเหตุตกจากหลังคาบ้าน  หมอวินิจฉัยแล้วว่า  กระดูสันหลังช่วงรอยต่อแตกร้าว  ไม่สามารถเดินได้  หากต้องการรักษาให้เดินได้  ต้องใช้เงินประมาณ  2  แสนบาทในการผ่าตัดเพื่อเอาเหล็กเข้าไปดามกระดูกไว้  ในช่วงนั้นอย่าว่าแต่เงินแสนเลย  เงินพันก็หาอย่างยากลำบาก  พ่อฉันจึงต้องนอนอยู่อย่างนั้น  ฉันและแม่จะต้องคอยเปลี่ยนเวรกันดูพ่อ  ก่อนที่ฉันจะไปทำงานในตอนเช้าฉันจะต้องดูแลเรื่องอาหารการกินของท่านก่อน  และคอยดูแลเวลาพ่อขับถ่ายให้เรียบร้อย  ส่วนพักเที่ยงฉันก็ต้องรีบขับรถกลับมาดูแลท่าน  ช่วงเย็นก่อนไปเรียนฉันก็จะต้องรีบกลับมาดูแลท่านและรีบไปเรียน  ส่วนกลางคืนแม่ฉันจะเป็นคนคอยเฝ้าพ่อ  เป็นอยู่อย่างนี้จนปีที่ 4 เป็นปีสุดท้ายที่ฉันเรียนจบปริญญาตรี ภาค กศ.ปช. ด้วยเกียรตินิยมอันดับ 2  ช่วงนี้มันเป็นช่วงที่ฉันออกจากงานเพื่อมาเฝ้าไข้พ่อ  เราคุยกันหลายเรื่อง
ป๊าจ๋า  ป๊าต้องหายนะ  หนูขอเวลาทำงาน 2 ปี เพื่อนำเงินมารักษาป๊า แล้วจะใช้หนี้สินให้หมด
  หลังจากนั้นเราก็ไปเที่ยวกันนะ  ไปเที่ยวไหนดีนะป๊า
ไปทะเลกันดีกว่านะ  เราไปกัน 3 คนพ่อแม่ลูก   ฉันพูดด้วยรอยยิ้มเพื่อหวังให้พ่อของฉันสบายใจ
ท่านยิ้ม  แล้วเอามือลูบศีรษะฉัน  และพูดด้วยถ้อยคำที่ฟังแล้วช่างอบอุ่นเสียเหลือเกิน
ป๊าอยากให้ลูกจำไว้นะ  จริงอยู่ลูกเกิดมาเป็นหญิง  แต่ลูกสาวของป๊าเป็นคนที่มีความอดทน ฉลาด รู้คุณคน
ป๊าอยากให้หนูสามารถทำงานได้ทุกอย่าง หนักเอาเบาสู้  อย่าท้อกับชีวิต  ทำงานที่สุจริต  อย่าไปเบียดเบียนใคร
และที่สำคัญอย่าคิดพึ่งพาใคร  อย่าคิดว่าเกิดเป็นหญิงพอแต่งงานมีสามีไปแล้ว  เค้าจะเลี้ยงเรา  ถ้าเราเกิดไปได้กับคนที่ไม่เอาไหนขึ้นมา  เราจะลำบาก
นี่คือคำที่พ่อฉันเคยสอนไว้ 
วันเวลาผ่านมาได้อีกไม่กี่เดือนหลังจากฉันเรียนจบ  พ่อฉันอาเจียนเป็นเลือด  ขับถ่ายเป็นเลือด  ฉันต้องรีบนำท่านส่ง  รพ. ประจำจังหวัดโดยด่วน  และฉันขอร้องให้ทางคณะแพทย์ตรวจให้ละเอียดว่าท่านเป็นอะไร  ถึงได้เป็นหนักขนาดนี้  ฉันบอกกับทางคณะแพทย์ว่าฉันจะไม่ใช้สิทธิ์ในการรักษาของบัตร  30  บาท  ฉันยอมหาเงินสดมาจ่ายให้  แต่ขอเพียงตรวจเช็คให้ละเอียดเท่านั้น
ผลสรุปจากการที่พ่อฉันต้องกินยาแก้อักเสบ  และยารักษาโรคเกี่ยวกับกระดูกมานาน  ทำให้ตับทำงานหนักจนกลายเป็นมะเร็งตับไปโดยปริยาย  แถมพ่วงโรคมาอีก คือ  ลำไส้อ่อนโป่งพอง  ลำไส้ใหญ่และกระเพาะอักเสบอย่างรุนแรงจนเป็นแผลเหวอะ  เกร็ดเลือดต่ำมาก  ทางคณะแพทย์บอกต่อหน้าฉันและพ่อของฉันว่า  
ตอนนี้คนไข้อยู่ได้ก็เพียงเพราะ  เลือดกับน้ำเกลือที่ให้  เพราะตอนนี้ตับทำงานไม่ได้แล้ว  กระเพาะก็ไม่สามารถรับอาหารได้
พ่อของฉันได้ฟังดังนั้นท่านก็ขอร้องให้ฉันพากลับบ้าน  ท่านพูดเพียงว่า  
พาป๊ากลับบ้านเถอะลูก ถ้าตาย  ป๊าขอไปตายอยู่ที่บ้านของเรา ป๊าขออยู่บ้านสัก 5 วัน  นะลูกนะ ถ้ารักป๊า ทำตามที่ป๊าขอนะลูก
ฉันทำตามที่พ่อฉันต้องการ  ท่านกลับมาอยู่บ้าน  ท่านอยากกินอะไร  ฉันยอมให้ท่านกินหมดทุกอย่าง  ท่านคุยเก่ง  ท่านขอร้องให้ตัดผม  โกนหนวดเคราให้  ช่วงเวลาที่ท่านอยู่บ้านท่านเริ่มไม่มีความรู้สึกจากปลายเท้ามาเรื่อยๆ  จนถึงท้อง   และแล้วเวลาที่ฉันไม่เคยคิดว่ามันจะมาถึงได้รวดเร็วขนาดนั้นมันก็มาถึงจนได้ เป็นวันที่ 5 ที่พ่อฉันกลับมาอยู่บ้าน
ในคืนวันพุธที่  14  สิงหาคม  2545  เวลาประมาณ  23.10 น.  อยู่ๆ พ่อฉันหันหน้าไปทางประตูบ้าน  สุนัขก็หอนกันโหยหวน  แล้วพ่อก็พูดขึ้นมาลอยๆ ว่า  ไปก่อน  เดี๋ยวตามไป  และท่านก็หันมาบอกฉันว่า
ป๊าหิวน้ำ  ออกร้อนข้างใน  ขอน้ำกินหน่อย  ท่านพูดออกมาด้วยความยากลำบาก
แม่ฉันได้เอาน้ำให้พ่อดื่ม  แต่แล้วตาของท่านก็ค้าง  ลิ้นแข็งทื่อ  ฉันรู้ในวินาทีนั้นเองว่านี่คงเป็นนาทีสุดท้ายของพ่อ  แม่ฉันใส่เสื้อผ้าให้พ่อ  ให้พ่อกำเงินไว้  แล้วบอกว่า
พี่  พี่ห่วงลูกหรอ
พ่อฉันพยักหน้าแล้วครางออกมาจากในลำคอว่า   อืมมมมมมมมมมมมม
พี่ ไม่ต้องห่วงนะ  ฉันจะดูแลลูกของเราเอง  หนี้สินพี่ก็ไม่ต้องห่วง  ฉันกับลูกจะช่วยกันใช้
พี่รำลึกถึงพระพุทธ  พระธรรม  พระสงฆ์  ไว้นะ
พ่อฉันก็พยักหน้าอีก  ฉันร้องไห้  กอดพ่อไว้  
ป๊าจ๋า  ป๊าอย่าทิ้งหนูไปนะ
พ่อฉันพยายามที่จะหันหน้ามาหาฉัน  น้ำตาไหล  
ป๊าจ๋า  ป๊าอย่าร้องไห้นะ หนูรักป๊านะ
ท่านก็ครางรับ   อือออออออออออออออออ
แม่ฉันเอามือไปปิดตาพ่อฉัน  แล้วลมหายใจก็เริ่มแผ่วลงจนสิ้นไป
ฉันนอนกอดศพพ่อจนรุ่งเช้า  
..
เมื่อก่อนตอนมีพ่ออยู่  แม้ท่านไม่สามารถช่วยอะไรได้  แต่ท่านก็ยังเป็นกำลังใจให้ฉัน  เหนื่อยจากการงานการเรียน พอมาเห็นหน้าท่าน  ฉันก็หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง  คิดแค่ว่าฉันต้องสู้เพื่อพ่อของฉัน  แต่ตอนนี้เหนื่อยจนสายตัวแทบขาด  ก็ไม่สามารถเห็นท่านมานอนให้กำลังใจฉันได้  มีเพียงแม่คนเดียวเท่านั้น
มาถึงวันนี้ฉันมีพร้อมหมดทุกอย่างด้วยความมานะพยายาม  มีกิจการเป็นของตัวเอง  หนีสิ้นที่มีฉันใช้จนหมด แม่ฉันไม่ได้ลำบากแล้ว  แต่ทำไม ทำไมในตอนนั้น  ตอนที่พ่อฉันป่วยฉันไม่สามารถหาเงินมารักษาพ่อฉันได้  ฉันไม่สามารถทำตามความฝันของฉันได้  ฉันไม่สามารถพาพ่อของฉันไปเที่ยวทะเลด้วยกันได้  ฉันเสียใจเหลือเกิน...
.
ฉันมีวันนี้ได้ก็เพราะคำสอนของท่าน
ป๊าอยากให้ลูกจำไว้นะ  จริงอยู่ลูกเกิดมาเป็นหญิง  แต่ลูกสาวของป๊าเป็นคนที่มีความอดทน ฉลาด รู้คุณคน
ป๊าอยากให้หนูสามารถทำงานได้ทุกอย่าง หนักเอาเบาสู้  อย่าท้อกับชีวิต  ทำงานที่สุจริต  อย่าไปเบียดเบียนใคร
และที่สำคัญอย่าคิดพึ่งพาใคร  อย่าคิดว่าเกิดเป็นหญิงพอแต่งงานมีสามีไปแล้ว  เค้าจะเลี้ยงเรา  ถ้าเราเกิดไปได้กับคนที่ไม่เอาไหนขึ้นมา  เราจะลำบาก
ฉันอยากให้ท่านรับรู้เหลือเกินว่า  ป๊าจ๋า  หนูรักป๊าเหลือเกิน  ไม่ว่าชาติไหนๆ หนูขอเกิดเป็นลูกของป๊าทุกชาติไป