เมื่อวันที่เรารักกันนนนนน

ริมทาง

ในวันที่เราเจอกันนนน
ฉันเอง ก็ไม่คิดว่าเธอจะรักฉันได้มากขนาดนี้
รักแบบไม่เหลือใจ ไว้เผื่อเจ็บเลยยย
ทำไมเธอรักฉันเหลือเกิน... ทั้งๆ ที่ให้ฉันมากขนาดนี้
แต่ทำไมฉันต้องรู้สึก รำคาญ รู้สึกว่ามันมากมาย
เกินไป....
นับแต่เราคบกันมา  เธอไม่เคยบอกฉันว่า " ไม่" สักที
มีแต่ให้มาตลอด...
ฉันยังจำได้นะ ... เวลาเราทะเลาะกัน
เธอจะบอกฉันเสมอว่า ... 
"ไม่รู้ทำไมรักฉันมากมายขนาดนี้"
ฉันเองสิ... ที่ไม่เคยรักเธอ เท่าครึ่งหนึ่งที่เธอรักฉันเลย
ถามฉันเสมอ เอาใจใส่ฉันเสมอ
มากขึ้นทุกวัน ทุกวัน...
" กินอะไรไหม ... ทานข้าวหรือยัง "
" ตอนนี้ อยู่ใหน ให้ไปรับไหม"
"กลับบ้านดีๆ นะ เป็นห่วง... "
คำทุกคำที่ถามฉัน ฉันรู้ว่าเธอไม่เคยเบื่อที่จะถามเลย
แม้ว่ามันจะเป็นประโยคเดิมๆ ก็ตาม
ถามซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า... เพื่อว่าเธอจะได้แน่ใจ
ว่าฉันปลอดภัยดี....
จะได้หายห่วง .... 
เธอเป็นแบบนี้เสมอมา... 3 ปีกว่า
และนับวันจะเพิ่มขึ้น - เพิ่มขึ้น
ฉันทำงานไกล เธอก็มารับกลับบ้าน
หิวข้าวก็ซื้อมาให้กิน... จะทำอะไรเธอค่อยเป็นห่วง
ทุกฝีก้าว....
ที่เธอทำให้ฉัน ฉันรู้สึกว่ามันมากมายเหลือเกิน
บางครั้งฉันรู้สึก ละอายใจนะ... กับสิ่งที่ฉันทำกับเธอ
และฉันก็บอกตัวเองตลอดมาว่าจะทำให้เธอสบายใจที่สุด
ฉันต้องทำให้ได้......
แต่แล้ว วันนี้ .........ฉันก็ทำไม่ได้... อย่างที่คิด.....