ฝน

สองร่าง

ฝนก็คือความชุ่มฉ่ำของชีวิต แต่ก็มีหลาย ๆ ครั้งนะที่ชีวิตต้องเจ็บช้ำเปียกปอนเพราะฝน จนอ่อนล้าและเพลีย ฉันชอบนั่งดูฝนตก สูดกลิ่นอายดินที่ระอุขึ้นมาเวลาที่หยดฝนกระทบพื้นดินที่กำลังร้อน ฟังเสียงกบเขียดที่ร้องประสานเสียงน่าฟัง เสียงสายฝนกระทบสังกะสีดังแปลกหู และถ้าโชคดีเมื่อฝนหยุดฉันก็จะได้เห็นสายรุ้งหลากสีที่เริ่มต้นจากขอบฟ้าด้านหนึ่ง ลากยาวไปยังขอบฟ้าอีกด้าน แต่ก็นั่นล่ะ บางครั้งเสียงฝนและลมเย็นที่พัดผ่านมันก็ทำให้ฉันรู้สึกเหงาจับใจได้เช่นกัน เคยมั๊ยที่เวลาเหงา เศร้าหรือรู้สึกว่าไม่มีใคร ท้อใจอย่างที่สุด พลันก็มีเสียงฟ้าร้องและฝนก็ตกตามลงมา บรรยากาศเดิมๆ กับที่เคยสุข แต่ตอนนี้มันกลับสลดสุดขีด ชีวิตคนมันก็เป็นอย่างนี้นี่เอง
      ความรักกับฝนเทียบกันแล้วก็แทบจะไม่แตกต่างกันเลย ในความคิดของฉันความรักทำให้เราสุขใจสุดชีวิต และทำให้เศร้าโศรกเต็มที่ ฝนก็เช่นกันเมื่อแห้งแล้งก็ต้องการฝนมาประทังพอให้อยู่รอดได้ แต่เมื่อน้ำท่วม ก็คิดว่ายอมแห้งแล้งอย่างเดิมซะยังดีกว่า ที่สุดแล้วมันคือความผิดของใครกัน ฝน ความรัก หรือว่าตัวเรา คิดแล้วตรองให้ถ้วนถี่ แล้วสักวันฉันคงจะใช้ชีวิตในโลกนี้อยู่กับฝนและความรักได้อย่างเป็นสุข....