ความเศร้าที่งดงาม

..สีน้ำฟ้า..

หาดทรายสีขาว เวิ้งว้าง กว้างไกล วันนี้ผู้คนไม่พลุกพล่านอย่างเคย แอมกางผ้าสีสวยผืนใหญ่ บนทรายขาวใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ ใบใหญ่ ๆ 
คล้ายใบโพ มีดอกเป็นสีส้มจาง ๆ  ใจกลางดอกเป็นสีแดงเข้ม มีเกสรนิดๆ ชูช่อเด่นงาม.. ดอกไม้สีส้มหล่น
เกลื่อนกระจายใต้ต้น  เคยลองถามคนพื้นที่ เขาบอกว่านี่คือดอกปอ.. เป็นไม้ยืนต้นชนิดหนึ่ง ขึ้นแถว ๆ ชายหาด แผ่กิ่งก้านสาขา ยื่นเข้าหาทะเล
    สถานที่แห่งนี้เป็นที่ท่องเที่ยว ที่ผู้คนพกพาและมาหาความสุขกันเต็ม ๆ ในขณะที่เธอมาทำงานที่กว่า 5 เดือนแล้ว 
งานร้านอาหาร เป็นเด็กเสริฟท์ ธรรมดา ๆ แต่หลายคนก็อิจฉาเพราะเธอเทคแคร์แขกได้ดี อาจจะเป็นเพราะนิสัยส่วนตัวของแอมเองมากกว่า
เธอแคร์ทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ใส่ใจเขาเหมือนกับดูแลเพื่อน นั่นทำให้เธอได้ทิปที่มากต่อคืน 
    การทำงานทำไมต้องเป็นส่วนสำคัญของชีวิตก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่วัน ๆ เธอต้องทำงาน ๆ ๆ และ งาน ไม่ได้หยุดหย่อน น้อยครั้งที่เธอจะได้
มานั่งหย่อนใจริมทะเลอย่างนี้.. เธอรักทะเล ผิวที่เคยขาว สะอาดสอ้าน ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีน้ำผึ้ง นวล ตั้งแต่ต้นแขนลงมาจรดปลายนิ้ว เรียวขา..ก็เช่นกัน
ส่วนไหนที่โผล่พ้นกางเกงขาสั้นออกมา สีของมันก็ผิดแผกไปจากเดิมจนมองไม่เห็น  เคยพาตัวเองไปให้แม่เห็นแม่มาทำงานที่ได้ 3 เดือน แม่ขมวดคิ้ว และ
ต่อว่า แม่อยากให้กลับบ้าน กลับไปอยู่ใกล้ ๆ กลับไปอยู่ในสายตา แต่เธอก็รั้นเกินกว่า..  เพราะนอกจากทะเล เต้.. ผู้ชายของทะเล เป็นอีกอย่างที่มัดใจเธอ
เอาไว้ไม่ให้ไปจากที่นี่  เต้ เป็นผู้จัดการร้านที่เธอทำงานอยู่  เขาไม่เคยรู้หรอกว่าแอมรู้สึกอย่างไรด้วย เพราะไม่ว่าจะต่อหน้าหรือลับหลัง แอมไม่เคยแสดงท่าที
ให้ใครเขาว่าเอาได้.. เธอเก็บเขาไว้ในใจมิดชิด เผื่อว่าวันหนึ่ง.. วันที่ต้องไปขึ้นมาจริง ๆ เธอจะได้อยู่ในความทรงจำที่ดีของที่นี่
	แอม.. ถอนหายใจ วันที่ต้องไป.. มันมาถึงแล้วล่ะ.. มันคือวันพรุ่งนี้.. ทำไมเร็วนักก็ไม่รุ้ แม่ส่งข่าวมาบอกว่าต้องกลับไปดูแลกิจการของที่บ้าน
ซึ่งแม่ แก่เกินกว่าจะทำไหว  ที่บ้านเธอทำธุรกิจขายรถยนต์มือสอง มีอยู่เพียงร้าานเดียวของหมู่บ้าน ไม่มีใครที่นี่รู้ว่าเธอมาจากครอบครัวที่ฐานะดี เพราะเธอ
ใช้วุฒิการศึกษาแค่มัธยมศึกษาตอนปลาย มาสมัครงาน และได้ทำงานเด็กเสริ์ฟ.. มันจำเป็น ถ้างั้นเธอกลัวว่าจะไม่ได้ทำงานที่นั่น.. ที่ ที่มีเขาอยู่ในสายตา
     ทะเลเอยไม่เคยหลับ.. อยากจะนั่งอยู่ที่นี่ให้นับนาน.. เพื่อที่จะทอดอาลัยอ้อยสร้อย กลับไป..เธอคงจะคิดถึงที่นี่มาก.. นอกจากสายลม เสียงคลื่น เต้.. ผู้ชาย
คนนั้น เธอคงคิดถึงเขาไม่แพ้กัน  เขา คนที่ดีกับเธอเสมอ แม้ว่าเธอจะเป็นเพียงเด็กเสริ์ฟ เขา คนที่แนะนำสิ่งดี ๆ ให้ชีวิตไม่เว้นแต่ละวัน เขา.. คนที่สอนให้เธอ
เป็นอยู่ ท่ามกลางอากาศร้อนอบอ้าว และอบอวลด้วยไอทะเล
	"คิดอะไรอยู่ครับ..ผมมีอยู่สองบาทพอจะขอซื้อได้ไหม"    ใจเอย..แปล๊บ.. ขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงเขา  แอมเอียงคอไปมอง ยิ้มบาง ๆ ในหน้าให้เขาที่
กำลังทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ
	"คิดถึงที่นี่ค่ะ.. "
	"จะไปพรุ่งนี้แล้วใช่ไหม"
	"ค่ะ"
	"คงคิดถึงคุณเหมือนกัน"   เธอยิ้มเศร้า
	"ค่ะ.. ความคิดถึงคงเกลื่อนกระจายทั่วทั้งท้องฟ้า"
	"แล้วจะกลับมาอีกไหมฮะ"
	"คงจะไม่...."  เสียงเธอขาดหายไป
	"แม้แต่จะมาเยี่ยมเยียนคนที่นี่หรือครับ"
	"งั้นก็ไม่แน่ค่ะ.."  เขายิ้ม นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้ม แลดูอบอุ่น 
	"ที่นี่ยินดีต้อนรับเสมอนะครับ"   แอมหลบตา
	"ขอบคุณค่ะ"  
	"ไปเดินเล่นกันไหมฮะ"  เขาลุกขึ้นก่อน ยื่นมือมาหมายจะช่วยฉุดอีกคนขึ้นมายืนคู่กัน  แอมเงยหน้า ยิ้มใส ๆ ส่งมือให้เขา ไออุ่นจากมือใหญ่แผ่กระจาย
มา..จนกระทั่งผิวแก้มร้อนวูบ..  เขาไม่ยอมปล่อยมือบาง ๆ จับจูงกันเดินไปบนทรายละเอียดด้วยเท้าเปล่าเปลือย  แดดยามเย็นอ่อนแสงลงเรื่อย ๆ เสียงคลื่นม้วนตัว
ครั้งแล้วครั้งเล่า.. ทะเลไม่เคยหลับ
	"หิวมั้ยฮะ"
	"ไม่หรอกค่ะ.. คุณล่ะ พึ่งจะทานข้าวไปสักครู่ใหญ่"
	"พึ่งทานมา..  แล้ว..."  เขากลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอ
	"แล้วพรุ่งนี้ไปกี่โมง..เช้าใช่ไหม"  ถามทั้ง ๆ ที่รู้ดี แต่มันก็อดใจหายไม่ได้
	"ค่ะ"
	"ใจหายนะฮะ  ทำไมคนเราถึงได้ทำอะไรตามใจได้ไม่ตลอดก็ไม่รู้"
	"ถ้าไปแล้ว คนที่นี่จะคิดถึงฉันไหมคะ"
	"คิดซีฮะ.. คิดถึงมาก"   เขาตอบทันใด
	"แล้วคนที่ไปล่ะ"
	"ค่ะ.. คงจะคิดเหมือนกัน"    สองคนจูงมือกันไปจนสุดหาด.. ทางข้างหน้าเป็นโขดหินขรุขระมากมาย ไม่สามารถจะเดินต่อไปอีก  เต้ทรุดตัวนั่งลงริมทะเล
ให้น้ำซัดตัวเข้าหา..โดยไม่กลัวเปียก.. แอมยิ้มและนั่งลงเคียงข้าง
	"คุณอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่แล้ว" 
	"ห้าเดือนค่ะ  เร็วจังนะคะ.. วัน ๆ ผ่านไปเร็วจัง นี่จริง ๆ ก็เบื่อที่จะทำงานแล้วเหมือนกัน"  เธอหัวเราะ ปรับบรรยากาศเศร้า ๆ ให้เริงรื่นขึ้นด้วยเสียงใส ๆ
	"นั่นสิ.. ผมก็ว่า .. พักหลังนี้คุณไม่ตั้งใจทำงานเหมือนเก่า"   เขาทำเสียงเหมือนผู้จัดการดุลูกน้อง เสียงหัวเราะประสานกันเบา ๆ แข่งกับเสียงคลื่นลม
	"เรานั่งอยู่ที่นี่..จนมืดได้ไหม.. ให้ผมอยู่เป็นเพื่อนคุณ นาน.. อีกหน่อย"   เปลี่ยนเสียงมาอ้อน
	"ใครจะไปห้ามคุณล่ะ"   แอมค้อนให้ .. สองคนนิ่งเงียบไปอีก.. แสงอาทิตย์สุดท้าย.. สาดสีแดงคลุ้งไปทั่วท้องฟ้าไกลออกไป ขอบฟ้าจรดขอบน้ำ.. เริ่มเลือนลาง
สีมืดหม่นของรัตติกาลคืบคลานเข้ามาสู่ทีละนิด ๆ จนลำแสงสุดท้ายหายไป.. ดวงดาวเริ่มกระพริบจาง ๆ สองคน คุยกันสัพเพเหระ ต่างคน ต่างแลกเปลี่ยนความรู้สึกที่ดีต่อกัน
เพียงเพื่อจะเก็บไว้จดจำ  วันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไรไม่รู้... ขอเพียงแค่วันนี้.. เธอกับเขาได้ผิงอุ่นไอจากดาวและจากความรุ้สึกที่ดีต่อกันที่ถ่ายทอดผ่านสายตา.. 
	งามเอย.. งามทะเล ยามค่ำคืน.. งามเอย.. งามแสงดาวบนฟ้าที่มืดหม่น	งามเอย.. งามความรู้สึกที่ดี ที่คนสองคนถ่ายทอดสู่กัน เพียงเพื่อให้พรุ่งนี้ได้มีความผูกพัน
ไว้คิดถึง.. ยามเมื่อทั้งสองต้องห่างไกล
	สายลมรับรู้  ท้องฟ้า..แลเห็น  ดวงดาว..จะเป็นพยาน และแสงนวลจันทร์สาดส่องมาเป็นเพื่อน.. 
	กว่าจะถึงพรุ่งนี้... ที่นี่ยังคงงดงาม