ฉันก็เป็นแค่สินค้าชิ้นหนึ่ง

ลอยไปในสายลม

ในชีวิตฉัน ฉันไม่เคยสนใจสินค้าเเหล่านั้น ที่มันอยู่ตรงหน้าฉัน
ไม่เคยให้ความสำคัญกับอะไรเลย
ซื้อ ก็ทิ้งมันไป เบื่อ ก็ซื้อใหม่
เพราะคิดว่าอย่างไรซะ มันก็ไม่มีคุณค่าให้ต้องเก็บรักษาอะไร
แต่มาวันนี้ ฉันพึ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่า ฉันก็ไม่ต่างอะไรกับสินค้าเหล่านั้น
.............................
"เราเลิกกันเถอะนะ" เขาเอ่ยกับฉัน
"ทำไมล่ะ ทำไม" ฉันถามออกไป ด้วยความตกใจ
"เราเข้ากันไม่ได้ อีกอย่างตอนนี้ฉันก็ไม่ได้รักเธอแล้วด้วย" 
"ไม่จริงอ่ะ เรารักกันนี่นา"
"เธอพูดเข้าใจเหรอไง หนิง ฉันเบื่อเธอแล้ว เธอมันก็เดิม ไม่มีอะไรแปลกใหม่ อีกอย่างตอนนี้ ฉันก็กำลังคบอยู่กับน้องส้มด้วย เธออย่ามายุ่งแล้วกัน เราจบกันแล้วตั้งแต่นี้เป็นต้นใหม่" เขาพูดออกมาหน้าตาเฉย ไม่สะทกสะท้านอะไรเลย
"ไม่จริง" ฉันได้แต่ยืนร้องไห้ แล้วก็วิ่งเข้าไปกอดเขาไว้
"อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ เธอไปไหนก็ไปเลย เธอไม่มีความหมายกับฉันแล้ว ไป๊!!!!" เขาไล่ฉันยังไม่พอ ยังผลักฉันล้มลงไปกองกับพื้นอีกต่างหาก
เขาเดินจากไปแล้ว ฉันได้แต่นั่งร้องไห้เพียงลำพัง อยุ่ๆ กระป๋องโค้กที่ใครก็ไม่รู้โนมันลงก็มาตกตรงหน้าฉัน ในใจฉันคิดว่า
'มันก็คงเหมือนฉันตอนนี้ซินะ ฉันคงไม่ต่างอะไรกับสินค้าชิ้นหนึ่ง ที่ตอนแรกซื้อ มันมีคุณค่า น่าทะนุถนอม แต่พอมันหมดคุณค่า มันก็ไม่ต่างอะไรกับขยะชิ้นหนึ่งเท่านั้น ไม่ต่างกันเลย'
ฉันรู้แล้วล่ะ ว่า คนเรา ไม่ได้มีอะไรเลิศเลอไปกว่าสินค้าที่เราใช้เลย ทุกคนมองคนอื่นเหมือนกับคนอื่นเป็นสินค้าไปหมด 
จะมีใครสักคน ที่จะมองมนุษย์แตกต่างจกาสินค้า
หากมีฉันขอสักคนได้ไหม
ขอให้มาอยู่เป็นเพื่อนกัน
ต่อจากนี้ ฉันคงไม่ทิ้งกว้างสินค้าที่ฉันซื้อมาอีกแล้ว
ฉันจะต้องดูแลรักามันอย่างดี จนกว่ามันจะถึงเวลาของมันเอง
ไม่ให้มันต้องเหมือนฉันในตอนนี้
ที่ถูกทิ้งด้วยคนที่ฉันรักมากที่สุด
.........