เรื่องบัดซบ!!!

judas

แสงแฟลชวูบวาบสะท้อนที่ใบหน้า แม้ไม่มากเท่าเวลาถ่ายพวกนักการเมืองหรือดารา แต่ก็มากทีเดียว สำหรับ ..อาชญากร..
.
กุญแจมือล๊อกสองมือของผมไว้ไพล่หลัง ตำรวจสองนายประกบซ้ายขวาลงจากรถ ข่าวอดีตมือปืนระดับพระกาฬถูกจับกุมได้แพร่สะพัดอย่างรวดเร็ว นักข่าว ญาติผู้ตาย พากันมาออเต็มโรงพักที่ผมจะถูกเอามาฝากขัง..
.
ผลัวะ หน้าสะบัด ชาดิก หันไปมองมือที่ตบ มือเล็กเรียวได้รูป เจ้าของมืออยู่ในชุดนักศึกษา น้ำตานองหน้า ไว้ผมยาว หมวย ขาวจนอมชมพู ใช้เวลาชั่วแวบผมก็จำได้ ทั้งๆที่ผมไม่ค่อยใส่ใจจำหน้าใครต่อใครนัก ยกเว้น ..เหยื่อ..
.
แกจำชั้นได้ไหม จำได้ไหม เธอยังคงกรีดร้อง ปราดเข้ามาทุบ ปากก็ด่า ไอ้สารเลว แกยิงพ่อชั้น ห้าปีก่อนแกยิงพ่อต่อหน้าชั้น แกจำได้มั๊ย
.
..จำได้สิ ทำไมผมจะจำไม่ได้ เหยื่อรายสุดท้ายก่อนผมจะวางมือ..
..............................................................
เปรี้ยง ร่างท้วมของชายวัยกลางคนในชุดคลุมสีเหลืองสำหรับใส่ในบ้านทรุดฮวบ มือกุมคอ เลือดทะลักเป็นลิ่ม ส่งเสียงคร่อกๆอยู่ในลำคอ สำลักเลือด..
.
เปรี้ยง ผมยิงซ้ำเข้าไปอีกนัด คราวนี้เข้าที่ขมับซ้าย หัวกระจุย เศษกระโหลก คราบเลือดและเนื้อสมองกระเซ็นไปโดนฝาผนัง ห่างไปไม่ไกลสาวหมวยผมสั้นหน้าตาน่ารัก อายุราว 15 อยู่ในชุดนอนยืนตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิด
.
กรี๊ดดดดดดดด หลังจากได้สติเธอกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง ทำอะไรไม่ถูกกับภาพที่เกิดตรงหน้า
.
ผมคว้าขวดใส่ยาผงสีขาวใบเล็กบนโต๊ะใส่ลงกระเป๋ากางเกง หันหลังวิ่งออกจากบ้านหลังนั้น ก่อนที่จะมีใครมาตามเสียงกรีดร้อง วูบหนึ่งที่ฉุกใจคิด ทำให้หันกลับ คว้าแก้วน้ำส้มบนโต๊ะติดมืออกมาก่อนสาดโครมเข้าไปในพุ่มไม้ประดับริมรั้ว แก้วถูกขว้างทิ้งแตกกระจายหลังจากพ้นรั้วบ้านมาไม่ไกล
.............................................................
ผมเดินเกือบถึงประตูโรงพักแล้ว แต่เสียงเธอคนนั้นยังคงตะโกนอยู่ด้านหลัง แม้ญาติและเพื่อนเธอจะฉุดเธอเอาไว้ไม่ให้พุ่งมาถึงตัวผม 
แกทำลายชีวิตชั้น
.
แกรู้มั๊ย ว่าตั้งแต่วันนั้นชีวิตชั้นบัดซบแค่ไหน
.
เด็กที่เหลือพ่อเพียงคนเดียว แล้วพ่อก็มาถูกยิงตายต่อหน้าต่อตา แกรู้ไหมว่าการมีชีวิตต่อไปแต่ละวันมันยากยังไง เสียงนั้นกรีดร้องเจือร้องไห้ จนฟังดูโหยหวน.. หดหู่..
.
ผมรู้ดี ว่าวันนั้นผมทำอะไรลงไป
.........................................................
มองผ่านหน้าต่างกระจก เห็นชายร่างท้วมในชุดเหลืองบรรจงเอายาผงสีขาวละลายลงในน้ำส้ม เด็กสาวในชุดชมพูยืนดูอย่างสนใจ
.
เอ้า กินซะนะ จะได้หายปวดท้อง เลื่อนแก้วมาวางไว้ตรงหน้าเด็กสาวก่อนยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
.
ผมกระชากปืนออกจากเอวถีบประตูเปรี้ยง พรวดเข้าเกือบถึงตัวแล้วลั่นไก!!!
.....................................................
ก่อนจะเดินเข้าไปโรงพัก ผมหันไปสบตา เด็กหญิงคนนั้น ซึ่งบัดนี้เป็นสาวเต็มตัวในชุดนักศึกษา
.
สำนึกผิดรึไง นายตำรวจที่ยืนประกบอยู่ข้างๆถามเสียงเยาะๆ
.
ผมคร้านที่จะตอบอะไร
.
......................................................
ก่อนวันลงมือ ไม่ใช่เรื่องแปลกที่มืออาชีพอย่างผม ต้องหาข้อมูลเหยื่อให้ละเอียดที่สุด งานแบบนี้ มักไม่มีโอกาสซ้ำสอง คำว่า พลาด มีความหมายไม่ห่างนัก กับคำว่า ตาย
.
ดักฟังโทรศัพท์มือถือก็เป็นอีกทักษะหนึ่งที่ผมเรียนรู้สำหรับใช้ในอาชีพมือปืน
.
ยาที่ให้ไปได้ผลมั๊ย เสียงเพื่อนไอ้เสี่ยที่เป็นเหยื่อของผมถามมาตามสาย
.
อั๊วยังไม่ได้ลองเลยว่ะ ว่าจะลองพรุ่งนี้
.
เฮ้ย เกิดเปลี่ยนใจหรือไงวะ ถ้ายังไงยกให้อั๊วก็ได้นะ ขาวหมวย เด็กๆยังงี้น่ะ อั๊วชอบ ฮ่าๆ
.
เรื่องอะไรจะยกให้ง่ายๆวะ เลี้ยงมาตั้งสิบกว่าปี ลูกก็ไม่ใช่ ติดแม่มันมา ได้เวลาถอนทุนคืนซะที สวยกว่าแม่มันที่ตายไปซะอีกนะโว้ย
.
เด็กมันไม่รู้เหรอวะ ว่ามันไม่ใช่ลูกแท้ๆลื้อน่ะ
.
ไม่หรอก แม่มันขอไว้ไม่ให้บอก กลัวลูกจะมีปมด้อย มันก็ยังนึกอยู่ ว่าอั๊วน่ะ เป็นพ่อแท้ๆ
.
เด็กมันวางใจขนาดนี้ก็ปล้ำเลยสิ.. จะเอายาปลุกไปใช้ทำไมให้เรื่องมากอีกวะ
.
อั๊วชอบแบบสมยอมว่ะ เอาแบบลูกสาวเคลิบเคลิ้มไปกับความต้องการ..จนสุดท้ายยอมมีอะไรกับคนที่คิดว่าเป็นพ่อแท้ๆ ได้อารมณ์ดี ฮ่าๆๆๆ เสียงหัวร่อฟังน่าขัดหู..
.
.
ผมตัดสินใจเลื่อนวันลงมือให้เร็วกว่าวันที่วางแผนไว้หนึ่งวัน..
............................................................
แกมองทำไม แกจำชั้นได้รึยัง ไอ้สารเลว เด็กผู้หญิงคนที่แกฆ่าพ่อเค้ายังไงล่ะ เสียงนั้นยังคงกรีดก้อง เธอยังกรีดร้อง
.
ผมสบตากับเธอ ด้วยสายตาที่เฉื่อยชา เฉยและเศร้า สายตาที่ผมรู้..ว่าเธอไม่มีวันจะเข้าใจ
.
แกจำชั้นได้ใช่ไหม แกไม่สำนึกผิดเลยใช้มั๊ย ไอ้ชาติชั่ว เธอตะเบ็งและกรีดร้องแทบคลุ้มคลั่ง บางที การที่เธอไม่เข้าใจว่าผมคิดอะไรอยู่ ยิ่งทำให้เธอแค้น จนแทบคลั่ง..
.
ไปตายซะ ไอ้ชั่ว คนอย่างแกต้องโดนประหาร ต้องตกนรกไม่ได้ผุดได้เกิด เสียงนั้นเบาลงไปเมื่อผมเดินไกลออกมา เข้าสู่กรงขัง..
........................................................
บางครั้ง..
เราไม่รู้หรอก ว่าโลกที่เราอยู่นั้นมันก็สุขตามสมควรของมัน ตามอัตภาพ
.
เรามักคิดเสมอ ว่ามันบัดซบ โลกบัดซบ ชีวิตบัดซบ..
.
โลกของเรา อย่างมากมันก็บัดซบได้แค่เท่าที่เราเคยรู้ เคยเห็น
.
บางที โลกที่แท้จริง มันบัดซบได้กว่านั้นมากมายนัก
.
แต่บางครั้ง เราก็ไม่จำเป็นต้องรู้
.
.
.
จงมีความสุขกับโลกที่คุณคิดว่ามันบัดซบไปเถอะ
.
เพราะบางที โลกที่คุณไม่เห็นมันอาจบัดซบกว่านั้นหลายเท่า!!
............................................................