วางไว้ในเวป

อัลมิตรา

    
...ฉันไล่สายตาผ่านตัวอักษรบนหน้าจอมอนิเตอร์ตรงหน้า 
...มีบ้างที่ฉันอ่านทวนซ้ำ  และมีบางคราวที่ฉันอ่านข้ามไปอย่างรวดเร็ว
...แต่ทั้งหมด ... ผ่านตา และก็ผ่านไป ไม่เก็บอะไรไว้ในใจ
 				

 
...ฉันไล่สายตาผ่านตัวอักษรบนหน้าจอมอนิเตอร์ตรงหน้า 
...มีหลายหนให้ฉันอ่านทวนซ้ำ  และมีบางคราวที่อ่านข้ามไปอย่างรวดเร็ว
...แต่ทั้งหมด ... ผ่านตา และก็ผ่านไป ไม่เก็บอะไรไว้ในใจ
...และปล่อยให้บางเรื่องราว...วางไว้ในเวป...ตามเดิม
 				

 
คงมีเพียงเท่านี้ที่อยากพูด
ซึ่งพิสูจน์ลำบากแสนยากเข็ญ
มากเรื่องราวบิดเบือนเกลื่อนประเด็น
ความคิดเห็นบางอย่างแตกต่างไป

เฉกนักบุญแปรบาปรับทราบบท
แท้ทั้งหมดยัดเยียดรังเกียจใส่
ข้อมูลที่ถูกอ้างมาคราหมางใจ
โดยบางใครตั้งแง่กระแสรวน

เรานั่งมองกลไกภายในเวป
แต่มิเก็บมาคิดจนจิตผวน
บาปหรือกรรมรู้ได้หากใคร่ครวญ
ทุกอย่างล้วนบ่งชี้แหล่งที่มา

และมิถือสาใครในความคิด
ถูกหรือผิดคำถากพิพากษา
เรื่องแค้นเคืองอาฆาตปราศนำพา
แม้นรู้ว่าจิตเพื่อนไม่เหมือนเดิม

ปล่อยกระแสเรื่อยไหลโดยไม่เร้น
ใครคิดเข่นข่มเหงราวเบ่งเสริม
หรือผู้ที่หมายย่ำคอยซ้ำเติม
โหมเพลิงเพิ่มลุกลามเช่นทรามไฟ

หัวใจเราก็เท่านี้อย่างที่บอก
ยอมช้ำชอกจากสิ่งติงแก้ไข
แต่มิอาจรับความผู้หยามใจ
เรื่องบางอย่างวางไว้จบในเวป
 				

 
...นั่นสิ
...บทบาทบนเวที...และหน้าที่ที่จะต้องทำ...ยังต้องเป็นไป...
 				

 
...ฉันไม่อาจบงการใคร ๆ ให้มีความเชื่อตามสิ่งที่ฉันอยากให้เป็นไป
...และที่สำคัญฉันไม่อยากถูกใครครอบงำ บงการ จนฉันปราศจากอิสระ
...ฉันไม่อาจคาดหวังใด ๆ 
...กระทั่งความคาดหวังนั้นเป็นความคาดหวังของฉันเอง
 				

 
...ฉันอาจได้ยินเสียงปรบมือแสดงความยินดี
...ฉันควรวางท่านิ่งหรืออาจยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปาก..ไม่ควรดีใจออกนอกหน้าดีกว่า
...หรือฉันอาจได้ยินเสียงโห่ร้อง ขว้างปาเกือกแตะ ... ก็อาจเป็นไปได้ทั้งนั้น
...ฉันควรสงบกว่านั้น...ที่สำคัญฉันต้องไม่ออกอาการโกรธขึ้ง
 				

 
...ส่วนเบื้องล่างเวที...
...ย่อมคละเคล้าระหว่างผู้ที่ชื่นชมและผู้ที่ไม่ชื่นชม
...ฉันควรให้ความรู้สึกของคนที่อยู่เบื้องล่างเวทีส่งผลกระทบถึงฉันน่ะหรือ ?
 				

 
...ในเมื่อฉันเลือกที่จะอยู่บนเวที...
...ขีดเขียน...ฝากอักษรบอกเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ตามจินตนาการ
...จะว่าไปแล้ว...ถ้าจะเทียบไปกับการแสดง...
...ฉันก็คงเป็นนักแสดงคนหนึ่งที่โลดแล่นบนโลกฝัน
...การกระโดดโลดเต้นบนเวที...ก็ยังคงจะต้องดำเนินต่อไป
 				

 
...ขอเพียง...ไม่ทำให้ตนเองเดือดร้อนนอนหนาว
...ขอเพียง...ไม่ไปก้าวร้าวข่มเหงรังแกใคร
...ฉันคิดว่า ฉันก็มีความสุขอย่างพอเพียงแล้ว
...ถึงแม้ว่าบางสภาวการณ์อันเป็นจริง...
...อาจมีบางสิ่งที่เจ็บปวดและอัดอั้นตันใจอยู่บ้าง
...ฉันบอกกับตนเองซ้ำ ๆ ว่า ... ต้องอดทน
 				

 
...หากแต่ภาระหน้าที่การงาน และร้าวรานในบางสาเหตุ
...อาจทำให้ฉันรู้สึกท้อแท้ในบางครั้งคราว
...แต่ฉันก็ยังมีความเชื่อมั่นว่า...
...สองขาสองแขนและหนึ่งหัวใจ...จะพยุงร่างให้ดำเนินต่อไปอย่างกล้าแกร่ง
...เพียงแต่ฉันมองไปข้างหน้า...
...และค้นหาสิ่งที่มุ่งหมายไว้...ด้วยใจที่เปี่ยมสุขและสนุกกับสิ่งเหล่านั้น
...เรื่องอื่น ๆ ที่ไร้สาระต่อชีวิตของฉัน...ฉันก็ไม่เก็บไว้ให้รกใจ
 				

 
...เรื่องราวในเวป , เรื่องราวของคนต่าง ๆในเวป 
...เปรียบเหมือนห่วงโซ่ที่เกี่ยวพันกันมาแต่ก่อน
...ฉันปล่อยให้มันเป็นไปตามกระบวนการ ไม่ขัดขวาง ไม่ซ้ำเติม
...ฉันจะพยายามอย่างที่สุด...
...ที่จะมองโลกในแง่ดี มองในมุมที่เห็นแต่สิ่งวิจิตรสวยงาม
...ดังนั้น...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น..ฉันคงได้แต่ทำใจว่า ...ช่างเขา
...ไม่ถือสา...ไม่ขอวุ่นวาย...เพราะฉันถือว่า...ฉันพยายามอย่างที่สุดแล้ว
 				

 
...ในช่วงเวลาที่ผ่านมา เมืองไทยประสบกับเรื่องหนักสาหัสอยู่ตั้งมาก
...วิกฤตโดยรวมดังกล่าว ทำให้ฉันรู้สึกหนักอึ้งไปกับสภาวการณ์นั้นด้วย
...ดังนั้น ฉันจึงอยากให้โลกส่วนตัวที่ฉันสร้าง ณ พื้นที่ของฉัน 
...มีแต่ความความสุข สงบ 
...พื้นที่ส่วนตัวของฉัน ฉันก็ไม่ได้บัญญัติกฏเอาไว้เป็นกรอบสักเท่าไหร่
...ไม่ว่าจะเป็นดนตรี วรรณกรรม ศิลปะ และผู้คนที่มีรอยยิ้มน้ำใจไมตรี
...ฉันเปิดกว้างสำหรับสิ่งที่หลั่งไหลเข้ามา
...แม้ว่า จะพบบ้างหรือไม่พบบ้าง ... ก็ยังหวังว่าจะยังมีให้เห็นอยู่