เพียงเฝ้ารอคอย

แก้วประเสริฐ

                     เพียงเฝ้ารอคอย
         คืนวันที่ผ่านพ้นไป....แล้ว...อนิจจา
   ยามเพ็ญเดือนหงายพราวพร่าง
แสงสว่างกระจ่างกลางท้องเวหาส
นวลเย็นจันทร์สาดส่องเจิดจ้างามตายิ่งนัก
หมู่เมฆที่ลอยละล่องอย่างเชื่องช้าไป...ไร้พรมแดน
ท่ามกลางอากาศที่เยือกเย็นสบาย...เงียบ... 
แผ่วเสียงใบไม้พัดเป็นครั้งคราว....
ราวเป็นเพื่อนเรายามอยู่คนเดียว
กลิ่นดอกไม้อบอวลโชยมาเป็นระยะๆ  เย้ายวนนัก
     หวนนึกถึงคำพูด คำหนึ่งที่หวานซึ้งกินใจยิ่งนัก
เพื่อเธอ....ฉันจะกลับมา
หากเธอ...ไม่เปลี่ยนใจไปเสียก่อน
     แน่นอน  แม้จะเป็นเพียงคำพูดเล็กๆน้อยๆก็ตาม
เราก็เฝ้ารอคอย...ยังคงรอคอยๆ
 ภายใต้แสงจันทร์อันเจิดจ้า คราที่เราสอง
เคยชี้ชวนชมจันทร์ สนุกสนานต่อเรื่องสัพพะต่างๆนาๆ
เรายังเคยสัพพะหยอกว่า... 
นี่เธอ ...ที่รักฉัน
อย่าให้เราต้องเป็นดังกระต่ายน้อยหมายจันทร์นะ
ต่างคนมองหน้ากันและกัน แล้วก็พากันหัวร่อครื้นเครง...
ใครจะรู้ล่ะว่า...
ถึงแม้จะเป็นแค่คำพูดที่เพียงหยอกเย้ากันเล่น
 โดยไม่คิดอะไรมากไปกว่านี้ก็ตาม...แต่แน่ล่ะ 
คำพูดเหล่านี้...จะเกิดขึ้นได้ในวันข้างหน้า...  
หากรู้แน่นอน คงจะไม่เกิดคำพูดเหล่านี้ขึ้นโดยเด็ดขาด..............
          ค่ำคืนแห่งดาวหลายหลากพากันส่องแสงแพรวพราว
ระยิบระยับ...บ้างกระพริบ...บ้างพราวตา
บ้างทอแสงสลัวๆเฉยๆ..ท่ามกลางฟ้าที่มืดมิด
โดยปราศจากหมู่เมฆ...แต่ก็สร้างเน้นแสงน้อยๆเหล่านี้
กระจ่าง สดใส  สวยสดดุจเธอที่จากไป...อีกแบบหนึ่ง
เป็นทัศนีย์ภาพที่งดงามตายิ่งนัก
ในรูปมุมมองอีกวาระแห่งรัตติกาล
          เรากอดอกเฝ้าดู...แสงเหล่านั้น
อดรำพึงอดีตที่ผ่านแว่วเสียงกระซิบน้อยๆ
พร้อมเหม่อมองดวงดาวน้อยๆเหล่านี้...แม้ในบางครั้ง
สายลมยังคงโชยพัดกลิ่นหอมอ่อนๆเข้ามา
 อากาศยังเยือกเย็นสบายๆ
แต่ทว่า...ภายในใจเราเล่า...ใครรู้.........
ยังคงเฝ้ากระวนกระวาย ร้อนรุ่มสุมอยู่ภายใน
คิดถึงเขาผู้จากไป... คล้ายดวงดาวในโพ้นนภา
ที่ห่างไกลยากที่จะไขว่คว้า กลับมาอีกวาระหนึ่ง....  
แต่...แต่..ยังคงเฝ้าชะแง้แลหาไม่มีแม้แต่เงา....
คล้ายดวงดาวไกลโพ้น มองลับสุดสายตา
มืดมิดปราศจากแสงพอที่จะทำให้ชุ่มชื่นแก่หัวใจได้เลย
        เสียงเปาะแปะๆยังแว่วสะท้อนมาพอได้ยิน 
ทั้งความเยือกเย็นหลายหลากที่แผ่นซ่านเข้ามา
กาลเวลา...ยังคงเส้นคงวาเสมอ
แต่ใยเธอเล่า....จะเปรียบเช่นกาลเวลาก็หาไม่..
น้ำค้าง...ก็คงทำหน้าที่ตามปกติเสมอ
ไม่ว่าจะเป็นกาลฤดูใดก็ตาม  ยังคงหยาดมา
สายลม...จะหยุดบ้างในบ้างครั้งแต่ก็ทำหน้าที่คงเส้นคงวา
หมู่เมฆก็สนองรับกับลมที่โชยพัดตลอดให้ลอยล่อง...
       อนิจจา...ป่านฉะนี้เธอจะคิดถึงเราบ้างไหมหนอ?
เสมือนเราที่คิดถึงเธอ...ยังเฝ้ารอคอยเธอหวนกลับคืนมา
ไม่มีวันเปลี่ยนแปร...รุมเร้าซ่อนเสน่ห์ไว้ภายใน
ทั้งๆที่มีหลายสิ่งหลายอย่างรุมเร้าใจเราอยู่ตลอดเวลา
เพื่อรอวันเปลี่ยนแปลงของเรา...ช่วงกาลนั้น.....
แต่ด้วยหัวใจรักที่มั่นคง   หนักแน่นตลอดช่วงที่เราคบหากัน
ทำให้ใจเรามั่นต่อเธอเสมอ ทั้งๆที่รู้ว่าอนาคตหาได้มีแก่ใจเราไม่
ดุจสิ่งของที่เปาะบางเปรียบประหนึ่งใยแก้วแวววับ
ที่พร้อมจะแตกลงก็ตามที แต่...แต่..ก็เชื่อเธอมั่นเธอเสมอ
เชื่อๆ...ในคำพูด ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่ถ้อยคำพูดนั้นก็ตามที...
     ดึกแล้วหนอ  จริงซิ...ดึกมากแล้ว
แมลงและยุงเล็กๆที่ไขว่คว้าหาอาหารจากกายเรา
จะสร้างความรำคาญให้เราบ้าง แต่ก็หาใช่สาเหตุนี้
ความมุ่งมั่น ความรอคอย ความรัดรึง ยังผูกพัน
สิ่งนั้นยังคงคอย ดุจประกายดาวที่ไร้แสง
แต่ใจเรานี้ซิยังคงเจิดแจ่มจ้าในห้วงลึกของเรา
ที่รักจ๋า....ฉันเพลียแล้ว อ่อนล้าแล้ว รำพึงสู่ห้วงใจ
นอนทอดกายใต้ร่มไม้....ภายใต้ผ้าผืนน้อยรองรับ
แต่นัยน์ตายังคงจับจ้องมองดวงดาว...
คอยดาวน้อยเมื่อไหร่หนอจะลอยลงมา
คอยเสน่หาจะหวนกลับคืน  ภายใต้คืนแห่งเงียบเหงา
เปล่าเปลี่ยววังเวง....ลึกๆลงไปคล้ายสู่ห้วงแห่งนิทรา
แต่ทว่า....ใจกลับห่วงหาอาวรณ์วอนต่อสิ่งภายนอก
บอกถึงใจแห่งเราว่า.... ที่รักจ๋า...เราเฝ้ารอคอยเธอเสมอนะ
ผ่านไปแล้ว...หลับไปแล้วหรือ... แต่ที่แผ่วในห้วงภวังค์ที่ยัง
รั้งหลงเหลือไว้ในประกายแห่งการเฝ้ารอคอย...
...เพื่อเธอ...เพื่อเธอ...อันเป็นสุดที่รักยิ่งของเรานะ...ที่รัก.
                    ***   แก้วประเสริฐ.   ***