หน้าส่วนตัว
แสงแดดช่วงเที่ยงวันอันร้อนระอุ ผู้คนต่างก็หลบกันในเงาไม้ และใต้ร่มชายคาของศาลาริมน้ำ แต่ฉันกลับเดินช้า ๆ ห่างออกไป ท่ามกลางแสงแดดร้อนแรงนั่น
เฮ้ย อ้อย แกจะบ้าหรือไงวะ ร้อนออกจะตายออกไปทำไม เสียงคนหวังดีบ่นไล่หลังมา
ฉันไม่ตอบหันกลับไปมองแล้วยิ้มให้ คงเดินต่อไปท่ามกลางเปลวแดด แล้วหยุดยืนนิ่งตรงริมน้ำ เปลวแดดร้อน แผ่ลงไปยังผืนน้ำมองดูเหมือนเส้นสายของน้ำกำลังเต้นระริกสั่นไหว เม็ดเหงื่อ ผุดมาพร่างพรายบนใบหน้า ฉันมองดูผืนน้ำ งดงามนัก เหมือนเพชรเม็ดเล็ก ๆ ที่กำลังจะกระเด็น ออกจากผืนน้ำนั้น ยามที่ลมพัดต้อง ดุจดังสายน้ำนั้นมีชีวิต
สายน้ำเอ๋ย เจ้าเคยโศกเศร้าไหม
ยามที่ข้าหม่นเศร้าครั้งคราวใด
ต้องทนฝืนร่ำไห้เพียงเดียวดาย
ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่เผลอกลืนเข้าไปมันคือหยดเหงื่อหรือน้ำตา ปร่านักในความรู้สึก ฉันปาดน้ำตาอย่างลวก ๆ ฉันร้องไห้ ร้องออกมาโดยไม่รู้ว่ามาจากสาเหตุใด ทุกครั้งที่ฉันมองสายน้ำ น้ำตาเจ้ากรรมมักจะไหลออกมาเงียบ ๆ อิจฉานัก สายน้ำดูมีคุณค่าในความรู้สึก แต่ฉันล่ะเคยมีคุณค่าพอสำหรับใครบ้างไหม ภาพความทรงจำลาง ๆ เริ่มแจ่มชัดขึ้น
พ่อ อ้อยไปตลาดด้วยได้ไหม
พ่อไปธุระกับพี่เค้าแป๊บเดียวลูก เดี๋ยวพ่อมา
อยู่บ้านนะ แดดมันร้อน
วันนั้นพ่อไปตลาดกับพี่สาว กลับมาพร้อมขนมถุงใหญ่
เอ้าขนม พ่อซื้อมาฝาก แบ่งแม่ กับพี่เค้ากินบ้างนะ
ภาพวันนั้น ฉันยิ้มอย่างดีใจ แต่ก็ต้องหน้าหมองลง เมื่อพี่สาวดึงสิ่งที่อยู่ในถึงออกมาอวด
อ้อย สวยไหม กระโปรงใหม่ เสื้อใหม่พ่อซื้อให้
สวย พ่อแล้วของอ้อยล่ะ
ของอ้อย ไว้พ่อไปตลาดคราวหน้านะลูก พ่อซื้อให้พี่เค้าแล้วเงินมันหมดพอดี แต่ของเก่าพี่เค้าก็ยังสวย อยู่นี่ลูก หนูเอาตัวนั้นได้ไหม
พ่อ อ้อยอยากได้กระโปรงใหม่ ขออ้อยตัวใหม่ได้ไหม ให้พี่เค้าใส่ตัวเดิมไป
อ้อย นี่ยังไง นั่นมันของพี่เค้า ที่พี่เค้าให้เรา เราก็ใส่ได้นี้ เซ้าซี้อยู่ได้
กระโปรงตัวใหม่จากพ่อ จนป่านนี้ฉันก็ยังไม่เคยได้ใส่ การไปตลาดกับพ่อ โตป่านนี้ฉันก็ไม่เคยได้ไป ฉันจำได้ว่ากระโปรงตัวใหม่ตัวแรก ที่ฉันซื้อ มันมาจากน้ำพักน้ำแรงของเด็กตัวเล็ก ๆ ที่ยอมทนตากแดดตากลม ลงน้ำไปลอกปอ น้ำแช่ปอที่เน่าจนเหม็น แสบคันเมื่อขี้นมาโดนแดด กระนั้นฉันก็เก็บออมจนซื้อกระโปรงตัวสวยได้ สิ่งที่ฉันหวังอย่างเดียว คือ พ่อมองลูกสาวอย่างฉันอย่างมีคุณค่าบ้าง ฉันพยายามทำทุกสิ่งที่จะทำให้พ่อหันกลับมามองและภูมิใจในตัวฉัน อยากให้พ่อเอื้อมมือมาลูบหัวฉันบ้าง อย่างที่ทำกับพี่สาวหรือน้องสาว แต่ฉันได้แต่หวัง
สายน้ำเอย เจ้าเคยจะรู้หรือไม่
ในยามที่ข้าหดหู่หัวใจ
ข้าไร้ใครมาเหลียวแล
อ้อย ไปยืนทำอะไรเข้าร่มได้แล้ว เดี๋ยวไม่สบาย เสียงตะโกนจากคนหวังดี บอกมาอีกครั้ง
ฉันไม่หันกลับ นิ่ง ทอดสายตาไปยังผืนน้ำอีกครั้ง เสียงพ่อยังก้องอยู่ในหู
พ่อ พ่อช่วยอ้อยได้ไหม เงินเดือนอ้อยไม่พอใช้แล้วนะ
แกใช้ยังไงของแก คนเค้าเงินเดือนน้อยกว่าแกตั้งเยอะเค้ายังพอใช้ ซ้ำยังเหลือเก็บเงินเดือนแกเอาไปประเคนให้ใคร
พ่อ แล้วเงินที่อ้อยกู้มาให้น้องล่ะ มาช่วยน้อง ทั้งต้นทั้งดอก อ้อยต้องใช้หนี้อยู่ทุกเดือน ค่าน้ำมันรถ ค่ากิน ค่าของใช้ ค่า... อ้อยทั้งนั้นนะ แล้วพ่อจะให้อ้อยทำยังไง
เงินที่แกกู้มาให้น้อง แกก็ต้องให้น้องช่วยสิ แกมาเบียดบังเงินพ่อ ได้ไง โตแล้วงานก็มีทำแล้ว หัดอายบ้างซิ
พ่อ แล้วน้องล่ะ น้องเพิ่งทำงาน น้องจะเอาเงินที่ไหนมาช่วยอ้อย ในช่วงที่อ้อยลำบากพ่อช่วยอ้อยบ้างไม่ได้หรือ
ฉันไม่รู้ เงินฉัน ฉันจะเก็บไว้ ฉันแก่แล้ว ฉันควรจะสบายได้แล้ว แกต้องแก้ปัญหาเอง
พ่อ ทำไมน้องได้ทุกอย่างล่ะ ทำไมอ้อยต้องให้ด้วย อ้อยให้มามากพอแล้ว อ้อยให้ทุกอย่าง มีใครให้อะไรอ้อยบ้าง พ่อ พ่อรักอ้อยบ้างไหม อ้อยเป็นลูกพ่อไหม ตั้งแต่เด็กจนโต อ้อยเคยได้อะไร ทุกอย่างอ้อยดิ้นรนด้วยสองมือ สองแขนของอ้อย ก็ได้พ่อ หนึ้อ้อยจะใช้เอง เงินอ้อยจะหาเอง อ้อยขอถามพ่อสักคำ พ่อเคยให้อะไรอ้อย เหมือนกับให้พี่สาว น้องสาวบ้างไหม พ่อตอบอ้อยสิ
ให้ ฉันให้แก ให้ชีวิตแก ให้แกเป็นคนอยู่ตรงนี้ไง
พ่อ ขอบคุณ
ไม่ว่าเหตุการณ์วันนั้น จะผ่านมาสักกี่ปี ในความรู้สึกฉัน มันยังแจ่มชัดอยู่ตรงนั้นใช่พ่อให้ฉัน ให้ชีวิตฉัน ให้ฉันรู้จักการต่อสู้ รู้จักใช้ชีวิตอย่างเข้มแข็ง พ่อให้ ให้มากกว่าพี่น้องคนอื่น ๆ วันนี้จึงมีฉันยืนอยู่ตรงนี้
สายน้ำเอย เจ้าเคยจะรู้ไหมว่า
ในวันที่ใจเหว่ว้า ไร้ใครจะมาปลอบขวัญ
มีเหงา อ้างว้าง อยู่เคียงคู่กัน
แต่งเติมให้ชีวัน ให้ตัวฉันมีพลังใจ
ให้ฉันเดินตามทางที่ฝัน ด้วยใจมุ่งมั่นเกินใคร
แม้เป็นคนไม่มีหัวใจ แต่ฉันก็ยืนอยู่ได้
ด้วยหัวใจที่ทรนง
ร้อยฝัน 20 มี.ค. 2549 23:56 น. - ID 6570 
1557
5
0
21 มีนาคม 2549 07:47 น. - comment id 90130
อัลมิตราโชคดีตรงที่ พี่ชายสองคนถัดขึ้นไปไม่ได้ใส่กระโปรง ดังนั้น อัลมิตราจึงได้กระโปรงบานสวย ๆ ใหม่ ๆ อยู่เสมอ เสียอยู่อย่างเดียว .. นึกแล้วก็ยังเซ็งไม่หาย ในงานแต่งงานของพี่ชายคนโต แม่บังคับให้อัลมิตรานุ่งกางเกงขาบานสีเขียว อัลมิตราไม่ทำตาม กระทั่งถูกเอ็ด ถูกตีให้แต่งตัวไปงานเลี้ยง อัลมิตราไม่ชอบกางเกงขาบานสีเขียว จนกระทั่งตอนนี้ ยังเซ็งฝังใจ จำได้ว่า งานเลี้ยงในตอนนั้นอัลมิตราสองแก้มเปรอะไปด้วยน้ำตา แต่ในที่สุดอัลมิตราก็ได้นุ่งกระโปรงบานฟูฟ่องที่พ่อซื้อให้ พี่ ๆ เล่าให้ฟังเสมอ .. บางคนเล่าแบบน้อยใจถึงเรื่องมรดกตกทอดเสื้อผ้า ของเล่น เออ ใช่ .. พูดถึงของเล่น อัลมิตรา ไม่เคยปาลูกข่างแล้วมันหมุนติ้วได้ซักที หนำซ้ำลูกหินที่ใช้ปลายนิ้วดีด ไหง๋มันหลุดตุ๊บอยู่แค่ตรงนั้น ไม่เห็นมันวิ่งเลย ส่วนว่าว..ถ้าพี่ชายไม่เอาขึ้นฟ้าแล้ว .. อัลมิตราก็ไม่เคยทำสำเร็จ ความสุขในวัยซน .. แต่อัลมิตราก็รักพวกเขา ..พี่ชายเจ็ดคนและพี่สาวสองคนของอัลมิตรา
21 มีนาคม 2549 10:22 น. - comment id 90131
สวัสดีค่ะ คุณร้อยฝัน... คุณอ้อยค่ะ รู้มั้ย? มะกรูดอ่านทุกตัวอักษร แล้วน้ำตาก็ไหลออกมา...มันทำให้มะกรูดคิดถึงตัวเองขึ้นมา มะกรูดการผ่านการต่อสู้มามากค่ะ ซึ่งถ้าใครไม่เคยรู้จักมะกรูดมาก่อนจะไม่รู้ ว่าภูมิหลังของมะกรูดเป็นอย่างไร? กว่าจะมายืนจุดนี้ได้... มะกรูดเพิ่งมารู้สึกเป็นห่วงพ่อ ก็ 3 ปีที่ผ่านมานี้เอง หลังจากที่เสียแม่ไป... มะกรูดเป็นกำลังใจให้นะค่ะ...
21 มีนาคม 2549 11:10 น. - comment id 90132
ความเข้มแข็งยังไงที่คุณอ้อยได้รับมาเต็มๆ.. :) สู้ต่อไปน่ะค่ะ ใครไม่เห็นก็มีตัวเราที่เห็น เหนื่อยก็พัก หายเหนื่อยเดินต่อ..ทางยังอีกยาวไกล เป็นกำลังใจให้เดินค่ะ.. \"เป็นพี่ต้องเสียสละ และเป็นน้องต้องเชื่อฟังพี่เขา\" แทบทุกบ้านมักใช้ประโยคนี้เป็นคำสอนเหมือนคำภีร์กายสิทธิ์เลย..ว่าไม๊.. ส่วนตัวกุ้งเองเป็นพี่คนโต..มีน้องชายอีกคน..เลยไม่ค่อยมีมรดกเรื่องเสื้อผ้า ของเล่น ส่วนหนังสือเรียนก็เรียนคนละหลักสูตรกันเพราะห่างกันมาก... โตๆ แล้วก็แยกย้ายกันไปมีครอบครัว..ช่วยกันทำมาหากินส่งเงินไปบ้าง สักพักพอเก็บเงินได้หน่อย คงต้องกลับไปดูแลพ่อแม่...ถึงตอนนั้นคงทำอะไรไม่ค่อยไหวแล้ว ยังไงซะ พ่อและแม่ก็เป็นบุคคลที่เราเคารพรักมากที่สุดเนอะ....อดทนไว้น่ะค่ะ.. :)
21 มีนาคม 2549 11:22 น. - comment id 90133
เคยสงสัย .. เวลาตัวเองทำผิด จะโดนคุณยายตีด้วยไม้หวายอันเหนียว จะผ่านไปซักกี่ปีไม้อันนั้นมันยังคงเหนียว เจ็บชะมัด .. เจ็บจนจำรสชาติได้ฝังใจ เลยไม่อยากทำผิด เพราะไม่อยากถูกตี .. แต่แล้วก็ถูกตีจนได้ทั้งๆ ที่นั่งคุยกะตุ๊กตาหมีอยู่เฉยๆ ไม่ได้แอบออกไปวิ่งเล่น ไม่ได้แอบเอาบีเอ็มเอ็กซ์คันเก่งออกไปซิ่ง ไม่ได้แอบไปแกล้งน้อง .. สงสัย .. ไมถูกตีหว่า? .. อ๋อ .. เพราะน้องชายทำผิดนั่นเอง พี่อย่างเราเลยถูกตี .. มาวันนี้ต้องขอบคุณรอยไม้หวายเหนียวๆ นั่น เพราะมันทำให้พี่อย่างเราไม่รู้สึกรู้สมกับอะไรที่เจ็บปวดน้อยกว่ารสชาติของไม้หวาย และเราอดทนได้อย่างสบายๆ กับอะไรที่เจ็บปวดเทียบเท่ารสชาติไม้หวายนั่น .. ทำให้เราอึด!!! คำบ่นจากลูกคนโต ..ปล. เด๋วเราเขียนมั่ง ..
21 มีนาคม 2549 11:57 น. - comment id 90134
ทุกอย่างมีเหตุของมัน จึงมีผลปรากฎออกมา ดีซะอีกที่เราบังคับให้ผลมันออกมาตามใจเราได้ เราไม่สามรถเกลียดคนคนนั้นได้ ด้วยว่าเขาคือผู้ให้ชีวิต เราบังคับให้เขารักเรามากขึ้นไม่ได้ด้วยเหตุใดไม่ทราบ ผลของมันก็น่าจะเป็นการเฉยชา ไร้ความผูกพันธ์กลับตอบใช่ไหม แต่เปล่าหรอก เรารักพ่อของเรา ผลของมันปรากฎออกมาตรงกันข้าม ด้วยเพียงเหตุผลเดียวว่า เขาคือพ่อ เท่านี้ก็มากเพียงพอแล้ว เธอว่าไหมล่ะ
21 มีนาคม 2549 12:21 น. - comment id 90139
อ่านแล้ว ก็ให้นึกถึงตัวเอง ได้ใส่เสื้อผ้าใหม่ๆ อยู่นะ ใหม่ของเรา แต่เก่าของพี่อ่ะ อิอิอิ ชุดนักเรียนของพี่ชายซึ่งเรียนม.ปลาย แล้วมาให้เด็กประถมใส่ ลองคิดดูละกัน เสื้อผ้าใหม่ ตัวแรกที่แม่ซื้อให้ ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นกางเกงในนะอุปสรรคที่ฟันฝ่ามามากมาย ทำให้เราเข้มแข็งได้ในทุกวันนี้ สู้ต่อไป....
21 มีนาคม 2549 13:42 น. - comment id 90140
ตอนเป็นเด็กเคยได้ฟังจากคุณครูว่า สิงโต เจ้าป่าที่มีกรงเล็บและคมเขี้ยวที่เข้มแข็ง จะคาบลูกที่ยังเล็กแต่เริ่มวิ่งได้แล้ว ไปทิ้งลงที่หน้าผา (ฟังดูโหดร้ายนะ) และจะเฝ้าดูลูกน้อยตะเกียกตะกายขึ้นมา ไม่ว่าลูกจะพลัดตกกี่ครั้ง ก็จะไม่ลงไปช่วย เพียงส่งสายตาดูเท่านั้น ถ้าลูกน้อยมีเลือดของราชสีห์เข้มข้นก็รอดพ้นจากผาสูงชันนั้นได้ด้วยกำลังขาและกรงเล็บของตน ดูสิคับ จ้าวป่ายังมีวิธีเลี้ยงลูกที่ไม่ธรรมดาเลย อ้อยในเรื่องน่ารักและเก่งมากเลยคับ ชอบจัง แต่ขี้ใจน้อยไปหน่อย ถ้าเปลี่ยนตรงนี้ได้ สังคมคงได้ยอดหญิงเพิ่มอีกคนแน่เลย
21 มีนาคม 2549 14:00 น. - comment id 90141
กานต์เป็นลูกคนที่ 3 ในบรรดา 4 คน กานต์ไม่ค่อยอิจฉาหรอกค่ะเพราะว่าพ่อรักกานต์กว่าใคร แต่พี่ๆกับน้องชายไม่รู้คิดยังไงนะคะ กานต์ขี้อ้อน พ่อเลยชอบพาไปไหนมาไหนด้วยบ่อยๆ ไปไหนก็บอกใครๆเสียงดัง นี่ลูกสาวผม แม่กานต์ไม่ค่อยได้เอาอกเอาใจกานต์มากนัก แต่กานต์ก็รู้เสมอว่าเขารักเราเท่าๆกัน มีบางเวลาที่คิดว่าแม่ไม่รักตัวเองเท่าน้อง ไม่รักเท่าพี่ชาย ... แม่บอกว่า \"พ่อแม่ย่อมห่วงคนที่ดูแลตัวเองไม่ได้มากกว่าคนที่ช่วยตัวเองได้ กานต์เอาตัวรอดได้ แม่เชื่อ พี่ชายกานต์ เป็นไงกานต์ก็รู้ไม่ใช่เหรอ แม่รักทุกคนเท่ากัน แต่ว่าบางอย่างลูกคนอื่นก็ต้องการจากพ่อแม่มากกว่าคนอื่น\" ทุกวันนี้กานต์ไม่คิดอะไรมากค่ะพี่ช้าง รู้แต่ว่ารักพ่อแม่จังเลย
21 มีนาคม 2549 17:06 น. - comment id 90143
ชีวิตก็คล้ายสายน้ำ... กลางวันกระทบกับความร้อน... กลางคืนกระทบกับความหนาวเย็น... เป็นกำลังใจให้ค่ะ......
21 มีนาคม 2549 21:08 น. - comment id 90146
คุณอัลมิตรา
ความทรงจำในวัยเด็ก หลายครั้งที่นึกถึงแล้วร้องไห้ และเช่นกันหลายครั้งนึกถึงแล้วต้องอมยิ้ม แต่ถ้าจะให้บอกตรงนี้อ้อยเองก็รักครอบครัวของอ้อย รักพ่อ รักแม่ รักพี่ รักน้อง ก็มีกันอยู่แค่นี้
คุณแมงกุ๊ดจี่
ขอบคุณค่ะสำหรับกำลังใจ บางวันที่ขัดแย้งอ้อยก็มักจะนึกถึงมันเสมอ อ้อยยืนอยู่ตรงนี้ได้ คนที่สำคัญที่สุดก็คือ พ่อกับแม่ พ่อกับอ้อยไม่เคยคุยกันรู้เรื่อง แต่กระนั้นทุกวันนี้อ้อยก็ยังอยู่กับพ่อ ดูแลพ่ออยู่ดี คุณมะกรูดคะ ไม่ว่าจะมีอะไร จะล้มสักกี่ครั้งก็สามารถลุกขึ้นมาได้ อ้อยเป็นตุ๊กตาล้มลุกค่ะ
ขอเป็นกำลังใจให้คุณเช่นกัน
ขอบคุณค่ะคุณกุ้ง
คัมภีร์นี้ อ้อยได้ยินมาตั้งแต่เด็กค่ะ ทุกวันนี้อ้อยกับน้องก็ยังอยู่บ้าน พี่สาวก็อยู่บ้านอีกหลังห่างกันเพียงแค่ไม่กี่กิโล ถ้ามองดูแล้ว พ่อกับแม่ของอ้อยโชคดี ที่มีลูกมีหลานอยู่ใกล้ ๆ พ่อกับแม่เป็นพระในบ้าน
คำ ๆ นี้ อยู่ในหัวใจอ้อยเสมอ
กีกี้ จะรออ่านนะ เราอยากรู้เหมือนกันว่าพี่คนโตจะคิดยังไง ลูกคนกลางอย่างเราน่ะขึ้อิจฉา จริงป่ะ
ขอบคุณค่ะผู้หญิงสีรุ้ง
วันนึงที่ตัดสินใจจะออกจากบ้าน แม่จับแขนไว้ แล้วบอกว่า แม่รู้ว่าอ้อยเก่ง อ้อยอยู่ได้ และแม่ก็รู้ว่าไม่มีใครดูแล พ่อกับแม่ได้ดีเท่าอ้อย
ขอบใจเมา
อื้อ แล้วเมื่อไหร่มันจะไม่มีอุปสรรคล่ะเมา เราเหนื่อยแล้วนะ
ขอบคุณค่ะ nig
อ้อยตัวจริงไม่เก่งอย่างนั้นหรอก แต่ขี้ใจน้อยอีกตังหากค่ะ พ่อก็คงเป็นอย่างนั้น เพราะอยู่คนเดียวตั้งแต่อายุ 14 ปี บางวันน้ำตามันก็ไหลออกมาดื้อ ๆ พอกลับมาอยู่บ้านจริง ๆ ก็อบอุ่น แต่ติดที่เคยอิสระ มักจะขัดแย้งกับพ่ออยู่บ่อย ๆ แต่ก็รักท่านที่สุดค่ะ
จ้า น้องช้าง
แม่บอกพี่เสมอว่า แม่รักลูกเท่ากัน
แต่แม่ต้องให้บางอย่างกับพี่หรือกับน้องมากกว่า เหตุผลไม่ใช่เพราะไม่รัก แต่เหตุผลของแม่คือ เขาขาดตรงนั้นไป สำหรับพี่แม่บอกว่า พี่เป็นคนหัวแข็งที่สุด
ขอบคุณค่ะสลักเสลา
เพราะชีวิตเหมือนสายน้ำจึงไหวเอนอยู่อย่างนี้ตลอดค่ะ
21 มีนาคม 2549 22:53 น. - comment id 90147
เขาว่าคนที่เริ่มนึกถึงอดีต ถึงความหลังนี่เริ่มอก่แล้วน่ะท่าน
22 มีนาคม 2549 23:39 น. - comment id 90155
คงงั้นมั๊งท่านเรไร คนเราต้องยอมรับตัวเอง
23 มีนาคม 2549 18:27 น. - comment id 90166
ขอให้เข้มแข็งสู้ชีวิต อยู่บนโลกใบนี้ด้วยกันนะ
6 เมษายน 2549 02:06 น. - comment id 90334
ขอบคุณ ค่ะ lilypen
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ