เมื่อความรักเข้าพา...พาพบหน้า...

แมงกุ๊ดจี่

..........หลายปีที่คุยกัน...ไม่เท่าหนึ่งวันที่พบหน้า..........
...เมื่อวันศุกร์ที่   1   กันยายนที่ผ่านมา    ฉันเดินทางเข้ากรุงเทพฯ   เหตุเพราะว่า...
เมื่อรักเข้าตา...ใจจึงเผลอ....เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นประมาณ   3  ทุ่มเศษ   ๆ   
จากคนไกลที่หัวใจผูกพัน (ตั้งแต่เมื่อไหร่ฉันก็ไม่รู้) เดือนตุลาคมที่จะถึง...
ก็จะครบปีแล้วที่ได้มีโอกาสได้คุยกันทางโทรศัพท์    เพียงได้ยินแค่เสียง....
เสียงหวานซะด้วยนะ   มันทำให้คนช่างจินตนาการอย่างฉัน   แอบวาดภาพ
ผู้หญิงเสียงหวานตามสาย   คนที่ฉันคุ้นเคยจากตัวอักษรและจากเทคโนโลยี   
ที่ไร้สายอย่างโทรศัพท์มือถือ...  ว่าเขาจะเป็นคนอย่างไรน๊า...
...ในภาพวาดของฉันเขาเหล่านั้นคงเป็นหญิงสาวที่สวยงาม   น่ารัก...ใจดี    
อืม...คุณคงพากันอิจฉาจินตนาการฉันแล้วใช่มั๊ย...  ความจริงพี่ ๆ  เขาเป็นคนสวย
น่ารัก   อ่อนโยน  เทคแคร์ดูแล  อย่างมาก...(จนฉันคิดอย่าจะกิ๊กไว้ไม่ให้ใคร
เลย  อิอิ   เห็นแก่ตัวจัง)   ...หลายครั้งหลายครา   ที่ฉันปฏิเสธการพบกัน   
เพื่อเว้นระยะห่างเอาไว้  เพียงต้องการให้ความผูกพันอย่างจริงใจ   ที่รู้สึกใน
หัวใจ   อยู่ข้างในใจตลอดไป    ให้มีช่องว่างสำหรับฉันและเขาได้ยืนอยู่   
ต่างคนต่างดูแลระยะห่างของตัวเอง...(ฉันคิดแบบนี้  จริง  ๆ)   แต่เมื่อมีโอกาสได้
พูดคุยผ่านเทคโนโลยีไร้สายกลับทำให้ฉันผูกพันมากขึ้น   หรือเป็นเพราะฉัน
ไม่มีใครจึงทำให้ผูกพันกับเขางั้นเหรอ?  (มีบางวันฉันไม่ยินเสียงแล้วนอนไม่
หลับ   เอ...หรือฉันหลงรักเขาซะแล้ว  อิอิ)
...เหตุคงเป็นเพราะความรักเข้าตา    จากเว็ปไทยโพเอมมั่งเลยทำให้ฉันลืมคิดถึงสิ่งที่ตั้งใจไว้...ฉันได้บัตรฟรีมาหนึ่งใบ   จากการเขียนกลอน  ที่ไม่ค่อยได้เรื่องตามสไตล์ของฉันนั่นเอง...นั่นเป็นจุดเริ่มต้นของการนัดพบของฉัน...  ซึ่งมีความตั้งใจว่าจะไปพบ    เพราะได้รับปากเจ้าของเสียงหวานที่ส่งผ่านเทคโนโลยีไร้สาย   ไปซะแล้ว (ขู่หรือเปล่าไม่รู้   อิอิ )   
...ฉันเดินทางจาก  สกลนคร   ด้วยรถโดยสารประจำทางใช้ระยะเวลาในการเดินทาง    8  ชั่วโมง  (08.00 - 04.20) จากอำเภอเมืองสกลนคร    สู่จุดหมายคือหน้าฟิวเจอร์รังสิต   เพราะบ้านพี่อยู่แถวนั่นและจะได้มีคนมารับด้วย...อิอิ  ช่วงระยะเวลาของการเดินทาง    มีเสียงโทรศัพท์จากคนไกลที่รอคอยการได้พบส่งผ่ามมาขณะอยู่บนรถ   ทำให้อุ่นใจไม่ใช่น้อยนะ......พอหลังจากวางสายโทรศัพท์ฉันก็หลับไม่รู้เรื่องเลย  อิอิ   (อันตรายไม่กลัวเลยหลับได้ไง)...ถึงรังสิตตีสี่  เศษ  ๆ   รีบโทรศัพท์ตามคนมารับทันที  อิอิ   ก็คนมันกลัวนี่นา  ทั้งที่ก็มีหน้าตาเป็นอาวุธหน่ะนะ   คริ  คริ  ประมาณ  20  นาที   คนมารับก็มาถึง    คนรอก็หน้างิกเลยอ่ะ  ยิ่งไม่มีดั้งอยู่ด้วย   อิอิ   หน้าหักคะมำเลยอ๊ะ   ฉันยกมือธุจ้า  พี่ชายคนโต...พร้อมกับหน้างิก  ๆ    แต่พี่ชายก็ยังอารมณ์ดีหัวเราะ  ตามสไตล์   เมื่อขึ้นรถนั่งข้างคนขับ   มีคำถาม   ถามฉันอย่าง  ไม่ตั้งตัวเลย...แล้วฉันก็กลายเป็นผู้ใหญ่ที่โกหกเก่งไปเลย   อิอิ  
*มาทำอะไรเหรอ?    *  พี่โยถามง่ายซะ   แต่ทำไมตอบยากจังก็ไม่รู้
*มาทำธุระ *   ฉันไม่กล้าบอกด้วยซ้ำ   ว่าตัวเองมาทำอะไร    แก่ขนาดนี้ยังโกหกเหมือนเด็กอยู่ได้   อิอิ
*มาราชการเหรอ? *   พี่โยก็ยังถามอีก   จะถามทำไมเนี่ย..
*อืม   มาราชการ*   ก็เขาโกหกแทนแล้วนิ   อิอิ    (เมื่อก่อนมากบ่อย   เขาเลยเข้าใจแบบนั้น)
แล้วเขาก็ไม่ถาม   ถึงบ้านแล้วฉันไม่พูด  ไม่จา   ถือกระเป๋าลงรถรีบขึ้นห้องไปนอนเลย
เดี๋ยวจะถามอีก... อิอิ   กลัวความจะแตก    อิอิ  (คนมีชะนักติดหลัง  อิอิ  )
*เวลา   7.30 น.   เสียงเคาะประตูดังมาเชียว  อิอิ 
*มะกรูด  แกจะไปกะพี่ป่าวเนี๊ยหึ*   พี่โยตะโกนไป  เคาะประตูห้องไป...
*จ้า  ๆ   ไป  ๆ  เดี๋ยวอาบน้ำก่อนดิ*   ฉันตอบกลับไป   พร้อมรีบลุกขึ้นไปอาบน้ำ
แต่งตัวเสร็จลงมาจากข้างบน   ครีมก็ไม่ได้ทาดูดิ    เล่นสต๊าทรถรอเลยพี่ชายฉัน...
ขึ้นนั่งปุ๊บก็โดนสัมภาษณ์อีก   เอ้อ  อ่อนใจจริง ๆ  น้องโตป่านนี้แล้วนะเนี๊ย...
*จะไปที่ไหน? เหรอ?    *   พี่โยก็ถาม  ก็ซักอยู่นั่นแระ...
*ไปอนุเสาวรีย์ฯ   นัดเพื่อนไว้   *  ฉันตอบแบบลืมคิด  อิอิ
*อ้าวไหน?  ว่ามาราชการ   แล้วแกจะไปทำไม?  *   โดนดุจนได้ดูสิ
*ก็มาแร่ะ  ราชการส่วนตัวไง*  ฉันตอบแบบยียวนซะ  น่าเข็กกระโหลกจริง ๆ
*เพื่อนที่ไหน?   คนไหนเหรอ?   เพื่อนอยู่ที่ไหน? *  มาเป็นชุดเลยทีนี้  เอ้อ..
*เพื่อน ๆ  แร่ะ  นัดกันจะไปงานต่อด้วยอ่ะ*   ฉันตอบแบบไม่เต็มใจสักเท่าไหร่
*งานอะไร  แล้วคืนนี้แกจะกลับมานอนบ้านหรือเปล่า? *    ห่วงอะไรหนักหนานะเอ้อ..
*ไม่เอาอ่ะ   เดี๋ยวจะค้างกับเพื่อน ๆ   นาน ๆ  เจอ*   ฉันตอบไปแบบหนักแน่นด้วยสิ...
*เออ...โทรรายงานด้วยแร่ะกันนะ    ว่าอยู่ที่ไหน?  อย่าให้นักห่วงนะ*   พูดแบบบังคับด้วยสิ
*คร๊าบบบบ ๆ  รู้แล้วน่า    *  ตอบไปพร้อมกับรีบลงจากรถให้เร็วที่สุด  อิอิ ก็พี่ชายเล่นมาทิ้งไปเองนิ     
โห...จากกรุงเทพไปก็หลายปีแล้วนะเนี๊ยจะหลงเปล่าไม่รู้...พลางนึกในใจ   แต่พี่โยก็บอกแล้วว่าให้นั่งรถตู้ไปอนุเสาวรีย์ฯ    มันไกลแกต้องรีบไปแต่เช้า...เหอ ๆ  ที่ไหนได้เล่นอำกันเฉยเลยพี่ชายฉัน   ไปถึงอนุเสาวรีย์ฯ  เก้าโมงเช้า...การรอคอยก็เกิดขึ้น   แต่ยินดีจะรอด้วยสิ    อย่างมุ่งมั่น  และตื่นเต้นด้วยล่ะ...
ถึงอนุเสาวรีย์ฯ  ปุ๊บฉันก็โทร.หาคนที่อยากเจอก่อนใคร อิอิ    ก็นะมันตื่นเต้นด้วยสิเป็นครั้งแรกที่ฉันได้พบคนในเน็ต...
*พี่กานต์   ถึงไหน?แล้วค่ะ  มะกรูดถึงแล้วนะคะ*   ฉันโทร.ไปเหมือน  เป็นสัญญาณบอกรีบมาได้แล้วนะ   ฉ้านรออยู่เนี๊ย  อิอิ  
*จ้า  ๆ   เดี๋ยวไปรอพี่ที่ดอกหญ้านะ   ฝั่งดอกหญ้านะ *  พี่กานต์ส่งเสียงตามสายมา    ฉันเอ๋อ ๆ  เลยอ่ะ
มันตรงไหน?  หว่าดอกหญ้า   มาก็แค่   3   ครั้งแต่ไม่เคยเดินช๊อปเลยอ่ะ  มาต่อรถเมล์เท่านั้นเอง...
*ค่ะได้ ๆ  ค่ะ  เดี๋ยวมะกรูดหาข้าวแถว ๆ  นี้กินก่อนนะคะ  หิวอ่ะ    เดี๋ยวจะไปรอที่ดอกหญ้า*   ฉันตอบไปก่อนหน้านั้นก็สั่งข้าวมันไก่ไปแล้วล่ะ  
ก็คนมันหิวนี่นา   ไม่ได้กินตั้งกะเมื่อวานแล้วอ่ะ   คริ  คริ ...
เดินดูของตรงนั้นก็หลายรอบแล้วอ่ะ  เข้าออก ๆ   บริเวณ   แฟชั่นมอลล์  ก็หลายรอบแล้วอ่ะรอบคนเสียงหวานมาอ๊ะดิ    อิอิ  สักพักเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น    ฉันดีใจมาก ๆ  เมื่อรู้ว่าเป็นเบอร์ใคร   เพราะการรอคอยของฉันจะสิ้นสุดลงแล้ว  อิอิ    ฉันจะได้พบพี่สาวจ๋า   คนที่ฉันคุ้นเคยแต่ไม่เคยรู้จัก  เอ๊ะยังไงนะ  อิอิ  
*ว่าไงมะกรูดอยู่ตรงไหน? *  เสียงถามมาจากโทรศัพท์
*มะกรูดอยู่ตรงเนี๊ย   ตึกสีเขียว ๆ    เนี๊ย  เขาเรียกอะไรอ๊ะ *   ขำตัวเองจริง  ๆ  บ้านนอกเข้ากรุงซะจริง  ๆ   ฉ้าน...
*ฝั่งแฟชั่นมอลล์เหรอ?    อืมงั้นรอพี่แถวนั่นนะ*   พี่กานต์ตอบกลับมา
*เดี๋ยว  ๆ   พี่กานต์ใส่เสื้อสีอะไร*   ฉันถามกลับไป   ก็แหม...กลัวจำผิดคนนี่นา  อิอิ   เนอะใครจะรู้ล่ะ
*ใส่เสื้อสีชมพู   กางเกงสีชมพู   จ๊ะ   เดี๋ยวก็ไปถึงแล้วนะ  เดี๋ยวเจอกันแค่นี้นะ*  เสียงหวานมาตามสาย   ทำให้ฉันตื่นเต้นไปด้วย...
ฉันเดินย้อนกลับขึ้นไปชั้นสอง   เพื่อไปรอคนไกลจากพัทยา    ความรู้สึกตื่นเต้นอย่าบอกใครเชียว  อิอิ
ถ้าเป็นชายหนุ่มสงสัยจะตื่นเต้นไม่เท่า  เอ...หรือจะมากกว่าอิอิ...   อันนี้ไม่รู้นะ   คริ  คริ....
โห...ครั้งแรกที่เจอกัน    ฉันดีใจมากเลยเห็นผู้หญิงคนที่ฉันรอเดินยิ้มหวานมาแต่ไกล...ฉันรีบเดินเข้าไปพร้อมยกมือธุจ้า  และกอดไปที    ดีใจจังฉันได้กอดแล้วนิ  รอมานานมากกว่าจะได้กอดเนี๊ย  (เรื่องแต๊ะอั๊งเนี๊ย)   กิกิ...
พี่สาวจ๋าฉันทำไม?   น่ารักอย่างนี้นะ  ดูแลเทคแคร์น้องดีมาก  ๆ เลย    จะคอยถามตลอดว่าเป็นไงบ้าง   หิวไหมเหนื่อยไหม? ฉันซะอีกทำตัวไม่ถูกเลย   ไม่ได้เทคแคร์อะไรเลย    เอ๋อ ๆ  ทำตัวไม่ถูกเลยดูแลใครก็ไม่เก่งด้วยสิ  (ขอโทษพี่สาวทุกคนด้วยที่ไม่ได้เทคแคร์เลย...)พี่สาวจ๋าพาไปเที่ยวดูโน้นนี่    (อยากบอกตอนนี้ว่าน้องสาวจ๋าเหนื่อยมั่ก ๆ  คะ  พี่สาวจ๋า   แต่สนุก  และมีความสุข  ประทับใจด้วยจิ)    พาไปกินก๋วยเตี๋ยว  พาไปประตูน้ำ   เดินซื้อของ   ถามน้องตลอดว่าเป็นไงบ้าง   ร้อนไหม?   หิวไหม ?  อยากกินอะไร?    ดูแลดีมาก  ๆ   ฉันสิทำตัวแย่จัง...ไม่ได้เทคแคร์อะไรเลย    เมื่อถึงกำหนดเวลานัดหมายกัน  ประมาณ   17.00   น.   ที่นัดกับพี่  ๆ   และ  คุณรี   ลิลลี่สีขาว....เราสองคนกลับไปรอทุกคนที่อนุเสาวรีย์ฯ  ที่ร้านดอกหญ้า  (แหมฉันหาตั้งนานกว่าจะเจอ)   คนแรกที่มาคือพี่ก้าวที่...กล้า   ฉันดีใจจังเมื่อได้เจอพี่เขาตื่นเต้นด้วยจิ   เขิลลลลล...ลด้วยล่ะ   ไม่กล้าสบตาด้วยดิ    สักพักพี่คนเมืองลิงก็มาอีกคน  อิอิ  คนนี้มาแบบไม่รู้ตัว...ฉันตกใจ   ปนดีใจด้วยสิ    เมื่อเจอกัน  4   คนรวมแล้วคุยกันทักทายกันสักพัก   พี่สาวหัวใจเท่ห์ก็มา   ว้าว...มาดกินขาดคนนี้   ไม่คิดว่าจะได้พบด้วยจิ    เซอร์ไพด์สำหรับฉันมาก  ๆ    เราทั้งหมด  (รวมได้  5  แล้วคน) คุยกันประมาณ   5   นาทีได้   คุณลิลลี่สีขาวก็มา    โห...เธอน่ารักมาก ๆ  เสียงหวานพูดเพราะ   ได้ใจฉันไปเลยอ่ะ   (เพราะฉันพูดไม่ค่อยเก่ง   แต่รักหมดใจ)  พร้อมเพื่อนสาว  คุณสำลี   สวยน่ารัก  ประทับใจ  อิอิ   ดีเจน่ารัก ซะ   เมื่อมากันครบก็พากันไปกินก๋วยเตี๋ยวเรือกัน (อีกแล้วเหรอ?   อิอิ)  สนุกสนานกันใหญ่  แหมกะกินกันไปอิ่มก่อนไปร้องเพลงอ่ะจิ..  จะได้ไม่เปลือง...เมื่ออิ่มเราทุกคนก็พากันไป   จุดหมายคือ   I plus  Room   ระหว่างการเดินทางสนุกสนานมาก ๆ  มีเรื่องเล่าประทับใจมากมาย...(อยู่ในนี้...ในหัวใจนี่ไง)
++ถึงตรงนี้มะกรูดไม่เล่าแล้วอ่ะ     ตามที่พี่กานต์    เพียงพลิ้วเล่าทุกอย่างอิอิ++				

ขอบคุณพี่สาวคนเมืองลิง....
พี่สาวใจดี   น่ารัก   มีเรื่องขำ ๆ ทำมะกรูดหัวเราะตลอดเลยอ่ะ    
ปวดกรามมาก ๆ  เมื่อมาถึงสกลนคร  อิอิ   มะกรูดประทับใจพี่สาวใจดีนะคะ 
 ขอบคุณ  สำหรับไอครีม  อร่อยมาก ๆ   แต่น้ำหนักคงเพิ่มอีกแล้ว  (หน้ายิ่งบาน  ๆ อยุ่ด้วย)

ขอบคุณพี่สาวหัวใจเท่ห์...มะกรูดชอบจัง   พี่สาวใจดี   เท่ห์   น่ารัก  
โอ้ยจะบรรยายอย่างไรน๊า   ก็ไม่คิดว่าจะได้เจอนี่นา...
ขอบคุณนะคะ    มะกรูดหลงรักด้วยจิ   แต่เขิลลลลล  จังค่ะ   
และอยากบอกว่าพี่สาวหัวใจเท่ห์น่ารักมาเลยค่ะ...   พี่เขารู้มั้ยนะว่า...
มะกรูดแอบมองแบบเขิลลลล  ด้วยดิ  ก็พี่เขาน่ารักนี่นา...

ขอบคุณพี่สาวคนดี...ใจดีน่ารัก   สวยด้วยดิ  อิอิ  ปาฏิหารรักข้าวโพดต้ม  อิอิ    
พี่สาวน่ารักมาก   มะกรูดประทับใจพี่สาวคนดีมาก ๆ
จะช่วยถือของให้    ถามว่าหนักมั้ยเหนื่อยมั้ย?    
น่ารักจังเลยอ๊ะ...   ยิ้มตลอดเลยอิอิ   มะกรูดอ๊ะขำตลอดเลย....อิอิ

ขอบคุณคุณลิลลี่สีขาว....ที่ช่วยมะกรูดร้องเพลงหลาย ๆ  เพลง    
แม้นว่ามะกรูดจะร้องค่อมตลอด...อิอิ     จนต้องเสียจังหวะการร้อง...
คุณน่ารักจังเลยค่ะ   พูดเพราะ   เสียงหวาน    ยิ้มเก่ง   โห...น่ารักมาก ๆ   
มะกรูดสิแย่จังไม่ค่อยคุยอะไรเท่าไหร่เลย      มะกรูดขอโทษคุณนะคะ
และอยากฝากความคิดถึงไปให้คุณสำลี   เพื่อนสาวคนสวยของคุณรีด้วยนะคะ  
ดีเจน่ารัก...มากจัดเพลงได้ตามคำขอ....อิอิ   (แม้นจะร้องไม่ได้)

สุดท้ายขอบคุณพี่กานต์   พี่สาวจ๋า  (คุณเพียงพลิ้ว)....ที่ดูแลน้องสาวจ๋าเป็นอย่างดี   
อยากบอกว่าประทับใจพี่สาวจ๋ามาก...หลงรักด้วยสิคะ
ไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้นนะคะ   น้องสาวจ๋ามีความสุขมาก ๆ   น้องไม่ผิดหวังนะคะ   
พี่สาวจ๋า   มะกรูดอยากบอกพี่สาวไว้ตรงนี้  ว่าพี่สาวจ๋าน่ารักมาก   ๆ    
มะกรูดไม่เคยบอกรักใครนะค่ะ   แต่วันนี้อยากบอกว่ารักพี่สาวจ๋าด้วยดิคะ... 
(พูดไม่ค่อยเก่งแต่รักหมดใจ)

ทุกคนคือความทรงจำที่งดงามของมะกรูด   ขอบคุณมาก ๆ  นะคะ