สิ่งไร้สาระ

Dr.FreaK

สถานที่ซึ่งนาฬิกาหมุนช้าลง
เขานั่งจิบกาแฟอยู่ในห้อง
กลิ่นกาแฟทำให้เขาวิงเวียน
ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม
ทั้งๆที่เขาไม่เคยชอบกลิ่น
แต่รสชาดนั้นเป็นสิ่งที่ไม่อาจปฏิเสธ
เขาเคยคิดว่าพักหนึ่งคงจะชินไปเอง
แต่การสู้รบระหว่างประสาทสัมผัสทั้งคู่
ไม่เคยเลิกรา
"เกลียดและรักในเวลาเดียวกัน"
ตัวหนังสือปรากฎอยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์
ซึ่งตั้งอยู่บนโต๊ะเดียวกับถ้วยกาแฟ
ซึ่งยังมีไอร้อยลอยขึ้นมาจากถ้วย
ซึ่งเขาหยิบยกขึ้นมาประทับกับริมฝีปาก
ซึ่งบ่งบอกถึงสุขภาพอันย่ำแย่
ซึ่งเขาไม่ได้ใส่ใจมันมากว่า 10 ปี
สมองกำลังทำงานอย่างหนัก
ทั้งๆที่ควรเป็นเวลาพักผ่อน
แต่นาฬิกาของโลกไม่ใช่เวลาสากล
เมื่อเปรียบเทียบกับร่างกาย
และยิ่งเป็นร่างกายของเขา
ความไม่เป็นสากลของนาฬิกาโลกดูชัดเจนขึ้นอีก
"รักและเกลียดในเวลาเดียวกัน"
ถูกแทนที่ประโยคแรก
ด้วยเหตุผลบางประการ
มันฟังดูมีน้ำหนักมากกว่า?
มันฟังดูสดใสมากกว่า?
มันฟังดูขัดแย้งมากกว่า?
เขาไม่อาจตอบได้
เพียงแค่สลับที่คำสองคำ
จะมีความหมายมากกว่าหรือเปล่า
หรือเพราะเขาเป็นคนเขียน
ผู้อ่านจะล่วงรู้ถึงความหมายของมัน
ก่อนที่มันจะถูกเปลี่ยนแปลงได้หรือเปล่า?
ไม่ใช่หน้าที่ของเขาที่ต้องหาคำตอบ
หน้าที่ของเขาคือเขียนมันให้เสร็จ
ประโยคเปิดสำหรับหนังสือเล่มใหม่
ที่ได้มาจากความรู้สึก
ระหว่างกาแฟและตัวเขา
ระหว่างกลิ่นและรส
สรรหาคำที่ดูดีและมีความหมาย
โดยที่แท้จริงอาจไม่มีความหมายใดๆเลย
คนหลงไปกับความงามทางภาษาได้
ความสละสลวยของการร้อยเรียง
แน่นอน
ทั้งหมดอยู่ในหนังสือเล่มใหม่ของเขา
คุกรุ่นไปด้วยอารมณ์
เวิ้งว้างดั่งขอบเขตแห่งรัตติกาล
คำหรูหราฟู่ฟ่าเขียนไม่ยาก
และผู้อ่านก็ชอบเหลือเกิน
ด้วยบริบทของความหมาย
ความไพเราะซึ่งสังเคราะห์ได้
"รัก/เกลียด ในเวลาเดียวกัน"
การใช้สัญลักษณ์
ทำให้มันดูห่วยแตก
เขารู้สึก
อันที่จริงแล้วหนังสือเล่มนี้
ไม่ได้เกี่ยวกับความรัก
เขารู้สึก
คนอ่านบางคนคงจับได้
ว่ามันไม่ได้มีความหมาย
เขารู้สึก
แต่มันเป็นคำเปิดหนังสือที่ดูดี
ขาดเพียงอะไรเล็กน้อย
เขารู้สึก
เขาเกาหัว
ทำไมเขาถึงคิดไม่ออก
ทำไมเขาต้องใช้เวลานานขนาดนี้
ทำไมนาฬิกาในห้องหมุนช้าลง
ทำไมเขาจึงอยากใช้คำง่ายๆแทนคำหรู
ทำไมเขาจึงไม่พอใจกับมันเสียที
มือประทับปุ่มแป้นอักษรอีกสองสามครั้ง
"เกลียดและรักในเวลาเดียวกัน?"
การเติมปรัศนีย์ครั้งนี้
ไม่ใช่คำถามเพื่อตัวเอง
ทว่าเป็นคำถามเพื่อมวลชน
เพื่อคำตอบที่ไม่เป็นสากล
เพื่อบริหารสมองของผู้อ่าน
เขายิ้มพอใจ
โยกย้ายร่างกายไปยังเตียงนอน
ล้มตัวลงหลับตา
คืนนี้หมดเวลาแล้วสำหรับเขา
สำหรับเวลาที่หมุนช้าลง
เขาพร้อมกลับไปใช้เวลาโลก
ทิ้งถ้วยกาแฟ
ซึ่งบัดนี้หมดไอร้อน
ซึ่งลอยขึ้นมาจากของเหลว
ซึ่งเขาเกลียดกลิ่น
ซึ่งไม่เข้ากับรสชาด
ซึ่งเขาเพิ่งจิบไปได้คำเดียว
แต่สูดกลิ่นของมันเข้าไปนับครั้งไม่ถ้วน
เกลียดและรักในเวลาเดียวกัน?