ทำได้แค่คิดถึง

อัลมิตรา

เสียงที่แผ่วเบา สั่งใจให้ ค่อย ๆ ปิดเปลือกตา ช้า ๆ 
เราจะล่องลอย ..เราจะกลับไปยังสถานที่ที่เราเคยคุ้นเคย
สถานที่ที่หัวใจของเราเพรียกหา ความอบอุ่น 
ความสุขของสถานที่นั้น ยังอวลอยู่ในความรู้สึกของเรา
บ้าน.. เสียงภายในหัวใจ เชื้อเชิญเราให้กลับบ้าน..
เราจะย้อนกลับไปยังบ้านหลังแรก ที่ยังคงติดอยู่ในความทรงจำของเรา
รั้วเปิดอ้ารอตอนรับการกลับบ้าน เราได้กลิ่นหญ้าเขียว ผสมกลิ่นดินที่ชุ่มฝน
ประตูบ้านไม่ได้ปิด .. 
เราค่อย ๆ เดินเข้าไปในบ้าน โดยสลัดรองเท้าเข้าซอกข้างประตู				

ใครคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้หวายกลางบ้าน
 เราได้ยินเสียงฮัมเพลงเบา ๆ ขณะที่ใครคนนั้นอ่านหนังสือ
เสื้อสีตุ่น ๆ คอมีระบาย ผ้านุ่งลายดอกซีด ๆ ทำให้เรารู้สึกคุ้นเคยและอบอุ่น ..
แม่.. แม่ยังคงอ่านหนังสือไปฮัมเพลงไป นาน ๆ ทีจึงจะพลิกหน้าหนังสือ 
แม่ยังคงอ่านสกุลไทยเหมือนเดิม จำได้ว่า แม่เคยบอกว่า 
"..สงสัยจะติดนิยายในนั้น.." แต่เราไม่สงสัย

บางทีที่แม่อารมณ์ดี แม่จะร้องเพลงเบา ๆ .. 
เราแปลกใจ แม่เคยบอกว่าอายที่จะร้องเพลงแม่เสียงไม่เอาไหน
แต่เราคิดว่าแม่ก็ร้องเพราะ เสียงร้องของแม่เนิบช้า 
แต่ก็ทำให้คนฟังรู้สึกเพลินใจ ชวนให้ง่วงประมาณนั้น
แม่ร้องเพลงไม่บ่อยนักหรอก ยิ่งถ้ามีคนฟัง แม่จะไม่ร้องเพลง 
แม่ชอบแอบร้องเพลงตอนไม่มีใคร อย่างเช่นตอนนี้ หรือไม่ก็ตอนเข้าครัว				

ด้านหลังของตัวบ้าน 
เราได้ยินเสียงเหมือนกำลังเลื่อยไม้ บางจังหวะก็ตอกตะปูโป๊ก ..โป๊ก..
พ่อ.. ง่วนอยู่กับงานประดิษฐ์เช่นเคย 

เจ้าม้าไม้ของเราที่พ่อลงแลคเกอร์เสียเงาวับ หูของมันไม่เท่ากัน
ก็เคยถามเหมือนกัน "..ทำไมเจ้าม้าไม้มีหูข้างนึงยาว ข้างนึงสั้น.."
พ่อตอบด้วยเสียงที่กลั้วหัวเราะว่า 
"..ก็ไม้มันหมดพอดี..มีหูครบสองข้างก็บุญแล้ว.." 

พ่อมักจะมีมุมส่วนตัว มุมที่เต็มไปด้วยข้าวของเครื่องใช้รกเต็มไปหมด 
แต่อย่าเชียว อย่าได้คิดช่วยพ่อจัดของ อย่าวุ่นวายกับของของพ่อ
ต่อให้มุมของพ่อจะรกเลอะเทอะแค่ไหน 
พ่อก็รู้ว่า อะไรวางตรงไหน อย่างไร ใครเขยื้อนเก็บ พ่อจะรู้สึกหงุดหงิด

เรายืนดูพ่อตอกลังทำชั้นวางของสักพัก 
เหงื่อของพ่อท่วมตัวราวกับอาบน้ำ ผมสีดอกเลาของพ่อก็ดูเปียกชื้น 
"..ขอกอดหน่อย.." 
"..ยี้ไม่เอา พ่อตัวเหม็น.."
"..ท๊อฟฟี่เอาไหม.."
"..หยวน พ่ออย่าทำหนูแก้มเปียกนะ.."
แต่ในที่สุดแก้มของเราก็เปียกน้ำ พ่อมักเอากำไร กอดด้วย หอมด้วย 
เรารำคาญ หยดน้ำที่เกาะปลายจมูกและผมที่ปรกหน้าของพ่อ และหนวดสาก ๆ
แต่เราก็ชอบที่จะให้พ่อกอด พุงของพ่ออบอุ่น				

สักพักเราเห็นเด็กชายวัยประมาณ 8 - 10 ขวบ สองคน วิ่งตึงตังเข้าบ้าน
รอยขี้ดินเต็มพื้นบ้านเต็มไปหมด คนโตกว่าวิ่งหลบฉากคนที่เล็กกว่า 
ส่วนมือก็ถือลูกข่าง ถ้าให้เดา คงเป็นเพราะศึกชิงลูกข่างเป็นแน่
ทั้งสองคนวิ่งอ้อมเก้าอี้หวาย ตัวที่แม่เอนหลังอ่านหนังสือ 
แม่เอ็ดเสียงดัง บอกให้ทั้งคู่ออกไปเล่นนอกบ้าน

ภาพตัดไปที่เด็กผู้หญิงอีกคนเดินเข้ามาพร้อมกับน้ำตาเต็มสองคราบแก้ม 
เราขำ .. กับอาการกระเง้ากระงอด เสียงฟูมฟายมายืนฟ้องแม่ .. 
ทำให้จับใจความไม่ค่อยได้.. แต่ก็รู้สึกได้				

พ่อวางมือจากการตอกลังแล้ว เสียงร้องไห้ของเด็กผู้หญิง ทำให้พ่อต้องวางมือ
พ่อเรียกให้เด็กผู้หญิงคนนั้นเดินไปหา .. ด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล 
พ่อพยายามเช็ดมือที่เลอะกับกางเกงขาก๊วย แต่มือยังคงเลอะคราบน้ำมันอยู่ 

พ่ออุ้มเด็กคนนั้นมานั่งตักและก็เช็ดน้ำตาให้ พ่อเล่านิทานปลอบ
จนรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าที่เปรอะน้ำตา สักพัก..ก็มีเสียงหัวเราะตามมา				

เราก็ยิ้ม ยิ้มกับภาพที่เป็นสุข ยิ้มกับความรู้สึกอบอุ่น 
ในขณะเดียวกันเราเศร้า .. ดูห่างไกลเหลือเกินกับสิ่งที่เราโหยหามาตลอด ..

เราค่อย ๆ ถอยออกมาจากบ้านหลังนั้น 
ประตูบ้านยังคงเปิดอยู่ รั้วบ้านก็เปิดต้อนรับเสมอ
เราวูบไหวกับการที่ค้นพบว่า .. 
เราคิดถึงเหลือเกิน .. คิดถึงบ้าน คิดถึงและคิดถึง..				

เสียงฝนตกซ่า..เหมือนเป็นสัญญาณเตือนเราว่า
ช่วงเวลาที่เรากลับไปเยือนโลกในอดีต..เวลาได้หมดลงแล้ว

เราค่อย ๆ เปิดเปลือกตาอย่างช้า ๆ นั่งนิ่งพร้อมกับมองไปยังรอบ ๆ ตัว
ไม่มีบ้าน ไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีใครต่อใครที่เราอยากให้คงอยู่
เราเหมือนคนพลัดบ้าน และอยู่ท่ามกลางคนที่เราไม่รู้จัก

อีกครั้ง..ที่เราสั่งใจตนเองให้กลับมาสู่โลกปัจจุบัน..
เราพยายามกำกับใจให้ยอมรับความเป็นจริง 
รับรู้ในความรู้สึกที่เป็นอยู่ ในทุก ๆ สัมผัส

แต่เราไม่อาจห้ามน้ำตาที่เอ่อล้น .. 
ถึงแม้เราจะรู้ว่า เราจะไม่มีใครปลอบ ..
ไม่มีมือนั้น มือที่เลอะคราบน้ำมัน มือที่เปื้อนฝุ่นคอยเช็ดน้ำตาให้