** วันที่รอคอย **

แก้วประเสริฐ

                           **  วันที่รอคอย  **
     ท้องฟ้ามืดครึ้ม  ลมพัดกระโชกค่อนข้างแรงต้นไม้ไหวเอนลู่
ยามต้องลมที่พัดผ่าน เสียงครืนๆดังแผ่วแว่วมาเป็นระยะๆ
อากาศแปรปรวนบนท้องฟ้า ปลายขอบฟ้ามืดทะมึนสลับประกาย
แสงแปลบปลาบน่ากลัวของฟ้าดุจดังพิโรธ เสียงดังใกล้เข้ามาๆ
     เพ้อฝัน....สาวบ้านนาในชุดผ้าถุงสลับลายใส่เสื้อคอกระเช้ารัดรูป
รูปร่างค่อนข้างจะออกท้วมเล็กน้อย กำลังยืนเหม่อมองท้องฟ้าที่ห่างไกล
ด้วยใบหน้าที่หม่นหมอง  สายตานางเพียรจ้องมองไปยังปลายท้องนา
แลมองเห็นตะคลุ่มๆไกลลิบๆครอบคลุมไปด้วยแมกไม้นานาพันธุ์  แต่ทว่า
มีต้นไม้คู่หนึ่งที่ยืนสูงตระหง่านเหนือเหล่าไม้ทั้งปวงอยู่ใกล้เนินภูเขาเตี้ยๆ  
     ฝนเริ่มโปรยเม็ดตามกระแสลมที่พัดผ่านมาปะทะใบหน้าร่างกายหล่อน
ที่ปล่อยอารมณ์อย่างตั้งใจหาได้สนใจต่อสภาพอากาศที่เปลี่ยนแปลง
อย่างกะทันหันของสายลมเริ่มพัดรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ     พัดจนเสื้อผ้า
นางพลิ้วไสวดังจะปลิวหลุดลอยแทบออกจากร่างหล่อนก็มิปาน 
      ฝนเริ่มหนาหนักขึ้นแต่ก็หาได้ทำให้หล่อนเคลื่อนที่ออกจากที่
หล่อนยืนก็หาไม่จนเสื้อผ้าร่างกายเปียกโชกไปหมด กลับสร้างภาพตระการตายิ่ง
   จนกระทั่งเสียงๆหนึ่งดังขึ้นหล่อนจึงหันไปมองเป็นเสียงของเด็กหญิงเล็กๆ
กำลังเรียกหาหล่อนอย่างกระวนกระวาย  ถึงแม้จะทำให้หล่อน
เกิดอาการหงุดหงิดขึ้นบ้าง เมื่อหันมามองก็อดที่จะยิ้มเสียมิได้รีบผวาเข้าไป
หาเด็กน้อยกลัวว่าจะวิ่งฝ่าสายฝนมาหาหล่อน
     อะไรหรือ...ลูก?   หล่อนถาม..พร้อมทั้งดันตัวเด็กน้อยที่กำลังจะออกมา
     นูคิกถึงแม๋...เหงแม่เปียกฝง..กัวไม่บาย เด็กน้อยตอบพร้อมจ้องมองหล่อน
ด้วยสายตาแปลกใจ ดวงตาที่กลมโตสายตาที่บริสุทธิ์ปราศจากสิ่งเคลือบแฝงใดๆ
ของเด็กผู้หญิง ใบหน้ากลมรูปร่างออกจากท้วมๆตามประสาการเลี้ยงดูที่ดีๆ
     ไม่เป็นไรหรอกลูก..แม่ร้อนอยากตากฝนจ๊ะ   หล่อนเสแสร้งตอบเลี่ยงความในใจ
ที่หวนคิดย้อนถึงใครคนหนึ่ง ถึงแม้ว่ามันจะผ่านมานานแสนนานแล้วก็ตามที
      เข้าไปข้างในเถอะลูก  ตากฝนเดี๋ยวไม่สบายนะจ๊ะ  พร้อมทั้งหล่อนรีบอุ้มเด็กน้อย
เดินเข้าไปในบ้านหลบเลี่ยงฝนที่กำลังสาดมา
        หนูทำไมไม่อยู่เป็นเพื่อนพ่อล่ะจ๊ะ  พูดถึงพ่อเด็กน้อย...หล่อนเกิดอาการ
ใบหน้าหม่นหมองอย่างเห็นได้ชัด....ช่างเถอะหล่อนนึกในใจ  พร้อมสะบัดศีรษะจะว่าการ
สะบัดนี้เพื่อให้คลายจากละอองน้ำก็หาไม่ เพียงเพื่อจะไล่บางสิ่งบางอย่างให้หลุดจาก
ความนึกคิดที่ซุกซ่อนอยู่ภายในเท่านั้น
      ทำให้หวนนึกถึงอดีต นับตั้งแต่เหตุการณ์ร้ายๆผ่านพ้นไปถึงแม้ว่าเขาจะทำในสิ่งที่
ไม่ควรทำก็ตาม หล่อนรู้ว่าชายคนนี้รักและเทิดทูนหล่อน เสมอมานับตั้งแต่ครั้งยังเด็กๆ
เขายอมเป็นผู้ตามในทุกๆสิ่งทุกอย่าง ไม่เคยเลยที่จะเอาชนะหล่อน หักหาญน้ำใจหล่อน
จนเราทั้งสองเติบใหญ่เป็นหนุ่มสาว แต่ว่าจิตใจหล่อนเพียงมองเขาเป็นเพื่อนที่หล่อนรัก
มากเท่านั้น หาได้คิดเป็นอย่างอื่นไม่
      จนกระทั่งหล่อนมาพบผู้ที่หล่อนปรารถนาในหัวใจ ในงานบ้านเชียงของ เป็นงานที่
ทั้งให้ความสุขและความทุกข์มาจนกระทั่งบัดนี้  ชายที่ค่อนข้างมีอายุมากกว่าหล่อนมาก
แต่ทว่าเหมือนมีสิ่งหนึ่งกระตุ้นภายในใจให้เกิดความสนใจ แปลกใจ และใบหน้าที่จะมี
ประกายการยิ้มที่ทรงพลานุภาพยิ่งนัก นัยน์ตาที่วางเฉยๆราวปราศจากสิ่งใดๆในสายตา
มิได้สนใจต่อสิ่งใดๆ เพียงเดินชมวัตถุโบราณแต่เพียงผู้เดียว สนใจแต่ของโบราณหาได้
สนใจต่อสิ่งแวดล้อม  จะมีบ้างที่เฝ้าจ้องมองดูการกระทำของเขาและบ้างก็ยิ้มให้เขา
แต่ทว่าหาได้ทำให้เขาสนใจมากไปกว่านี้หล่อนก็เป็นหนึ่งในกลุ่มสาวๆนั้นที่เฝ้ามองด้วย
ความสงสัย  จะเป็นคนแปลกถิ่นต่างภาคก็หาไม่บางครั้งเขาสนทนาสอบถามก็เป็นคนในภาค
เดียวกัน เพียงแต่ว่าหาใช่คนในหมู่บ้านหล่อน
     เหมือนจะท้าทายดุจดังฟ้ากำหนดวางขอบเขตเอาไว้  ความดื้อรั้น ความที่เคยเป็น
ผู้ชนะมาตั้งแต่เด็ก ความต้องการในส่วนลึกซึ่งไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไรต่อชายหนุ่มคนนี้
สร้างกระแสความกล้าบ้าบิ่นให้หล่อน  
      กูจะเอาชนะคนๆนี้ให้ได้ พวกมึงดูนะ   หล่อนหันไปกล่าวกับเพื่อนสาวที่มาด้วยกัน
     จะบ้าหรือเพ้อ....?   เพื่อนสาวท้วงติง...เพราะทราบนิสัยใจคอดีว่า 
เพื่อนคนนี้บ้าบิ่นเสมอๆ
     ปล่อยเขาไปเถอะ...แก่ก็แก่ด้วยโว้ย....มีแต่รูปร่างน่าตาดีเท่านั้น..ไม่เห็นน่าสนใจเลย
       กูอยากลองว๊ะ ทำเต๊ะท่าขรึมดีนัก...หล่อนตอบพลางแยกตัวเดินเข้าไปหาชายหนุ่ม
พร้อมทิ้งตัวชนใส่ร่างที่หล่อนต้องการลองดี
     ว้าย...!!!คนผีทะเล  หล่อนแสร้งร้องลั่น...พร้อมร่างที่ทรุดลงไป
     โอ้ย????....ขอโทษครับๆ...ขอโทษ.  เขาอุทานพร้อมทรุดตัวลงไปประคองหญิงสาว
     เจ็บไหมครับ...เป็นอะไรหรือเปล่า?...  ชายหนุ่มรีบถามด้วยความเป็นห่วงใย
      นิดหน่อยค่ะ แต่ไม่เป็นไรหรอก       หญิงสาวตอบ  พร้อมหันหน้าไปแอบซ่อนยิ้มไว้
      โถ..โธ่ๆๆ...ความผิดผมเอง...มัวแต่มองไหโบราณที่เก่าแก่มากครับ...
ขอโทษอีกทีครับ  ชายหนุ่มรีบตอบพร้อมทั้งนวดแถวบริเวณหัวไหล่
ที่เขาคิดว่าหล่อนคงเจ็บบริเวณนั้น  หญิงสาวรีบปัดมือทันที
     นิดหน่อยเท่านั้น....ไม่เป็นไรหรอกค่ะ...  หล่อนตอบ
      โอ้..ขอบคุณครับ...เอ๊ะนี่เที่ยงแล้ว  ผมขอชดใช้ความผิดเลี้ยงอาหารมื้อนี้ได้ไหมครับ  
ชายหนุ่มยิ้มและกล่าวคำเชื้อชวน
หล่อนสะอึกในคำพูดของเขา ไม่นึกเลยว่าการแกล้งของหล่อนกลับไม่สร้างปัญหาใดๆ แต่
กลับได้รับความเห็นอกเห็นใจจากเขา ซึ่งผิดแผกแตกต่างกับหนุ่มในบ้านเดียวกันเสียอีก
       ดูซิ...การยิ้มและนัยน์ตาของเขา...ช่างละมุนละมัยเสียนี่กระไร...
บ่งบอกถึงความใสซื่อบริสุทธิ์ปราศจากสิ่งแอบแฝงใดๆในร่างหล่อนก็หาไม่
ต่างจากคนบางคนที่หล่อนประสบหวังเพียงแค่ต้องการตีสนิทกับหล่อน
พร้อมด้วยอาการเชิงเจ้าชู้ กระลิ้มกระเรี่ย ว๊อกแวก  โลเล
เพียงแค่หวังบางสิ่งบางอย่างในตัวหล่อน
     ไม่เป็นไรหรอกค่ะ...นิดหน่อย...อ้อดิฉันมากับเพื่อนหลายๆคน น๊ะ     
 หล่อนตอบในเชิงปฏิเสธและไม่ปฏิเสธ
     หรือครับ...ไม่เป็นไรครับมาทั้งหมดก็ได้...ดีเสียอีกซิครับจะได้ไม่น่าเกลียด 
ใครเขาจะไม่นินทาว่ากล่าว   หากเราไปกันแค่สองคน ชายหนุ่มตอบยิ้มๆ
พร้อมมองสายตาไปรอบๆข้าง เพื่อค้นหาเพื่อนสาวคนนี้
 แลเห็นสาวกลุ่มหนึ่งกำลังปิดปากหัวร่อ  ยืนจับกลุ่มอยู่ไม่ห่างไกลมากนัก
      เชิญเลยครับ...เชิญทุกๆคนด้วย  
คงจะเป็นคนกลุ่มนั้นใช่ไหมครับ?..  ชายหนุ่มถาม
      ค่ะ  หล่อนตอบสั้นๆ...พร้อมชายตาไปพยักพะเยิบกับเพื่อนสาวของหล่อน
      อ้าว!!...แล้วคุณไม่ดูของต่อหรือค่ะ   หล่อนเลี่ยงถาม
      ไม่เป็นไรครับ วันหน้าก็มีอีก แต่ขอชดใช้ความผิดก่อนครับ
     พร้อมหรือยังล่ะครับ นี่ก็เลยเที่ยงแล้วนะ เดี๋ยวท้องไส้เสีย    ชายหนุ่มรีบเร่ง
     ค่ะ..ยินดี..ค่ะ.  หล่อนตอบพร้อมกวักมือเรียกเพื่อนสาวๆให้มาร่วมกลุ่มกัน 
เพื่อออกเดินทางไปหาร้านอาหารทาน...........ตามร้านต่างๆที่วางขายทั่วไป
     เหตุการณ์ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาเสมือนฟ้าประทานให้โอกาส
แก่ชายหนุ่มหญิงสาวทั้งสอง เกิดความถูกอัธยาศัยในการสนทนา
พาเข้าสู่ความสัมพันธ์อันลึกซึ้งตรึงใจ...จวบจนการแปรผัน
ระหว่างความสัมพันธ์อันไม่น่าที่จะเกิดขึ้นได้  จวบจนกระทั่งบัดนี้ ...หล่อนรำพึงเบาๆ
     ถึงแม้สิ่งต่างๆนั้นจะผ่านไปนานแสนนาน เหตุการณ์ในอดีตที่เกิดขึ้นล้วน
แต่ความระลึกทรงจำยังมิได้จางหายไปจากหล่อนความรักอันหนักแน่น...
ก็ยังฝังจำไว้เสมอๆ  แต่ทว่าหล่อนก็ไม่สามารถปลีกตัวไปหาเขาได้
ความสงสารบุคคลที่เข้ามากีดกั้นแทรกซ้อนชีวิตหล่อนด้วยความซื่อสัตย์และรักของเขา..
ถึงแม้ว่าจะผิดไปในตอนแรกแต่ก็ยังถูกต้องในขนบประเพณีในภายหลัง...
ยินยอมทำทุกๆสิ่งๆทุกอย่างหากด้วยอำนาจรักที่เขามีต่อหล่อนอันฝังลึกตลอดกาล  
ถึงแม้กระนั้นหล่อนอาจจะไม่รัก แต่อดีตก็เคยผ่านรักมาเช่นเดียวกัน...
คือรักในความเป็นเพื่อนที่แนบสนิทยิ่ง ผิดแผกกับความรัก
ที่หล่อนมอบให้แก่ชายคนนั้นต่างกันเสียสิ้นเชิงและหมดหัวใจ......
ช่างเถอะเหตุการณ์มันผ่านไปแล้ว ไหนๆก็ควรปล่อยเลยตามเลย 
บัดนี้เขาจะรอหล่อนอยู่หรือเปล่าไหมหนอ หล่อนรำพึงภายในใจ
จนกระทั่งได้ยินเสียงพลิกตัวไปมาของชายที่ได้ชื่อว่าสามี
     หล่อนจึงรีบเข้าไปผลัดเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวให้พ้นจากความเปียกชื้น
แล้วรีบออกมาดูสามีหรือเพื่อนรัก...ที่นอนยาวเหยียดทอดร่าง
จากอาการเป็นอัมพาตด้วยรูปร่างที่ผอมเกร็งปราศจากเนื้อ
ประหนึ่งหนังหุ้มกระดูกเพียงแต่คอยเวลารอที่จะพ้นจากโรคร้ายนี้ไป
     ความรักที่แท้จริงของเขานี่เองที่พยายามปกป้องหล่อนให้พ้นจากคนเมา..
ที่ลวนลามหล่อนเพื่อหวังฉุดหล่อนไปข่มขืนของคนกลุ่มหนึ่งต่างหมู่บ้าน 
เพียงหนึ่งเดียวเท่านั้นเข้าต่อสู้อย่างสุดฤทธิ์เอาชนะช่วยหล่อนให้พ้นภัยไปได้
     แต่สิ่งที่ตอบแทนผลเขาได้รับคือรอยแผลที่ถูกฟัน  รอยถูกทุบตีที่ศีรษะ
 ใบหน้าและรอยฟกช้ำตามร่างกายหลายต่อหลายแห่งแม้กระนั้นเขายังยิ้ม
บอกว่าไม่เป็นไรจ๊ะเพ้อ....จนกระทั่งเขาผล็อยหลับไปหล่อนและลูกน้องได้รีบ
นำส่งสถานีอนามัยทันที  คุณหมออนามัยก็ได้ช่วยเหลือรักษาจนสุดความสามารถ 
 แต่อนิจจา....ภายหลังการรักษาหายดีมาอยู่บ้านช่วยเหลืองานบ้านอย่างขะมักเขม้น
เพียงไม่เท่าไหร่ต้องล้มป่วยขึ้นอีกและเขาต้องกลายเป็นอัมพาตไป
     หล่อนน้ำตาซึมเมื่อนึกถึงความรักอันแท้จริงของสามีที่มิได้ระแวงใดๆทั้งสิ้น
ว่าในหัวใจของหล่อนนั้นมิได้มอบให้แก่เขาเลย แต่กลับไปมอบให้แก่ชายอื่น
สิ่งนี้แหละที่ทำให้หล่อนต้องอยู่เพื่อทำทุกๆสิ่งทุกๆอย่างสนองความรักเขา 
ถึงแม้ว่าภายในใจอันแท้จริงจะยังมั่นคงต่อรักนั้น 
 ด้วยความเป็นหน้าที่ของความเป็นภรรยาตลอดจนลูกน้อยทำให้หล่อน
ต้องเก็บสิ่งที่ซ่อนเร้นภายในมิให้ล้นออกมาได้เกินขอบเขต
ระหว่างความรักกับหน้าที่ของลูกผู้หญิง    ที่ได้ขึ้นชื่อว่า....เมีย
     แน่ล่ะ..ถึงแม้ว่าหล่อนจะไม่ได้เป็นเมียแก้วที่เลิศประเสริฐดังหนังสือไว้ 
 แต่หล่อนก็สามารถใกล้เคียงสิ่งนั้น ย่อมเป็นเมียที่ดี ปฏิบัติไม่เคยบกพร่อง
ซื่อสัตย์ต่อผัวและลูกเสมอ  ทั้งๆที่ความรักภายในเรียกร้องมากก็ตามใน
บางครั้งมันพุ่งขึ้นมาจนหล่อนต้องระงับด้วยการทำสมาธิไหว้พระคุ้มครอง
เพื่อกดสิ่งเหล่านี้มิให้กำเริบจนเป็นสาเหตุทำให้หล่อนกลายเป็นหญิงใจง่าย
เสื่อมเสียความเป็นลูกผู้หญิงไป ถูกตราหน้าให้เสียหายต่างๆนาๆ....จากคนอื่น
      เพ้อๆๆๆๆ...ขอน้ำหน่อย...หิวเหลือเกิน.    เสียงของชายสามีร้องขอจากร่าง
ที่นอนทอดกายบนเสื่อที่ปูไว้ใกล้หน้าต่างของเรือนที่ถูกปล่อยว่างไว้ 
     จ๊ะ...พี่   หล่อนรีบขานรับปล่อยทิ้งอารมณ์ที่ย้อนความหลังเสียสิ้น  
รีบเข้าไปประคองแล้วเอาขันน้ำเล็กๆตักน้ำในโถตุ่มดินเผาสีค่อนข้างแดง
ที่วางไว้ใกล้ เสากลางบ้านใกล้ๆกับสามีวางจ่อตรงริมผีปากพลางกล่าว....
      ค่อยๆดื่มนะพี่...เดี๋ยวสำลักจ๊ะ   หล่อนหนุนศีรษะให้สูงขึ้นพอรับน้ำได้
     สงสัยพี่จะอยู่กับเพ้อได้ไม่นานหรอก.....
เมื่อกี้นี้ฝันว่าแม่มารับไปจ๊ะ  ชายคนเจ็บกล่าว
     แต่แปลกนะ......พี่กลับสามารถเดินเหินได้ดี ตามแม่ไปเพียงแต่เป็นห่วง
 เพ้อและลูก  จึงได้ขอตัวกลับก่อนจะไปกับแม่  แม่บอกว่าจะมารับจ๊ะ
   เสียงนั้นหยุดชะงัก  เงียบหายไปสักพัก....จึงกล่าวต่อ
      หากพี่เป็นอะไรไป..เพ้อ..ดูแลลูกให้ดีด้วยนะ   เสียงเงียบไปอีก
 สัญญากับพี่ได้ไหมเพ้อ...ว่าให้ลูกโตกว่านี้สักหน่อยจนพึ่งตัวเองได้...แล้วเพ้อ
ค่อยจะหาผัวใหม่....พี่จะได้สบายใจนะ  ชายคนเจ็บขอสัญญาเมียรัก
      จ๊ะ..พี่..เพ้อให้สัญญา จ๊ะ    หล่อนกล่าวกับสามี  พร้อมน้ำตาไหลซึมจากเบ้า
ชายผู้เป็นสามียิ้มน้อยๆ และจ้องมองหน้าเมียรัก คล้ายอ้อนวอนคล้ายพ้อ 
ด้วยดวงตาที่ปราศจากน้ำเลี้ยงแววตา พร้อมทั้งกล่าวลอยๆขึ้นอีกว่า
      พี่ทราบดีนะเพ้อ...อ๋า...ว่าเพ้อไม่ได้รักพี่หรอก..แต่ไปรักชิดชัย หนุ่มทุ่งหัวโค้ง
เสียงชายผู้สามีกล่าวพร้อมไอถี่เล็กน้อย
     พี่ขอโทษเพ้อ...แม้ว่าพี่รู้ว่าเพ้อรักพี่อย่างเพื่อน...แต่ๆๆๆๆพี่หมดสิ้นหนทางจริงๆ
รักที่พี่มอบให้เพ้อมันทำให้พี่ต้องทำผิดทำนองคลองธรรมไป...อภัยพี่เถอะนะ....
      อ้อ...อีกอย่างพี่เกือบลืมบอกไป...เงินทองพี่เก็บซ่อนเอาไว้ในกระบอกไม้ไผ่ 
ในห้องพร้อมโฉนดที่ดินใต้กระดานแผ่นไม้ใต้เตียงนะ  ชายคนเจ็บกล่าว
      พี่สบายใจแล้วล่ะ  ที่เพ้อให้สัญญากับพี่   กล่าวจบชายสามีก็พริ้มหลับตา 
     พี่ไม่ต้องห่วงหรอกจ้า...พี่ไม่เป็นอะไรมากหรอก ...ยังอยู่กับเพ้อนานๆจ๊ะ
ชายผู้สามีเผยอเปลือกตาขึ้นอีกครั้งพร้อมยิ้มและกล่าวว่า
     พี่ก็อยากเป็นเช่นนั้นเหมือนกัน...แต่พี่รู้อาการพี่ดี...คงอยู่ได้ไม่นานหรอก
     สัญญาต้องเป็นสัญญานะเพ้อ...พี่รักเพ้อมากจริงๆหมดทั้งกายและใจ
พร้อมทั้งพริ้มหลับตาอีกครั้ง
หล่อนสะอื้นในอกน้ำตาซึม...ยกมือขึ้นปาดน้ำตาบนใบหน้า  ดูเหมือนจะเป็น
ลางสังหรณ์กระมัง ...หล่อนรู้ว่า  ทัด เป็นคนเข้มแข็ง อดทน หากไม่เหลือ
บ่ากว่าแรงน้อยครั้งนักจะพูดให้เมียต้องกังวลเสียใจเป็นอันขาด
   เวลาผ่านไปเขาคงหลับตาหายใจแผ่วเบา บางครั้งโกรน หล่อนคิด
สามีอาจจะคงต้องการพักผ่อนมากๆ   นี่ใกล้เย็นแล้วต้องไปเตรียมหาอาหาร
เผื่อมื้อเย็นผัวและลูก  หล่อนค่อยๆยกผ้าห่มคลุมร่างสามี 
แล้วเปิดพัดลมเบาๆให้ส่ายไปมา  ค่อยๆย่องเข้าไปในครัวจัดเตรียมอาหารต่อไป
 อดไม่วายหันมาสั่งลูกให้ดูแลพ่อด้วย หากตื่นมามีอะไรให้เรียกแม่ในครัว
แม่จะได้รีบมาดูแล...และอย่าไปเล่นที่ไหนอีกเสียล่ะ
     จ๊ะแม่  เด็กหญิงน้อยวัยน่ารักตอบแม่ พร้อมนั่งลงข้างๆพ่อของเขา
      หลังจากอาหารมื้อเย็นผ่านพ้นไปเลยค่ำ จัดการธุระเสร็จสรรพแล้ว
 หล่อนกางมุ้งให้สามีและนำลูกไปนอนในห้อง ส่วนตัวเองออกมาอาบน้ำเพื่อจะได้
ไหว้พระอันเป็นกิจวัตรประจำวันของหล่อนเสมอมา นับตั้งแต่มีครอบครัวไม่เคยขาด
     อรุณสางเริ่มต้นวันใหม่  เสียงไก่ขันกังวานแว่ว  หล่อนรีบกระวีกระวาดลุกขึ้น
เข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตา จัดหาอาหารเพื่อใส่บาตรพระ ที่มักจะผ่านมาเสมอๆ
ปล่อยให้สามีนอนต่อไป เพียงแต่ไปดูแลลูกและหันมามองสามีคิดว่าให้นอนต่อเถอะ
สายๆหน่อยจะเก็บมุ้งทำความสะอาดร่างกายสามีจัดหาอาหารให้ทาน
     หลังจากใส่บาตรพระเรียบร้อย หล่อนเดินขึ้นบนเรือน บอกลูกให้ไปอาบน้ำ
เพื่อทานอาหาร  แล้วเลยเลยไปปลุกสามีเพื่อทำความสะอาดร่างกายเคยเป็นประจำ
     เมื่อจับโดนร่างสามี...ทำไมร่างกายเย็นเฉียบและไม่อ่อนนุ่มดังเคย หันไปมองหน้า
เห็นยังหลับตาพริ้มรอยยิ้มปรากฏอยู่   ความไม่แน่ใจจึงเอาหูแนบที่หน้าอก
กลับไม่มีอาการตอบสนองของการเต้นหัวใจ  หล่อนตะลึงพูดอะไรไม่ออก
แต่ก็ยังเอามือจ่อที่ปลายจมูกก็ปราศจากลมหายใจ  จึงทราบว่าสามีได้จากไปเสียแล้ว
    หล่อนร้องไห้โฮ...เรียกลูกมากอดแน่น...น้ำตาไหลพราก..วางลูกไว้ข้างๆถลาเข้าไป
กอดร่างที่ไร้วิญญาณพลางพรมจูบไปบนใบหน้าก็หาได้มีความรังเกียจใดๆไม่
  พี่ทัด..พี่ทัด...พี่ทิ้งเพ้อไปเสียแล้ว..ฮือๆๆ หล่อนคร่ำครวญด้วยน้ำตาที่หลั่งมาจาก
น้ำใสใจจริง    ร่างนี้มิใช่หรือที่ให้ทุกๆสิ่งทุกๆอย่างแก่หล่อน จนมีฐานะไม่ต่ำกว่าใคร
     ใช่ก่อนหน้านี้หล่อนไม่เคยคิดมอบความรักจริงใจให้เขา...แต่ทว่ามาบัดนี้...อนิจจา..
มันสายไปเสียแล้วที่หล่อนจะบอกว่า...ตอนนี้หล่อนหัวใจหล่อนแทบจะแตกสลายตามไป
ด้วยความดี....ความรักอันมั่นคงซื่อสัตย์ต่อหล่อนเสมอต้นเสมอปลายมิเคยเปลี่ยนแปลง
      ฉันก็รักพี่ทัด...และจะทำตามคำสัญญาที่ให้ไว้กับพี่
      สัญญาจ๊ะสัญญา...เพ้อจะไม่ทำให้พี่ผิดหวังเป็นอันขาด  พร้อมร่างที่ฟุบไปบน
ทรวงอกที่ปราศจากวิญญาณของชายผู้เป็นสามีอย่างคร่ำครวญอาลัยเปี่ยมใจจะขาด
            ในปลายฤดูฝนหลายปีต่อมาอากาศเริ่มร้อน  ท้องทุ่งนาที่เคยชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำ
ก็จะเริ่มจะแตกระแหง  การทำนาหยุดชะงักบางครัวเรือนก็หันมาปลูกผักอื่นเสริม
ตามโครงการของรัฐบาลที่เข้ามาดูแลแนะนำด้านเกษตรเพื่อใช้ในการดำรงเลี้ยงชีพ
ทดแทนการปลูกข้าวที่ไม่สามารถทำได้จนกว่าจะถึงฤดูการทำนา
             เพ้อฝัน...ก็เป็นหนึ่งในจำนวนนั้นที่หันมาทำการด้านเกษตรครัวเรือน และอาชีพ
การทอผ้าไหมอันสร้างชื่อเสียงให้แก่ตำบลจนขึ้นชื่อลือชาว่าเป็นผ้าไหมชั้นดี ไหมหมี่ขิด
จนสามารถเลี้ยงชีพได้เป็นอย่างดีพร้อมคนงานมากที่ต่างมาช่วยกันทำงานให้แก่หล่อน
ขยายกิจการได้เจริญรุ่งเรืองจนมีชื่อเสียงดังไปถึงอำเภอได้รับประกาศนียบัตรคนดีเด่น
ประจำตำบลนั้น  แน่ล่ะความโดดเด่นโด่งดัง...ขจรขจายไปยังตำบลต่างๆถึงความสามารถ
ของแม่ม่ายสาวลูกติดจนเป็นที่ใฝ่ปองของหนุ่มและไม่หนุ่มทั้งหลาย  พยายามที่จะเข้ามา
สร้างสัมพันธ์ไมตรีกับหล่อน  แต่ก็หาได้มีหนุ่มใดพิชิตใจหล่อนลงได้
         เพราะหัวใจหล่อนนั้นได้ปิดสนิทเสียแล้วจะมีก็เพียงลูกสาวคนเดียวของหล่อนที่กำลัง
ศึกษาเล่าเรียนเตรียมเข้ามหาวิทยาลัยประจำภาค   ในส่วนลึกๆนั้นความรักหล่อนยังคุกรุ่น
ถึงชายอันเป็นที่รักและชายอันเป็นที่เกาะกุมหัวใจหล่อนไว้อย่างที่มิมีวันเสื่อคลายไปได้
     บางครั้งหล่อนนั่งคิดย้อนอดีตความหลังเผลอไผลอุทานออกมา
      ชิดชัยๆ... อยู่ที่ไหนหรือ...คงมีลูกเมียแล้วนะ  ออกมาจนลูกสาวต้องสงสัยย้อนถาม
      ใครหรือแม่...ชิดชัย...นะ
     ไม่มีอะไรหรอกลูก...เพื่อนเก่าแม่เองแหละ
       ไม่ได้เจอกันตั้งนานหายเงียบไปจ๊ะ  หล่อนตอบ แต่ภายในซิหาได้เป็นดังคำพูดไม่
       นึกถึงเรื่องเก่าๆก็เลยสงสัย ก่อนเขากับแม่สนิทกันมาก   หล่อนตอบต่อ
        แล้วเขาไม่เคยมาเลยอีกหรือแม่   หนูไม่เคยเห็น
       อ้อ..ได้ข่าวว่าเขาอยู่กรุงเทพฯ เมื่อก่อนก็เป็นคนบ้านเรา แต่อยู่คนละตำบลนะ
        อย่างนี้แม่ก็ไปตามหาเขาซิแม่  ลูกสาวเย้า
หล่อนอึ้งต่อคำพูดของลูกสาว  ซึ่งหารู้ไม่ว่ามันเปิดประตูห้องหัวใจของหล่อนขึ้นอีก
วาระหนึ่ง ทั้งๆที่มันปิดไปตั้งนานนับแต่พ่อของลูกได้ตายไปแล้ว
หล่อนยังรักษาคำมั่นสัญญาที่ให้ไว้กับพ่อเด็กเสมอ แม้จะมีเหตุการณ์บางอย่าง
เข้ามาเร่งเร้าตามวัยของผู้ที่ยังไม่ถึงกับเรียกว่าแก่เฒ่า
       แม่...เมื่อวานหนูไปเที่ยวกับเพื่อนแถวเนินเขาน้อย...สวยและอากาศดีจัง
เห็นต้นไม้สูงใหญ่สองต้นคู่กันจ๊ะ...เอ๊ะแปลกนะแม่..ทั้งสูงและใหญ่มาก
ใหญ่และสูงกว่าต้นอื่นๆมากๆเลย...แต่ไม่ยักมีใครไปตัดนะ
      หนูไม่กล้าไปใกล้ๆ เพราะมีคนนอนหลับอยู่ที่โคนไม้จ๊ะ   ลูกสาวกล่าว
        ต้นรังคู่ริมเนินเขา??....โอ้เราลืมไปเสียสนิทเพราะมัวหมกมุ่นอยู่กับการทำงาน
หล่อนรำพึงเบาๆ  เห็นจะต้องแวะไปดูสักหน่อยไม่ได้แวะไปนานแล้ว
สภาพเดิมๆจะเปลี่ยนไปหรือเปล่าหนอ   ครั้งหนึ่งเคยเป็นที่ๆเราเคยสัญญา
ว่าจะรักกันอย่างมิมีวันเปลี่ยนใจกันและกัน  โอ้..ไม่เคยคิดว่าจะแปรผัน
จนไม่สามารถจะพบหน้ากัน....หล่อนรำพึง  พร้อมถอนใจยาวๆ
      แล้วเป็นหญิงหรือชายล่ะลูก  หล่อนย้อนถามลูกสาว
      ผู้ชายจ๊ะแม่...แต่งตัวไม่เหมือนคนแถวบ้านเรา  ลูกสาวบอก
  ลางสังหรณ์บางอย่างทำให้หล่อนนึกไปถึงชายคนหนึ่ง  เอ๋..แต่ว่าเขาไปอยู่
ที่กรุงเทพฯนี่นา...คงไม่ใช่มั๊ง.....หล่อนคิด
     จ๊ะลูก...เมื่อแม่วัยเท่าแก่นี่แหละชอบไปเที่ยวแถวนั้นเสมอๆ ด้วยเพราะ
เป็นสถานที่ร่มรื่นมีไม้ดอกมากมายและธารน้ำไหลเอื่อยๆสวยมากจ๊ะ
     นั่นซิแม่...เพื่อนๆหนูติดใจและชักชวนกันว่าจะไปพักผ่อนอีกและ
หาอาหารไปรับทานกันแบบเที่ยวปิกนิกไงล่ะแม่  ลูกสาวกล่าว
     จ๊ะ...ตามสบายเถอะ ยังไงๆก็อย่าให้มืดค่ำมากๆนะ มันเปลี่ยว ผู้เป็นแม่กล่าว
ด้วยความเป็นห่วงเป็นใย
      หนูคิดว่าคงไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ เพราะ น้าทองกับน้านวลก็อยู่แถวๆนั้น
วันนั้นหนูกับเพื่อนยังไปขอน้ำมาทานกันเลย  ลูกสาวกล่าวอ้างญาตของหล่อน
      ถ้าอย่างงั้นแม่ก็ไม่ต้องห่วง ได้ข่าวเหมือนกันว่าเขาไปปลูกกระต๊อบใกล้ๆที่นั่น
เพื่อปลูกถั่วฝักยาวและผักด้วย...อย่างไรหากมีอะไรๆก็รีบไปหาน้าเขานะ.
      จ๊ะแม่....หนูไปก่อนนะไปติววิชากับเพื่อนๆหน่อยนแม่ ลูกสาวกล่าวแล้ว
ผลุนผลันออกไปพร้อมหนังสือเรียน
     อย่ากลับมืดล่ะ...แล้วมาทานข้าวด้วยกัน
      จ๊ะแม่...ไม่เย็นมากหรอก   ได้ยินเสียงแต่ไกล
          อืมม.. ช่างเถอะพรุ่งนี้ว่าง...เห็นจะไปลองแวะไปดูสักหน่อย...หล่อนคิด
             ตอนสายของวันรุ่งขึ้นท้องฟ้าแจ่มใส   อากาศไม่ร้อนเกินไปเนื่องจากมี
หมู่เมฆมากมาบดบังแสงอาทิตย์   ทำให้การเดินทางของหญิงที่มีความตั้งใจ
จะไปยังสถานที่เมื่อครั้งหนึ่งเคยเป็นสถานที่ให้ความสุขแก่หล่อนเป็นอย่างยิ่ง
  พอพ้นแมกไม้กลุ่มนั้นก็จะถึงแล้ว....หล่อนคิด...พร้อมถือของพะรุงพะรังที่
ติดตัวมาตั้งใจว่าจะไปสักการะต้นไม้คู่นั้นพร้อมเอาแพรไหมที่นางเองทอ
หลายหลากสีไปผูกไว้เพื่อระลึกถึงความหลังครั้งที่หล่อนกับเขารักกันสัญญากัน
ใน ณ  สถานที่นี้......ป่านฉะนี้เขาจะคิดเหมือนเราหรือเปล่าหนอ........
         พ้นจากกลุ่มไม้จะเป็นคันทางเดินเล็กๆมีต้นหญ้าปกคลุมแต่ก็ยังมองเห็น
เป็นทางใช้สำหรับเดินได้อยู่   หล่อนก้าวไปยังบริเวณใต้โคนต้น
    แปลกจริงบริเวณใต้ต้นไม้ทำไมสะอาดสะอ้านไม่มีสิ่งรกรุงรังเช่นใบไม้เลย
หรือพวกเด็กๆที่มาเที่ยวจะทำความสะอาด   แต่เอ๊ะ...ก็หลายวันแล้วนี่นา
น่าที่จะมีเศษใบไม้หลงเหลือบ้างซิ.....หล่อนรำพึง
       พลางนางหันซ้ายแลขวาด้วยความสงสัย....สายตาก็เหลือบไปเห็นผ้าขาวม้า
ปูวางไว้ระหว่างกลางต้นรังคู่นั้น แต่ผ้าผืนนี้นางคุ้นตานางยิ่งนัก  ถึงแม้ว่ามันจะเก่า
และสีซีดๆแต่ทว่าความเป็นผ้าไหมก็ยังรักษาเนื้อผ้าไว้เป็นอย่างดี  นางรีบตรงเข้าไป
หยิบผ้าผืนนั้นขึ้นมาพิจารณา  พลัน....ร่างนางสะท้านทั้งร่างใจเต้นระรัว มือไม้สั่น 
เพราะนางจำได้ว่าผ้าขาวม้าผืนนี้      เป็นผืนพิเศษผิดกับผ้าอื่นๆที่นางทอขาย  
ด้วยชายผ้ายังมีรูปหัวใจคู่ที่ริมชายทั้งสองข้าง    เป็นผ้าที่นางตั้งใจทำเป็นพิเศษ
มอบให้เฉพาะคนที่นางรักเท่านั้น   มีคนเดียวเท่านั้นที่ได้รับผ้าน้อยผืนนี้ไป
      นางโอบผ้าผืนน้อยไว้ระหว่างอก...พร้อมทั้งหันซ้ายหันขวาเหมือนจะมอง
หาใครคนหนึ่ง   แต่เงียบ...โอ้เขาเป็นอะไรไปแล้วหรือ...นึกเท่านั้นใจหายวูบ
คล้ายๆจะเป็นลมต้องทรุดร่างลงนั่งข้างโคนต้นไม้ ....ตัวสั่นระรัว...โอ้ๆๆๆ...
รีบแหงนหน้ามองยอดไม้คู่นั้นเหมือนจะหาใครคนหนึ่ง...แต่ว่างเปล่าไร้วี่แวว
ทำให้นึกย้อนอดีตรักที่เคยผ่านมา   หรือว่าเขามาแล้วแต่ๆๆๆนำของรักมาวางไว้
เพื่อส่งคืนเราหรือ.....ความคิดหล่อนแผ่ฟุ้งซ่านไปต่างๆนานา
          ฉับพลันร่างนางก็ต้องสะดุ้งสุดตัว...เพราะมีมือใครมาจับหัวไหล่นาง
      ว๊าย.ๆๆ...ตาเถรตกกระได....เสียงอุทานดังลั่น  พร้อมหันหลังกลับมอง
ทันใดนั้นร่างก็สะท้าน  ตกตลึงพรึงเพริด..นัยน์ตาพร่า.......พอแลเห็นใบหน้า
น้ำตาหล่อนก็พร่างพรูออกมาอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว...คุณๆๆๆ....ชิดชัย......
      คุณๆๆๆ....เพ้อฝัน...ใช่...เพ้อฝัน..จริงๆแหละ...เสียงอุทานดังลั่น
      ผมรอคอยคุณมานานนัปนาน...ตั้งแต่ทราบข่าวคุณ...เพียงๆ...แต่..ไม่กล้า
เข้าไปหาคุณ...ผมกลัวจะทำให้ครอบครัวคุณแตกแยก...และเป็นที่ครหานินทา
ของคนทั่วๆไป....ทุกๆปี ณ เวลานี้ผมจะมาพักผ่อนทวนย้อนอดีตถึงเราทั้งสอง
ใต้ต้นไม้คู่นี้หลายๆวันเสมอมา.....คุณสบายดีหรือครับ....เสียงกล่าวถามด้วย
น้ำเสียงกระท่อนกระแท่น
       ยังจำได้ไหมเพ้อ...เราเคยสัญญากันไว้ว่าถึงอย่างไรก็ตาม..
เราจะมาที่นี่กันทุกๆปี  แต่...แต่ๆๆ....ผมรอคอยหวังพบหน้าคุณ..
มิได้มีเจตนาอื่นใด...เพียงเพื่อสอบถามคุณ ถึงความทุกข์...สุขดิบ...
มีอะไรบ้างที่ผมจะช่วยได้..........เพราะที่นี้พ้นหูพ้นตาคนอื่นๆ....
คงจะไม่เสียหายแก่คุณ    ชายสูงอายุกล่าว
      ค่ะ...ค่ะๆ...เพ้อจำได้ดีเสมอและไม่มีวันลืมไปจากใจเพ้อได้...แต่ทว่า.....
น้ำเสียง...หล่อนขาดหายไป... เพียงแต่ไม่สามารถจะมาที่นี่ได้ตามคำสัญญา..
เพราะเขานั้น
ดีเกินไป...ดีเสียจนเพ้อละอายใจและละอายต่อบาป..หากทำลงไป
     อีกอย่างหนึ่งต้องคอยระวังดูแลลูกอยู่..ค่ะ   หล่อนตอบปนเสียงสะอื้นน้อยๆ
      ครับผมเข้าใจและมองคนไม่ผิดหรอกครับ...คิดว่าเป็นเวรกรรมของเราทั้งสอง
ก็แล้วกันครับ...อ่าๆๆ...เขาสบายดีหรือครับสามีคุณ...ลูกคุณ  เสียงถามสั่นน้อยๆ
       พี่ทัดเขาจากไปหลายปีแล้วค่ะ...ส่วนลูกปีหน้าคงจะได้เข้ามหาวิทยาลัย..ค่ะ
  หล่อนตอบ...พร้อมหันหน้ากลับมองเจ้าของเสียงที่กุมหัวใจหล่อนไว้
      เสียใจด้วยนะครับ.....แล้วมาทำอะไรที่นี่หรือครับ.....
       ก็เหมือนคุณแหละค่ะ...วันนี้ว่างเลยมาดูสถานที่นี้ 
คิดว่าจะเอาผ้าไหมมาผูกกับต้นไม้ด้วย พร้อมเงยหน้ามองชายคนที่รักยืนอยู่...
แต่ก็รีบหลบสายตาที่อ่อนละมุนคู่นั้นทันที
     ไม่เปลี่ยนแปลงเลยนะสำหรับเขา   เพียงแต่ซูบไปเล็กน้อยเท่านั้น....
แล้วก็...ผมก็ขาวขึ้นอีกเยอะ...หล่อนคิด
     แล้วครอบครัวคุณล่ะ..คุณชัย...มีลูกกี่คนแล้วล่ะ...หล่อนถามบ้าง
      ผมยังไม่ได้แต่งงานเลยครับ...อ่าๆๆๆ...คิดถึงคุณเลยไม่มีกะใจหาคนอื่น
หล่อนเงยสบตาเขาอีกครั้งหนึ่ง...โอ๋ๆๆ...ช่างรักเดียวใจเดียวจริงหนอ...หล่อนคิด
      คอยทำไมหรือ..ในเมื่อเพ้อเอง..ก็มีครอบครัวแล้วนี่นา....หล่อนติง
      ใช่แล้วครับ...แต่ทว่าหาใช่ความผิดของคุณก็หาไม่...เพียงแต่... น้ำเสียงหยุดชะงัก
       ช่างเถอะครับ...อดีตผ่านพ้นไปแล้วเพียงเราไม่ลืมกัน...อยู่ในฐานะเพื่อนก็ได้ครับ
     เพื่อนๆๆๆ...หล่อนสะอึก...แต่ไม่รู้ด้วยเหตุผลกลใดทำให้หล่อนเผลอกล่าวขึ้น
     อ๋าๆๆมากกว่าเพื่อนก็ได้ค่ะ...เพราะ..เพ้อ...พ้นพันธะสัญญาแล้วคุณ
      สัญญา...อึๆๆ...สัญญาอะไรหรือครับ  เขาถามด้วยความสงสัย
      สัญญาที่เพ้อให้กับพี่ทัดค่ะ...ว่าหากลูกโตพอจะรับผิดชอบตัวเองได้แล้ว
สามารถรักษาตัวได้แล้ว...เพ้อ..ก็ๆ...จะทำตามใจของเพ้อเองค่ะ...หล่อนก้มหน้าตอบ
   ชายหนุ่มนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ...พลางย่อตัวลงแล้วจับหัวไหล่สาวเจ้า..แล้วประคองหน้า
ให้เงยขึ้น...พลางบรรจงจูบที่หน้าผากหล่อน...สาวเจ้าสะท้านทั้งร่างแต่ไม่หลบหลีก
ปิดป้องแต่ประการใด...กลับผวาเข้าสวมกอดพร้อมทั้งร้องไห้รำพันถึงความหลัง...
    เพ้อครับ...ต่อไปนี้ผมจะปกป้องคุณเอง...และจะดูแลลูกคุณเสมือนหนึ่งลูกผม
พร้อมทั้งจะทำตามใจคุณทุกประการ อีกอย่างหนึ่งทำให้ถูกต้องตามประเพณีเราด้วย
      ผมจะกลับมาอีกครั้งหนึ่ง...พร้อมพิธีที่จะแต่งงานกับคุณ...รอผมด้วยนะครับ
หล่อนเงยหน้ายิ้มรับคำกล่าวของชายอันเป็นที่รัก
     ค่ะ...เพ้อจะรอคุณ...ถึงแม้โลกจะแตกดับ...เพ้อ..ก็จะรอคุณ...รอคุณเพียงคนเดียวค่ะ
      เหตุการณ์ทุกๆสิ่งทุกๆอย่างย่อมมีการเปลี่ยนแปลง...มีมืดก็ย่อมมีสว่างฉันท์ใด...ฟ้าย่อม
จักเปลี่ยนสีฉันท์นั้น...ความรักมีทุกข์ก็ย่อมมีสุข...การเพียบพร้อมสมบูรณ์ต่อทุกสิ่งทุกอย่าง
ย่อมไม่มีในโลกนี้.........
        ทั้งสองซึ่งมีรักอันมั่นคงภายใต้สัญญาใต้ต้นรังคู่...ต่างพร่ำพรอดเล่าสู่เหตุการณ์เบื้องหลัง
บางครั้งจะได้ยินเสียงหัวร่อ...ระริกกัน...บางครั้งก็เงียบงัน...ปนเสียงสะอื้นน้อยๆ แต่ทุกอย่าง
ก็จบลงได้ด้วยความสุขสมบูรณ์.........
     สายลมพัดแผ่วโชยปะทะร่างทั้งสอง แว่วเสียงใบไม้ดังสอดแทรกผ่านเข้าหูคนทั้งสองจนเกิด
อุปทานคล้ายเสียงแสดงความยินดีต่อความรักอันบริสุทธิ์และน้ำเสียงแสดงความยินดีอวยพร
     สุขเถิดลูกทั้งสอง...ร้ายๆผ่านพ้นไปแล้ว...เจ้าจะมีแต่ความสุข...ตามคำที่แม่พ่อเคยพูดไว้
ให้เจ้าฟัง...ผ่านล่องลอยแล้วเงียบหายไป
 นอกจากเสียงนกบางชนิดร่ำร้องเปรียบสนองความรักของหนุ่มสาวเจ้า 
 มาดแม้นจะต่างวัยก็ตามทีหาใช่เหตุอันใดไม่ที่จะขวางกั้นเป็นอุปสรรคแก่
เขาทั้งสองตราบชั่วอายุขัยสิ้นกาลนานเทอญ
                                                                  จบบริบูรณ์
                                                           ***   แก้วประเสริฐ.   ***