ยายและเรือนไม้เก่าๆ

ศิลป์กีรติ ว่าโร๊ะ

บ้านไม้เก่าๆ  หนึ่งหญิงชราเลือกที่จะสันโดษ  โดดเดี่ยวตัวเองอย่างสมถะ
แกคงรักและหวงซึ่งบ้านหลังนี้มาก ขนาดที่ว่าลูกๆคนแล้วคนเล่าเชิญชวนให้ไปอยู่ด้วยกันแต่แกไม่ไป  บ้านเก่าหลังนี้อาจมีคุณค่าทางใจกับแกมาก
บ้านเก่าแห่งความทรงจำ  เมื่อครั้งพร้อมหน้าพ่อแม่ลูก
       ยี่สิบกว่าปีก่อน.........................
เมื่อครั้งตายังอยู่บนโลกใบนี้  พ่อ แม่ และ ลูกๆ 
มันช่างเป็นภาพความสมบูรณ์และอบอุ่นของครอบครัว
แต่ดูเหมือนอะไรๆก็ไม่เป็นอย่างที่หวัง..
ตา ด่วนชิงเสียชีวิตไปด้วยโรคบางชนิด ทั้งที่ยังหนุ่มแน่นไม่ชราภาพแต่อย่างใด
วันเวลาผ่านมาเรื่อยๆ...บรรดาลูกๆต่างมีครอบครัวเป็นของตัวเอง
แยกย้ายไปปลูกบ้านเรือน สร้างครอบครัวใหม่ 
อณาจักรเล็ก ใหญ่   ดำเนินไปตาม บุญ อำนาจ วาสนาของแต่ละคน
      ใต้ถุนบ้านยาย  อาจเป็นสถานที่พักผ่อนตอนกลางวันที่สบายที่สุดในโลก
ลมพัดผ่านใต้ถุนบ้าน คล้ายดั่งสรวงสวรรค์เล็กๆที่ซ่อนตัวอยู่ในโลกมนุษย์
เปล สองสามอัน ผูกอยู่ใต้ถุน รอใครสักคนมาไกวเปล
แคร่ไม้ไผ่เล็กๆ  บางครั้งก็เป็นที่รวมตัวของเหล่าลูกหลานในการพบปะสังสรรค์
กินข้าวปลาอาหารมื้อกลางวันหลายๆคนหลายๆครัวเรือน
ผักหญ้าหลากชนิดเก็บมาสดๆจากไร่ ชายทุ่งนา กุ้ง หอย ปลา ส่งตรงจากห้วยหนองคลองบึง  ข้าวเพิ่งนวดจากยุ้งฉางข้าว เพิ่งเอากลับมาจากโรงสี
เด็ดพริกริมรั้วมาทำน้ำพริก   ปรุงแต่ง แกงผักของเล็กๆน้อยๆ
ร้านค้าข้างหน้าราคากันเอง  ช่างเป็นอาหารมื้อใหญ่ที่อร่อยที่สุด
       แต่สำหรับเมื้อใดไม่มีใคร  การกินข้าวมื้อไหนๆคนเดียวมันก็ช่างเหงา
เดียวดาย กร่อยประจำทุกๆวัน แบบคนแก่ ห้องครัวรูปแบบโบราณ
อาจไม่มีใครนึกออกเท่าไหร่ หรืออาจไม่เคยเห็นเลย
ยกแคร่อันเล็กๆโถมดินโรยด้วยขี้เถ้า แร่หินดินแดงสามก้อนเพื่อให้ตั้งหม้อ กระทะได้   รูปร่างคล้ายเตาถ่าน  สภาพห้องครัวที่พร้อมเสมอสำหรับการหุงข้าว
ต้มผัก แกงเลียง ฟืนจำนวนไม่มากนักพร้อมสำหรับการเผาผลาญตัวเองด้วยไฟ
เพื่อแต่ละมื้อ อาหารการกินของยายตามประสีประสา
       มุ้ง เบาะ หมอน ผ้าห่มเก่าๆ ........... 
อาจเป็นห้องนอนคราพักผ่อนนอนหลับที่สบายที่สุดในโลก