ก็เพราะเราอยู่คนเดียวไม่ได้บนโลกนี้(#2 การลืมเลือนและความทรงจำ)

เจรนัย

การลืมเลือนและความทรงจำ
บางครั้งโลกเรามันก็หมุนไปเร็วว่าชีวิตคน ไม่อย่างนั้นทำไมเพื่อนสมัยอนุบาล ประถม มัธยม ถึงกลายเป็นสิ่งที่คุณเรียกว่าความทรงจำเมื่อถึงเวลาที่คุณใกล้จบจากมหาวิทยาลัยเล่า ทำไมมันเป็นอย่างนี้น่ะเหรอ ก็เพราะคนเรามันไปเร็วกว่าโลกไม่ได้น่ะสิ ธรรมชาติสร้างให้มนุษย์ทุกคนต่างอยู่ร่วมกัน แต่มันคงน่าแปลกพิลึกถ้าคุณมีเพื่อนซี้กลุ่มเล็กๆ กลุ่มหนึ่งในชั้นอนุบาล แล้วมาขยายใหญ่ขึ้นในชั้นประถม มัธยม จนมาในมหาวิทยาลัยแล้วลองคิดดู ถ้าคุณมีเพื่อนเป็นโขยงตั้งแต่อนุบาลจนมาถึงระดับปริญญาเอก มาเป็นเพื่อนคุณในการมาเดินช็อบปิ้ง คุณคิดว่าถนนสายนั้นจะพอมีที่ให้พวกคุณเดินไหมล่ะ(ลองนึกถึงภาพการเดินขบวนต่างๆจะได้อารมณ์ มาก) ดังนั้นธรรมชาติก็กลัวว่าโลกคงจะต้องเอียงอีกหลายองศาแน่ ถ้าเกิดว่าพวกเราอยากนัดกันไปดูหนังด้วยกันในคืนวันเสาร์ 
ดังนั้นธรรมชาติจึงสร้างสองสิ่งขึ้นมา ซึ่งสิ่งหนึ่งที่เรียกว่าการลืมเลือนและอีกสิ่งหนึ่งที่เรียกว่าความทรงจำ  ทุกคนตั้งแต่เกิดมาจนถึงเวลาต้องsay goodbye ลงโลงไป ก็คงจะต้องมีเรื่องที่ลืมและเรื่องที่จำได้เป็นแน่  คุณจำเรื่องตรงหน้าของคุณได้ คุณชื่ออะไร เกิดเมื่อไหร่ อยู่ที่ไหน ทำอะไร แต่ถ้าเป็นเรื่องสมัยก่อนล่ะ สมัยที่คุณยังเอ๊าะๆ  ยังbabyกันอยู่ คุณคงจำมันได้เลือนรางล่ะสิ หรือไม่ก็จำมันไม่ได้เลยด้วยซ้ำ เอ...ครูประชำชั้นสมัยอนุบาลชื่ออะไรนะ อืม...หมีน้อยตัวโปรดที่กอดรัดฟัดเหวี่ยงมาจนอายุ 3 ขวบมีชื่อว่าอะไรหว่า เออ...เพื่อนสนิทคนแรกสมัยเด็กๆชื่ออะไรนะ ลองคิดดูสิครับ คิดคิดคิด แต่ถึงคุณจะคิดออกหรือคิดไม่ออกก็ไม่เป็นไรหรอกครับ(ไม่ได้มีรางวัลให้อยู่แล้ว) เพราะยังไงเสีย มันก็ไม่ได้จำเป็นกับคุณเท่าไหร่ในตอนนี้ เพราะยังไงอดีตก็ยังคืออดีต ไม่ใช่ปัจจุบันที่คุณกำลังเผชิญ แต่ก็คงน่าเสียใจไม่น้อย กับความทรงจำดีๆหลายอย่าง ที่คุนกลัยทำให้มันลืมเลือนไปด้วยคำว่า จำไม่ได้แล้ว
การลืมเลือนอันที่จริง ถ้าเปรียบได้ การลืมเลือนนี้ก็เหมือนกับเครื่องมืออย่างหนึ่งของธรรมชาติ ที่ทำให้ความทรงจำดูมีค่ามากสำหรับเรา เพราะถ้าเราไม่มีการลืมเลือน ความทรงจำมันก็เป็นเพียงแค่สิ่งที่เรานึกถึงกันได้ไปวันๆ ผมอาจเดินไปทักเพื่อนที่ไม่เคยเจอกันมา 5 ปี ด้วยคำเพียงแค่ว่า สวัสดี...แล้วเจอกันใหม่ เพราะในเมื่อถ้าความทรงจำมีค่าเท่ากับความจำธรรมดา มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะต้องทักมันเวอร์ๆว่า โอ้ย...ไม่ได้เจอกันหลายปี...เป็นไงบ้างว่ะ...เดี๋ยวไปฟื้นความหลังกันหน่อย จะฟื้นทำไมล่ะ จำได้กันหมดแล้วนี่
แต่ถึงอย่างไร ว่าก็ว่าเถอะ ความทรงจำถึงแม้จะสวยงาม แต่มันก็ยังลืมเลือนไปจากจิตใจเราได้เช่นกัน ทั้งคุณและผม เพราะมันก็แค่เหตุการณ์บางส่วนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต สมองคุณก็เลยรู้สึกว่าในเมื่อคุณไม่สนใจมันก็ควรทำการปัดกวาดซะดีกว่า สมองคุณก็ดำเนินการยัดความทรงจำนี่เข้าไปในสมองให้ลึกๆ จนขุดลงไปไม่ได้เลย ซึ่งอาจไม่แปลก ถ้ามีเพื่อนมาทักเรา แล้วเราก็บอกว่า โทษที...ฉันจำไม่ได้ จนมันต้องมาฟื้นความจำให้เรา แต่เชื่อเถอะกว่าเราจะรู้เรื่องว่ามันเป็นใคร เพื่อนเก่าคนนั้นก็คงคิดว่า ไม่น่ามาเจอกับเจ้าคนขี้ลืมคนนี้เลย ซึ่งก็คงเสียความรู้สึกไปไม่ใช่น้อย
แต่ก็ใช่ว่าเราจะไม่มีวิธีแก้ไข ลองหาสมุดบันทึกสักเล่ม จดสิ่งที่เราได้เจอในแต่ละวัน หรือบรรเลงความทรงจำที่คุณนึกได้ในวันนี้ลงในสมุดเล่มน้อย แล้วว่างๆ คุณก็แค่เพิกกลับไปดูหน้าที่แล้วเรื่อยๆ คุณก็จะนึกถึงความทรงจำนั้นได้ นึกถึงวันเก่าๆ เพื่อนเก่าๆ และตัวคุณเองในช่วงเวลาเก่าๆ ได้แล้ว จะลืมก็ลืมไปเถอะ อ่านสมุดบันทึกนี้แปบเดียว เดี๋ยวก็จำได้เองล่ะ...ขอบอก.