เพื่อนของฉันกับวันสุดท้าย ตอนที่ 1 เพื่อน(ตัว)ใหม่

แดนไกล ไลบีเรีย

เมืองฮิโรชิมา  ค.ศ.1941
      ขณะที่หนูน้อยนางุเระ เด็กหนุ่มวัย 11 ขวบ กำลังนั่งอ่านหนังสือเพื่อเตรียมตัวสอบในช่วงปลายภาคเรียนฤดูหนาว เสียงฝีเท้าของใครบางคนดังมาถึงหน้าห้อง ตามมาด้วยเสียงประดูที่ถูกเปิดออก เขาจึงละสายตาจากหนังสือที่เข้าอ่านอยู่ มองออกไปที่หน้าห้อง แม่ของเขายืนยิ้มให้เขาอยู่ตรงนั้นเอง
      นางุเระจ้ะ ไปซื้อของในตลาดกับแม่หน่อยนะจ้ะ เสียงแม่เขาดังขึ้น เขานั่งคิดอยู่สักครู่ก่อนจะตอบตกลง แล้วรีบคว้าเสื้อกันหนาวออกจากห้องตามหลังแม่ของเขาไป บ้านของนางุเระอยู่ไม่ไกลจากตลาดสักเท่าไหร่ และตามปกติแล้วเขาก็มักจะเดินไป แต่วันนี้อากาศหนาวมากกว่าปกติ แม่ของนางุเระเลยต้องขับรถไปตลาด ท่ามกลางสายหิมะที่ตกลงมาอย่างหนัก
      แม่ของนางุเระใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงฝ้าสายหิมะที่โปรยลงมาจนถึงตลาด เขารู้ดีว่า หน้าที่ของเขาคืออะไร ดังนั้นเมื่อลงจากรถเรียบร้อยแล้ว เขาก็รีบไปหยิบตะกร้าจากหลังรถ แล้วตามแม่ของเขาไป
      ถึงแม้ว่าอากาศจะหนาวมากกว่าปกติ แต่ตลาดก็ยังคึกคักเต็มไปด้วยผู้คนที่มาจับจ่ายซื้อของ เขากับแม่ของเขาจึงต้องเบียดเสียดผู้คนที่แออัดกันอยู่เข้าไปในตลาด เขาอาจกล่าวได้ว่า ตลาดน่าจะเป็นสถานที่ที่ดีที่สุดในช่วงฤดูหนาวอย่างนี้ เพราะเต็มไปด้วยสินค้านานาชนิด และก็ยังมีเสียงผู้คนที่มาจับจ่ายซื้อของ และเสียงตะโกนโหวกเหวกของพ่อค้าแม่ค้า ที่ช่วยทำลายความเงียบเหงาลงไปได้บ้าง
      เดี๋ยวลูกรอแม่อยู่ตรงนี้ก่อนนะจ้ะ แม่จะไปหาเพื่อนของแม่ที่ตรงโน้นสักหน่อย แม่ของเขาสั่งเขาขณะที่เขามัวแต่ดูพ่อค้าปลากำลังชำแหละเนื้อปลาที่เพิ่งจับได้เมื่อเช้าวันนี้ แป๊บเดียวเอง เดี๋ยวแม่มานะ
      นางุเระยืนรอแม่ใกล้ๆแผงขายปลาของพ่อค้าคนนั้น เวลาผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมง แม่ของเขาก็ยังไม่กลับมา เขาเริ่มเบื่อและเริ่มเดินไปมาอยู่แถวนั้น สายตาก็กวาดดูสิ่งของทีเหล่าบรรดาพ่อค้าแม่ค้านำออกมาวางขาย ทันใดนั้นเอง สายตาของเขาพลันเหลือบเห็นลุกหมาสองสามตัววางขายอยู่ในกรง เขาจึงเดินเข้าไปดูด้วยความสนใจ
      ตัวสีดำนั่นน่ะ ตัวละ 450 เยน ส่วนไอ้ตัวสีขาวน่ะ 270 จ้ะ แม่ค้าร่างท้วมบอกเขา เมื่อเห็นเขามีท่าทางสนใจลูกหมา นางุเระเงยหน้าขึ้น แล้วพูดกับแม่ค้า เอ่อ คือว่า ตัวสีดำมันน่ารักดีนะครับ แม่ค้าคนนั้นยิ้ม นางุเระพูดขึ้นต่อ แต่ผมชอบตัวสีขาวมากกว่า มันน่าสงสารและดูเหมือนมันต้องการคนดูแลและเข้าใจมัน ผมจะซื้อมัน เขาหยุดพูด แล้วล้วงเงินออกมา เขามีเงินอยู่แค่ 230 เยน เขาเงยหน้า ถามแม่ค้าว่า ผมมีเงินอยู่แค่นี้ คุณจะขายลูกหมาให้ผมมั้ย
      แม่ค้านิ่งเงียบ ก่อนจะพูดขึ้นว่า เอาเถอะๆ อันที่จริงแล้วก็ไม่มีใครสนใจที่จะซื้อมันหรอก แต่ถ้าหนูอยากได้ ฉันจะขายให้หนูในราคา 200 เยน ก้แล้วกัน นางุเระดีใจมาก เขารีบยื่นเงินให้แม่ค้าคนนั้น ตอนนี้เขาซื้อลูกหมาที่น่าสงสารตัวนั้นมาแล้ว เขาอุ้มลูกหมาและไปยืนรอแม่ที่เดิม และอีก 20 นาทีต่อมา แม่ของเขาก็มาถึง นางุเระยิ้มให้แม่ของเขา
      ตายแล้ว ลูกไปซื้อมันมาทำไม เอามันไปคืนเดี๋ยวนี้ ไปเร็วเข้า - - - แม่ไม่รู้นะว่าลูกกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ลูกก็ไม่สมควรซื้อลูกหมาอย่างนี้ด้วยเงิน 200 เยน ดูซิ ดูสภาพของมัน แม่ไม่เห็นว่ามันจะน่ารักตรงไหน แม่ของนางุเระพูดอย่างตกใจ เมื่อเห็นเขาอุ้มลุกหมาตัวนั้นอยู่
      แต่แม่ฮะ  มันน่าสงสารนะฮะ มันเป็นหมาที่ไม่มีใครสนใจ ไม่มีใครมาเล่นกับมัน มันเหงา และต้องการคนที่คอยดูแลมัน เข้าใจมัน เหมือนลูกหมาตัวอื่นๆ - - - มันต้องการความรัก และอยากได้ความรักจากคนอื่น ความรักที่มันสมควรจะได้รับและได้สัมผัสถึง เขาพูดพลางลูบหัวของลูกหมาตัวนั้น
      งั้นก็ตามใจลูก ถ้าลูกคิดอย่างนั้น แม่จะไม่ห้ามความคิดของลูก แต่ลูกจะต้องสัญญากับแม่ว่า ลูกจะต้องดูแลมันอย่างดี และไม่ให้มันมาทำความเดือดร้อนต่างๆ ในบ้าน- - - แม่จะโมโหมาก ถ้าแม่เห็นขนหมาเกลื่อนไปตามพื้นบ้าน และแม่ก็ไม่ต้องการเห็นอะไรก็ตามที่แสดงว่าลุกไม่ได้ดูแลมัน เพราะถ้าเกิดเหตุการณ์อย่างนั้นแล้ว จะไม่มีหมาตัวนี้ในบ้านอีกต่อไป - - - ลูกก็รู้ ว่าตอนนี้ประเทศของเราแย่แค่ไหน เงินภาษีก็ต้องจ่ายให้รัฐมากขึ้น สงครามก็ยิ่งปะทุหนักขึ้น เราแทบไม่มีเงินเหลือพอที่จะใช้ตลอดช่วงสงครามหรอกนะ - - - ค่าอาหารของหมาตัวนี้ ลูกจัดการเองได้นะ หักจากค่าขนมลูกก็ได้ แม่ของนางุเระเตือนเขา นางุเระพยักหน้าตอบตกลง เขาสัญญาว่าจะดูแลลูกหมาตัวนี้ให้ดีที่สุด และจะเป็นนายที่ดีของมัน
      ท่าทางของนางุเระดูจะสนอกสนใจลูกหมาตัวนี้มาก เขานั่งลูบหัวมันตลอดทางที่นั่งรถกลับบ้าน ขณะที่แม่ของเขาขับรถผ่านแผ่นโปสเตอร์ขนาดใหญ่ สะดุดสายตาของเขา เขาอ่านข้อความบนแผ่นโปสเตอร์นั้น
      ญี่ปุ่นต้องชนะ