สุดท้าย.........

รัติกาล

สุดท้ายมันก็ต้องมีวันนี้ใช่ไหม เราคอยเค้ามาเป็นเวลาหลายเดือนแล้ว
มีตัวเราเท่านั้นที่ยังยืนอยู่ตรงที่เดิม ไม่มีเงาของเค้าเข้ามาในชีวิตอีกแล้ว
กลายเป็นเส้นที่มันจะขนานไปแบบนี้ ไม่มีวันที่จะเจอกันได้อีก ฉันก็คือคนที่โง่
ในสายตาของเค้าอีกคนหนึ่ง เพราะตัวฉันเองก็ไม่รู้ว่าเค้ามีใครอีกคนหรือเปล่า
เพราะอะไรล่ะ ก็เพราะความห่างไกลของเรา 2 คนใช่ไหม มันจึงเกิดช่องหว่างระหว่างเรา 2 คน ตอนนี้ฉันก็หวังเพียงแต่ให้เค้าติดต่อกลับมา ฉันพยายามที่สุดแล้ว ตื่นขึ้นมาก็หวังลมๆแล้งๆ ว่าจะได้เจอเค้า ได้คุยกันอีกสักครั้ง สุดท้ายฉันก็เป็นฝ่ายที่ผิดหวังอยู่คนเดียว ฉันเจ็บมาตลอด สิ่งที่ฉันอยากจะได้คำตอบจากเค้าก็คือ มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา ฉันหรือที่เป็นคนผิด หรือว่าเค้ากันแน่ หาคำตอบให้กับตัวเองทุกวัน พยายามที่จะติดต่อเค้า ฉันรู้ว่าเค้าจะต้องอ่านเมล์ของฉันแต่ทำไมเค้าไม่ตอบฉันเลย ฉันได้เก็บเมล์เก่าๆของเค้ามาอ่าน มันทำให้ฉันอุ่นใจทุกครั้ง มีกำลังใจขึ้นมาอีกเยอะเลย แต่ตอนนี้มันเป็นเมล์บล็อกที่ว่างเปล่าไปแล้ว เมล์ที่เค้าส่งมา 60 ครั้ง ฉันเก็บไว้ทุกครั้ง ไม่เคยคิดจะลบมันออกเลยสักฉบับ  มันเป็นความรู้สึกดีๆที่มีให้กัน ฉันหวังว่าสักวันเค้าคงจะคิดถึงฉันเป็นคนแรก สักวัน ฉันจะคอยจนกว่าจะมีวันนั้น