ที่เราเรียกว่า"เพื่อน"

ผู้หญิงสีรุ้ง

ฉันยังคงเคลือบแคลงอยู่ ว่าระหว่างเรา จะยังคงเป็นเพื่อนกันต่อไปได้หรือไม่ มันเป็นเรื่องที่มีเหตุอยู่ ผลของมันจึงออกมาแบบนี้
       ตั้งแต่เมื่อไรกันที่เธอเริ่มโกหก
      
       ตั้งแต่เมื่อไร ที่เธอมองฉันด้วยสายตาแบบนั้น
       กอดที่บริสุทธิ์ใจจากฉัน มือเธอที่กุมมือฉันตอนหนาวๆน่ะ ฉันยังคงคิดว่า มันคือความอุ่นจากมิตรภาพ แต่เปล่าเลย เธอเองไม่ได้ต้องการเพียงเท่านั้น
      ฉันไม่ใช่ของเธอหรอก ฉันไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น แม้"เพื่อน" ในตอนนี้
 ฉันก็ยังไม่มั่นใจว่าจะใช้คำนั้นได้หรือเปล่า
 
       ฉันไม่ได้เกลียดเธอ เพียงแต่ รู้สึกเหมือนโดนหักหลัง
 
       ฉันไม่ได้เกลียดเธอ เพียงแต่ ความรู้สึกแห่งมิตรภาพ เลือนลาง
 
       ฉันไม่ได้เกลียดเธอ เพียงแต่ ไม่สามารถรู้สึกกับเธออย่างที่เคยเป็นได้
 
          ฉันเข้าใจว่ามันคงยากที่จะอธิบายให้เธอเข้าใจและยอมรับ แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันไม่เคยบอกเธอ ทั้งที่ฉันควรจะบอกเธอมานานแล้ว
 
                        "ขอบคุณ"
 
          ฉันดีใจที่เคยมีเพื่อนอย่างเธอ ฉันดีใจที่เธอเคยดูแลฉัน
 
                 แล้วก็  "ขอโทษ"
 
          ขอโทษ สำหรับบางอย่าง ที่ฉันทำให้เธอเสียใจ 
 
         แต่เธอก็อย่าโกรธฉันเลย เพราะเธอเอง ก็ทำให้ฉันเสียใจไม่น้อยอยู่เหมือนกัน  และเธอก็อย่าคาดหวังอะไรกับฉันมากมายเลยนะ อย่าคาดหวังให้ฉันหายโกรธเธอในเวลาอันสั้น แม้ฉันจะขอโทษเธอแต่นั่นก็ไม่ใช่ความผิดของฉันทั้งหมด
 
         ฉันขอบคุณ และขอโทษเธอแล้ว ในส่วนของฉัน คงไม่ติดค้างอะไรกับเธออีก ที่เหลือก็คือ ความทรงจำที่ฉันจะเก็บไว้กับใจ ดูแลตัวเองด้วยล่ะ