ผมพิมพ์มาถึงตรงนี้ ก็ต้องกด Delete ลบข้อความนั้นทิ้งเสียหมด หลังจากที่ผมนั่งจ้องอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ร่วมครึ่งชั่วโมงแล้วมั้ง แต่งานเขียนของผมก็ยังอยู่เหมือนเดิม ไม่มีอะไรคืบหน้า ไม่มีอะไรขยับเขยื้อนไปสักอย่าง ทั้ง ๆ ที่ผมจะต้องส่งต้นฉบับในวันพรุ่งนี้แล้ว แย่จริง ๆ สมาธิหายไปไหนหมดนะ บรรยากาศ ภาพความหลังในวัยเด็กหายไปไหนหมดนะ - - นี่ผมคิดผิดหรือเปล่าหนอ? - - ที่รับงานเขียนเรื่องสั้นเกี่ยวกับพ่อมา ก็เพราะคำว่า พ่อ นี่แหละที่ทำให้ผมเขียนไม่ออก ไม่รู้จะเขียนอะไร เพราะพ่อไม่เคยอยู่ในความทรงจำของผม หรือเป็นฮีโร่เยี่ยงอย่างพ่อคนอื่น ๆ จนบางครั้งผมมีความรู้สึกราวกับว่า พ่อกับผมเป็นคนแปลกหน้าที่ต่างวัยและบังเอิญมาอาศัยอยู่ภายใต้ชายคาเดียวกัน พ่อยังเป็นคนทำลายครอบครัว ทำลายความรักที่แม่มีต่อพ่ออย่างหมดสิ้น จนแม่ทนไม่ไหวต้องหย่าร้างกันไปในที่สุด และพ่อยังจะทำลายความฝันของผมอีก ผมอยากเรียนหนังสือ ผมชอบงานเขียนหนังสือ ผมบอกกับพ่อในวันที่พ่อบอกให้ผมเลิกเรียนหนังสือ และออกมาช่วยกันทำงานที่โรงกลึงของตนเอง.. แกจะเรียนไปทำไมนักหนา กิจการของพ่อก็มี แล้วไอ้ความฝันบ้า ๆ บอ ๆ ของแกอีก ผมทิ้งมันไม่ได้ ผมทิ้งความฝันของผมไม่ได้หรอกพ่อ ผมเถียง แต่แกต้องทิ้งมัน แกต้องมาช่วยฉันทำงาน พ่อขึ้นเสียงตอบกลับมา พ่อ มันหมดสมัยที่พ่อจะบังคับลูกแล้วนะ แต่ฉันจะบังคับแก พ่อยืนคำขาด พรุ่งนี้แกต้องไปลาออก ผมเกลียดพ่อ ผมเกลียดความคิดโง่ ๆ ของพ่อ เกลียดการกระทำของพ่อ ที่วัน ๆ มัวแต่นั่งทำงานงก ๆ พ่อไม่เคยสนใจผม พ่อไม่เคยถามผมสักคำว่าผมต้องการอะไร เอะอะอะไรพ่อก็บังคับผม ผมเกลียดพ่อ !!!
เพื่อนของพระจันทร์ 26 มี.ค. 2546 18:00 น. - ID 703 
880
6
0
26 มีนาคม 2546 18:56 น. - comment id 67865
คงจะขอ..ร่วมด้วยเหมือนกลอนบทนี้ล่ะจ้ะ งานหนักเหน็ดเหนื่อยแสนเมื่อยล้า กายาต้องการสราญสันต์ จึ่งเอนกายหลับกลับแต่วัน เคลิ้มฝันพลันเพรียกพ่อเรียกมา พ่อเขาดื่มอีก..ปีกเอียงเร่ เมาเป๋ขึ้นเรืออยู่เหนือท่า นานปี ที่เป็นทาสสุรา บ่นบ้าบี้บู้อยู่ครามครัน ไอ้หนูเอ็งมาอุ้มพ่อหน่อย จำคล้อยเคลื่อนกายบ่หมายผัน อุ้มลากกระชาก..พ่อไปกัน ดึงดันกระแทกพ่อแปลกใจ แต่เล็กพ่ออุ้มเจ้าร้องเร่า ฉี่เอารดข้าเคยว่าไหม เหนื่อยเดิน..ขี่คอ ของพ่อไป ปลอบให้หายเจ็บ..ไม่เหน็บนาน วันนี้ให้มาอุ้มพ่อหน่อย ใยปล่อยก้นแตกดั่งแทกขวาน ทุ่มพ่อกระทบพื้นกระดาน ประจานด่าพ้อเสียงพ่อครวญ ประนมก้มกราบแทบเท้าพ่อ เคลียคลอซุกอกสะทกหวน เรื่องเก่าแต่หลังคิดทบทวน ไห้หวน..พ่อจ๋า..สมาพลัน พ่อจึ่งยิ้มได้..เจ้าลูกรัก แกล้งผลักหยิกหยอกบอกความฉัน บทเรียนชีวิตสารพัน ไปกันพ่อเจ้าเล่าให้ฟัง
26 มีนาคม 2546 23:25 น. - comment id 67869
เพราะพ่อไม่เคยอยู่ในความทรงจำของพ่อ แปลว่าไรคับ อิอิ ผมว่าต้องมีต่อ อิอิ
27 มีนาคม 2546 20:13 น. - comment id 67881
ผมเห็นด้วยกับ windsaint บอกได้ไหมมันคืออะไร
27 มีนาคม 2546 20:47 น. - comment id 67883
แล้วตกลงจะมีต่อเปล่าล่ะ จารออ่านจ้า...
27 มีนาคม 2546 21:01 น. - comment id 67884
นายลม,พิราบสีขาว...คำตอบก็คือพิมพ์ตกไงจ๊ะ อิอิ ดาวสีหม่น...เร็วๆนี้ค่ะ ขอบคุณนะคะ \\\\(^__^)//
27 มีนาคม 2546 23:18 น. - comment id 67888
อิอิ เอาตอนจบมะคับ ผมจาแต่งต่อให้ มะใช่หรอก อ่านแย้ว อิอิ
30 มีนาคม 2546 12:24 น. - comment id 67923
สวัสดีที่รัก...คิดถึงจังเลย...แวะมาอ่านผลงาน น่ารักนะ ที่รักเราแต่งเก่งจัง จะติดตามผลงานต่อไปนะจ๊ะ
7 เมษายน 2546 02:52 น. - comment id 68036
กลับมาอ่านอีกครั้งน่ะจ้ะ เลยแวะมาทัก..ไปอ่านตอนต่อไปแระ
7 เมษายน 2546 15:56 น. - comment id 68049
ขอบคุณค่าพี่สาว คิดถึงจัง \\\\(^__^)//
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ