นายหน้าหวานกะคุณหนูจอมแสบ(บที่ 3)

เรียงร้อยเป็นเรื่องราว

"มาหาใครหรือน้อง" ดิ๊บถามเด็กชายที่ยืนเก้ง ๆ กัง ๆ อยู่หน้าประตูห้องเรียน 
"มาหาพี่โบครับ" เด็กชายตอบ 
"มันยังไม่มาเลยน้อง มีอะไรกับมันหรือเปล่าล่ะ" ดิ๊บบอกพร้อมทั้งถามออกมา 
"พอดีพี่โบเขาลืมของไว้ที่ห้องพี่ชายผมน่ะครับ ถ้ายังไงฝากพี่ช่วยคืนพี่โบด้วยนะ 
ครับ อ้อ...พี่ผมเขาซักให้เรียบร้อยแล้ว 
นะครับ" เด็กชายบอก พร้อมกับยื่นถุงใบเล็ก ๆ ส่งให้ดิ๊บ แล้วจึงเดินไปจากตรง 
นั้น ซึ่งการพูดคุยระหว่างดิ๊บและเด็กชายนั้น ได้อยู่ในสายตาของรุ้งและฝนที่ 
แอบดูอยู่ตลอดเวลา 
"ขอบใจมาก เอานี่เงินกินขนม" รุ้งกล่าวพร้อมทั้งยื่นเงินให้เด็กชายไป 200 
บาท 
"ทำอย่างนี้มันจะดีหรือแก" ฝนถามอย่างลังเล 
"เฉย ๆ ไว้เถอะน่า" รุ้งพูด 
ทางด้านฝ่ายนายดิ๊บ พอได้รับของมา ด้วยความที่ถือว่าตนเป็นเพื่อนสนิท จึงได้ 
ถือวิสาสะหยิบของในถุงนั้นออกมา 
"ไอ้หยา!" เพื่อน ๆ ในชั้นเรียนต่างพากันหันมามองนายดิ๊บ เพราะตกใจใน 
เสียงร้องของเขา และทุกคนก็ต้องตกตะลึง เมื่อในมือของนายดิ๊บถือกางเกงในจี 
สตริงอยู่ 
"ของเอ็งหรือว่ะไอ้ดิ๊บ" มีเสียงของเพื่อนชายคนนึงตะโกนถามออกมาจากหลัง 
ห้อง 
"เอ่อ เอ๊ย! ไม่ใช่โว้ย ของไอ้โบมัน" ดิ๊บบอก แต่พอเอ่ยชื่อเพื่อนก็ได้มีอันต้อง 
สะดุ้งขึ้นมาอีกครั้ง 
_ _ _ _ 
"ข้าต้องโดนใครสักคนแกล้งแน่นอน แต่ข้าไม่มีเคยมีศรัตรูที่ไหนนี่หว่า เอ... 
หรือจะมีคนหมั่นไส้ที่ข้าเกิดมาหน้าตาหล่อ" 
โบพูดแล้วจึงหันไปมองหน้าดิ๊บที่ตอนนี้ได้มองหน้าเขาอยู่ก่อนแล้ว 
"เฮ้ย ถามอะไรหน่อยดิ" นายดิ๊บพูด 
"เอ่อว่ามาดิ" 
"ขนาดมันเล็กไป ใส่แล้วไม่อึดอัดหรือไงว่ะ" ดิ๊บถามด้วยสีหน้าที่แสดงความ 
สงสัยอย่างเต็มที่ 
"ไม่อึดอัดหรอก เฮ้ย! ให้ข้าพูดอะไรเนี่ยตัวเองเดี๋ยวก็หยิกสะหรอก มันต้องมีคน 
แกล้งข้าแน่" โบพูดพร้อมกับคิดไปว่า ใครกันนะที่เป็นคนกลั่นแกล้งเขา 
"โว้ยยย !!! คิดไม่ออกใครกันว่ะ ที่แน่ ๆ ตอนนี้ทุกคนคงเข้าใจว่าข้าน่ะ ต้องมี 
รสนิยมอย่างนั้นแน่ ๆ ช่วยข้าที่สิว่ะไอ้เพื่อนยาก" 
"ให้ช่วยเลือกซื้อจีสตริงตัวใหม่ให้หรอ" ดิ๊บถามอย่างตีหน้าเซ่อ สักพักจึงได้มี 
มะเหงกของนายโบเขกลงไปบนหัวดัง โป๊ก! 
" ล้อเล่นเว้ย เอ็งลองนึกดูดี ๆ สิ ไปสร้างศรัตรูไว้ที่ไหนป่ะ" 
"เอ่อ! คิดออกแล้ว" 
"ใครว่ะ" 
"ข้าว่าต้องเป็นยัยลูกคุณหนูหลักหมื่อนแน่" 
"เอ็งแน่ใจ" 
"ยิ่งกว่าแน่เสียอีก" 
_ _ _ _ 
"เธอใช่ไหมที่เป็นคนทำ" โบถาม เมื่อยืนเผชิญหน้ากับรุ้งในโรงอาหาร 
"ทำอะไรหรอ" รุ้งย้อนถามพร้อมกับาตีหน้าเซ่อ 
"ตกลงจะไม่ยอมรับใช่ไหมเนี่ย" 
"ใช่สิย่ะ ว่าแต่ว่าฉันไปทำอะไรให้นายหรอ นายยาจก" 
"เรียกคนอื่นเขาแบบนี้ วิเศษนักหรือไง เธอสร้างเรื่องไม่จริงขึ้นมาให้ฉันอับ 
อายขนาดนี้ ดูสิ ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ฉันยังต้องเรียนที่นี่อีก 2 ปีกว่า ๆ นะ" 
"นั่นมันเรื่องของนายไม่เกี่ยวกับฉัน ถอยไปได้แล้ว ฉันจะไปกินข้าว ไม่อยาก 
เสียเวลาคุยกะคนระดับอย่างนาย" 
รุ้งพูดพลางแกล้งเอาไหล่ของตัวเองชนให้นายโบได้เซ พร้อมกับเดินไปจากตรง 
นั้นกับฝน 
"ฝากไว้ก่อนเถอะ" 
และแล้วข่าวคราวเรื่องกางเกงในจีสตริงของนายโบ ก็เป็นที่กล่าวขานกัน 
ไปทั่ว ไม่ว่ารุ่นน้อง รุ่นพี่ หรือจะเป็นรุ่นเดียวกัน ต่างเอามาวิพากษ์วิจารณ์ เป็น 
ที่สนุกปาก ใครที่สนิทกับนายโบ ก็เข้าใจว่าเป็นเรื่องที่เพื่อนโดนกลั่นแกล้ง แต่ 
ใครที่ไม่รู้จัก ต่างก็พากันพูดกันให้สนุกปาก เวลาที่นายโบเดินผ่านไปทางไหน 
จะมีสายตาและเสียงซุบซิบนินทาอยู่ตลอด บ้างก็โดนถาม โดนแซว ให้ต้องอับ 
อายขายหน้า 
"โธ่! เพราะยัยนั่นคนเดียวที่ทำให้ชีวิตข้าป่นปี้ถึงเพียงนี้ คอยดูนะข้าต้องเรียก 
ความเป็นชายชาตรีกลับคืนมาให้ได้"