เพราะเธอ.. ฉันถึงเข้าใจ

ลอยไปในสายลม

"อย่าคิดมากนะ ก้อย ยังไง ชีวิตเราก็ต้องเดินต่อไป แม้ว่าวันนี้ เขาจะไปจากเธอ แต่เธอก็ยังมีฉันคนนี้ยืนอยู่ข้างๆนะ"
คำพูดของปลื้ม ที่พูดกับฉันในวันที่ฉันเลิกกับไตรนั้น มันยังตราตรึงใจฉันมาจนถึงวันนี้ 
แม้ฉันจะไม่เคยบอกเขา แต่เพราะเขาทำให้ฉันรู้ว่า ฉัน ยังคงมีค่าอยู่ แม้จะไม่ใช่สำหรับไตร แต่ฉันก็มีความหมายสำหรับคนอื่นๆอีกมาก
"ก้อย ยังรักเขาอยู่หรือเปล่า เราแค่อยากบอกว่า หากเธอยังรักเขาอยู่ก็รักต่อไปเถอะ แต่ถ้าเมื่อไหร่ก็ตามที่เธอรู้ว่าเธอไม่รักเขาแล้ว ขอให้เธอกลับมาหาฉันนะ ฉันจะอยเธออยู่ตรงนี้"
ใต้ต้นไม้ใหญ่ วันนั้น เขาบอกกับฉันก่อนที่เขาจะเดินจากไป ทิ้งให้ฉันนั่งอยู่บนโต๊ะไม้คนเดียว เหมือนเขาต้องการจะบอกว่า เวลายังมีให้ฉันตัดสินใจ นั่นซินะ กว่าที่ฉันจะตัดสินใจได้ มันก็เกือบสายไปเสียแล้ว ฉันเกือบจะต้องเสียเขาไปแล้ว
ฉันมารู้ตัวอีกทีก็เมื่อเราจะเรียนจบ วันนั้น เขาเดินเข้ามาหาฉัน เพื่อจะบอกลา เพราะเขาต้องไปทำงานที่ต่างจังหวัด เขาบอกให้ฉันไม่ต้องเป็นห่วง เพราะอย่างไรเขาก็ดูแลตัวเองได้ นอกจานั้น เขายังบอกให้ฉันดูแลตัวเองให้ดี ถึงเขาจะไม่อยู่ เธอก็ต้องอยู่ให้ได้ ก่อนไป เขาถามย้ำกับฉันว่า ฉันยังรักไตรอยู่หรือเปล่า วันนั้นฉันเลือกที่จะไม่ตอบ แม้ฉันจะรู้แน่ชัดแล้วว่า ฉันรักปลื้ม ฉันไม่ได้รักไตรแล้ว แต่นั่นแหล่ะ เพราะฉันมัวแต่เงียบ คิด เพื่อนของเขาจึงเดินมาลากเขาไป ฉันกับเขาประสานสายตากันครั้งสุดท้าย
นี่ ฉันจะต้องเสียเขาไปจริงหรือ
ในตอนนั้น ฉันแทบอยากจะร้องไห้เลยทีเดียว ฉันสงสัยว่าทำไมตัวเองไม่ยอมบอกออกไป เพราะเขาอุตส่าห์รอฉันมาตั้งนาน นานมาก นี่ฉันทรมานเขาอยู่หรือเปล่า หรือฉันกำลังทรมานตัวเองกันแน่ แต่นั่นแหล่ะ เขาไปแล้ว เขาเดินจากไปแล้วจริงๆ
สามปีแล้ว ที่เขาหายหน้าไป ปลื้มไปทำงาน แล้วไม่กลับมาอีกเลย จนฉันรู้สึกใจไม่ดี ฉันไม่รู้เลยว่าเขาจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร เขาจะอยู๋กับใคร หรือเขาจะมีคนใหม่ไปแล้ว ฉันไม่รู้ ฉันรู้แต่ว่า ฉันจะรอเขาอยู่อย่างนี้ เรื่อยไป ใช่ จะรอ แต่แล้วอะไรบางอย่างก็ดึงฉันขึ้นมาพบกับความจริง ความจริงที่มันช่างเจ็บปวดยิ่งนัก
ปลื้ม เขามากับผู้หญิงคนใหม่ หัวร่อต่อกระซิกกันจนหน้าอิจฉา สามปีที่ไม่ได้เจอกัน สามปีที่เขาเดินจากไป เขายังจะจำผู้หญิงคนนี้ได้หรือไม่ แล้วนี่ฉันเป็นตัวอะไร ที่ยอมให้เขามาเหยียบย่ำหัวใจฉัน 
ในห้างสรรพสินค้าวันนั้น ฉันไปกับเพื่อนของฉันเพื่อไปซื้อเสื้อผ้า และที่นั่น ฉันก็ได้พบกับปลื้ม ฉันเห็นเขาครั้งแรก ฉันดีใจมาก กำลังคิดที่จะเดินไปหาเขา แต่แล้ว ผู้หญิงคนหนึ่งกลับเดินมากอดแขนเขาไว้ ฉันไม่รู้จะทำอย่างไร วินาทีนั้น ฉันตัดสินใจหันหลังกลับ ฉันไม่อยากเห็นภาพที่มันาดตาบาดใจฉัน ฉันไม่รู้ว่ามีใครตามฉันมาหรือไม่ รู้แต่ว่า ฉันต้องเดินไปให้ไกลไกลจากที่แห่งนั้น
"นี่มันเกิดอะไรขึ้น ไหนเขาบอกว่าเขาจะรอฉัน ทำไมล่ะ แล้วทำไม" 
ฉันได้แต่ร่ำร้องอยู่ในใจ ยังไม่ทันที่จะเดินออกจากห้างไป ก็มีมือของใครคนหนึ่งมาจับมือของฉันไว้ ฉันไม่รู้ว่าฉันเดินเร็วแค่ไหน แต่พอรู้ตัวอีกทีก็เมื่อโดนดึงไว้ ฉันรู้เหนื่อยเหลือเกิน เมื่อหันไปก็พบว่า คนที่จับฉันไว้ก้คือ ปลื้ม 
แต่ฉันไม่มีแรงแม้แต่จะมองหน้าเขา ตอนนี้ฉันรู้เพียงว่า หยดน้ำมันไหลอยู่บนใบหน้าฉันมากมาย แล้วอยู่ดีดี โลกทั้งโลกก็มืดมนลง
..
ฉันตื่นมาอีกที พบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ในห้องนอนของใครคนหนึ่ง มันเป็นห้องที่ดูอบอุ่น ฝาผนังมีรูปวิวหลายรูป แต่ที่ทำให้ฉันสะดุดก็คือ ภาพของผู้หญิงคนหนึ่ง ติดอยู่ที่หัวเตียง นั่น มัน รูปของฉันนี่นา ทำไมมาอยู่ที่นี่ แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะมองอะไรต่อไป ปลื้มก็เดินเข้ามาทรุดลงข้างเตียงตรงที่ฉันกำลังนอนอยู่ ฉันมองเขา เขามองฉัน สุดท้าย เขาพูดขึ้นมาว่า
"รู้สึกดีขึ้นหรือยัง ก้อย" น้ำเสียงเขายังห่วงใยฉันเหมือนเดิม แต่ว่า ภาพเขาก็ใครคนหนึ่งผุดขึ้นมา ทำให้ฉันไม่อาจที่จะทนอยู่กับเขาได้ต่อไป ฉันไม่ตอบเขา แต่กลับลุกขึ้นเพื่อที่จะเดินออกจากห้องไป แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะเดินออกไป เขาก็กลับดึงฉันเข้าไปกอดไว้ มันเป็นความรู้สึกอบอุ่นที่ฉันสัมผัสได้ มันช่างอบอุ่นเหลือเกิน ฉันโหยหาอ้อมกอดนี้มานานแล้ว 
"ก้อย ก้อยเกลียดผมแล้วหรือ ทำไมไม่พูดกับผมสักคำล่ะ ผมทำอะไรผิด ผมขอโทษนะ ขอโทษที่ไม่ติดต่อมาเลย  สามปีที่ผ่านมาผมคิดถึงก้อยมาก แต่ผมม่รู้ว่าก้อยคิดอย่างไร ผมถอย เพื่อรอโอกาส รอที่จะกลับมาหาก้อยอีกครั้ง แล้วมันก็เป็นจริง เหมือนฟ้าบันดาล เราได้พบกันอีก ผมคิดถึงคุณมากเลยรู้ไหม.." เขาพร่ำพูดถ้อยคำต่างๆ ออกมา จนฉันรู้สึกว่าตัวเองได้ทำร้ายคนที่รักฉัน แต่สิ่งที่ฉันเห็นล่ะ มันคืออะไรกันแน่
"แล้ววันนี้ คนที่เดินกับปลื้มที่ห้างนั่นใครคะ" ฉันถามในสิ่งที่ฉันอยากรู้ เพราะแม้ฉันจะรู้ว่าเขารักฉัน แต่หากมีอีกคนที่เขารัก ฉันก็จะไป
"ผู้หญิง ปอย น่ะเหรอ คุณอย่าบอกนะว่าคุณจำปอยไม่ได้" เขาปล่อยฉันออกจากอ้อมกอด แต่จับฉันแขนทั้งสองข้างของฉันไว้แทน 
ปอย ปอยเป็นน้องสาวของเขา แต่ฉันเจอปอยแค่ไม่กี่ครั้ง ฉันก็เลยจำไม่ได้ ที่แท้เขามากับน้องสาวเขาเองหรือนี่ แล้วที่ฉันทำอะไรลงไป ฉันหึงคนที่ไม่ควรหึงหรือ
"ก็ .. ฉันนึกว่าคุณ เอ่อ มีใครไปแล้ว แล้วฉันก็จำปอยไม่ได้ด้วย"
"นี่คุณหึงผมหรือ ก้อย" เขายังคงจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของฉัน ฉันได้แต่อายที่เข้าใจเขาผิด ฉันผิดอีกแล้วเหรอเนี่ย
"ก็ คือ ฉันรักคุณนี่" นี่เป็นคำพูดสุดท้ายของฉันจริงๆ เพราะหลังจากนั้น เขาก็กอดฉัน แล้วก็พร่ำขอบคุณฉัน ขอบคุณฟ้า ขอบคุณอะไรต่อมิอะไรมากมาย จนฉันไม่มีโอกาสได้พูดอะไรอีกเลย 
แม้มันอาจจะเป็นเรื่องราวที่ธรรมดาสำหรับใครต่อใคร แต่สำหรับฉันแล้ว มันเป็นสิ่งที่มีค่ามากที่สุดสำหรับฉัน
อย่างน้อย ฉันก็ได้รู้ว่า ครั้งหนึ่งในชืวิต ฉันจะมีคนที่รักฉันจริงสักคน
ฉันรักเธอ ปลื้ม
............