แล้วเราก็เข้าใจกัน(ตอนที่12)

เรียงร้อยเป็นเรื่องราว

"ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ หวานมีความสุขดีแล้วหรือ!" หวานทวนคำถามของน้าสาวอยู่ในใจหลายรอบ แววตาของเธอที่เคยถูกน้าสาวมองว่าเต็มไปด้วยแรงแค้น ณ. ช่วงเวลานี้กลับฉายแววแห่งความสับสน
"ว่าไงล่ะหวาน" หวานรีบก้มหน้าลงทันที เมื่อถูกน้าสาวรุก ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตา ไม่รู้ว่าจะตอบน้าสาวเช่นไรดี ตลอดเวลาที่ไฟแห่งแรงแค้นของเธอลุกโชติช่วงอยู่ในหัวใจ ตลอดเวลานั้นเธอไม่เคยรู้สึกว่าสุขหรือทุกข์ คิดอย่างเดียวคือการแก้แค้น
"ตอนนี้หวานได้แก้แค้นพ่อเขาสำเร็จแล้วนะลูก" คำพูดของอุษาทำให้หวานต้องเงยหน้าขึ้นมองอย่างสงสัย
"เรื่องเมื่อคืนพ่อเขาเล่าให้น้าฟังหมดแล้ว และพ่อเขาก็สำนึกได้ด้วยตัวเองแล้วนะลูก"
"ทำไมน้าษาถึงคิดว่าเขาสำนึกแล้วล่ะคะ" หวานถามอย่างไม่มั่นใจ
"เพราะพ่อเขามองเห็นความผิดที่เขามองข้ามไปตลอดจากอดีตที่พรั่งพรูมาจากปากของหวาน ไงล่ะลูก" 
"งั้นก็หมายความว่า เขารับรู้ได้ด้วยตัวเองแล้วใช่ไหมคะน้าษา เขารู้แล้วใช่ไหมคะว่า
เพราะความคิดที่เห็นแก่ตัวของเขาทำให้แม่จ๋าต้องตาย"
"หวานจ๊ะฟังน้าให้ดีนะ" อุษากล่าวพร้อมกับจ้องลึกลงไปในดวงตาของหลานสาว
"แม้ว่าพ่อเขาผิดที่ทำร้ายจิตใจแม่จ๋า แต่แม่จ๋าไม่ได้ตายเพราะพ่อ แม่จ๋าตายเพราะทำร้ายตัวเอง
แม่จ๋าของหวานสร้างความทุกข์ให้กับตัวเอง ๆ นะลูก หนูลองคิดให้ดีสิว่าเป็นอย่างที่น้าพูดไหม"
หวานไม่พูดอะไรออกมา เมื่อภาพอดีตที่เธอย้อนไปมันเห็นได้ชัดเจนอยู่แล้ว ในช่วงเวลานั้นที่เธอเห็นแม่ต้องทนทุกข์ทรมาน ร่ำไห้คร่ำครวญเสียอกเสียใจ กับการรอคอย ไม่ใช่เพราะพ่อ แต่เป็นแม่ของเธอเองต่างหากที่ทำร้ายตัวเอง อย่างที่ผู้เป็นน้าพูดไว้ เพราะตลอดเวลาที่เธอเห็นแม่ต้องมีสภาพเช่นนั้น ตลอดเวลานั้นพ่อเองไม่ได้มาอยู่ตรงนั้นเพื่อรับรู้ความทุกข์ของแม่แต่อย่างใด 
"ไม่ใช่แต่แม่จ๋าของหวานเท่านั้น ตัวหวานเองก็กำลังสร้างความทุกข์ให้กับตัวเองอยู่นะลูก"
"หวานนี่หรือคะน้าษาที่สร้างความทุกข์ให้กับตัวเอง!" 
"จ๊ะ ความทุกข์ที่หนูต้องการแก้แค้นพ่อเขาให้ได้ไงลูก และน้าก็เชื่อว่าต่อให้หวานแก้แค้นสำเร็จ หวานก็ยังคงทุกข์อยู่ดี"
ใช่แล้ว เป็นอย่างที่อุษาพูดไม่ผิด ถึงหวานจะรับรู้ว่า พ่อได้สำนึกกับความผิดที่ตัวเองทำไปแล้ว แต่ในใจของเธอยามนี้ ยังคงมีแต่ความทุกข์ เมื่อรู้ว่าเธอแก้แค้นสำเร็จ เธอกับไม่มีความรู้สึกดีใจแต่อย่างใด มันเป็นเพราะอะไรกันหรือ
"เป็นเพราะหนูไม่สามารถทำให้แม่จ๋ารับรู้ในสิ่งที่หนูทำได้ไงล่ะหวาน หนูรู้ว่าคนตายไปแล้ว
ไม่สามารถรับรู้อะไรได้ แต่หนูก็ยังดึงดันที่จะแก้แค้นพ่อเขาให้ได้เพื่อแม่ แต่จริงแล้วหนูทำเพื่อตัวหนูเองต่างหาก!!!"
"น้าษา!!!" 
"เพราะคนที่หนูรักต้องมีสภาพแบบนี้ มันทำให้หนูต้องเจ็บปวด และความเจ็บปวดนี้ไง ที่ทำให้หนูรู้สึก
โกรธ เกลียด และคิดแก้แค้นพ่อเขา"
"โฮ....!!!!" หวานปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น พร้อมกับโผเข้ากอดน้าสาว
"ตอนนี้อยากร้องไห้แค่ไหนก็ร้องออกมาให้พอ ร้องมันออกมาให้สะใจเลยลูก"