** ภาพชีวิต **

แก้วประเสริฐ

                              **  ภาพชีวิต  **
                     สกาวพร่างกระจ่างไว้ในราวฟ้า
                 ห้วงนภาเปรียบไปคล้ายภาพฝัน
                 สะท้อนจิตคิดถึงอดีตพลัน
                 เหมือนรักฉันเจิดจ้ามาต๊องแต่ง.
       ติ๊กต๊อก...ติ๊กต๊อก..เร็วๆตื่นๆๆ  เสียงนาฬิกาส่งเสียงลั่น
ฉันนอนไม่หลับ..ฟังเสียงเจ้าติ๊กต๊อกๆท่ามกลางความเงียบสงัด
ความฟุ้งซ่านแผ่กระจายไปในห้วงความคิด...นึกถึงสิ่งต่างๆนาๆ
ที่สอดแทรกเข้ามา  ย้อนอดีตตอนชมภาพเก่าๆในช่วงกลางวัน
          ความสนุกสนานร่าเริงที่ชายหาดทะเลสวย  น้ำทะเลสีคราม
ทรายขาวเป็นเกล็ดแก้วระยิบระยับพร่างพรายไล้สีสันต์หลากสี
คลื่นพลิ้วละลิ่วเป็นระลอกๆ  ใหญ่บ้างเล็กบ้างวิ่งเข้าหาฝั่งที่ลาด
ทอดลงสู่ทะเล   
             มีบ้างคลื่นพุ่งเข้าหาโขดหินที่โผล่ขึ้นเป็นแนวกระทบ
จนเกิดเป็นละอองขาวแผ่กระจายยามกระทบแสงตะวันทอแสง
ยามเย็น   บังเกิดเป็นประกายรุ้งแพรวพรายหลากสีต่างๆรายรอบ
หญิงสาวที่นั่งเหนือเนินโขดหินเท้าแกว่งน้ำเล่นไปมาช่างงดงาม
ปานประหนึ่งเทพนารีที่มาลงเล่นน้ำทะเลก็มิปาน
             ฉันเก็บภาพเหล่านี้ไว้แต่ไม่เคยเลยที่จะนำมาแสดงให้
หล่อนได้รับรู้ชมดู  ช่วงนั้นในความนึกคิดว่าจะไม่ต้องการ
ให้หล่อนได้รับรู้ในอิริยาบถของหล่อนต่อธรรมชาติที่ร่วมแสดง
นอกจากสักวันหนึ่งที่เจ้าหล่อนยอมรับไมตรีฉันอย่างแท้แน่นอน
แน่ล่ะภาพนั้นฉันได้เก็บใส่กรอบรักษาไว้เป็นอย่างดี
           ตั้งไว้ตรงหัวเตียงนอนในบ้านบังกะโลที่ฉันซื้อไว้เป็น
สมบัติส่วนตัว   ในพื้นที่ประมาณไร่เศษๆจะมีก็เป็นเพียงตายาย
ที่ฉันดูแลและให้คอยทำความสะอาดพักพิงเท่านั้น  ยังไม่เคยที่
จะพาใครๆมาพักผ่อนเลยนอกจากฉันคนเดียวที่มักจะหาเวลาว่าง
ในวันหยุดสัปดาห์หลายๆวันติดต่อ เพื่อหนีพ้นจากความวุ่นวาย
ต่างๆนาๆ   บ้านและเนื้อที่ที่ไม่ห่างไกลจากกรุงเทพฯเท่าใดนัก
ติดกับชายหาดที่ปราศจากคนพลุกพล่าน  จึงเป็นชายหาดที่สมบูรณ์
สวยสดด้วยธรรมชาติพร้อมมูล
            บางครั้งฉันจะมากับเพื่อนๆมีทั้งหนุ่มๆสาวๆทั้งหลายมาพักพิง
ซึ่งเป็นที่พักให้เช่าแต่ก็อยู่ห่างจากบ้านฉันไกลพอประมาณ สามารถเดิน
ไปมาหากันได้   แต่ฉันสั่งตากับยายไว้เสมอๆว่าหากเจอฉันมากับคนอื่น
ก็อย่าแสดงตัวรู้จักฉันเป็นอันขาด  เพราะฉันไม่อยากให้ใครทราบว่าฉัน
มีบ้านอยู่แถวๆนี้   จึงเป็นที่สบายใจเมื่อบางครั้งที่ฉันและเพื่อนๆเดินเล่น
จนมาถึงบ้านของฉันและพบตากับยาย แกเพียงแต่ส่งยิ้มให้เท่านั้น
       หน้าบ้านพักฉันปลูกไม้ที่ร่มรื่นตลอดจนไม้พื้นเมืองออกดอกสะพรั่ง
ลานทอดสู่ชายหาดเยื้องๆมีแนวโขดหินน้อยใหญ่ดูแลงามมักจะมีประกาย
รุ้งที่เกิดจากละอองน้ำซัดเข้าหาตัดเป็นมุมกับตะวันเสมอๆ  จนทำให้เพื่อนๆ
ที่มาพากันร้องระงมด้วยความตื่นเต้น บ้างวิ่งไปแนวโขดหินเพื่อจับสายรุ้ง
แล้ววิ่งกลับสลับไปสลับมาด้วยอารมณ์สดชื่นระคนเสียงหัวร่อดีอกดีใจกัน
บ้างชี้ไม้ชี้มือไปยังบ้านฉันแล้วหันมาถามฉันว่าบ้านนี้สวยจริงๆนะเก๋ไก๋จริง
ปลูกแบบบังกะโลสลับบ้านไทยคล้ายบ้านในยุโรปจัง  หน้าบ้านก็งามติด
กับชายทะเลใสสวยสดและมีประกายรุ้งกินน้ำในมุมมองอีกแบบหนึ่ง
      คนถามเป็นหญิงสาวแล้วหล่อนหันหน้าไปรอบๆบริเวณแถวนั้น...
จริงซิน๊ะ..ไม่เห็นมีบ้านอื่นอีกเลยนอกจากบ้านหลังนี้หลังเดียว...ฮึๆ...
สงสัยจะเป็นของคนร่ำรวยมาซื้อปลูกทิ้งไว้  ใช้สำหรับพักผ่อนน่าอิจฉาจัง
หญิงสาวกล่าวรำพึงและอุทาน
   อ้าวคุณ...คุณเรวดีซื้อไว้ซิครับ บางทีผมอาจจะมาขอพักอาศัยพักผ่อนบ้าง
ฉันตอบแก่หญิงสาว  พลางอมยิ้ม...
  อยากได้นะอยากได้หรอก...แต่ไม่รู้เขาจะขายหรือเปล่านะ..คุณวิวัฒน์..เพราะ
ที่ทำเลก็เหมาะเจาะงดงามอย่างนี้นะ  หล่อนตอบพร้อมหันหน้ามามองฉัน
   เขาอาจจะขายให้คุณก็ได้นา..เพราะต้องเกรงใจคุณพ่อคุณซึ่งออกใหญ่โต
เช่นนี้   หรือเขาอาจจะยกให้ฟรีๆก็ได้นะยิ่งคนซื้อสวยๆแบบนี้  ฉันเย้าเล่น
    จะบ้าหรือคุณวัฒน์นี่...พูดเล่นไปได้  หล่อนหันมาค้อนแต่อมยิ้ม 
    จริงๆนะครับ...ผมพูดจริงๆ...อย่างนี้ดีกว่าผมขอถ่ายรูปคุณหน่อยนะครับ
อยากให้คุณไปนั่งเล่นน้ำที่โขดหินโน้นที่มีประกายรุ้ง  ภาพคงจะสวยงามมากครับ
      ได้ซิวัฒน์... แล้วขอรูปไว้ด้วยนาอย่าลืมล่ะ  หล่อนพูดพร้อมเดินไปยังโขดหิน
       อากาศเริ่มเย็นลงเย็นลงเพราะดวงตะวันลับขอบฟ้าไปแล้ว แต่ยังมีแสงพอ
ที่จะเห็นทางจากการสะท้อนแสงกับท้องทะเล ซึ่งบางแห่งก็ดูสลัวๆกันแล้ว
ซึ่งต่างคนต่างกระวีกระวาดกันกลับ บางคนบ่นเสียดายเวลาจัง  ช่างมืดเร็ว
 บางคนว่าจะต้องมาเที่ยวกันอีก  ต่างวิพากษ์วิจารณ์กันต่างๆนาๆ
       ส่วนคุณเรวดียังยืนจ้องบ้านน้อยหลังนี้ ดูเสมือนจะจำไว้อย่างมิรู้ลืมจนฉันต้อง
เอ่ยปากร้องเตือนหล่อน นั่นแหละเธอถึงจะหันหลังเดินตามพวกๆเราไป
พวกเราต่างคนต่างคุยกันไปแต่ละมุมมองที่ประทับใจกัน ส่วนคุณเรวดีนั้นกลับ
เงียบเสียงไปจนผมต้องร้องแหย่หล่อน
     สงสัยบ้านนี้คงจะติดใจคุณมากใช่ไหมครับ
     นั่นซิวัฒน์...ไม่รู้เป็นอะไรใจนะคิดอยากได้จัง...เอ.ใครน๊ะเป็นเจ้าของอยากรู้จริงๆ
     หากเป็นเช่นนั้น..คุณก็บอกคุณพ่อคุณซิครับ  เพื่อนท่านมีมากมายล้วนแต่
ผู้หลักผู้ใหญ่กันทั้งนั้นนี่นา  ฉันบอกหล่อน
      อืมม!!...กลับไปคราวนี้จะลองคุยกับคุณพ่อดู  แล้ววัฒน์ช่วยสืบๆให้หน่อยนะ
     ครับๆผมจะพยายามครับ  ฉันอมยิ้มในใจ
            นับจากวันนั้นผ่านไป...เราสองก็สนิทสนมกันยิ่งขึ้นไปเที่ยวไหนมาไหน
ด้วยกันเสมอๆ  จนบางครั้งเพื่อนๆล้อเลียนว่าคงจะไม่แคล้วกันเป็นมั่นเป็นเหมาะ
แต่วงจรชีวิตคนเราไม่แน่นอนเสมอ  สิ่งที่ตั้งใจไว้ก็พลาดไปความไม่ตั้งใจกับได้มา
วนเวียนสับสนจนจะหาความแน่นอนมิได้  เรามาเที่ยวกันที่นี่เสมอๆยามมีเวลาว่าง
แต่ทว่าไม่เคยได้เข้าไปพักที่บ้านฉันสักครั้งเดียว  ฉันตั้งใจไว้ว่าจะให้เป็นเซอร์ไพร์ส
กับหล่อนในวันที่เราตกลงเป็นคนๆเดียวกันเท่านั้น
            หล่อนและคุณพ่อพยายามติดต่อหาเจ้าของบ้านนี้  แต่ก็ผิดหวังเพราะตากับยาย
นั้นเป็นคนท้องถิ่นและก็กว้างขวางพอประมาณจึงได้ช่วยเหลือฉันในเรื่องนี้  แน่ล่ะ
หากวันนั้นมาถึงคงมีปัญหาเหมือนกันแต่ฉันก็ได้เตรียมคำตอบไว้เรียบร้อยแล้ว
แต่ทว่าเหตุการณ์มิเป็นไปตามที่ฉันคิด  ไม่นานนักหล่อนก็ถูกบังคับให้แต่งงานไป
กับลูกชายเพื่อนคุณพ่อเธอเหตุผลทางการเมือง  เราสองก็มีความสัมพันธ์แค่ทางเพื่อน
เท่านั้นเอง    แต่ภาพถ่ายที่ฉันถ่ายไว้ก็ยังวางบนหัวเตียงนอนฉันเสมอมา  ยามที่ฉัน
มาพักผ่อนมักจะมองภาพเธอเสมอๆมันเป็นภาพสะท้อนในรักฉันที่ห้อยต๊องแต่ง
แขวนไว้บนใยแมงมุมก็มิปาน
             นาฬิกาติ๊กต๊อกๆพร้อมเสียงปลุกจนฉันต้องลุกขึ้นจากที่นอน  หันไปมอง
นอกหน้าต่าง  ท้องทะเลที่มืดครึ้มแต่ส่องประกายระยิบระยับจากแสงของดวงจันทร์
ที่ส่องสว่างไสวกระทบคลื่นในทะเลและหาดทราย  ฉันยืนขึ้นพร้อมหันมายิ้ม
โดยส่งยิ้มไปยังภาพถ่ายเทพธิดาแห่งสายรุ้ง ที่ยิ้มตอบฉันก่อนที่จะสาวเท้าก้าว
เดินออกจากประตูหน้าบ้านไปยังชายหาดที่ระคนด้วยเสียงน้ำสาดแผ่วเบาลมพัดแรง
จนกระทบเสื้อนอนที่ใส่พลิ้วไปๆมาๆ  คืนนี้เป็นคืนเดือนเพ็ญช่างงดงามนักปราศจาก
ดาวต่างๆที่พร่างพรายคงเหลือไว้เพียงดวงเล็กๆที่อยู่ใกล้ๆจันทร์เพียงดวงเดียว 
คงจะรักจันทร์มั่นคงเสียนัก   ฉันสะท้อนใจให้นึกถึงเธอที่เปรียบเสมือนดวงจันทร์
ตัวฉันเล่าคงจะเป็นแค่ดาวดวงนั้นที่ได้แต่คอยมองจ้องเธอที่สวยสดงดงามเท่านั้น
มิอาจที่จะเปลี่ยนแปลงเป็นอย่างอื่นได้อีกแล้วนะ   ฉันทอดถอนใจสายตาเหม่อมองดู
         คงอีกนานซินะที่ฉันจะหาคนที่ถูกใจเยี่ยงเธอได้อีก  และคงเป็นภาพที่จะมา
ทดแทนภาพที่ฉันได้ตั้งไว้บนหัวเตียงนอนฉันซึ่งจะมาเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้เสียที
อีกไม่ช้าเราคงจะได้มีเด็กเล็กๆที่น่ารักอันเป็นสายใยผูกพันใจเราทั้งสองไว้
มาคอยวิ่งเล่นโดยมีเราสองคอยจ้องมองดูภาพชีวิตที่น่ารักเหล่านี้  เก็บภาพที่ประทับใจ
ไว้แก่เราทั้งสองชั่วกาลนาน   โอ้ๆๆแล้ว..ใครล่ะจะเข้ามาทดแทนที่ฉันเพ้อฝันเหล่านี้กับ
เธอได้อีกล่ะ   ฉันยืนรำพึงปล่อยภาพในอารมณ์ให้ล่องลอยไปสู่ยังท้องทะเลอันเวิ้งว้าง
จนสุดปลายขอบฟ้าดั่งจะค้นหาสิ่งนั้นๆมาช่วยปลอบประโลมขวัญวิญญาณแห่งฉันนี้
พร้อมที่จะพลีให้เธอเสมอชั่วนิจนิรันดร.
                                                   ***   แก้วประเสริฐ.  ***