หมาข้างถนน

เมลโล่

"ไปแล้วนะไอ้หมาดื้อ"
หญิงสาวพูดพลางลูบหัวเจ้าสุนัขสีน้ำตาลอ่อนที่นอนอยู่หน้าประตูบ้าน
"หงิง~"
เจ้าหมาน้อยทำเสียงออดอ้อน 
"เดี๋ยวก็กลับมาแล้วล่ะ ไม่ต้องอ้อนไป"
แต่มันยังคงจ้องหน้าหญิงสาวไม่กระพริบ 
ราวกับจะจดจำภาพเธอเอาไว้ให้ได้มากที่สุด 
เธอเป็นเจ้านายใจดี 
เธอเก็บผมมาจากข้างถนน 
ที่ผมเดินซัดเซพเนจรอยู่นานแค่ไหนก็ไม่รู้
ผมเห็นเธอทุก ๆ วัน 
เธอจะออกจากบ้านในตอนเช้า 
แต่กลับมาไม่เป็นเวลา 
สายบ้าง เที่ยงบ้าง บ่ายบ้าง 
บางวันก็เย็น บางคืนก็ดึก 
ทุกครั้งที่เจอกัน
เธอจะมองมาที่ผมและส่งยิ้มให้ 
เหมือนกับที่ผมกระดิกหางให้อย่างเป็นมิตรเมื่อเจอเธอ
แล้ววันหนึ่ง 
วันที่ฝนเทกระหน่ำลงมาราวกับโกรธเกรี้ยวสิ่งใดอยู่
ผมนอนซุกกายใต้แผงขายสินค้าเก่า ๆ 
ผมสะดุ้งตัวสั่นเทาเมื่อได้ยินเสียงฟ้าร้องครืนใหญ่
สายน้ำเย็นเฉียบที่หยดลงบนหลังสีน้ำตาลอ่อนของผม 
ทำให้ผมต้องนอนขดตัวกลมเพื่อรักษาความอบอุ่นเอาไว้
แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก
และแล้ว
ผมก็ได้ยินเสียงฝีเท้า กับเสียงเรียกที่ดูอบอุ่น 
หญิงสาวผมยาว สวมแว่นตากรอบใสที่มีละอองฝนเกาะอยู่
เธอชะโงกหน้าเข้ามาในแผงสินค้า แล้วค่อย ๆ อุ้มผมขึ้น
เธอมากับร่มคันเล็ก ๆ พอดีตัว 
ผมหนาวสั่นและกลัว 
จึงซุกกายไว้ในอ้อมแขนที่อบอุ่น...ของเธอ 
ที่นอนของผมเปลี่ยนจากใต้แผงสินค้า
เป็นกล่องใบเล็ก ๆ ที่มีผ้าหนา ๆ ปูเอาไว้
เธอเอาชามใส่นมอุ่น ๆ มาวางไว้ที่หน้ากล่อง 
ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้าหมาขี้ระแวงอย่างผม
จึงเดินออกมาเลียนมจนหมดชามต่อหน้าต่อตาเธอได้อย่างไร
เธอหัวเราะชอบใจ 
แล้วค่อย ๆ เอามือเล็ก ๆ เช็ดคราบนมที่เลอะปากผมออก
นั่นหลังจากที่เธอจับผมไปอาบน้ำเสียสะอาดแล้วน่ะ
ตอนนี้ที่ประจำของผมก็คือหน้าประตูบ้าน 
แทนที่จะเป็นแผงขายของในตลาด
เมื่อไรที่ได้ยินเสียงฝีเท้าเธอจากในบ้าน 
และเสียงหมุนลูกบิดประตู 
ผมจะเด้งตัวลุกขึ้นกระดิกหางรอท่า 
เธอจะเข้ามาลูบหัวทักทาย พร้อมวางอาหารไว้ให้
ก่อนจะออกจากบ้านไป  
"รู้ว่าจะได้กินข้าว ก็ระริกระรี้ดีใจเชียวนะเจ้าหมาน้อย" 
เธอพูดกลางหัวเราะพลาง แล้วเอามือนิ่ม ๆ ขยี้ลงบนหัวเจ้าหมา
"หงิง"
มันได้แต่ตอบเบา ๆ แล้ววิ่งล้อมหน้าล้อมหลังไปส่งเธอที่หน้าประตูบ้าน
มองดูเธอจนลับสายตาแล้วจึงกลับเข้าบ้านมากินอาหารที่เธอวางไว้ให้
ผมไม่ได้ดีใจเพราะได้กินข้าวหรอก 
ผมดีใจที่ได้เล่นกับเจ้านาย ได้ยินเสียงเจ้านาย 
ได้เห็นรอยยิ้มของเจ้านายต่างหาก ^^
"นี่" 
เสียงหญิงสาวดุเบา ๆ 
เจ้าหมาสะดุ้งตัวตื่นจากภวังค์
"ฝันกลางวันอยู่หรือไง ไอ้หมาดื้อ"
"หงิง ... "
"ฮ่ะ ๆ ชั้นไปแล้วนะ" 
เธอพูดลาเจ้าหมาที่ได้แต่นั่งจ้องหน้าเธออยู่ 
"อย่าซนนักล่ะ" หญิงสาวพูดพลางเดินไปที่หน้าประตู
...
"อ้าว ไม่มาส่งเค้าเหรอ" 
เธอหันหน้ากลับมาถามเจ้าหมา ราวกับจะรอคำตอบ
...เจ้าหมาได้แต่ทรุดตัวหมอบลง เมินสายตาไปทางอื่น
"ตามใจ ๆ อย่าซนนักนะ "
แต่พอสิ้นเสียงของเธอ มันก็ชะโงกหน้าขึ้นมามอง
และวิ่งลงไปที่หน้าประตูบ้าน 
แอบเดินตามเธอไปจนถึงถนนใหญ่ 
"โฮ่ง"
เมื่อเห็นเธอขึ้นกล่องใบใหญ่ที่เคลื่อนได้ลับหายไป
มันจึงเดินโซซัดโซเซกลับบ้าน 
รอ 
และรออยู่อย่างนั้น
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
 
ครืน !!!! 
เจ้าหมาสะดุ้งตัวกับเสียงคำรามของท้องฟ้ามืดสนิท
สายฝนอันหนาวเหน็บกระหน่ำเทลงมาอย่างบ้าคลั่ง
แทนที่จะเป็นหน้าประตูบ้าน 
เจ้าหมากลับมานอนใต้แผงขายสินค้าเก่า ๆ 
คืนนี้เหน็บหนาวเหมือนกับคืนนั้น
แต่ต่างกันตรงที่ ไม่มีมือที่แสนอบอุ่นมาโอบกอดอีกแล้ว
เจ้านายใจดีอยู่ที่ไหน
ภาพผู้หญิงผมสีน้ำตาลเข้มยาวเลยบ่า
มือเรียกเล็กที่แสนบอบบาง
แววตาอบอุ่นที่มองมันผ่านเลนส์แว่นสายตา
รอยยิ้มที่ทำให้มันสดใสได้ทุกครั้งที่เห็น 
ภาพเหล่านั้นค่อย ๆ เลือนลาง
ราวกับถูกน้ำตาจากฟากฟ้าชะให้จางหายไป
พร้อม ๆ กับลมหายใจสุดท้ายที่ยังคงมีแต่เธอ