ความรักของสายลมทะเล (ตอนจบ)

..สีน้ำฟ้า..

ไม่เข้าใจหรอกนะ ว่าคุณคิดอะไร
ก็ฉันเป็นเพียงคนไร้ที่พึ่ง แวะมาหา
รู้มั้ย..ทำไมถึงตัดสินใจ ว่าจะมา
เพราะคิดว่า..คุณเป็นคนใจดีมากมาย
สายลมทะเล เจ้าเล่ห์
คุณจะเกเรมากไปแล้วนะ..แต่อย่าหมาย
ไพ่..ที่คุณเห็นยังไม่ใช่ไพ่ตาย
ฉันน่ะ..ร้ายกว่าที่แสดงออกมา
สายลมทะเลไร้รัก
ใจดำนัก..ที่ทำท่า..เหมือนห่วงหา
เก่งนะ.. ที่เหมือนรักฉันตลอดเวลา
ไม่เป็นไร ไม่ว่า.. แล้วมาดูกัน
สายลมทะเล จอมเล่ห์เหลี่ยม
สงบเสงี่ยมบ้าง..อย่าหุนหัน
วันนี้..จะถูกถอดออกจากความผูกพัน
รู้ตัวไว้ก็แล้วกัน ว่าฉันก็ไม่ใยดี
ไม่เข้าใจหรอกนะ.. ว่าคุณคิดอะไร
แต่..อย่าคิด ผู้หญิงร้างไร้อย่างฉัน
จะยึดถือ..กะแค่..ความผูกพัน ที่ถูกพันธ์
เชิญ..มาทางไหนกลับไปทางนั้น..สายลมทะเล
             ดลปิดสมุดบันทึกปกสีน้ำตาล ที่แพรฝันกางไว้ที่เก้าอี้หวาย  ยิ้มให้กับคนที่เดินตรงมาหา
"ไงครับ.. นอนเต็มตาแล้วจะงอแงอีกไหม"  แก้มสาวมีเลือดฝาดเรื่อขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ อายไหมล่ะ ก็มาถึงก็นอนซะนี่
"ไหนบอกว่าจะพาแพรไปเดินเล่น"
"ไปสิครับ"
"หายแล้วหรือ"  เธอมองเขาอย่างเป็นกังวล
"ครับ เป็นมาหลายวันแล้วล่ะ ก็ยังเหมือนเดิม ปีละครั้ง"  เขายิ้ม 
"เสียแต่หนนี้ไม่มีใครคอยเช็ดตัวให้"   
"อ๊าว..ก็สาว ๆ เยอะแยะ ไปไหนหมดล่ะ"  อดแขวะไม่ได้สิน่า
"ไปครับ"  เขายื่นมือมา แพรฝันมองมือแข็งแรงที่ยื่นมา และวางมือบอบบางลงบนนั้นอย่างไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่
******************************************************************************************
"จำตรงนี้ได้มั้ย"  เขาถาม.. 
"ไม่ได้ค่ะ"      คนตอบหลบตา
"นั่งกันตรงนี้นะ ที่ของเรา"
"คะ  ที่ของคุณหรอ ไหนขอดูโฉนดหน่อย"   เขาย่อตัวลง  วาดรูปหัวใจดวงโต  แก้มสาวเรื่อขึ้นอีก เขานั่งลงในรูปที่วาด 
อีกคนต้องทรุดตัวลงตาม
      ความเงียบเข้าปกคลุมพื้นที่.. พระอาทิตย์ลับขอบน้ำไปนานแล้ว และดาวกำลังเริ่มผุดพรายบนท้องฟ้า พระจันทร์คืนเดือนแรมส่องแสงเหงา ๆ ไม่สดชื่นเหมือนข้างขึ้น สายลมเย็นพัดพริ้วไล้ผิวกาย เสียงคลื่นเบาจนแทบไม่ได้ยิน สองคนยังไม่มีใครเริ่มต้นพูด ดลยื่นมือมาเกาะอีกมือไปกุม.. นิ้วแข็งแรงเริ่มนวดไล่ไปทีละนิ้ว ๆ แพรฝันสบตาเขาในความมืด เธอเหยียดขาเต็มความยาว  ดลเอนตัวลงหนุนตัก จับมือเรียวเล็ก วางไว้บนอก.. มือเล็ก ๆ เริ่มซุกซน แพรฝันคนเดิมของเขาคืนมาทีละน้อย ๆ  ความห่างเหินที่ถูกกาลเวลาพรากจากไป ค่อย ๆ ละลายไปกับสายลมทะเล
"สายลมทะเลไร้รัก
คืนนี้คนไม่มีที่พักมาขออาศัย
รู้...ว่าคุณไม่ชอบยุ่งเกี่ยวกับใคร
แต่..ช่วยรับคนขี้น้อยใจ..สักคน
สายลมทะเลขี้โมโห
ช่วยปลอบ..ช่วยโอ๋.. ฉันสักหน
ซมชานมาจากดินแดนอันไกลโพ้น
อย่าปล่อยคนขี้น้อยใจเดียวดาย"     
         เสียงหวานใส.. ท่องบทกวีเก่า ๆ ที่เคยเขียนให้เขาฟังอีกครั้ง
"ขอร้อง..นะ  อย่าปล่อยคนขี้น้อยใจอาดูร"  เขาต่อให้
"จำได้ด้วยหรือคะ"    เธอประชดเล็ก ๆ
"ครับ.. บางสิ่งที่เราประทับใจ เราก็มักจะเก็บไว้ในความทรงจำเสมอ"
"ขอบคุณนะคะ"
"ขอบคุณเรื่องอะไร"  เขาถามยิ้ม ๆ
"ขอบคุณที่ไม่ลืมไง"
"มีประชดประชันนะ"  
         ชายคนหนึ่งรูปร่างผอมโซ  ไม่สวมเสื้อ เดินโงนเงนโงกเงกเข้ามาในสายตา แพรฝันใช้มือประกบแก้มเขาเบา ๆ ดลรู้สึกได้ถึงกลิ่นความกลัว เพราะแรงสั่นจากนวลเนื้อ ลืมตามองรอบตัว เห็นผู้ชายท่าทางจะเมาเดินตรงเข้ามา เขาไม่
ได้ขยับตัวจากตักของเธอ เพียงแต่ผงกหัวมอง แล้วนอนต่อ ชายคนนั้นตรงรี่เข้ามา ทรุดนั่งไม่ห่างจากตัวเขาสักเท่าไหร่
"พี่สาว มีบุหรี่ไหม"   ชายวัยสี่สิบกว่า รูปร่างผอมเกร็ง พูดภาษาไทยกลางแต่สำเนียงใต้เหน่อ ๆ
"ไม่ค่ะ"        เธอตอบเบา ๆ
"ว่าไง้ พอดี๊พ้มไม่ซู้บยาน่ะ"    ดลขัดจังหวะ
"อ้อ..ข้อบคุ้ณครั่บ"
"พักอยู่ไน๊ล่ะ พี่"    เขาชวนคุย
"ตรงหัวสะพ้านครั่บ  นายฮั้วล่ะ"
"พ้มอยู่ถัดจากพี่ไปน๊อยเดียวเอง  วันลั้งแว่ะไปที้บ่านดีกั๊ว น่องพ้มขายยาซู้บ"
"ครั่บ ๆ "      ชายคนนั้นจากไป  ดลหัวเราะหึ ๆ กับท่าทางกลัว ๆ ของสาวกรุงเทพฯ 
"ไม่ต้องมาหัวเราะเยาะ แพรซี"    
"เปล่า ผมเพียงแต่นึกถึงเมื่อคราวที่แล้ว มีเหตุการณ์คล้าย ๆ แบบนี้.. ตอนนั้นเรายังไม่สนิทกันเท่านี้ แพรเล่นเตรียมตัววิ่งอ้าว ไม่ห่วงผมเลยน่ะ"
"เอ๋า  ก็คุณคนพื้นที่นี่นา.. อีกอย่างก็เป็นผู้ชาย จะเหมือนแพรได้ไงล่ะ"  เธอต่อว่างอน ๆ
"มีเหตุการณ์แบบนี้ ลงข่าวในหน้าหนังสือพิมพ์ออกจะบ่อยไป หนุ่ม-สาว มานั่งเล่นริมทะเลแล้วฝ่ายชายก็ถูกทำร้าย แล้วผู้หญิงก็ถูกพาไปข่มขืน แพรก็กลัวเป็นสิเล่า"
"ครับ  แต่ที่นี่ยังไม่เคยมีนะ อีกอย่างรับรองผมไม่ปล่อยให้แพรเป็นอะไรเด็ดขาด จำไว้นะ"
"ขอบคุณค่ะ คุณก็ใจดีกับแพรเสมอ อืมม..แล้วหายมาจากที่บ้านอย่างนี้ คนของคุณไม่ตามหาแย่แล้วหรือคะ"
"ใครฮะ"
"อ้าว.. ก็คุณโทรไปบอกแพรว่ามีผู้หญิงมาชอบ แล้วก็แวะมาหาที่บ้านบ่อย ๆ ไม่ใช่หรือ"  เขาหัวเราะหึ ๆ
"อ้าว.."  เขาเลียนแบบ
"ผมไม่ได้บอกหรือครับ ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นน้องผมเอง น้องที่คลานตามกันมาน่ะ"   มือบาง ๆ ซัดลงบนใบหน้าเบา ๆ
"โอ๊ย! .." เขาโวยวาย..ไว้ก่อน
"สมน้ำหน้า"
"ฮั่นแน่...หึงก็เป็นด้วย"
"อีตาบ้า นี่..."   แพรฝันผลักเขาให้พ้นตัก แล้วลุกขึ้นเดินหนี  คนบ้า..หลอกให้เธอแจ้นมาจากกรุงเทพฯ แทบไม่ทัน  ดลหัวเราะดีดตัวลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งตาม แพรฝันผ่อนฝีเท้าให้ช้าลง เขาเดินตามมาทัน วาดวงแขนแข็งแรง..โอบกอด เธอยกแขนเขาออก
"อย่าระรานชาวบ้านค่ะ"  เขาก็เลยเปลี่ยนมาเป็นจูงมือเล็ก ๆ นั้นแทน..
"ทางนี้ ไม่ใช่ทางกลับบ้านนี่นา.."  เขาว่า
"ค่ะ.. คุณเป็นคนสอนแพรเองไม่ใช่หรือคะ ว่าบางทีคนเรามันก็ต้องเดินเล่นบ้าง เดินอ้อมบ้าง หนทางไม่ได้ตรงเสมอไปนี่นา"
"อืมม.. เก่ง"  เขาประชด  แพรฝันอมยิ้ม
"อ๊าว ก็เป็นคนสอน แพรเป็นคนดีนะ ชอบจดจำคำสอนของคน"
"จ๊ะ แม่คนดี"  เขากระแนะกระแหนให้อีก.. มือบางเป็นฝ่ายกระชับและเบียดเข้าหาเขา เมื่อเห็นคนนอนอยู่ริมหาดข้างหน้า เขาจุ๊ปากไม่ให้ส่งเสียงดัง .. แล้วเดินอ้อมคนที่นอนอยู่ ผ่านมาแล้วพอสมควร 
"คนนี้..ผมรู้จัก"
"อ้าวหรือคะ"
"เขาเป็นจิตรกรมือหนึ่งของที่นี่ก็ว่าได้  ฝีมือดีมาก เขาวาดภาพขายได้เงินทีละมาก ๆ"
"......"
"สงสัยใช่ไหม แล้วทำไมมานอนริมหาดอย่างนี้ เพราะเขาได้เงินมาเท่าไหร่ก็ซื้อเหล้าหมด เขาไม่มีญาติที่ไหน เขาไม่มีห่วงอะไร ทำงานแล้วก็เอาไปซื้อเหล้ากิน  พักหลังไม่มีเงินกิน ยังไปขอตังค์ผมที่ร้าน ผมก็ให้มา ให้มาก็เอาไปซื้อเหล้าหมด" 
"เสียดายนะคะ  ฝีมือเขาดี  เขาน่าจะมีความเป็นอยู่ที่ดีกว่านี้"
"นั่นสิ"
"แต่ก็นั่นแหละ มันเป็นกรรมของแต่ละบุคคลค่ะ มันเป็นชีวิตที่จริง ๆ แล้วเขาเลือกได้ เขาบังคับได้ แต่เขาเลือกที่จะไม่ทำเอง ถ้าเขารู้จักจะเก็บออมตั้งแต่สมัยยังรุ่ง  เขาคงไม่รุ่งริ่งแบบนี้"
"อืมม..."
"นี่..ต่อให้เขายังทำงานได้เหมือนเดิม ชีวิตเขาก็คงเวียนวนอยู่กับขวดเหล้า ไม่เลิกรา เสียดายจริง ๆ คนเรานี่ก็แปลก ถ้าที่ดีมีให้เลือกก็ไม่เลือก"
"อืมม.."
"คนบางคน ต่อให้เกิดในตระกูลที่ร่ำรวยแค่ไหน ต่อให้ไม่รู้จักใช้ชีวิต ก็มีสิทธิ์มานอนอยู่ริมหาดอย่างนี้ได้ แพรดีใจนะ..ที่คุณไม่ใช่คนแบบนั้น"
"ไม่แน่.."  แพรฝันใช้กำปั้นเล็ก ทุบแขนเขาเบา ๆ 
"ตามใจ ไม่รักดีก็แล้วแต่ คนเราบังคับกันไม่ได้ค่ะ ต่อให้บังคับให้นายจิตรกรนั้นลุกขึ้นมาทำงาน มีเงิน มีทอง เขาก็เลือกที่จะจมชีวิต
อยู่กับขวดเหล้าอีกตามเดิมนั่นแหละ มันเป็นสันดานแล้วล่ะค่ะ คำว่าสันดาน ไม่ได้เป็นคำหยาบนะ.."  เธอออกตัว
"มันเป็นคำที่แสดงถึงนิสัยถาวรน่ะค่ะ.. บางครั้งแพรจะเอามาใช้กับคนบางคน"   หางเสียงเริ่มหนักขึ้น เขาหัวเราะ..
"พรุ่งนี้จะไปไหน.."
"ทำงานช่วยคุณได้ไหม"
"อ้าว ก็หนีมาจากงาน จะทำงานอะไรอีกล่ะ"
"งาน.. ไม่เหมือนกันนี่คะ ของคุณถ้าเทียบกับของแพร มันก็เหมือนของเล่น ที่แพรมีโอกาสได้ครอบครองชั่วครู่ เหมือนของเล่นที่คุณเล่นอยู่แล้วแพรมาขอยืมเท่านั้นเอง"
"จ้า...แม่สาวนักเขียน งานของคุณน่ะ..สูงส่งเหลือเกิน ส่วนงานของผมมันกระจอก"  แพรฝันหัวเราะ แนบแก้มกับไหล่เขา
"สายลมทะเลขี้งอน"  เขาขยี้ผมหล่อนเบา ๆ วาดวงแขนไว้บนไหล่บอบบางอีกหน คราวนี้ไม่มีการขัดขืนใด ๆ   
     คืนนั้น..กว่าจะถึงที่พัก ทั้งคู่ก็เดินอ้อมซะเกือบรอบสถานที่ท่องเที่ยวกลางทะเลแห่งนี้ 
"แพร.. มาทำงานที่นี่ด้วยกันไหม"  
"ทำอะไรได้ล่ะค่ะ งานที่แพรถนัดมันก็งานออฟฟิศทั้งนั้น ตอนนี้ที่ทำอยู่เดือนหนึ่ง ๆ แพรก็รับอยู่ 5 หลัก แล้วให้มาเริ่มต้นที่นี่ แพรจะทำอะไรเป็น เห็นมีแต่งานออฟฟิศทัวร์ ร้านอาหาร"  เธอหัวเราะ
"ให้แพรเป็นเด็กเสิร์ฟร้านไหนล่ะ"  หัวเราะอีก  ดลผลักร่างบางที่ซุกอยู่กับอกออกห่างอย่างหมั่นไส้
"เปล่า...ไม่ได้ดูถูกว่างานเสิร์ฟอาหารไม่สมศักดิ์ศรี  แต่..คุณต้องรู้จักลักษณะของแพรสิ..กระโดกกระเดกปานนี้ ขืนไปเสิร์ฟมีหวังเจ้าของร้านไล่ออกในอีกไม่กี่ชั่วโมงต่อมา"
"แล้วแพรจะทำอะไร  งานมันมีอยู่ 2 ประเภท คือทำให้ตัวเอง กับทำให้คนอื่น"
"แพรอยากทำให้ตัวเอง"
"แล้วแพรพร้อมแค่ไหนล่ะ"
"แพรอยากทำของที่ระลึกขายนะคะ อุปกรณ์มีทุกอย่าง"
"แล้วสถานที่กับวิธีการล่ะ  แพรต้องทุ่มเวลาเท่าไหร่กว่าจะได้แฮนด์เมดออกมา 1 ชิ้น และไปขายที่ไหน ขายได้เท่าไหร่ ค่าเช่าที่เท่าไหร่ พอกับที่ลงทุน และเสียเวลาไหม"  เธอหน้างอ ขยับตัวมาซุกหน้ากับอกเขาต่อ ดลวาดวงแขนโอบเธอไว้ ไล้ผมสลวยไปมา
"ที่นี่เงินเดือนสตาร์ทเท่าไหร่คะ 4 พัน 5 พัน เฮ้อ... แพรไม่มั่นใจเลยค่ะดล แพรจะอยู่ที่นี่ได้ แพรไม่ชอบอากาศร้อน แพรไม่ชอบอาหารใต้ แล้วอะไรอีกหลายอย่าง"
"แต่ที่นี่แพรจะมีผม"
"ไม่มีแพร ผมก็ไม่อยากอยู่ ไม่งั้นจะออกอุบายทำไม นะ มาอยู่ที่นี่ด้วยกันแล้วสร้างอนาคตร่วมกัน"  แพรสบตาเขาในความมืดของรัตติกาลที่แสงจันทร์นวล
สาดเข้ามาทำให้ห้องสี่เหลี่ยมแคบ ๆ นี้ไม่มืดหม่น  สายลมพัดมาเบา ๆ ทางประตูที่เปิดไว้  ไอทะเลกรุ่นกลิ่น หอมสายลมทะเล  ดลประทับริมฝีปากที่หน้าผากกลมกลึง  แพรฝัน..ซุกหน้าเกลือกกลิ้งบนอกอุ่น ๆ
"ค่ะ..ดล  ถึงแม้ว่าแพรจะไม่รู้ว่าทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร แพรดีใจที่ได้ผูกพันกับคุณ แพรจะมาเป็นคนของที่นี่ แม้มันจะเงียบจนเหงา อย่างที่คุณเป็นห่วงว่าแพรจะอยู่ไม่ได้ แพรจะอยู่เรียนบทเรียนทุกบทที่คุณสอน สอนแล้วสอบ ครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่ต่างอะไรกับครูสอนลูกศิษย์ตัวน้อย แพรรักคุณค่ะ..ดล.. ถึงคุณจะบอกว่าระหว่างเราไม่ใช่ความรัก เป็นเพียงความผูกพัน"
"อ๋อ นี่เองที่ชอบเรียกผมว่า สายลมทะเลไร้รัก"
"อื่อฮึ.. ก็คุณบอกนี่นา ว่าระหว่างเราไม่ใช่ความรัก อยากใจร้ายนักนี่ จะเรียกแบบนี้แหละ คำอื่นน่ะเพราะเกินไปสำหรับคนใจรัาย แถมยังฉลาดอย่างไร้กาจ..เอ๊ย ฉลาดอย่างร้ายกาจ ร้ายจริง ๆ"   เขาประทับริมฝีปากที่เรือนผมเธอเบา ๆ
"วันนี้..คุณก็สอนอะไรแพรหลายอย่าง แพรเริ่มเข้าใจแล้วว่าความผูกพันของคุณอย่างเดียว พันแพรเอาไว้ไม่อยู่จริง ๆ ถ้าไม่รู้จักหาอะไรทำที่เป็นงาน  แพรขอเวลาอีกไม่นานค่ะดล.. แพรขอนอนทะเลาะกับตัวเองสักคืน พรุ่งนี้แพรจะให้คำตอบว่าแพรจะทำงานอะไร"
"อย่าคิดนานนะ... ผมจะเลี้ยงไม่ไหว"  เสียงหัวเราะใส ๆ ประสานกันใต้แสงจันทร์นวล  แพรฝันบอกกับตัวเองก่อนจะสนิทนิทราคืนนั้น.. 
คุณแน่ะ...สายลมทะเลเจ้าเล่ห์
มีเสน่ห์มากเสียจนน่าหลงใหล
ไม่รู้นะ..ว่ารักคุณเพราะอะไร
รู้แต่ว่า..เต็มใจตกหลุมพรางทั้งตัว
ปกติ..ฟ้าก็เป็นสีธรรมดา ๆ
ดวงดาวในนภา..ข่มความหม่นหลัว
มองอย่างไร..ฟ้าวันนี้ก็ไม่น่ากลัว
หรือฉันมัวแต่มองตาคุณมากกว่าดาว
รักของคุณ..ดูซับซ้อนซ่อนเงื่อน
มีสุข มีทุกข์ เปื้อนปน ซน เสื่อม ฉาว
จะเก็บเกี่ยวความเป็นคุณทุกเรื่องราว
เมื่อถึงคราว...จากไกล..ไม่กลัวเกรง
คุณนี่นะ..สายลมทะเลเจ้าเล่ห์
ถึงจะเกเร..แต่ก็ไม่เคยข่มเหง
เถอะ..ฉันทำข้อสอบของคุณด้วยตัวเอง
อย่ามัวเกรงใจ..ผ่านหรือไม่? ... บอกมา
       "เฮ้อ..ไม่รู้จะสอบผ่านและยินยอมให้เธออยู่ใกล้ แปรเปลี่ยนความผูกพันมาเป็นความรักไหม..ไม่รู้..ไม่อยากคิด..ขอแค่วันนี้..มีคุณอยู่ใกล้ก็พอแล้ว สายลมทะเลไร้รัก"