ในนามแห่งความทรงจำ

gazzilla

แปลกไหมที่คนคนหนึ่งยังคงรักอีกคนหนึ่งได้นานหลายปี  
              ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องรักเธอขนาดนั้น
                    ฉันเองก็รู้แค่ว่าตัวฉันยังคงรักเธออยู่เสมอ
                     แม้ว่าวันเวลาจะผ่านไปสักเท่าไหร่ก็ตาม
                 เธอรู้ไหมวันแรกที่เราเจอกันฉัน (ตอน ป.6ไง เธอจำได้ไหม) ยังขำเธออยู่เลย.........รู้ไหมว่าเพราะอะไร....ให้ฉันเดานะ เธอคงจำไม่ได้หรอก....เรื่องของเธอกับฉัน (ฉันใช้แบบนี้ดีไหม...เรื่องของเธอกับฉัน...ฉันว่าก็ดีนะเพราะว่าฉันกับเธอก็เป็นได้เพียงฉันกับเธอ ไม่เคยเป็นเราสักทีจริงไหม??? )   ปกติก็มีแต่ฉันจำได้อยู่คนเดียวจนฉันชินแล้วล่ะใช่ไหม           ถ้าเธอจำไม่ได้นะฉันบอกให้ก็ได้  ก็เสียงของเธอไง เสียงของเธอที่พูดออกมาให้ฉันได้ฟังครั้งแรกเลยที่ทำให้ฉันหันกลับมามองว่าใคร(หว่า) เสียงแปล๊ก แปลก เสียงเหมือนหุ่นยนต์เลย แต่เพื่อน ๆ ของเรากลับคิดว่า
เสียงของเธอเหมือนเป็ดมากกว่า.....ดังนั้นด้วยเหตุนี้เอง.....ชื่อน้องเป็ดก็จะถูกเรียกบ่อยครั้งเหมือนกัน
นะ ในเวลาที่ฉันพูดถึงเธอกับเพื่อน ๆ ของเรา 
	ไม่น่าเชื่อเหมือนกันนะว่าตั้งแต่ ป.6 แล้วฉันกับเธออยู่ห้องเดียวกันตลอดเลยจนถึง ม.5 แต่ถ้ามองอีกมุมหนึ่งมันก็คงไม่แปลกสักเท่าไหร่ ก็โรงเรียนเราไม่ค่อยดังแล้วก็ไม่ค่อยมีคนเรียนเก่งสักเท่าไหร่เน๊อะ พวกเราเรียนดีนิดหนึ่งก็เลยได้อยู่ห้องเดียวกันตลอด  และก็ตอนอยู่ในห้องฉันก็ได้มีโอกาสแอบมองเธอบ่อย ๆ อืมม์ทีนี้แหละจากเฉย ๆ ก็เลยกลายเป็น ชอบ ๆ และก็รักในที่สุด แต่นะไม่ใช่ว่าตั้งแต่แรกหรือว่ารักเธอตั้งแต่แรกพบหรอกนะ  ฉันไม่ได้แก่แดดขนาดนั้น  แต่เท่าที่จำได้และเท่าที่พยายามทบทวนความทรงจำของตัวเอง..ฉันก็เริ่มแอบ ๆ มองเธอตอนปลาย ๆ ม.3 นั้นแหละที่เริ่มรู้สึกว่าเธอน่ารัก...อืมม์..และก็ตอนปลาย ๆ ม.3 นี้เองเรื่อง ๆ แรก ๆ ของเธอกับฉันก็ได้เกิดขึ้น...ให้ฉันเดานะเธอคงจำไม่ได้เหมือนเคย  แต่ว่าไม่เป็นไรฉันเราเองก็ได้..ถ้าเธอย้อนกลับไปดูบัตรประชาชนใบแรกนะแล้วดูวันที่ออกบัตร  เธอก็จะเห็นว่ามันเป็นวันเดียวกับบัตรประชาชนใบแรกของฉันเลย และเราก็เจอกันที่เขตด้วย......และนี้ก็เป็นเรื่องแรก ๆ เลยนะที่ฉันจำได้ที่จริงจะบอกว่าฉันเพิ่งนึกออกเมื่อกี้นี้เองแหละ เพราะอย่างนั้นที่จริงถ้าฉันลืมก็คงไม่แปลกเน๊อะ เอ๋หรือว่าแปลกตรงที่ฉันจำได้หว่า ....เธอช่วยตอบทีได้ไหม
	แต่หลังจากเรื่องบัตรประชาชนแล้วจากนั้นก็นานเลยนะกว่าที่เรื่องต่อ ๆ มาของฉันกับเธอจะเกิดขึ้น....ก็หลังจาก ม.3 ม.4 ม.5 และก็ต้องข้ามไปตอนสมัยที่เราเรียมหาวิทยาลัยกันเลย แต่ว่ากว่าจะเกิดเรื่องอีกก็นั้นแหละก็ต้องรอถึงปี 3 (ปี 3 ของฉันหรือปี 2 ของเธอ) ก็ไม่เกิดช้าได้ยังไงล่ะ  ก็ฉันเคยบอกเธอที่ไหนกันล่ะว่าฉันชอบเธอ  ไม่เคยบอกและตอนนั้นบอกไม่ได้ด้วยแหละ ก็เพื่อนของฉัน  ก็คนเดียวกับเพื่อนของเธอนั้นแหละ มาบอกว่าชอบเธอก่อนฉันนี้นา  แล้วที่นี้แหละพอเขาบอกไป ทั้งห้องเรียนของเราก็เลยหันมาเชียร์เธอกับเขา   ส่วนตัวฉันเองก็เลยได้เฝ้าแต่มองอยู่ห่าง ๆ และบางครั้งก็เชียร์เขาไปด้วย (ก็ตอนนั้นฉันไม่รู้หรอกว่ารักนะเป็นอย่างไร....พูดง่าย ๆ ว่าโง่นั้นแหละ) ตอนนั้นนะก็ไม่ได้คิดอะไรมากมายหรอก  ก็เพื่อนกันไม่เป็นไรหรอก คนที่เราชอบคบกับเพื่อนของเราก็ไม่เป็นไรตอนนั้นฉันคิดแบบนี้จริง ๆ นะ แต่ถ้าเธอถามฉันตอนนี้นะเธอก็คงได้คำตอบอีกแบบ (อิอิ) ก็เวลาเปลี่ยน คนเราก็เปลี่ยนไปตามเวลานี้เน๊อะ เพียงแต่ว่าแต่ล่ะคนจะเปลี่ยนไปมากหรือน้อยเท่านั้นเอง  ถ้าถามตอนนี้นะเพื่อนก็เพื่อน (ว่ะ) ก็ขึ้นอยู่กับว่าเธอชอบใครก็เท่านั้น  อืมม์ตอนนี้นะคิดได้แต่ทำไมฉันถึงคิดไม่ได้นะ  ถ้าคิดได้เรื่องของเธอกับฉันก็คงไม่จบลงแบบนี้หรอกจริงไหม 
	นั่งนับไปนั่งนับมาเธอรู้ไหม วันแรกที่ฉันบอกว่ารักเธอนะผ่านมา 7 ปีกว่าแล้วนะ ( นับถึงวันนี้ก็ 7 ปี 6 เดือนกับอีก 19วันพอดี ) นานเหมือนกันนะ แต่ฉันก็ยังไม่เคยลืมเลย ยังจำได้ทุกวันว่าเวลาที่ผ่านไปเท่าไหร่แล้ว และทุก ๆ ปีที่ผ่านมาฉันก็ต้องบอกรักเธอทุกปี ๆ  เมื่อครบ 1 รอบของการบอกรัก (ก็กลัวเธอลืมไง ) แต่เธอก็ไม่ใจอ่อนเลยแฮ๊ะ เธอยังคงใจแข็งเหมือนกับวันที่เธอบอกฉันว่า ทำไมแก๊สเพิ่งมาบอกเราตอนนี้เช่นเดิม ถึงแม้ฉันจะรู้นะว่าเธอก็ดีใจที่มีคนรักเธอมากขนาดนี้ เธอยังคงดีใจที่มีคนจำเรื่องราว ต่าง ๆ ของเธอได้เหมือนกับว่าเรื่องมันเพิ่งผ่านไปเมื่อไม่กี่วันนี้ แต่เธอก็ไม่สามารถคิดแบบฉันเมื่อแต่เมื่อครั้งก่อนได้อีก ฉันไม่รู้เหมือนกันนะว่าทำไมต้องรักเธอมากขนาดนี้และไม่รู้เหมือนกันนะว่าทำไมความรักของคน ๆ หนึ่งกับคนอีกคนหนึ่งถึงได้แตกต่างกันมากมายขนาดนี้ ทำไมความรักของอีกคนจบลง ในขณะที่ความรักของอีกคนกับยังคงฝังแน่นอยู่ในความ
ทรงจำ............
	gazzilla