ความแปลกแยกที่คุ้นชิน

หมอกจาง

ท่ามกลางเสียงหัวเราะ 
ท่ามกลางผู้คน ท่ามกลางเพื่อน 
ท่ามกลางใครหลายคนที่คุ้นเคย
..ฉันกลับรู้สึกเหมือนว่ามันไม่ใช่ที่ของฉัน 
ใครต่อใครหัวเราะ..ฉันหัวเราะ 
ใครต่อใครซาบซึ้ง..ฉันซาบซึ้ง 
ใครต่อใครโศกเศร้า..ฉันโศกเศร้า 
แต่ฉันเป็นเพียงกระจก ที่สะท้อนเงา โดยไม่เปิดเผยตัวตน 
..แปลกแยก 
คือความแปลกแยกที่คุ้นชิน 
เป็นความแตกต่างที่เร้นซ่อน ด้วยคร้านที่จะอธิบายร้องขอความเข้าใจ 
ชินชา ด้านชา 
กับบางสิ่งที่น้อยคนจะอาจเข้าใจ 
คือใบไม้แห้งบนหาดทรายยามค่ำคืน 
ที่เหงาในสายลมทะเลและเสียงคลื่น 
คือเปลือกหอยที่น้ำทะเลพัดทิ้งลืมไว้บนหาด 
ได้แต่มองฟองคลื่นอย่างโหยหา 
เหมือนว่ากลมกลืน แต่แตกต่าง 
ฉันเป็นเพื่อนร่วมทางผู้โดดเดี่ยว ที่ถูกพัดพามาโดยสายลมแห่งความบังเอิญ 
คือผู้เข้าใจ ที่โหยหาความเข้าใจ 
คือผู้อ่อนโยน ที่เบื้องลึกนั้นร่ำร้อง วอนขอการดูแล 
ท่ามกลางเสียงหัวเราะ 
ท่ามกลางเพื่อนฝูงมากมายรายรอบ 
ณ ตรงกึ่งกลางนั้น ฉันได้พบกับเพื่อนเก่าผู้คุ้นเคย 
คือความแปลกแยก.. 
..ความแปลกแยกที่แสนคุ้นชิน..