การรอคอยใครสักคน

รัติกาล

 การที่เราคอยอะไรสักอย่างมันทำให้เราต้องทุกข์ใจ และเสียใจทุกครั้งที่ไม่ได้คำตอบจากใครสักคน คอยแล้ว คอยเล่า ก็มีเพียงเราคนเดียวที่ต้องทุกข์ พยายามติดต่อเค้าทุกวิธี แต่สุดท้ายก็มีแต่ความว่างเปล่าของหน้ากระดาษเมล์ เหนื่อยและท้อแท้มาก เราคงจะต้องตัดปัญหาสิ่งที่ทำให้เสียใจ เค้าไม่เคยรับรู้ความรู้สึกเราเลย มีแต่คำแก้ตัวให้รอดพ้นปัญหาไปวันๆ เปลี่ยนไปมาก และต่อแต่นี้เราก็จะทำให้เค้าเจ็บบ้าง ให้รู้จักการรอคอยสักบ้าง ทำไมต้องมาเสียใจกับคนๆเดียวที่ไม่เคยจะสนใจเราเลย ในชีวิตเค้าก็มีแต่งานและงานเท่านั้น มันเป็นข้ออ้างไปชะแล้ว เพราะตอนนี้เรารู้แล้วว่าเค้าไม่ได้ให้ความสำคัญกันเรา สิ่งที่เราอยากได้มันไม่ใช่เงินหรือสิ่งของ แต่ที่อยากได้คือความเข้าใจและเวลาพูดคุยกันบ้าง ไม่ใช่เงียบหายไป ให้เราคอย เราคอยจนเราคิดว่าตัวเราคอยไม่ไหวแล้ว เป็นวัน สัปดาห์ แล้วสุดท้ายก็เดือน แล้วมาแก้ตัวว่างานยุ่ง ไม่มีเวลาเลย อยากจะบอกว่าคำว่าไม่มีเวลา มันใช้กับคนที่ตายแล้วตั้งหากล่ะ วันนี้เสียใจที่สุดและอยากจะระบายความอึดอัดใจที่มันมีมานานแล้ว จนกลับมาคิดว่า เราเคยรู้จักกันด้วยหรือ เราก็เลิกชะตอนนี้ ปล่อยให้เค้าอยู่กับงานของเค้าดีกว่า อยากจะบอกว่าให้คนที่อ่านดูแลความรักดีๆ ไม่งั้นอาจจะเป็นเหมือนเราก็ได้ 
        ปล..คนไม่สำคัญใช่ไหม...