ดวงใจยังส่องฝัน...ดวงตะวันยังส่องแสง....

กระต่ายใต้เงาจันทร์

ดวงตะวัน   เปล่งแสงสุดท้าย  ระบาย  เมฆสีแดงปลั่ง    ผสมผสาน  เสียงครวญครางของสายลม     สะท้อน     สะเทือนทั่วทิศ  แนวขุนเขา
ม่านราตรี     เริ่มเย้าเยือน    รอเวลาปกคลุม      ตามหุบเขา  แนวป่า
พระอาทิย์กำลังจะลับเลือนหาย      แต่หัวใจไม่เคยลืมเลือน
ในบางครั้ง   อยากลืม   ความรู้สึก   ที่เหว่ว้า    เหงา    โดดเดี่ยว     อ้างว้างเหลือใจ      มีคำถามย้อนกลับมาถาม   เสียงร่ำร้อง  ที่เถียงกันภายในทุกครั้ง  มีชีวิตอยู่เพื่ออะไร     ชีวิตคืออะไร   คืองานที่ต้องแก้ไข  หรือชีวิตคือพรมลิขิต ที่เราต้องเดิน  แม้บางครั้งอ่อนล้า   ในบางครา  เบื่อหน่าย   แสงสุดท้ายของชีวิต  คงใกล้ดับสิ้นพร้อมความรู้สึก
แต่ในทุกครั้งของวันพรุ่งของตะวัน  ท้องฟ้าสีคราม   กลิ่นดินหอมกระจายหลังจากถูกละอองฝนชะล้าง   ชีวิตเหมือนเริ่มต้นใหม่อีกครั้งพร้อมแสงตะวัน
บางครา   เหน็บหนาว    บางคราว  ร้าวลึก   ความแข็มแข็งเหมือนเกราะคุ้มครองกาย   จะทำได้ทุกครั้ง   หรือไงกันน่ะ   ความรู้สึกวนเวียน  ตามซ้ำๆ
ความอ่อนแอซุกซ่อนอยู่ในใจเสมอ   แต่หน้าที่บทบาท  ความรับผิดชอบ  ภาระที่แสนหนัก  กดทับความรู้สึกทุกครั้ง   ปรารถนาใด  ที่คนคาดหวัง  จงทำให้ได้ จนบางครั้งทำให้ใจรู้สึก  เหมือนจากจะหยุดลมหายใจ   สักครั้ง   
แต่สิ่งใดไหนอื่นในสายเลือดนักสู้   เข้มข้นนัก   ทุกข์ได้แต่อย่าท้อ   โลกนี้มีไว้ให้เหยียบมิได้ไว้แบก   คำพูดพ่อวนเวียนอยู่ในใจเสมอ
จงยิ้มรับกับทุกเรื่องราว   แม้จะทุกข์ร้าวเพียงใด    มีน้ำตาเป็นเพื่อนได้   เหนือคำกล่าวใดจงสู้ฝ่าฟันไป   ตราบที่ดวงใจยังส่องฝัน...ดวงตะวันยังส่องแสง...