ล่องแพเมืองกาญ...ดูงานกาญจบุรี

กระต่ายใต้เงาจันทร์

เริ่มต้นด้วยสีแสงวันใหม่    เริ่มรวมสมัครพรรคพวก   แม่บ้าน สาวสวย  สาวโสด   ชายโสด   ชายงาม  หัวหน้าชุมชน       กลุ่มผู้นำสตรี    ด้วยรถบัส  2   คัน   ในเวลา6โมงเช้า  ด้วยคนจำนวน  60  กว่าชีวิต   มีเจ้าหน้าที่   สารธารณสุข   ฝ่ายแผน  นโยบาย    นิติกร
รถเริ่มเคลื่อน  อาการเมาไมค์  เริ่มกำเริบ    โดยเริ่มจากตัวผู้เขียน  เพราะได้รับมอบหมาย  จากนาย  ให้ทำหน้าที่แทน    เพราะนายติดงาน   ด้วยคำสั่งที่ว่า
ดูแลดีๆน่ะ  อย่าให้ตกน้ำ  ตกแพ   เรารึ  ร่ำร้อง  เถียงในใจ   ไม่ต้องกลัวค่ะ   ที่ไปด้วยกัน พกห่วงยาง  ประจำตัวกันเป็นแถว    
พอขึ้นรถแบ่งหน้าที่คนละคัน   รถผู้เขียนเหรอ   ขาดไม่ได้  เจ้าประทีป  เพราะเงินอยู่กับเจ้าคนนี้  เดี๊ยวเราอด     ตามด้วย  อรรถพล   นิติกร  ฝ่ายกฎหมาย เพื่ออะไรไม่ชอบ มาพากล  ส่งไปรับมือก่อน  ตามประสาคนรอบคอบ  มีสาวสวยเจ้าอ้อ   อีกหนึ่งนาง    สวย  โสด  สดสวย   แต่นั่งเงียบ  เพราะเหนื่อยกับงาน ที่เตรียมกันมาหลายวัน
ส่วนคันที่สอง   มอบให้ หมอนา    เจ้ารุ่ง    สาวโอ๋   สวยอีกแระ   โสดอีกด้วย  แต่รวยไหมไป   สอบถามกันเองค่ะ
เมื่อบอกรายละเอียด  จุดพัก   ที่ทานข้าว  ทีนี้  หลับไม่ลง   นักร้องในรถ  ผู้เขียนเต็มคันรถ  ร้องกันไม่หยุด  ไม่หย่อน  แถมมีแบบกดเพลง  ให้เรากดกับเจ้าอรรถ  แบบไม่ยั้ง  กะจะร้อง  ให้ถึงกาญจบุรี เลยน่ะนั้น  เล่นกัน  เต้นกัน  อำกันในรถ   สนุกสนาน  จากที่ผู้เขียนจะหลับเลย  ไม่มีใครหลับขืนหลับ  ไมค์หาย ว่ากันไป   แบบอบอุ่น   เฮฮา
จุดแรก  ไปดูงานที่อบต.ที่กาญจบุรี  ไม่บอกชื่อค่ะ  เดี๊ยวดังกว่าเรา เพราะมีคนเก่งเยอะจริงๆค่ะ   ที่นี่    พูดกันเก่งจริงๆบรรยายฟังไป  หัวเราะไป  มีฝนตกประปราย   เป็นระยะ  ทานข้าวกันที่นี่
แล้วต่อด้วยไปดูปุ๋ย  ชีวภาพ  ที่ทำจากมูลวัว   มูลหมู  ปั้นเป็นลูกกลอน  ถ้าไม่บอก  คิดว่าเป็นยาลูกกลอน   สมุนไพรแน่ๆ
ต่อด้วยสักการะสมเด็จพระนเรศวรมหาราชพระนเรศวร    มีเวลาเพียง  นิดเดียว  รีบๆถ่ายรูปๆๆเดิน  กลัวไม่ทันลงแพ  ดูพระอาทิตย์ตกดิน   กินอาหาร  ชมความงามตามฝั่งสองแม่น้ำ
แต่  ผู้เขียนเอง  เข็ดอีกนาน  ไม่ใช่ไม่สวยน่ะค่ะ  สวยมาก  แต่เวลาแพแล่นเราเมาแพ   มีลูกน้อง  มาเดินดูด้วยความเป็นห่วง  พร้อมเสียงเยาะเย้ยเป็นระยะ...อิๆๆ...เค้าเมาเบียร์...เมาเหล้า...หัวหน้าเราเมาแพ  แล้วอ๊วก..5555...
ยอมได้ไง...ฆ่าได้หยามไม่ได้...พยายาม  ลุกหลายครั้ง  อัดทั้งยาแก้เมา  ควบพาราอีก2เม็ด...ไม่ไหวจริงต้องลงนอนนั่งไม่ได้เลย..หลับได้สีกงีบ
เปลี่ยนคนมาอีกแระ    ด้วยวลีเดิมประโยคเดิม  ตอกย้ำกันเหลือเกินลูกน้องสุดที่รัก  กับ ลูกบ้านทั้งหลาย   ลุกสิ  เคยยอมแพ้ใครที่ไหนใครที่ไหน   แพนอน  พ่วงแพเธค ต้องลากสังขารไปดิ้นกับเค้า  แล้วแอบมา   อ๊วก   เป็นระยะ...ห่างบ้างถี่บ้าง
หายทีไร  ดีเจเปิดแผ่นดันแซวทุกที  เฮ้อ...ต้องกลับ...ไปร่วมวงสังคนากันใหม่
เต้นไปปวดหัวหนักกับท่าเต้น  หมอนาเหลือเกิน   นึกในใจ   วิญญาณ เด็กเข้าสิง  เจ้านารึไงนี่   เดี๊ยวกระโดด    เดี๊ยวกำมือ หมุนๆ    เดี๊ยววิ่งรอบวง   ตายๆๆ
อิฉัน   ไปสเต็บไม่ถูกเลยไอ้นาเอ๋ย...แม่คุณแม่ทูลหัวยอมแพ้จ๊า....
น้องชายรูปหล่อเจ้าอรรถน่ะเหรอ   กระโดดรอบวงเหมือนกัน    อีกตัวเอ๊ย...อีกคนเจ้าประทีปกวนสะ..เพลงไว..เจ้าหนุ่มมา  มาดนิ่มเต้นแบบ นิ่มเรื่อยๆๆ   เอื่อยๆด้วยใบหน้าฉาบรอยยิ้ม  กวนจริงน่ะค่ะ   ขอบอก
เจ้ารุ่งน่ะเหรอ   สเต็ปเท้าไฟ  พอกับสาวโอ๋  เต้นท่าเต้นไม่มีใครยอมใคร   ส่วนสาวอ้อ  ตากล้อง  กินอย่างเดียวไม่สนใจชาวบ้าน  เสียงเพลง  ไปกระพริบดนตรีเร้าใจ  ทำอะไรชั้นไม่ได้     สมาธิหนักแน่นเหลือหลาย
ผู้เขียน  เต้นบ้างหลบบ้างตามสังขาร  เมาแพ  จริง  พอแพหยุดเหมือนขึ้นสวรรค์
ชาวบ้านเหรอไม่หยุด  ไม่เลิก  น่ารักทุกคน   ออกลายกันเต็มที่
รุ่งเช้าอีกวัน  ไปดูน้ำดื่ม   เราเองก็ยังอาการตกค้าง   เวียนหัว   พอสายหน่อยไปวัดถ้ำเสือ   ชอบมากค่ะ   สวยงาม   ได้ฟังหลวงพ่อท่านเล่าประวัดของวัด   ร่มรื่น อยากจะอยู่ตรงนั้นๆนานๆ  แต่ต้องทำเวลา    ทานข้าวแล้วขึ้นรถกันไปต่อ
น้ำตกไทรย้อย  ร่มรื่นสวยงาม   แต่ไม่ได้เล่นเลย   เพราะ  มีเรื่องต้องทำ  เหมือนความรับผิดชอบจน  เราแทบไม่มีเวลา  ดูแลใคร    ยังนึกเสียใจ  จนบัดนี้  ที่บางทีทำหน้าที่ไม่ดีพอ   ถ้าย้อนเวลากลับได้   จะทำตามใจตัวเอง  และทำให้ดีที่สุด
วันสุดท้าย  แวะซื้อของฝากเจ้าตัวแสบ   ทั้งหลาย   ลากเราไปต่อราคา    จนแม่ค้าไม่อยากมองหน้า   ซื้อของฝาก  คนทางบ้านกัน  เลยฝากบอก  ช่างรุ่งตรงนี้เลยน่ะ..
ก็แม่ค้าเค้าบอก  ไม่ลอกไม่ดำ   อิๆ...ก็มันลอกเลยต้องดำจิ...ว่ากันไม่ได้วุ๊ย..
ดูสะพานข้ามแม่น้ำแคว  สวยค่ะ  มีโทรศัพย์มาหาเราเป็นระยะ รับไปยิ้มไป  ชาวบ้านบ้านแซว..แหมๆ..ทีคนที่มาบริการพาไปดูงาน  ไม่มองเลยน่ะ  โทรศัพย์มายิ้มเชียว...น่าสงสัยเนาะ....ก็ขอให้สงสัยกันต่อไป..ว่าแอบมีหนุ่มหล่อ   มาจากไหนที่โทรหา   แก้ข่าวค่ะ   เรื่องงานทั้งน๊านนนนนนนนน
จบด้วยดูงานปลูกผักปลอดสารพิษ ได้ความรู้กันคู่ความเข้าใจมีประโยชน์มากมาย   ต้องขอขอบคุณ  คุณจิโรจน์  ที่มาอำนวยความสะดวกตลอดที่ไปกาญจบุรี 3วัน2คืน   ผู้เขียน  อาจใช้คำพูด  ที่บางครั้งรุนแรง  หรือไม่สมควรบ้าง  แต่ด้วย นิสัยที่ตรงไปตรงมา  ต้องขออภัยค่ะ   ไม่มีอะไรติดค้างในใจตามประสาคนทำงาน  หวังว่าท่านคงเข้าใจเพราะบางอย่างถ้าไม่อธิบายจะไม่เข้าใจตรงกัน
ขอบคุณคนกาญจบุรี  ที่ไปที่ไหนต้อนรับ  พูดจายิ้มแย้มทักทายช่วยเหลือกันด้วยมิตรไมตรีที่ดีน่ารักทุกท่าน
ขากลับแวะไปเรื่อยๆ   ขึ้นรถเมื่อไร  รถเรา ร้องเพลงแรก  ขึ้นรถทีไร  ร้องเพลงนี้ทุกทีอยู่   เพลงนี้ทุกครั้ง  เออหนอช่างไม่คิดเลยว่า   สะเทือนใจใครบ้าง     ไม่มีใครยอมใครมือถือไมค์   ไฟส่องหน้าตลอด   ลงหยุดร้อง  ขึ้นรถเป็นร้อง   ย่ำค่ำรถเปิดไฟกระพริบ   มีเธคในรถอีกแน๊ะ...เอากันเค้าไป..เราหลบเป็นเรียก..คนขับๆเลยทาง   เพราะเสียงเพลง   เพราะหรือทนฟัง  ไม่ได้  ไม่อาจรู้ได้
ถึงที่สำนักงาน  เกือบสองทุ่ม มีงาน   รอแจกถุงมือไข้หวัดนกระบาด..7..โมงเช้า  เริ่มนัดเวลา    มาทำงานสายกันแล้วสิ  ก็เหนื่อยน่ะค่ะ  ขอความเเห็นใจกันบ้าง มีแต่     อรรถพลคนเดียวที่เขียนไปลา  เพราะต้องไปกรุงเทพ  รับเนติบัญทิต 
สุดท้าย  สาวฝากมา  สาวอ้อ   สาวโอ๋   บอกหัวใจยังว่าง   นักเขียนผู้ใด  มีไหมที่หัวใจว่าง   แซวน้องกันไป   ขอการันตีค่ะ  ว่าน้องน่ารักจริงๆเพราะนอนห้องเดียวกันมาแล้ว  เห็นมุมสวยทุกซอกทุกมุม     ส่วนหนุ่มคนไหนหล่อ   ขอบอกว่า   ...หล่อแบบ   ไม่ได้ตั้งใจทุกคน   น่ะค่ะที่ทำงานน่ะ  ส่วนหมอนาจ๋า..ทวงรออ่าน...อ่านเลยน่ะ  เจ้าตัวดี...จบเพียงแค่นี้กันก่อนค่ะ..บายบาย