แม่

แสงไร้เงา

ที่มา : หนังสือ good words good feeling  ( หลังไมค์มีไออุ่น ) 
ผู้แต่ง : ดีเจ นภาพร 
....แม่... 
ตอนนี้ยังนอนตักแม่อยู่รึเปล่าคะ? 
ความรู้สึกอุ่นๆที่สร้างความลำบากให้กับคนที่เป็นแม่เหลือเกิน คือ ถ้าเป็นเด็กตัวเล็กๆเนี่ย ขนาดศีรษะหรือน้ำหนักก็คงไม่มากเท่าไหร่  แต่ถ้าเป็นผู้ใหญ่ที่ตัวขนาดพอๆ กับแม่แล้ว แม่คงหนักตักเหมือนกัน แต่แม่ก็นั่งนิ่งๆ เอามือลูบหัวแล้วถาม ว่า ใครทำอะไรให้อีกล่ะ ... โธ่แม่ ต้องมีปัญหาทุกครั้งหรือไง...ถึงอ้อนได้ 
ความรู้สึกของเราเวลาที่ได้เป็นเด็กอีกทีก็ดีเหมือนกันนะคะ หลายอย่างที่เราได้ยินมา ไม่ว่าจะ ร้องไห้เป็นเด็กๆ.. 
เอาแต่ใจตัวเอง เหมือน เด็กไม่รู้จักโต หรือแม้แต่เลือกกินอาหารประเภทที่รสชาติไม่จัดจ้านก็ยังมีคนบอกว่า กินอะไรยังกับเด็ก... หลายอย่างที่ทำตอนเด็กเป็นเรื่องน่ารัก แต่พอเวลาผ่านไป มันเป็นเรื่องน่ารักเกียจไปได้ยังไงเนี่ยเวลาที่ถูกเทียบกับเด็ก ( ยกเว้นเรื่อง หน้าเด็ก จ้ะ ) 
แต่ทุกครอบครัวจะเหมือนกันอยู่อย่างคือ ไม่ว่าลูกจะโตขนาดไหนก็ตาม ลูกก็ยังเป็นเด็กอยู่ดี สำหรับ พ่อแม่ เพราะฉะนั้น บ้านจะเป็นสถานที่หนึ่งที่ดีเหลือเกินที่เราสามารถทำอะไรก็ตาม ที่เด็กทำได้ ....ร้องไห้เหมือนเด็ก หรือจะอ้อนแม่เหมือนเด็กๆ 
แม่เคยเล่าให้ฟังว่า ตอนแรกเกิด พอแม่รู้ว่าเป็นผู้หญิงปั๊บแม่ร้องไห้เลย  เพราะแม่อยากได้ลูกชายมาก ครอบครัวคนจีนส่วนใหญ่มักอยากได้ลูกชาย และแม่ก็เป็นสะใภ้คนไทย ในครอบครัวจีน อีกอย่างแม่อยากได้ลูกชายไว้ดูแลน้อง ๆ ซึ่งความหลังแม่คงพบว่า ผู้หญิงของแม่ เกือบจะคล้ายๆ ชายเหมือนกันนะ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการดูแลน้อง หรือแม้แต่ เสียงที่ออกจะใหญ่ห้าว เกือบชาย สมใจแม่ 
จำได้ว่ามีครั้งหนึ่ง ตอนนั้นเป็นวันแม่ รายการต่างๆก็จะมีโปรแกรมสำหรับคุณแม่คุณลูก ที่ hot wave เอง วันนั้นก็มี  พี่จุ๋ม นพพร ( ซึ่งตอนนั้นยังจัดที่คลื่นร้อนอยู่) ก็ surprise ด้วยการกดโทรศัพท์ไปหาคุณแม่ของดีเจ แต่ละคน ปรากฏว่า แม่ดีเจคนอื่น ไม่อยู่บ้านกันเลย  ยกเว้นคุณแม่ของนภาพรค่ะ! 
ฟังเสียงแม่ออกอากาศ ตกใจมากเลย แม่ทำเสียง ดีเจ สุดฤทธิ์ ตอนนั้นพี่ดีเจ ถามว่า ลูกสาวเป็นยังไง บ้างคะอยู่ที่บ้าน? แม่ก็ตอบว่า  อ๋อ..เค้าก็เป็นแบบที่จัดรายการนั่นแหละค่ะ คุยอะไรต่อมิอะไรเต็มไปหมด แต่เค้าขี้ใจน้อย ร้องไห้ง่าย .. ตั้งแต่เล็กๆ แล้ว แต่เขามีอะไรก็เล่าให้ฟังนะ คุยกันได้หมด พี่ดีเจก็ถามต่อว่า คุณแม่เลี้ยงเค้าเหมือนเพื่อนๆใช่มั๊ยคะ ? แม่รีบปฏเสธเสียงสูง... ไม่ค่ะ...จะเป็นเพื่อนได้ยังไง เค้ารู้สักเด็ก รู้จักผู้ใหญ่ ค่ะ 
โถ...แม่ฉัน หมดกัน ไม่เคยฟังคุณแม่ดาราเค้า ให้สัมภาษณ์กันเลย...พี่จุ๋มหัวเราะลั่นเลย ...แล้วก็ถามว่า มีอะไรอยากบอกกับเค้ามั๊ยคะ...แม่ก็บอกว่า ก็อยากให้เขารักษาสุขภาพ..เค้าไม่ค่อยกินข้าว บางทีแม่ทำไว้ให้เค้าก็ไม่กิน ก็รักเค้าน่ะค่ะ 
พอฟังจบปั๊บเพิ่งรู้ว่าตัวเองน้ำตาไหลเลย ... ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ค่อย กินข้าว แต่ว่าจริงๆกินจากข้างนอกแล้วไง ก็เลยอิ่ม เพิ่งรู้ว่าเค้าน้อยใจ เวลาที่แม่ตั้งใจทำอะไรให้แล้วลูกไม่รับ แม่ของหลายๆคน คงเป็นเหมือนกัน ค่ะ ... อย่าลืมสังเกตให้ดีว่า คุณทำให้คุณพ่อคุณแม่ น้อยใจโดยไม่ตั้งใจหรือเปล่า... 
แม่จะมีลักษณะอีกอย่างหนึ่งคือ...แม่จะภูมิใจมากเวลาที่เล่าให้คนอื่นฟังว่า ลูกเป็นดีเจนะ จัดรายการวิทยุ ลูกสาวฉันเนี่ย เพื่อนดีเจ สมพลนะ คนที่ตลกๆ น่ะ...แต่เมื่อไหร่ก็ตามลูกจะพาแม่มาให้เพื่อนๆ รู้จักบ้าง แม่จะพยายามหนี หลบ แล้วให้เหตุผลว่า ไม่เอาลูก ...เดี๋ยวหนูอายเขา...จะอายทำไมเล่าแม่ ก็หนูเนี่ยผลผลิต ของแม่ ชัดๆ 
วิธีให้กำลังใจของคุณแม่เธอก็จะเก๋ ซะ...วันไหนเหนื่อยเหลือเกินตอนเช้าก็พยายามอิดออด ยังไม่อยากออกจากบ้าน แม่ก็จะเข้ามา  เอามือแตะหน้าผาก แล้วถามว่า ปวดหัวเหรอลูก ให้แม่ไปจัดแทนรึเปล่า ฮั่นแน่...เจ้านายหนูจะว่ายังไงนะ ถ้าแม่หนูมาจัดแทน ? 
อ๊ะ..เรื่องความรักเนี่ย ก็คุยกันนะคะ ....เอาเป็นว่าอกหักเมื่อไหร่คนที่ได้เห็นน้ำตาคนแรก ก็แม่นี่แหละค่ะ  ...เป็นอะไรนักล่ะลูก เดี๋ยวก็ร้องไห้ เดี๋ยวก็ร้องไห้ แล้วจะให้แม่รู้สึกยังไง ใครเค้าไม่รักแม่ก็ยังรักอยู่ไง  
แหม แม่จ๋า...มันคนละอย่างกัน 
แต่วิธีของแม่ได้ผลแฮะ อย่างน้อยเราจะรู้สึกว่า เราคือคนสำคัญเหลือเกินของครอบครัว แต่ต้องไปเป็นคนที่ไม่ค่อยมีคุณค่าเลย ของใครก็ไม่รู้ ที่เราก็เชื่อมาตลอดว่า เค้าสำคัญ...เพื่ออะไร? 
อย่างวันเกิดเนี่ยไม่ค่อยมีใครใส่ใจเรา เพื่อนลืม แฟนลืม นั่งรอโทรศัพท์อวยพรแต่ก็ไม่เห็นมีใครมา อวยพรซะที บางคนนั่งร้องไห้เลย โทรมาที่รายการบ่อยไป 
พี่ช่วยบอกเพื่อนหนูหน่อย วันนี้วันเกิดหนู ...แต่ความจริงวันแรกเกิดของเราเนี่ยเรามีความสุขหรือเปล่า เรายังรู้สึกไม่ได้เลย แต่พ่อคงลุ้นและดีใจสุดๆ แม่คงกำลังเหนื่อยอ่อนจากความเจ็บปวดและดีใจ เช่นกัน 
วันเกิดปีนี้ ฉลองกับครอบครัวซะหน่อยดีกว่า 
แล้วคุณจะได้รู้ว่า เมื่อตอนที่คุณร้องไห้จ้าในวันแรกเกิด 
คนในครอบครัวคุณมีความสุขกันขนาดไหน 
				

.
.
.