ชีวิตกับดิจิตอล

อัลมิตรา

Project ที่อยู่เบื้องหน้า ... โดยที่เราร่าง flow ไว้คร่าว ๆ ถึงวิธีการ และลำดับขั้นตอน รวมถึงผลลัพธ์ของข้อมูล .. เราทบทวนด้วยสายตา และกลั่นกรองด้วยสมองซ้ำแล้วซ้ำเล่า  จนกระทั่งแน่ใจในระดับหนึ่ง จึงลงมือปฏิบัติเขียน Program .. แน่นอน เราไม่อาจคาดหวังได้ว่างานชิ้นนี้จะลุล่วงสัมฤทธิ์ผลตามเจตนา เรายังคงต้องทดสอบและตรวจสอบอีก .. ซึ่งขั้นตอนดังกล่าวอาจจะใช้เวลาเพื่อให้เกิดความสมบูรณ์ในระบบ ทั้งยังต้องประสานงานกับแต่ละจุดที่อยู่ในแผนงานของ flow ที่เรากำหนดไว้ .. ส่วนเป้าหมายน่ะเหรอ คงไม่พ้นทฤษฏีต่าง ๆ ที่คนอื่นคิดแต่ไม่ได้ลงมือทำ
Insert  -  Change  -  View -  Copy  -  Delete  -  Save ... เป็นฟังค์ชั่นที่เรากำหนดให้มีในโปรแกรมของเรา ในแต่ละฟังค์ชั่นมีคุณสมบัติแตกต่างกัน แต่ก็เพื่อให้บรรลุเป้าหมายเดียวกันคือ ต้องการให้ข้อมูลมีความถูกต้องที่สุด .. ยิ่งไปกว่านั้น เรายังต้องระมัดระวังไม่ให้ถูก Bug ไชชอนก่อกวน .. Bug หรือแมลงก่อกวน ย่อมทำความรำคาญใจให้กับเรา ตรงที่ ตรวจสอบได้ยาก และด้วยความที่คาดไม่ถึง Bug มักมาเยี่ยมเยียนสร้างความเสียหายให้กับ Project เสมอ ๆ  ทำให้เกิด Error แบบที่ว่ายากต่อการตรวจสอบ 
กว่าจะลงตัวเรียบร้อยในแต่ละชิ้นงาน เราเหน็ดเหนื่อยไม่น้อย เราสูญเสียพลังงานไปมากมาย ..  นั่นคือภาระหน้าที่ของเรา ที่เราจะต้องทำ ค่าตอบแทนในการทำงานของเราก็พอจะสมราคาอยู่ และเหนือกว่านั้น คือความภาคภูมิใจนิด ๆ ที่จะก่อให้เกิดความฮึกเหิมในหัวใจ  .. ว่า .. เรายังมีคุณประโยชน์อยู่ ยังมีความสามารถ ที่สำคัญ  เราไม่ไร้ค่าจนเกินไปนัก ..
บางครั้งบางคราว งานที่เข้ามาหาเรามีมากกว่า 1 Project  .. แน่นอน ความต้องการย่อมแปะท้ายด้วยคำว่า ด่วน และ ด่วนที่สุด .. ไอ้คำว่า ด่วนและด่วนที่สุด .. บางชิ้น บางงาน ทำให้เรามีคำถามผุดขึ้นมาในใจทันทีว่า ".. ด่วนที่สุดแล้วทำไม เพิ่งแจ้งมา .."  อืมม !! เรากำลังหัวเสียหรือเปล่า  ? .. ไม่หรอก ..  เราแค่สงสัยต่างหาก เราสงสัยในลำดับขั้นตอนการทำงาน ซึ่งทำให้เราพอจะมองออกว่า ผู้ที่แจ้งงานมานั้น ส่วนหนึ่ง ไม่รู้จักวางแผน จัดเรียงให้เป็นลำดับขั้นตอน ทุกอย่างจึงดูเหมือนว่าฉุกละหุก .. 
ความคิดบางอย่างแว๊ปมาในสมองทันที .. เราไปสงสัยผู้อื่นได้อย่างไรกัน ? ความจำเป็น และสถานการณ์บางอย่างที่เกิดขึ้น เราไม่ได้ลงไปร่วมรับรู้ถึงความรู้สึกกับเขา ณ ตรงนั้นเกิดอะไรขึ้น  เราล่วงรู้ซะที่ไหน ? .. 
ทันทีที่รู้สึกตัวว่า เรากำลังตัดสินความ โดยเอาเกณฑ์จากตัวของเราเป็นหลัก เรารู้สึกว่าเราอยุติธรรมเหลือเกิน ดังนั้น เราจึงรั้งความรู้สึกนั้นกลับมาโดยเร็ว พร้อมกับปรามตัวเองว่า อย่าล้ำเส้นเขา .. หน้าที่ของเรา ก็ยังคงเป็นหน้าที่ของเรา เราสู้ปฏิบัติงานของเราไปอย่างดีที่สุดดีกว่า .. 
เราง่วนกับการทดสอบโปรแกรมของเราต่อไป 
Insert ... เพิ่มข้อมูล .. อย่าได้วางใจว่า ข้อมูลที่ป้อนเพิ่มนั้นจะถูกต้องเสมอ ควรให้โอกาสตัวเองที่จะ  Change ... เพื่อที่จะแก้ไข ปรับปรุง หรือถ้าข้อมูลนั้น บกพร่องเกินกว่าจะแก้ไขได้ ในที่สุดคงไม่อาจเก็บรักษาไว้ เราก็ไม่ควรที่จะเสียดาย เพียงแต่เราตัดสินใจ Delete ...ออก เพื่อที่ว่า จะได้รักษาฐานข้อมูลที่ถูกต้องไว้เท่านั้น และอาจมีตัวช่วยให้คล่องในการทำงาน โดยการเลียน Copy ... ทั้งนี้ก็เพื่อเพลา ทุ่นแรงในการทำงานบางอย่างที่ซ้ำ ๆ ซาก ๆ โดยที่เราสามารถเรียกดู View ข้อมูลเก่า ๆ ที่เราเก็บบันทึกไว้ เสมือนอดีตที่เราควรนำมาเป็นรูปแบบบรรทัดฐาน และก่อนปิดโปรแกรม เราจะไม่ลืม Save ... ในส่วนเฉพาะที่ถูกต้องในฐานข้อมูลเท่านั้น