ให้พี่ครับ..ให้พี่คนสวย.ให้ด้วยน้ำใจ เสียงเด็กน้อยทั้งชายและหญิงสี่ห้าคนวิ่งกรูเข้ามาล้อมรถช้อปเปอร์พร้อมต่างแย่งกันยื่นดอกไม้ให้กับคนรักของผมที่นั่งซ้อนท้ายช้อปเปอร์ แต่ละคนก็แย่งกันพูดแย่งกันยื่นดอกไม้ให้ ยังหนู..ยังไม่ซื้อ ผมบอกปัดเพราะไม่รู้ว่าจะซื้อไปทำไม..
เป็นภาพที่เห็นจนชินตาตามสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆที่มักจะมีเด็กเด็กมารุมล้อมขายดอกไม้และขายของที่ระลึกอยู่เสมอ..ผมและคนรักของผมปลีกตัวจากสังคมเมืองอันวุ่นวายหลบมารับอากาศบริสุทธิ์และชื่นชมความงดงามของขุนเขาและสายน้ำที่น้ำตกท่ามกลางอากาศที่เย็นสบายแม้ว่าจะเป็นเวลาบ่ายแล้ว..
ให้พี่ครับไม่ขายครับ ให้พี่สาวคนสวยให้ด้วยน้ำใจครับ เด็กๆยังไม่ลดความพยายามยังยืนยันที่จะให้ดอกไม้ผมกับคนรักของผมอยู่เช่นเดิม แล้วถ้าขายขายเท่าไหร่หละ ผมถามกลับเพื่อจะได้ตัดปัญหาการตามตื้อของเขาพวกนั้น ไม่ขายครับ ให้พี่..ให้ด้วยน้ำใจ คำตอบสร้างความแปลกใจให้ผมขณะที่พวกเขานั้นพยายามยื่นดอกไม้ให้ผมและคนรักของผมอยู่ตลอดเวลา. เอางี้เอามาให้พี่ดอกหนึ่ง แล้วเอาเงินไปยี่สิบบาท ผมยื่นธนบัตรใบละยี่สิบบาทให้กับเด็กคนที่ผมรับดอกไม้เขามา แบ่งกันนะคะ ไม่แบ่งไม่ได้นะ พี่เขาเป็นตำรวจนะ เป็นคำที่คนรักของผมสัพยอกกับเด็ก ๆ
….ผมนั่งปล่อยอารมณ์ให้ล่องลอยไปกับละอองน้ำตกที่ปลิวมากระทบผิวกาย บางส่วนก็ลอยลับหายเข้าไปในป่าข้างข้างที่เขียวชอุ่มด้วยความชุ่มชื้นของน้ำ เสียงของเด็กที่ขายดอกไม้ดังแว่วอยู่ไกลไกลให้ได้ยินมาเป็นระยะ แสดงว่าคงมีแขกคนใหม่เข้าเที่ยวในสถานที่แห่งนี้อีกคนแล้ว…ผมมองมองตามสายน้ำที่ไหลเลาะตามโขดหินโดยปล่อยให้คนรักของผมเล่นน้ำตกที่เย็นฉ่ำอยู่คนเดียวเพราะนานนานคนรักของผมถึงจะได้มีโอกาสสัมผัสกับธรรมชาติแบบนี้สักครั้งหนึ่ง ดูเธอสนุกสนานกับการเล่นน้ำเต็มที่ เสียงหัวเราะใส ๆ ของเธอ ทำให้ผมมีความสุข ในขณะเดียวกันผมนั่งมองโขดหินที่น้ำไหลผ่านพลางนึกในใจว่าธรรมชาตินี่ช่างเข้าใจสรรสร้างโขดหินเพื่อลดทอนความรุนแรงของกระแสน้ำ จากที่การจะไหลแรงพัดพาทุกสิ่งทุกอย่างก็ถูกทอนกำลังลงด้วยโขดหินที่มีอยู่เป็นระยะ ธรรมชาติช่างเป็นสุดยอดวิศวกรที่ไม่จำเป็นต้องใช้เครื่องคำนวนใดใดในการสร้างสิ่งก่อสร้างที่ลงตัวรับกับสภาพแวดล้อมได้เป็นอย่างดีที่สุด
.ผมมองตามสายน้ำไหลไปเรื่อยๆ สายตาก็ไปสะดุดกับเด็กชายตัวเล็กคนหนึ่งซึ่งกำลังนั่งหยิบก้อนหินเล็กๆปาลงไปในสายน้ำที่ไหลเลาะโขดหิน ข้างตัวของเขามีห่อดอกไม้ห่อใหญ่ซึ่งเป็นดอกไม้ชนิดเดียวกันที่พวกเด็กๆที่ลานจอดรถยื่นให้ ผมนั่งมองอยู่นานรู้สึกว่าเด็กน้อยไม่ได้สนใจที่จะทำอะไรกับดอกพวกนั้นเหมือนเด็กคนอื่นๆ ยังคงนั่งเอาก้อนหินปาลงไปในสายน้ำตกอยู่เป็นระยะ ผมเดินเข้าไปนั่งข้างๆเด็กน้อยคนนั้นซึ่งเขาก็หันมามองในมือก็ยังถือก้อนหินปาลงน้ำอยู่เรื่อยๆ..
ทำไมมานั่งอยู่คนเดียว ไม่ไปขายดอกไม้กับพวกเพื่อนหละ ผมถามเพราะเห็นห่อดอกไม้ที่วางอยู่ข้างๆ ไม่ครับ ไม่ทันพี่เขาผมตัวเล็ก ไม่เคยทันพวกเขาสักที เด็กพูดเหมือนท้อแท้ต่องานการขายดอกไม้ของเขา แล้วหนูชื่ออะไรหละ อายุเท่าไหร่ ผมซักต่อ ชื่ออาเพอ อายุหกปี ปีหน้าก็จะได้ไปโรงเรียนแล้ว คำพูดของเด็กน้อยต้องค่อยๆฟังเพราะแกพูดยังไม่ชัดถ้อยชัดคำสักมากนัก แล้วมานั่งหลบแบบนี้ดอกไม้ก็เหี่ยวหมด เดี๋ยวก็ขายไม่ได้พ่อแม่ของอาเพอไม่ดุเอาเหรอ ผมถามด้วยความเป็นห่วงแกเพราะเห็นดอกไม้บางดอกเริ่มเหี่ยว แม่กับพ่อไม่อยู่ไปทำไร่ ดอกไม้เขาให้มาขาย ขายได้ก็ขาย ขายไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ถ้าขายได้เขาก็จะแบ่งตังค์ให้ไว้ซื้อกินขนม ผมไม่รู้ว่า เขาของอาเพอเป็นใครแต่การที่ให้เด็กตัวเล็กๆมาเร่ขายดอกไม้ก็เป็นสิ่งที่ไม่สมควรจะทำเป็นอย่างยิ่ง แล้วนี่ทานข้าวหรือยัง ผมถามต่อ ยังครับ ไม่มีตังค์ คงต้องกลับไปทานที่บ้านตอนเย็นเลย คำพูดเหมือนหมดหวังที่จะได้ทานข้าวของเขาทำให้ผมรู้สึกจุกอกเพราะนี่ก็บ่ายแล้วกว่าจะถึงตอนเย็นก็คงอีกนาน งั้นเอางี้ พี่ให้เงินยี่สิบบาทไปทานข้าว ต้องซื้อข้าวทานนะ ผมควักเงินยี่สิบบาทให้กับเอาเพอ เมื่อเขารับไปแกกลับส่งดอกไม้ห่อนั้นให้กับผม ให้พี่ พี่ต้องรับนะไม่งั้นเดี๋ยวเขาจะหาว่าผมไปขโมยเงินคนอื่นเขา ผมต้องทำแบบนี้เหมือนว่าผมขายดอกไม้ได้ อาเพอยังคงยื่นห่อดอกไม้ให้จนผมต้องมารับไว้ แล้วแกจึงวิ่งปร๋อไป ซึ่งไม่รู้ว่าจะไปซื้อข้าวหรือขนมทาน
เงินยี่บาท สำหรับเด็กตัวเล็กๆ คงมีค่ามากมาย ยิ่งการใช้จ่ายในย่านชนบทค่าครองชีพต่างๆ ก็ถูกกว่าในเมืองเป็นไหน ๆ ยี่สิบบาทสำหรับในเมืองข้าวราดแกงสองอย่างกับไข่ดาวก็แทบจะซื้อไม่ได้แล้ว ยิ่งขนมนมเนยสำหรับเด็กๆแต่ละอย่างก็สิบบาทยี่สิบบาทขึ้นไปมันเป็นความแตกต่างระหว่างเด็กชนบทและในเด็กเมืองความแตกต่างทางสังคมที่ผู้ใหญ่อย่างเราสร้างขึ้นมาเด็กในเมืองมีโอกาสด้านการศึกษาการมีชีวิตที่ดีหรือไม่ก็ตามสังคมเมืองที่เขาอยู่ส่วนเด็กชนบทการมีโอกาสที่ดีทางการศึกษาและความเป็นอยู่ที่ดีแทบจะมองไม่เห็น แม้นว่าสังคมเมืองจะเจริญมากน้อยเพียงใด ทว่าความเจริญนั้นกลับกระจุกอยู่ที่เดียว ผมจึงไม่แปลกใจเลยว่าที่เขาบอกว่านโยบายแก้ไขปัญหาความยากจนระดับรากหญ้าไม่ได้ประสบความสำเร็จตามที่ได้วางเอาไว้
.ตะวันเริ่มคล้อยลงจะลับเหลี่ยมเขา ผมกับคนรักของผมเดินกลับมาที่รถหลังจากที่เธอเล่นน้ำจนพอใจ.. เด็กๆพวกนั้นยังไม่กลับบ้านยังคงหอบดอกไม้คนละห่ออยู่เช่นเดิม เอ๊ะ !! ดอกไม้นี่คุณซื้อมาหรือคะ คนรักของผมถามหลังจากที่ผมหอบดอกไม้ของอาเพอกลับมาด้วย ผมซื้อมาว่าจะเอาใส่แจกันในห้องนะ ดอกเดิมเหี่ยวแล้วหละ ผมเลี่ยงที่จะบอกว่าอาเพอให้ผมมาในราคายี่สิบบาท สวยจัง ถ้างั้นเราสองคนช่วยกันจัดดอกไม้ใส่แจกันกันนะคะ หลังจากทานอาหารเย็นแล้วดีมั๊ยเอ่ย ? ... ผมยิ้มไม่ตอบแต่ก็นึกเอ็นดูในคำอ้อนของคนรักของผม คุณหิวหรือยังครับ ผมเอียงหน้าเข้าไปใกล้ ๆ หลังจากหอมนี้ ก็คงจะหิวได้ที่แล้วค่ะ พ่อบ้านคนเก่งวันนี้จะทำอะไรให้ทานคะ คนรักของผมหอมแก้วผมเบา ๆ และพูดเหมือนประจบ
.คนรักของผมขึ้นซ้อนท้ายช้อปเปอร์ของผมแล้วสองมือของคนรักของผมก็กอดเอวผมไว้อย่างหลวม ๆ ผมค่อยๆขับออกมาจากลานจอดรถอย่างช้า ๆ ข้างหน้าผมเห็นเด็กน้อยคนเดิมที่ชื่ออาเพอนั่งกินข้าวเหนียวกับไก่ปิ้งอยู่ที่สนามหญ้าหน้าทางเข้าน้ำตกข้างกายมีขนมขบเคี้ยวห่อขนาดย่อมอยู่หนึ่งห่อพร้อมกับดอกไม้ชนิดเดียวกันที่ให้ผมอีกหนึ่งห่อใหญ่แกโบกมือให้ผมแล้วยิ้ม ผมก็ได้แต่ยิ้มตอบ พลางนึกในใจว่าเงินยี่สิบบาทกับรอยยิ้มที่ดูสดชื่นของอาเพอผมว่ามันไม่เแพงไปเลยสักนิด...
22 สิงหาคม 2549 13:04 น. - comment id 92290
น่ารักค่ะ
23 สิงหาคม 2549 09:29 น. - comment id 92304
งดงามมากค่ะ
23 สิงหาคม 2549 10:02 น. - comment id 92307
อาเพอ เป็นเด็กที่มีความคิดในแบบของเขานะค่ะ เด็กจึงเปรียบเช่นผ้าขาวที่สะอาดค่ะ.... และยิ่งถ้าเป็นเด็ก ๆ ในต่างจังหวัด จะมองเห็นความแตกต่างได้มากมาย เหลือเกินกับเด็กในเมือง....
23 สิงหาคม 2549 13:25 น. - comment id 92309
คุณใจดีจัง .. คราวหน้า จะหอบช่อดอกไม้ไปขอปันเศษใจบ้างได้ไหม? .. นะ นะ .. แลกกับรอยยิ้มที่ดูสดชื่นอ่ะ .. .. รับรองเรื่องไม่ถึงหูใครแน่นอน .. .. อิ อิ ..
25 สิงหาคม 2549 04:24 น. - comment id 92324
@...คุณออร่า...ขอบคุณมากครับผม @...คุณดอกฝัน..ขอบคุณมากครับ @...ลิลลี่ขาว...น่ารักนะเด็กแถวชนบท @..ป้ากี้...ไม่อยากเสี่ยงอะ..ยิ่งหน้าแข้งคมอยู่เตะทีเดียวผมขาดสองท่อนเลยนะนั่น...
25 สิงหาคม 2549 11:52 น. - comment id 92329
รักผมนะหรือ ...เอิ๊กๆๆจะขอบอกให้เน๊อะ รักผมตราบสิ้นดินฟ้า...ฮ่าๆๆๆๆๆ เมาชา.... แก้วประเสริฐ.
25 สิงหาคม 2549 15:51 น. - comment id 92335
มาอ่านเรื่องสั้น.. สั้นจริง ๆ แต่ได้ความรู้สึกที่ดี น่าจะมีตอนต่อนะคะ คุณบินเดี่ยวฯ
26 สิงหาคม 2549 15:44 น. - comment id 92346
เป็นความสามารถพิเศษที่สามารถบรรยายประสบการณ์จริงให้เห็นชัดถึงความรู้สึกขณะนั้น
2 กันยายน 2549 13:41 น. - comment id 92585
ดีใจจังมีเรื่องสั้นให้อ่าน ขอบคุณนะคะ เรื่องเธอ..ฯ ได้อารมณ์ดี เขียนให้อ่านอีกนะ แล้วจะติดตาม