ความรักของฉัน

ทิวลิปสีแดง

ในความรู้สึกที่เหงาแทบขาดใจ........หลายครั้งแล้วที่เธอทำเหมือนกับว่าฉันไม่มีตัวตนเลย.....ไม่มีความสำคัญอะไรเลยกับเธอ
ไม่มีความสำคัญอะไรที่เธอต้องแคร์ต้องรู้สึก......พอเหงาเธอก็มา.....มองหาใครไม่เจอค่อยบอกว่าคิดถึงฉัน....ค่อยมาหาฉันสักที
ฉันดีใจอย่างน้อยก็ยังมีค่าพอที่จะเป็นของตายของเธอ.....อย่างน้อย.....ในวันที่เธอไม่เหลือใคร วันนั้นเธอยังจะมาหาฉัน...........
กลับมาด้วยรอยยิ้มที่ฉันคุ้นเคย กลับมาด้วยร่างกายที่ฉันคุ้นตา กลับมาเป็นคนเดิมที่ฉันรักมากมาย....ฉันไม่คาดหวังอะไรมากมาย
ฉันไม่กล้าคาดหวัง....เพียงเพราะว่าฉันกลัวที่ต้องเจอกับความผิดหวัง......กลัวที่ต้องรับรู้ว่าเธอไม่เคยรัก....และเธอคงไม่มีทางกลับมาอีกแล้ว....ฉันกลัว....ฉันไม่กล้าเปิดตารับความเป็นจริง.....ฉันยอมที่จะปิดกั้นตัวเองให้รับรู้เพียงแค่นี้.....แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว
ในบางครั้งฉันยอมทำงานหนัก...อย่างเช่นตอนนี้...ฉันยอมที่จะเหนื่อย.....เพียงเพื่อบอกตัวเองว่าฉันไม่ว่างเลยไม่ได้เจอกับเธอ.....
ฉันไม่อยากกลับไปแล้วคิดถึงเธอ...ฉันไม่อยากมีเวลาว่างเพราะมันจะทำให้ฉันเหงาจนอยากร้องให้....น้ำตาฉัน...ทั้งๆที่มันเป็นน้ำตาของฉัน แปลกมากที่ฉันกลับควบคุมมันไม่ได้....ฉันปิดโทรศัพท์...ใช่ฉันจงใจปิดเครื่อง..ฉันไม่อยากรับรู้ว่าเธอไม่ได้โทรมา
แต่ฉันอยากคิดว่าเธอโทรมาแต่ไม่ได้คุยเพราะฉันปิดเครื่อง....ฉันอยากบอกตัวเองเหมือนเดิมว่าเธอก็รักและห่วงฉัน...คิดถึงฉันพยายามติดต่อฉันเหมือนอย่างที่ฉันทำกับเธอ.....สักวัน...ไม่ว่าจะนานแค่ใหนที่เธอจะเปิดเจอจดหมายของฉันฉบับนี้.......
ฉันหวังเพียงว่าเธอคงจะอ่านมันก่อนที่จะลบทิ้ง....เพราะบางที่มันอาจจะเป็นจดหมายฉบับสุดท้าย...จากฉัน...ถึงเธอ....
ฉันรับรู้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันตั้งใจทำเพื่อเธอ.....มันเป็นได้แค่.....การสร้างความรำคาญให้เธอ....การนั่งอ่านอะไรที่ยาวๆอย่างนี้
อาจสร้างความรำคาญมากมายให้กับเธอ...แต่....ฉันก็ยังอยากให้เธอได้อ่าน....อย่างน้อย...ก่อนที่จะไม่มีจดหมายฉบับต่อไป
ฉันก็อยากให้เธอรับรู้ว่าฉันทำทุกอย่าง...ทั้งหมดที่ทำลงไป...เพียงเพราะว่าฉัน...รักเธอ รักมากกว่าชีวิตของฉันอีก....ต่อจากนี้ฉันจะไม่รบกวนเธอ....ฉันจะทำแบบนี้ต่อไป....ถึงจะเป็นการหลอกตัวเอง...แต่...มันก็ทำให้ฉันมีแรงก้าวต่อไปได้อีกวัน....ฉันจะหยุดยืนแค่นี้ ในโลกของฉัน...ไม่เข้าไปก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเธอ ..ที่ผ่านมาฉันทำได้เพียงขอโทษ...เพราะฉันคิดว่าฉันมีความสำคัญกับเธอ...ถึงได้ทำตัวน่ารำคาญทำให้เธอเบื่อ...ทำให้เธอต้องหนีฉันไปไกลมากมายเช่นนี้....ฉันเสียใจจริงๆ....ที่รักของฉัน....แต่......ฉันจะจดจำทุกอย่างที่เป็นเธอไว้....ตราบนานเท่านาน...เท่ากับชีวิตของฉัน...ก้าวไปเถอะนะไปข้างหน้า
ทำทุกอย่างที่เธออยากทำ....แค่เธอยิ้มมีความสุข....แค่นี้ฉันก็มีความสุขมากมาย....รักเธอนะที่รักของฉัน...รักเธอมากจริงๆนะคุณผู้ชาย....ฉันจะยังยืนอยู่นะตรงนี้เป็นของตายของเธอเฝ้ามองเธออยู่ที่เดิม....ด้วยความรักและห่วงใยเช่นเดิม.....แม้เราจะไม่เหมือนเดิม
รักมากมายนะค่ะคุณผู้ชาย