จะไม่รอวันฟ้าเมตตา

เพลงกลางป่า

สวัสดีครับ ผมชื่อ เล็ก ปัจจุบันนี้ผมอายุยี่สิบสามปีแล้ว เรื่องราวเมื่อห้าปีก่อน มัน
คือจุดเปลี่ยนของชีวิตผม คือ ห้าปีที่แล้ว ทำให้ผมมาเป็นแบบนี้
 บ้านผมมีอาชีพเป็นโรงงานผลิตน้ำมันพืช ครอบครัวผมก็ฐานะดีพอสมควร ก็จะ
เรียกว่า รวย ก็ว่าได้นะ เพราะคำว่ารู้จักความพอเพียง นั่นคือชีวิตของเรารวย
แล้ว 
 ผมเป็นคนที่มีฝันมาตั้งแต่เด็กๆ และชีวิตที่ฝันนั้น ส่วนมากจะสมหวังจน
ทำให้ผมเลินเล่อ ประมาทกับเส้นทางชีวิตมากเกินไป
 เรื่องมันก็เกิด เกิดตอนที่ผมอายุ 18 ปี โรงงานของผมปิดลงเนื่องจากไปไม่รอด
พ่อผมยิงตัวตายหลังจากที่รับสภาพหนี้กว่า 10 ล้านไม่ไหว ผมเหลือชีวิตเพียง
ลำพัง กับญาติๆที่อุปการะเลี้ยงดูผม ส่งผมเรียนต่อระดับมหาวิทยาลัยเท่านั้น
 คุณจะเดินไปอย่างไรถ้าเส้นทางที่คุณเดินอยู่เพียงลำพัง คุณจะเดินไปอย่างไร
ถ้าเสาหลัก หรือกระดูกสันหลังของคุณหักไป สิ่งที่ค้ำจุนชีวิตของคุณหายไป คุณ
จะทำอย่างไรถ้าร่างกายของคุณไร้กระดูกกระเดี้ยว ที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ เช่น ผม
กับการจากไปของคุณพ่อของผมเพียงด้วยปืน .38
 มะเร็งฆ่าชีวิตแม่ผมไปตั้งแต่ผมอายุเพียง 5 ขวบ เพราะพ่อผมสูบบุหรี่จัด ทำ
ให้แม่ต้องรับอานิสงจากควันบุหรี่ไปด้วย พ่อผมเรียนจบวิศวกรรมไฟฟ้ามา 
แต่ว่ามีความรู้เรื่องการตลาด เลยทำให้พ่อเปิดโรงงานได้เพียงอายุ 35 ปีเท่านั้น
นับว่าเป็นอายุที่น้อยสำหรับนักลงทุนทีเดียว
 พ่อของผมเริ่มลงทุนโดยการเป็นหุ้นส่วนของบริษัท แล้วพ่อก็จัดการระบบใน
โรงงานไปในตัว ทำให้เหมือนว่าพ่อเป็นผู้จัดการ จากนั้นพ่อก็เริ่มซื้อหุ้นทีละ
ส่วน จนมันกลายเป็นของพ่อทั้งหมด
 แต่หลังจากนั้นไม่นาน ธุระกิจเริ่มทรุดตัวลง เพราะชาวต่างชาติ เข้ามาแข่งขันทางธุรกิจ โดยไม่รับสินค้าจากโรงงานพ่อผม แต่กลับไปสนใจ
สินค้าอื่นๆแทน ทำให้โรงงานของพ่อผมที่ส่งสินค้าตามร้านขายปลีก ตามร้านค้า
ชาวบ้าน ร้านค้าขายชำ ขายย่อย สู้ธุรกิจใหญ่ๆไม่ไหวจึงต้อง
ปิดตัวลงไป
 เย็นวันที่ 8 สิงหาคม พ่อผมจบชีวิตลงด้วยปืนสั้นยี่ห้อ แอสตร้า ที่ผลิตจาก
ประเทศสเปน ขนาด  .38 ทะลุงคาง ไปจนถึงสมองของพ่อผมเสียชีวิต
 สาเหตุก็เนื่องมาจากธุรกิจ และพ่อกู้เงินมาจ่ายรายจ่ายในโรงงานมาก จนเงิน
หมุนไม่ทัน ทำให้เกิดหนี้
 ในขณะเดียวกัน ปีนั้นผมก็เอนทรานซ์ และผมก็เอนทรานซ์ไม่ติดสักที่ นั่น
เพราะว่าผมขาดเรียนบ่อย ผมไม่ค่อยได้อ่านหนังสือ เพราะปีสุดท้ายหลังจากที่
พ่อของผมเสียชีวิต ผมก็ได้พักอาศัยอยู่กับญาติ ที่ จ. ชลบุรี ผมต้องช่วยญาติขน
ของ เพื่อนำรายได้ไปโรงเรียน บางครั้งก็ไปสายจนถูกทำโทษหลายครั้ง
 ปัจจุบันนี้ผมเป็นพนักงานขนของให้กับฆาตรกรที่ฆ่าพ่อผม มันอาจดูน่าขยะแขยงหน่อย แต่ผมก็ไม่อายเงินน้อยกับค่าจ้าง
เจ็ดพันสองร้อยบาทที่พอประทังชีวิตอย่างคนที่จบกฎหมาย รามคำแหงอย่างผม
 ตอนจบละครทั่วไป มักจะสมหวังกับชีวิตกันทั้งนั้น แต่ว่าผม แม้จะไม่สมหวังกับ
ชีวิตสักเท่าไหร่
             บอกฟ้าเอาไว้ ในใจของฉัน ในแต่ละวัน ฉันยังสู้ไป
             
ฟ้าเอ๋ย ถึงเธอจะไม่เห็นใจฉัน ช่างมันฉันไม่สนใจ ชีวิตที่ฉันอยู่เพียงลำพังแท้
จริงแล้วมันคือภาพลวงตา เครื่องประดับข้างกาย แท้จริงแล้วมันก็คือแร่ที่ขุดมา
จากใต้ดินที่คนเหยียบย่ำกันทุกวัน คาร์บอนที่เรียงตัวกันจนเรียกว่า เพชรนั้น
ก็มาจากการทับทมเป็นเวลานานมา มาเจียระไนให้สวยงาม ฉันไม่สนใจหรอก
 น้ำหอมที่ปิดบังกลิ่นกายนั้น ก็เพียงเครื่องหอมที่ทำให้สิ่งที่มีอยู่ถูกซ่อนไว้ แต่
มันไม่ไปไหนหรอก ถึงคราวตายแล้ว ทุกคนก็เหม็นเหมือนกัน ถ้าไม่มีใครมา
ใส่น้ำหอมให้
 สำหรับฉันแล้ว ฟ้าเอ๋ย วันนี้ฉันพอใจแค่เสื้อผ้าเก่าๆ ฉันพอใจแค่มอเตอร์ไซค์
ราคาถูกๆ ฟ้าเอ๋ย ฉันพอใจแค่สารส้ม ไม่ใช่น้ำหอมจากฝรั่งเศส.
 เพราะถ้าฉันรอเธอเมตตา ฉันอาจเสียทุกสิ่งทุกอย่างอีกก็ได้
 ฉันไม่รอเธอหรอก