...สายลมแห่งชีวิต...

ลอยไปในสายลม

"คุณคะ ทำไมคุณถึงชอบมาที่นี่จัง"
"ผมชอบที่นี่ เพราะคุณไง"
"เพราะฉัน หรือ?????" สีหน้าไม่เข้าใจของคนรัก ทำให้โอมต้องอธิบายเพิ่ม
"เพราะที่นี่ เป็นที่ที่ผมพบคุณเป็นครั้งแรก 
ที่นี่เป็นที่ที่เรารักกัน ผมบอกรักคุณ คุณบอกรักผม
ที่นี่เป็นที่ที่สายลมนำพาผมมาพบคุณ
ที่นี่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตผม
คุณเข้าใจไหม" โอมมองหน้าคนรักที่บัดนี้ ทำได้เพียงแต่หลบตาเขาอย่างเอียงอาย
เขาเชยคางของเธอขึ้นมาเพื่อมองหน้าเขา
"และผมก็อยากบอกคุณว่า ผม รัก คุณ และผมก็จะรักคุณตลอดไป"
หญิงสาวทำได้เพียงยิ้มและพยักหน้ารับ ไม่มีคำกล่าวใดหลุดออกมาจากปากของหญิงสาว
มีเพียงดวงตาที่เปิดม่านแห่งความรักหมดหัวใจ
ไม่ต้องได้รับคำตอบ แต่เพียงสบตาโอมก็รู้แล้วว่า
คนตรงหน้ารักเขาไม่น้อยกว่าที่เขารักเธอ
เธอคือดวงใจของเขา 
โอมดึงหญิงสาวเข้ากอดไว้แนบอก
"ผมจะไม่ยอมให้เราแยกจากกัน และผมก็จะไม่ยอมให้คุณได้รับอันตรายใดใดเด็ดขาด ผมสัญญา"
หญิงสาวยิ้มอย่างยินดีในคำสัญญานั้น คำสัญญาที่มีเพียงสายลมเท่านั้น ที่เป็นประจักษ์พยานในครานี้
 
....................
.............
......
...
.
 
แม้กาลเวลาจะผ่านเนิ่นนานไปสักเท่าไหร่
แต่สถานที่แห่งรักของคนทั้งคู่
ก็ยังคงอบอวลไปด้วยสายลม สายลมที่คอยเป็นพยานแห่งรัก 
ให้กับคนคู่แล้วคู่เล่า
รักในสายลม ที่ใครๆคิดแต่เพียงว่า จะได้รับความสุขจากมันเท่านั้น
ไม่มีใครเคบล่วงเลยว่า แท้จริงแล้ว สายลมนั้นยินดีหรือไม่
ที่จะต้องเป็นพยานรักให้ใครต่อใคร
ไม่มีใครเข้าใจสายลมเลย รักที่มีในสายลมนั้น 
ใช่จะสุขก็หาไม่
แท้จริงแล้ว มันเป็นความสุขที่แสนจะโศกเศร้าของเจ้าสายลมนั้น
เพราะสายลมต้องทำหน้าที่นี้ ทำให้สายลมมิอาจทำตามที่ใจเรียกร้องได้
มิอาจพัดพาไปยังที่อื่นได้
นอกจากเป็นพยานอยู่ ณ ที่นี้
ใครเล่าจะเข้าใจ
จะมีใครเล่า
 
....................................
 
"ต้นไม้เอ๋ย เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ไม่ได้มาเสียนานเลย สบายดีไหม สายลมเพื่อนรัก เจ้าล่ะ หลับสบายดีไหม ขอโทษนะ ที่ไม่เคยมาเยี่ยมเลย เราไม่ได้ตั้งใจ ตอนนี้เราไม่เหลือใครอีกแล้ว โอม เขา... เขา... .... ... ช่างมันเถอะนะ สัญญาที่เขาเคยให้ไว้ ฉันเคยรู้สึกว่ามันดี มันวิเศษ มัน... แต่ตอนนี้ไม่แล้วล่ะ มันไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันต้องการเลย สายลมเอ๋ย ครั้งหนึ่ง เจ้าเคยเป็นพยานแห่งรักใช่ไหม .... งั้นครั้งนี้ ขอให้สายลมช่วยเป็นพยานทีว่า ณ ที่แห่งนี้ จะเหลือเพียงความทรงจำสำหรับเราเท่านั้น เท่านั้นเอง ลาก่อนนะ สถานที่แห่งความทรงจำ"
 
..........................................
 
แล้ววันเวลาที่ผ่านไป ความรักที่เคยมี กลับแปรเปลี่ยนไป
แล้วสายลมจะทำอย่างไรเล่า นอกจากจะรับฟัง 
อยากที่จะหลีกหนี ไม่อยากที่จะรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น
พยานแห่งรักหรือ
มันไม่มีจริงหรอก มันก็แค่เพียงสิ่งที่มนุษย์ใช้บังหน้าเพื่อแสวงหาความสบายใจเท่านั้น
สายลม อย่างไรก็คือ สายลม ที่ไม่มีจิตใจ ไม่มีชีวิต สำหรับมนุษย์อยู่แล้ว
สายลมเพิ่งตระหนัก เดี๋ยวนี้เองว่า
"เขานั้นก็แค่อะไรสักอย่างหนึ่ง ซึ่งเวลาคนสุขก็ดึงเขาเข้าไปเกี่ยวด้วย เวลาทุกข์ก็ดึงเขาเข้าไปเกี่ยวด้วย เวลาที่รักกันแล้วก็ห่างหายไป ไม่สนใจไยดี นี่ล่ะหนา ความไม่แน่นอนของมัน โธ่ สายลมเอ๋ย เจ้าก็แค่เศษธุลีของเขาเท่านั้น"
และแล้ว เมื่อสายลม รู้ตัวเองดี เขาจึงไม่อยากฝืนตัวเองว่าจะต้องเป็นพยานรัก หรืออะไรอีกต่อไป แต่เลือกที่จะทำตามที่ตัวเขาต้องการ นั่นคือ ล่องลอยโบกโบยไปตามแต่จะต้องการ อารมณ์ดีก็สร้างความเย็น อารมณ์ร้อนก็กลายเป็นพายุ อย่างนี้เรื่อยมา จนในที่สุด ก็ไม่มีใครสามารถยื้อยุดสายลมให้เป็นพยานรัก หรือยึดไว้เป็นหลักพักพิงได้อีกตลอดกาล