แค่..ลมหายใจเดียว

กระต่ายใต้เงาจันทร์

อากาศบางวันร้อนอบอ้าว   บางวันฝนตก  สายลมพัดเอื่อยๆ  ณ.สนามบินผู้โดยสารขาออก  ภายในประเทศ  บรรยากาศ  สับสน  ทุกครั้งที่ฉันเห็นชีวิตฉันเริ่มผูกพันธ์กับสนามบินดอนเมืองเมื่อไรไม่รู้ได้เพียงแต่ว่าเราสองคนรู้จักกันที่สนามบิน  จึงทำให้ฉันเห็นสนามบินจะรู้สึกเจ็บปวดกับบางเรื่องราว  รู้สึกคิดถึงและเจ็บร้าวในการจากไปของใครบางคน
ฉันทำงานต่างจังหวัดเขาทำงานกรุงเทพฯ ด้วยวัยที่ห่างกัน  เขาเป็นนักธุรกิจ โอกาสที่เราจะเจอกันน้อยมาก แต่ระยะทางไม่กี่ร้อยกิโลเมตรไม่สามารถกั้นความรักเราได้เลย   กลับคิดถึงและรักกันมากขึ้นทุกครั้ง
สถานที่ที่เราพบกันครั้งแรกก็คือสนามบินและทุกครั้งที่พบกันที่สนามบินจะเห็นรอยยิ้มปนขำเอ็นดูจากเขาเสมอ   แม้ว่าด้วยงานเราจะเจอกันช่วงที่ฉันว่างจากการประชุมมีเวลาแค่ชั่วโมงสองชั่วโมง  เขาเจียดเวลาให้ฉันเสมอ  ไม่มารับก็คอยมาส่ง  เป็นอย่างนี้ตลอดเวลา  บอกรักฉันทุกวัน  โทรศัพท์คุยทุกวัน
เขาทำได้ดีเสมอต้นเสมอปลาย  จนฉันใจอ่อน  จากที่เคยเล่นตัว เป็นตัวของตัวเองสูง  หยิ่ง    ฉันกลับบอกรักเขาทุกวันทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยสนใจความรู้สึกเขา
เขาคงงงและอมยิ้มทุกครั้งที่ฉันบอกรัก
กรุงเทพฯ ไม่เคยอยู่ในสมองฉันที่คิดอยากอยู่  ฉันเกลียดความวุ่นวาย  และรักในงานที่ทำ เขาก็เช่นกัน   คนเรารักกันนานๆย่อมวางแผนที่จะแต่งงานใช้ชีวิตร่วมกัน  ความรักย่อมมีปัญหาถกเถียงกันบ้าง   เขามักเรียกฉัน  เด็กบ้านนอก  ด้วยคำพูดที่เอ็นดู  แต่จะต่อท้ายด้วยคำว่า  ที่รักเสมอ    ด้วยความที่เรารักงานและไม่ยอมทิ้งความฝันของกันและกัน  จึงมีใยบางๆมากั้นความรักทุกครั้ง
ความรู้รักเราสองคนไม่พอรึไงน่ะ  จึงไม่เคยมีใครยอมใครในเรื่องนี้  การที่คนสองคนอยากใช้ชีวิตร่วมกันเป็นสิ่งดี  แต่ถ้าต้องให้ทิ้งความฝันไปอยู่ในสถานที่ไม่ชอบ  ฉันไม่ทำ  เขาเคยบอกว่า  คุณมีผม  จะกลัวอะไร ความรักที่ผมมีให้ไม่เพียงพอกระนั้นเหรอ
งานของเราเริ่มเยอะขึ้นเวลาเจอกันก็น้อยลงแต่เค้ายังโทรคุยทุกวัน   วันพิเศษเขายังคงส่งของมาให้ฉันเสมอต้นเสมอปลายเสมอ   เขาต้องการสร้างครอบครัว
แต่ฉันยังไม่พร้อม   ฉันไม่เคยคิดว่า  เราจะต้องจากกันทั้งที่รักกัน การพลัดพราก   การสูญเสีย  ช่างโหดร้าย  ความรักมีมากแค่ไหนแต่ไม่สามารถเรียกอะไรกลับคืนมาได้  
คงจะเหลือเพียงลมหายใจของฉันคนเดียวที่ต้องประคับประคองต่อไปทั้งที่รู้สึกเจ็บปวดทรมาน   ภายในใจฉัน  ไม่เคยที่จะหยุดคิดถึงเขาแม้สักเสี้ยววินาที
เขายังอยู่กับฉันเสมอ   ฉันรับรู้และสัมผัสมันได้  และทุกครั้งที่ฉันอยู่สนามบิน 
มองไปที่เก้าอี้ที่จัดไว้สำหรับผู้โดยสารที่มานั่งรอ   ฉันมักเเห็นภาพเงาและรอยยิ้มของเขาทุกครั้ง  ที่ที่เราสองคนพบกันฉันคิดเสมอ เราสองคนห่างกันแค่....ลมหายใจเดียว....