เสียงจากคนรักธรรมชาติ

zilver

ฉันเดินออกไปยังทุ่งกว้างเพื่อหวังที่จะได้พบกับความทรงจำเก่าๆเมื่อครั้งที่ฉันยังเป็นเด็ก.....ณที่แห่งนี้...ฉันเคยมาวิ่งเล่น..เคยมาพักผ่อนเคยมาขลุกอยู่กับท้องทุ่งทุกวันเพื่อหาปลา.......แต่ตอนนี้สิ่งที่ฉันเห็นกับมีเพียงแค่ความว่างเปล่าความเงียบเหงา...เพียงแค่สายลมที่พัดมาบางเบาเหมือนกับสายลมแห่งกาลเวลาที่พัดเอาความทรงจำสีจางๆ...ออกไปจนไม่เหลือแม้แต่ร่องรอย.........
เมื่อครั้งที่ฉันยังเป็นเด็ก...ทุกๆวันหยุดฉันจะดีใจมากที่โรงเรียนปิดเพราะฉันจะได้ไปวิ่งเล่นที่ท้องนาไปหาปูหาปลาเพราะฉันเป็นคนที่รักธรรมชาติมากและชอบที่จะอยู่กับธรรมชาติที่ร่มรื่น..โดยเฉพาะบริเวณท้องนา ระบบนิเวศบริเวณนั้นยังคงแฝงไปด้วยความอุดมสมบูรณ์...มีสายสมที่บริสุทธิ์..มีแสงแดดที่ไม่เป็นอันตรายกับผิวหนังเพราะมันไม่ร้อนมาก..ฉันชอบที่จะวิ่งเล่นไป...ให้ไกลที่สุดเท่าที่ฉันจะทำได้.....
แต่ทำไมเด็กไทยสมัยนี้ถึงได้เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนนี้มาก...เด็กจะดีใจมากถ้าโรงเรียนของเขาปิดเพื่อที่จะไปเล่นเกมส์คอมพิวเตอร์ ไปเที่ยวตามที่ที่ทันสมัย..ก็จริงอยู่ที่สมัยนี้เป็นโลกแห่งการติดต่อสื่อสารเด็กไทยต้องทันสมัยและมีการเปลี่ยนแปลงที่ให้ทันต่อกระแสยุคโลกาภิวัฒน์...แต่ผลที่ตามมาก็คือความเจริญนั้นเกิดขึ้นแค่ภายนอกหรือแค่ทางด้านวัตถุเท่านั้น....แต่จิตใจของคนเรากลับยิ่งเสื่อมโทรมลง...
ฉันเดินออกไปยังทุ่งกว้าง..วันนี้ทุ้งกว้างที่ฉันเคยวิ่งเล่นไม่มีอีกแล้วมีเพียงตึกรามบ้านช่องมาแทนที่และมีแต่ควันพิษจากโรงงานอุตสาหกรรม..มีแต่สิ่งที่จะทำลายธรรมชาติที่ฉันรัก ทำลายคนรอบข้าง...สายลมแห่งความทรงจำเอ๋ยเจ้าช่วยพัดสิ่งที่ฉันพบวันนี้ให้ไปจากใจฉันทีเพราะฉันไม่อยากเห็นภาพที่มันดูแล้ว
 ..........ฉันอ่อนใจ..............................................................