เธอไม่หัวเราะกับมุกตลกของเด็กชาย และตัดสินใจเดินจากไปเงียบๆ สำหรับเธอแล้ว ความเหงาหมายเลข 42 ไม่ใช่เรื่องตลก เธอเดินทางกลับที่พักของเธอ วางความเหงาหมายเลข 42 ลงข้างๆหมายเลข 41 ครุ่นคิดว่าความเหงาทั้งสองหมายเลขนี่ต่างกันอย่างไร อันที่จริงเธอถามผิดคำถาม เธอควรจะถามว่า "ความเหงาคืออะไร" เพราะเธอไม่เคยเหงา ที่นี่ ไม่มีความรู้สึกเหมือนข้างบนหรอก เธออยากรู้ว่าคนข้างบนทิ้งมันลงมาที่นี่ เพราะเหงาเป็นเรื่องแย่ หรือเรื่องดีกันแน่ เธอเหลียวมองไปรอบตัว ไม่มีใครอยู่แถวนี้ เธอไม่มีเพื่อน เธอนึกถึงเสียงของหมายเลข 5 "ฉันไม่มีเพื่อน" บางทีเธออาจจะเหงาก็ได้ เธอยกหมายเลข 42 ขึ้นแนบหู ปกติแล้วความเหงาที่เธอเคยพบจะมีเสียง เสียงแห่งความเหน็บหนาว แต่เสียงของหมายเลข 42 นั้นแปลก มันเหมือนเสียงของความอบอุ่นมากกว่า แปลกดี หรือความจริงแล้วหมายเลข 42 ไม่ใช่ความเหงา งั้นทำไมเธอถึงเห็นเป็นความเหงาล่ะ? หรือคนข้างบนเข้าใจผิด หมายเลข 42 น่าจะเป็นอย่างอื่นมากกว่า เด็กหญิงวางหมายเลข 42 ลง แล้วเดินกลับไปยังสถานี รอรถไฟขบวนถัดไป บางทีเธออาจจะเข้าใจความเหงา เมื่อเธอพบหมายเลข 43
Dr.FreaK 30 เม.ย. 2549 23:26 น. - ID 6707 
1130
1
0
6 พฤษภาคม 2549 17:04 น. - comment id 90617
อยากอ่านต่อจังคับ มันลึกลับดี ยังไงก็ฝากเรื่องJim the holychild เด็กชายเทวดาจําเป็น ของผมด้วยล่ะ จะติดตาม
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ