นี่หรือความรัก

กระต่ายใต้เงาจันทร์

นี่หรือความรัก
    ฉันเริ่มเขียนเรื่องราวชีวิตรัก  หลังจากนั่งมองสายฝนที่โปรยกระหน่ำรินหลั่งจากฟ้าไม่ขาดสายจนสายฝนค่อยๆซาเม็ดร่วงหล่นเป็นเพียงหยาดละอองฝอยที่กระเซ็นเป็นเส้นสายบางเบา
น้ำตาเอ่อเต็มค่อยๆ  หยาดรินหลั่งจากดวงตาสู่สองข้างแก้ม     ปล่อยให้ไหลรินเป็นทางยาวฝนหยุดตกแต่น้ำตาไม่เคยหยุดไหล   อาจเหือดแห้งจากดวงตาแต่ท่วมนองไปทุกห้องห้วงใจ
เคยมีใครกล่าวไว้ว่าไม่ทราบว่าสองสิ่งนี้ที่ยิ่งใหญ่ในโลกนี้คือ   ความรักกับความสำเร็จ   ที่ฉันคิดว่า ล้วนต้องเสี่ยง ไม่มีอะไรที่ไม่ต้องเสี่ยง ฉันจึงตัดสินใจเสี่ยง  กับ   ความรักสักครั้ง ไม่ได้วิ่งตามหามัน  ฉันคิดว่าความรักศักดิ์สิทธิ์และเป็นสิ่งพิเศษ  ที่จะมอบให้ใครที่เราเลือกแล้ว อย่างจริงใจ ทุ่มเท และเต็มใจที่เสียสละทุกอย่าง  ถ้าให้ใครอีกคนที่เรารักมีความสุข
      ฉันจึงกระโจนใส่ความรัก   ทุ่มเท  งมงาย   หัวปักหัวปำ  ขาดสติ   ตัวจริง    ที่แท้จริงฉันหายไปไหนไม่รู้ได้ มีการให้อภัยกับคนอีกคน   ได้ตลอดเวลา   เชื่อฟัง คอยเป็นห่วงดูแลเอาใจใส่ทุกสิ่ง พยายามทำทุกอย่างอย่างเพื่อคนที่ฉันรักมีแต่ความสุข   ไม่เคยร้องขอ   ไม่เคยแสนงอน   ปั้นปึ่ง ขอเพียง   แต่มีคำอธิบายฉันรับ  ได้ทุกเรื่อง
        น่าแปลกดีน่ะ ไม่น่าเชื่อ   ความรัก    มี    อณุภาพเพียงนี้ ยอมทนได้ทุกอย่าง ไม่ก้าวก่ายขอเพียงต้องการอย่างไรฉันทำตามขอเรียกร้องอีกฝ่ายได้เสมอ    ไม่เคยตัดพ้อ     แม้ว่าบ้างครั้งทิ้งให้ฉันรอคอยเพียงเดียวดายกับคำตอบที่ว่า   ลืม นี่หรือคือ ฉัน ตัวตน  ที่  หยิ่ง   ทระนง  หายไป  เพราะรัก เพราะรักมากเกินไปจนลืมตัวเอง ทำไม  คำถามนี้   วนเวียนในหัวสมอง ซ้ำแล้วซ้ำเล่า คนตั้งกี่ล้านคนฉัน   ต้องมาเจอคนคนนี้รู้สึกพิเศษ  กับคนนี้คนเดียว     ฉันลืมปัจจัย    และเงื่อนไขหลายอย่าง  ในชีวิต
         ยามค่ำคืน   ความโดดเดี่ยว    อ้างว้าง    เดียวดาย  เหงียบเหงา   เหว่ว้า   คืบคลานเข้ามาหาทุกค่ำคืน   ทุกครั้งที่หลับตามักคราบน้ำตามักติดปนเปื้อนที่แผงขนตาเสมอ    ฉันไม่เคยคิดเสียใจในสิ่งที่ทำลงไป     ฉันเดีใจ    ที่ทำอะไรให้กับคนรักมากมาย     และทำอย่างดีที่สุดเท่าที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะทำได้
         แต่ในร่องรอยของน้ำตา    ความรัก   ไม่เคยทำร้ายหรือทำลายใคร    ฉันเองที่ทำร้ายตัวเอง   พยายามขีดเส้นความรักอยู่ในใจ อยู่กับความฝัน   ความหวัง    การรอคอย    ทั้งที่ไม่มีแม้ความหวัง ฉันกับ   อยู่ในโลกจิตนาการและ โลกอดีต     ความรักช่างไม่มีเหตุผลจริงๆ
          ความรักไม่ใช่แค่การคุยโทรศัพท์ ทานข้าว ดูหนัง หรือกิจกรรมต่างๆร่วมกันแต่มันมีความหมายมากกว่า นั้น  สำหรับฉันความรักมันคือตัวตน   ความรู้สึกนึกคิด  นิสัย   การยอมรับกันได้โดยไม่ต้องพูดอะไรกันมากมาย
ใช้ใจสัมผัสใจ   อยากจะปล่อยวางหัวใจสักครั้งเผื่อมอบให้ใครสักคน       แต่ยากนักและสิ่งที่ยากกว่านั้นคือการที่จะให้ฉันพูดว่า.......ฉันไม่รักเขาอีกแล้ว.......ในขณะที่หัวใจฉัน.....ไม่มีความหมายเช่นนั้นจริงๆ
                                          ไม่เคยลืมเธอจากความรู้สึก
                                           ในทุกห้วงสำนึกยังปวดร้าว
                                            ยังแอบหวังว่าเธอส่งข่าวคราว
                                            กี่หยดน้ำตาร้าวรอข่าวเธอ