ปากอย่าง ใจอย่าง ตกลงเอาไง!?!

Nonmin

"ฮ้าว~ วันนี้ตื่นแต่เช้ามืดเลย ปกติเราตื่นเก้าโมงนี่หว่า น่ากลัวฝนจะตก" ฉันพูด ก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วเดินออกไปหน้าบ้าน ฉันสูดอากาศยามเช้า ฮ้า! สดชื่นจัง ทีหลังต้องตื่นเช้าๆ ทุกวันแล้วสิ
     "เฮ้! วันนี้ตื่นแต่เช้าเชียวนะ แม่พิณ!" เสียงหนึ่งทักขึ้น เมื่อฉันหันไปตามเสียงก็ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นเสียงของเพื่อนบ้านฉันเอง เขากำลังกวาดพื้นหน้าบ้านอยู่
     "แหม! ขยันแต่เช้าเลยนะ ต้น!" ฉันพูดกับเพื่อนบ้านคนนั้น
     "เฮอะ! ฉันก็ตื่นแต่เช้ามากวาดพื้นทุกวันแหละ ว่าแต่เธอเถอะปกติก็ตื่นสาย วันๆ เอาแต่ขี่จักรยานกับเล่นเกมส์อยู่ได้" ต้นว่า ฉันทำสีหน้าโมโหนิดหน่อย
     "ขี่จักรยานเล่นบ้าอะไรยะ ปิดเทอมนี้ฉันช่วยแม่ส่งดอกไม้ตะหาก ไม่ได้เล่นอะไรซะหน่อยนายเองก็เหมือนกัน ต้องช่วยแม่ส่งขนมนี่!" ฉันว่าแต่ก็จริงทีเดียวบ้านฉันทำอาชีพส่งดอกไม้ ฉันจึงเป็นผู้ส่งดอกไม้ให้ตามบ้านต่างๆ ที่เขาโทรมาสั่งซื้อดอกไม้ที่แม่จัดเป็นช่อน่ารักๆ ฮื้อ! แต่ก็อย่างที่ต้นว่าแหละ พอส่งเสร็จฉันก็กลับมาเล่นเกมส์สบายใจเฉิบ  
     "อ๋อเหรอ!" ต้นพูดกวนๆ "เอ้อ! วันนี้แม่ฉันทำขนมมาใหม่ เธอจะมาลองชิมดูไหมล่ะ เพิ่งทำเสร็จเมื่อกี๊นี้เอง" ฉันยิ้มแก้มปริทันที "จริงเหรอ! งั้นไปนะ!" ฉันว่า
     คุณพ่อคุณแม่ของต้นเปิดร้านเบเกอรี่ที่บ้าน เป็นร้านเบเกอรี่เล็กที่น่ารักมาก แถมขนมแต่ละอย่างก็อร่อยมากเสียด้วย ช่วงปิดเทอมนี้ต้นก็ต้องไปส่งขี่จักรยานไปส่งขนมเหมือนๆ กับฉันนั่นแหละ
     พอฉันเข้ามาในบ้าน คุณแม่ของต้นก็เอาขนมเค้กสูตรใหม่ให้ฉัน ฉันลงมือสวาปามทันที
     "ว้าว! อร่อยมากๆ เลยค่ะ คุณป้า!" ฉันพูดขึ้น 
     "แหงอยู่แล้ว ป้าคิดสูตรเองเลยนะเนี่ย" คุณป้าพูดอย่างภูมิอกภูมิใจ "เออ โรงเรียนของต้นกับพิณจะเปิดอาทิตย์หน้าแล้วใช่ไหมจ๊ะ ยังไงก็ช่วยโฆษณาขนมของป้าที่โรงเรียนบ้างล่ะ?" คุณป้าพูด ฉันยิ้มพลางกินอย่างเอร็ดอร่อย 
     ฉันเพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่มา 2 ปีก่อนนี้เอง แล้วก็ได้รู้จักต้นและครอบครัวของต้น ฉันได้เข้าเรียน ม.1 ที่โรงเรียนเดียวกับต้น แล้วเราก็เป็นเพื่อนซี้กันตั้งแต่นั้น ต้นนั้นเป็นคนเรียนเก่ง เขาเก่งแทบทุกด้านตั้งแต่เรียนยันกีฬา แถมหน้าตาก็เอ่อ ก็พอใช้ได้น่ะนะ (จะบอกว่าหล่อ) ฉันอยู่ห้องเดียวกับต้น และคอยช่วยเหลือกันเสมอมา แต่ก็มีหลายครั้งที่เราทะเลาะกัน
     ในตอนเที่ยง ฉันต้องไปส่งดอกไม้ เมื่อลากจักรยานไปหน้าบ้านก็เจอกับต้น
     "อ้าว? จะไปส่งขนมเหรอ?" ฉันถาม "อืม ไปส่งในเมือง น่ะ" ต้นบอก "งั้นไปด้วยกันสิ ฉันก็ต้องไปส่งดอกไม้ในเมืองเหมือนกัน" ฉันว่า แล้วเราก็ขี่จักรยานไปด้วยกัน และคุยกันตลอดทาง จนกระทั่งจะเลี้ยวเข้าไปในเมือง ต้นหยุดคุย และหยุดจักรยาน
     "มีอะไรเหรอ?" ฉันถามและหยุดรถ เมื่อเห็นสีหน้าของต้นเปลี่ยนไป ต้นไม่ตอบฉัน ฉันมองไปทางที่ต้นมอง แล้วก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่ง สวยชะมัด "ต้น!" เด็กคนนั้นเรียกและวิ่งมาที่ต้น ต้นทิ้งจักรยานและวิ่งไปที่เด็กคนนั้น จักรยานของต้นมาโดนตัวฉัน จนฉันเกือบล้ม ฉันมองไปที่สองคนนั่น พวกเขากำลังกอดกันอยู่
     ฉันอึ้งไป อะไรเนี่ย ผู้หญิงคนนี้ฉันไม่เคยรู้จักมาก่อนเลย ไม่เคยเห็นหน้า คงไม่ได้อยู่ที่โรงเรียนเดียวกันแน่ ทั้งคู่ดูสนิทสนมกันเหลือเกินจนฉันชักหมั่นไส้
     เด็กผู้หญิงคนนั้นมองที่ฉัน และถามต้นว่า "ใครเหรอจ๊ะต้น แฟนเธอเหรอ?" ต้นหงายหลังไปทันที แต่ฉันขอให้มันเป็นจริงเอ๊ย! ฉันขอให้เด็กผู้หญิงคนนั้นถอนคำพูดเดี๋ยวนี้ และให้รู้เสียบ้างว่าตัวเองพูดอะไรออกมา
     "ไม่ใช่ ไม่ใช่เลย ยัยนี่เป็นเพื่อนบ้านฉันตะหาก ชื่อพิณ เราต้องมาส่งของที่เดียวกันเลยมาด้วยกัน อย่าเข้าใจผิดนะฝน!" ต้นพูด ฉันเริ่มรู้สึกว่า ต้นเสียมารยาทอย่างมากที่พูดแบบนั้น
     "สวัสดีจ้ะ พิณ" ฝนทักอย่างเป็นกันเอง ฉันรู้สึกหน้าร้อนผ่าวและยิ้มให้ฝน
     คนอะไรสวยอย่างนี้
     เมื่อส่งของเสร็จ เราขี่จักรยานกลับบ้าน ต้นเริ่มเล่าเรื่องของน้ำฝนให้ฉันฟัง
     "เราเป็นเพื่อนกันสมัยอนุบาลเราสนิทกันมากเลย ฝนเป็นคนมีน้ำใจ บ้านเธอรวยด้วย แต่ก็มีความเป็นกันเอง เธอเข้าได้ดีกับเพื่อนๆ เราสนิทกันตอนที่ไปนั่งชิงช้า ฝนชอบเล่าเรื่องหลายอย่างให้ฉันฟัง เธอน่ารักมากแต่แล้วเธอก็ต้องย้ายบ้านไปอยู่ที่ญี่ปุ่น" ต้นเล่า ฉันมองหน้าต้นทั้งๆ ที่ขี่จักรยานไปด้วย และรู้สึกหมั่นไส้นิดหน่อย "เธอชอบเขาล่ะสิ! แต่คนอย่างเธอ ไม่มีใครเขาชอบหรอก!" ฉันว่า ต้นโมโห และถีบฉันด้านข้าง ทำให้ฉันล้มลงไปที่กองขยะทันที ฉันหน้าคว่ำ ล้อหลังจักรยานก็บิดๆ เบี้ยวๆ ต้นหยุดรถมองฉันด้วยสายตาเวทนา "โถ! ยายลูกหมาน้อย!"
     ฉันรู้สึกเจ็บขานิดหน่อย เขาให้ฉันซ้อนท้าย และเขาก็ขี่จักรยานพร้อมกับลากจักรยานของฉันไปด้วย ฉันพิงหัวที่หลังของเขาด้วยความเหนื่อยล้า แต่แทนที่จะรู้สึกสบายขึ้น กลับรู้สึกเกร็งๆ และเกิดความรู้สึกแปลกๆ จนต้องยกหัวขึ้นและนั่งนิ่งอยู่บนอานหลัง
     เมื่อกลับถึงบ้าน คุณแม่ของฉันตกใจที่เห็นสภาพจักรยาน และเห็นเนื้อตัวฉันมอมแมม ฉันจึงแก้ตัวไปว่าฉันขี่จักรยานล้มฉันคิดว่าวันนี้ตัวเองแปลกจริงๆ เพราะปกติถ้าฉันขี่จักรยานล้มฉันก็ต้องโทษต้นอยู่เสมอ แต่วันนี้ฉันกลับออกหน้าแทนเขางั้นหรือ !?! นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ !?!
     ตกดึกฉันหลับตานอนบนเตียง คิดถึงจักรยานที่ต้นอาสาพาไปซ่อม ฉันไม่เคยไว้ใจเขาเลย โดยปกติถ้าจักรยานฉันเสีย เขามักจะอาสาไปซ่อมให้เสมอ แต่ฉันก็ซ่อมเองทุกครั้ง แต่วันนี้ไม่รู้เป็นไง ฉันกลับไว้ใจเขาให้ซ่อมจักรยาน
     เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันแปลกใจที่ตัวเองตื่นเช้าอีกแล้ว เมื่อไปหน้าบ้านก็เห็นจักรยานของฉันที่ดูใหม่เอี่ยมกว่าเดิม ว้าว! ต้นทำได้ขนาดนี้เชียวหรือ ฉันจึงคิดที่จะไปขอบคุณเขา แต่พอไปที่บ้าน
     "อ๋อ! ต้นออกไปแต่ 6 โมงแล้วละจ้ะ เห็นบอกว่าจะไปเจอเพื่อนที่สวนสาธารณะ" ฉันแปลกใจ เพราะปกติต้นะไม่ออกไปไหนเลยยกเว้นไปส่งขนม ฉันจึงโกหกแม่ว่าฉันจะไปหาเพื่อนที่สวนสาธารณะ เพื่อจะได้ติดตามต้นไงล่ะ!
     เมื่อขี่จักรยานไปถึงสวนสาธารณะ ฉันก็เห็นต้นกำลังนั่งคุยกับน้ำฝนอย่างออกรส พวกเขาคุยกันเรื่องที่โรงเรียนของตัวเอง ฉันแอบฟังตั้งนาน จนกระทั่งพวกเขาขี่จักรยานไป ฉันก็ขี่ตามไป ฉันเห็นน้ำฝนพิงศีรษะไว้ที่หลังของต้น น่าหมั่นไส้นัก! หลังนั้นน่ะ คนที่จะพิงได้มีแต่ฉันตะหาก! พวกเขามานั่งกินอาหารกันในร้านหรูร้านหนึ่ง พวกเขาสั่งเมนูอาหารเช้า ฉันนั่งอยู่ที่โต๊ะห่างๆ สั่งเพียงคาปูชิโนปั่นมากิน แต่แทบจะร้องกรี๊ดออกมาเสียให้ได้ เมื่อพบว่าเพียงแค่คาปูชิโนแก้วเดียวราคาตั้งเกือบร้อย แล้วที่พวกเขาสั่งกินกันมันจะเท่าไหร่กันหนอ
    ทั้งๆ ที่เพิ่งรู้ตัวจากในร้านอาหารว่าให้ถอยดีกว่า เพราะไม่ว่าเขาจะไปที่ไหนก็ไปแต่ที่ๆ ไม่เหมาะกับฉันทั้งนั้น แต่มันก็เหมือนกับว่าจิตใจของฉันมันบังคับให้ฉันตามไป พวกเขาไปร้านหนังสือ ฉันก็ตามไป ไปร้านกิ๊ฟช็อป ฉันก็ตามไป และไม่ว่าจะเป็นที่ไหนๆ ฉันก็ตามไป จนชักเวียนหัว และพวกเขาก็มาที่สุดท้าย พวกเขาไปกันที่สะพานแห่งหนึ่ง นัยน์ตาของทั้งสองเอาแต่มองสายน้ำและก็พูดคุยกัน ฉันจอดจักรยานแล้วมาแอบฟังแถวๆ ถังขยะบนสะพาน ฉันได้ยินพวกเขาคุยกัน
     "คนที่ชื่อพิณน่ะ เขาน่ารักดีนะ" ฝนพูด "ฉันว่าเธอคงชอบเขาอยู่ใช่มั๊ย?" 
     ขอร้องเถอะต้น อย่าปฏิเสธเลย
     "เปล่านะ ฉันไม่ชอบยายคนน่าเกลียดนั่นซะหน่อย" ต้นว่า ฝนยิ้มแล้วพูดว่า "แล้วเธอรู้สึกยังไงกับเขาล่ะ?" ฝนถาม ต้นเงียบไป ก่อนจะตอบว่า "ก็มีบางครั้งที่หวั่นไหวบ้าง พิณเองก็เป็นคนน่ารักดี แต่ฉันไม่เคยพูดออกไปเลยนะ พิณชอบหาเรื่องทำให้ฉันโกรธอยู่เรื่อย เราทะเลาะกันบ่อยเหมือนกัน แต่ในใจจริงๆ แล้วฉันเองก็ชอบพิณอยู่ไม่น้อย แต่ไม่รู้ว่าพิณเขารู้สึกยังไงกับฉัน" ฉันรู้สึกว่าน้ำตารื้นมาจากข้างใน ความกล้าที่มีอยู่ในตัวหายไปไหนหมดนะ แปลกดี ปากฉันปากเขาก็เอาแต่ทะเลาะกัน แต่ในใจเราตรงกันดีนะ ต้น
     พวกต้นกลับไปแล้ว ฉันเหม่อตั้งนานก่อนจะขี่จักรยานกลับ พอกลับไปถึงบ้านก็เห็นต้นออกมาจากร้านฉัน ต้นมองฉัน ฉันหลบตาเขาเขาเดินเข้ามาแล้ว ว้าย!
     "เป็นอะไรของเธอ ยายบ๊อง?" เขาว่าเมื่อเห็นฉันทำหน้าตกใจ พลางโยนสร้อยเงินจี้ดาวที่ซื้อจากร้านเครื่องประดับใส่หน้าฉัน "วันนี้ฉันไปเที่ยวกับฝนมา และนี่ก็ของฝากเมื่อกี๊ฉันเข้าไปในร้านเธอ แม่เธอบอกว่าเธอไม่อยู่ ไปหาเพื่อน" ต้นพูด แต่แล้วก็หยุดเฉยๆเรามองหน้ากัน ก่อนฉันจะพูดว่า "ขอบใจนะต้น ที่ซื้อมาให้เนี่ย อ้อ! แล้วก็ขอบคุณเรื่องจักรยานด้วย!นายทำได้ดีมาก เอ้อ! ทีหลังล้างจักรยานให้ฉันทุกวันนะ เข้าใจมั๊ย?" 
     "ยายเบ๊อะ!" ต้นว่า พลางทุบหัวฉัน "ฉันไม่ใช่คนใช้ของเธอนะ ฝันไปเถอะ แบร้!" เขาแลบลิ้นใส่ฉัน ฉันแลบลิ้นใส่เขาบ้าง ก่อนจะลากจักรยานเข้าบ้าน แล้วเอาหลังพิงประตู ฉันยิ้มอย่างเป็นสุข
     "หวังว่าเราจะได้บอกความในใจของเราให้แก่กันนะ ต้น"