ในเงาใจ

เรไร

.......คงไม่มีใครยืนอยู่ในเงาของใครอีกคนได้...........ไม่ว่าใครฉัน หรือเธอ				

........เพียงแต่ว่า....
....ฉัน...คงผ่านเรื่องราวหลากหลาย ร้ายบ้าง ดีบ้าง 
เห็นความแตกต่างของความสุข และความทุกข์ ด้วยความรู้สึก 
....ฉัน...เห็นคุณค่าของหยาดน้ำใจ ดุจหยดน้ำทิพย์ 
...แม้เพียงน้อยนิด...
..ที่รินรดลงบนหัวใจที่เหี่ยวแห้ง อ่อนล้า โรยแรง
..เพียงเพื่อกำลังใจ ..เพื่อให้ต่อสู้ต่อไป...ให้มีวันพรุ่งนี้
....ฉัน...เห็นโลกที่หมุนไป และยอมรับว่าไม่มีสิ่งใดจีรังยั่งยืน 
.......ไม่ว่าจะเป็น ความรัก ความรู้สึก 
หรือแม้แต่จิตใจของตัวเอง ก็ยังไม่เคยเที่ยงแท้....แน่นอน
....ฉัน...เห็นความเศร้าในส่วนลึกที่ซ่อนไว้ในใจ ของใครบางคน 
เห็นความสับสน.... หม่นหมอง 
เห็นการรอคอย คอยเพื่อจะคอยให้ถึงวันพรุ่งนี้..และอยู่เพื่อรอคอย
....ฉันยืนอยู่อย่างมืดมิด ไม่รู้ว่ากลางวัน หรือกลางคืน มีเพียงไฟฝัน อันลางเลือน
เหมือนตะเกียงดวงน้อยคอยส่องทาง ชี้นำชีวิตให้เดินต่อไป 
ไปสู่ฝัน ฝันที่หวังว่ามันคงเป็นจริง....สักวัน				

............แต่กับ...เธอ
....เธอ...มีเรื่องปวดร้าว มีรอยแผลที่หัวใจ ที่ใครก็ไม่อาจเยียวยา 
....เธอมีเงาของใครบางคนอยู่ทาบทับในหัวใจตลอด
....เธอ...สร้างเกราะคุ้มครองตัวเอง เหมือนเปลือกที่ปกปิด 
หัวใจอันอ่อนแอ บอบบาง...ห่อหุ้มเอาไว้ ไม่ให้ใครเห็น
....เธอ...มีภาระและพันธะอันใหญ่หลวง รับผิดชอบตลอดชีวิตและ... ตลอดไป
....เธอ...ยืนอยู่ท่ามกลางแสงไฟในโลกแห่งความจริง 
........มองเห็นสิ่งรอบด้านที่รายล้อมรอบตัว 
........เห็นแม้จุดหมายปลายทางในวันหน้า เห็นความเป็นไปที่เปลี่ยนแปลง 
..แม้ในเสี้ยววินาที...เธอรับรู้ได้
				

ระหว่างเรา...
...ไม่มีสิ่งใดเกินกว่าคำว่า มิตรภาพ
...ไม่มีสิ่งใดมากว่าความเข้าใจ เข้าใจในความทุกข์ที่หลบซ่อนอยู่
...มีเพียงสายใยบางๆ กางกั้นไว้ ด้วยเราไม่สามารถข้ามผ่านมันไปได้ ไปสู่หัวใจกันและกัน
...มีเพียงความรู้สึกดีๆ ความปรารถนาดีส่งผ่านถึงกัน ในยามที่ท้อแท้สิ้นหวัง
เพราะว่าเรา...... ไม่อาจแทนที่ใคร ด้วยใครอีกคนหนึ่งได้
เราจึงยืนอยู่ตรงนี้ เว้นระยะให้พอดี ระหว่างเรา อยู่เพียงในระยะสายตา เพียงเพื่อมองเห็นกันและกัน...แค่นั้น
.....ในจุดหมายปลายทางอาจเป็นสุดขอบของโลกด้วยความหวัง หวังที่เราจะมุ่งไป
....จะก้าวพ้นหนทางอันยาวไกล เข้าไปใกล้.......เส้นขอบฟ้าได้หรือเปล่า
.... ใครเล่าจะรู้ ....